ငဘ (အမွာစကားမ်ား + အခန္း ၁၊ ၂။)

ငဘ

ေရးသူ - ေမာင္ထင္

ထုတ္ေ၀သူ - ပါရမီ စာေပ (ဆဌမ အၾကိမ္)


မာတိကာ


ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္

တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္

စတုတၳအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္

ပဥၥမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္

မိတ္ဆက္စကား


၁။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျခင္း

၂။ ထင္းရွဴးေသတၱာ

၃။ ငါးခံုးမ

၄။ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစ

၅။ နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား

၆။ နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ

၇။ အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသို႔

၈။ လူစားျခင္း

၉။ ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း

၁၀။ တိုင္းျပည့္ရန္သူ

၁၁။ ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္

၁၂။ ကုလားမျခင္းေတာင္း

၁၃။ ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ



ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္


'ငဘ' ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ရာ၌ စာေရးသူအား အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ အကူအညီေပးသူ ဦးသိန္းဟန္အား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။


'ငဘ'သည္ စာမူဘ၀၌ပင္လွ်င္ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားလက္ထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္၍ေနေလရာ ေနာက္ဆံုး၌ စက္တင္ပံုႏွိပ္သည့္အခါတြင္ မူလကတည္းက ဦးသိန္းဟန္ ေပးခဲ့ဖူးေသာ အၾကံဥာဏ္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရလိုက္ပါ။ ယခုမွသာ မိမိေရးျပီးစာကို မိမိ စိတ္ေအးလက္ေအး ဖတ္ၾကည့္ျပီးလွ်င္ အနည္းငယ္ဟာေနသည္ဟု ယူဆရေသာ ေနရာမ်ား၌လည္းေကာင္း၊ ပို၍ေလးနက္ေစလိုေသာ အခ်က္မ်ား၌လည္းေကာင္း ျပန္လည္တည္းျဖတ္ထားပါသည္။


'ငဘ' ၀တၳဳထဲရွိ အရပ္သံုးစကားအခ်ိဳ ႔တို႔ကို ဦးသိန္းဟန္က ပယ္ခ်ခဲ့ပါသည္။ ဥပမာ 'ဂရုမထူ' ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို ငပုေတာအေနာက္ဘက္မွသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္အထိရွိေသာ ေဒသတို႔တြင္ မွီတင္းေနထိုင္သူတို႔ သံုးေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစကားကို မၾကားဖူးသူတို႔ ၾကားရလွ်င္ နားေထြးဖြယ္ရွိ၍ ပယ္လိုက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိဳ ႔ေနရာမ်ား၌ အရပ္သံုးေလသံတို႔ကို ပယ္လိုက္ပါမူ စာ၌ရွိေသာအသက္ကို ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တူေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးသိန္းဟန္၏ အၾကံဥာဏ္ကို စာေရးသူ မလိုက္နာခဲ့ေခ်။


သို႔ရာတြင္ ဦးသိန္ဟန္၏ အၾကံဥာဏ္ကို စာေရးသူက လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ရသည့္အၾကိမ္ေပါင္းမွာ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္မွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လက္မခံေသာ အခ်က္မ်ားမွာလည္း အေရးၾကီးလွသည့္ အခ်က္မ်ား မဟုတ္ေပ။


လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ခန္႔ကပင္ 'ငဘ'ကို ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုစီစဥ္ခ်က္အရ 'ငဘ'ကို ျပန္လည္တည္းျဖတ္၍ အထက္ပါမွတ္ခ်က္ကို ေရးသားထား၏။ သို႔ေသာ အေၾကာင္းမညီညြတ္ခဲ့ေခ်။ ယခုအေၾကာင္းညီညြတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ထုတ္ေ၀သူတို႔သည္ 'ငဘ'စာမူကို တစ္ႏွစ္နီးပါးမွ် ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ စာေရးသူသည္ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က တည္းျဖတ္ထားသည္တို႔ကို ျပန္မၾကည့္အားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။


စာေရးသူ စိတ္တိုင္းက် တတ္ႏိုင္သမွ်ျဖစ္ေအာင္ ျပည္ေတာ္စိုး ပံုႏွိပ္တိုက္၏ စာျပင္ဆရာႏွင့္ ပံုႏွိပ္ဖက္ဆိုင္ရာတို႔က စာေရးသူအေပၚ၌ စိတ္ရွည္ၾကသည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။


ရန္ကုန္ျမိဳ ႔

၁၉၅၇ ခု၊ ဧျပီလ ၁၀ ရက္ေန႔။



တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္


'ငဘ'ကို တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ရာ၌ ယခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္စဥ္က ပုဒ္၊ ပဒ၊ ၀ါက်၊ သတ္ပံုအမွားတို႔ကို မစင္ၾကယ္ စင္ၾကယ္ေအာင္ ထပ္မံသုတ္သင္ထားပါသည္။ သို႔ႏွင့္လည္း ပမာဒေလခ ဟူေသာ သေဘာေၾကာင့္ အားလံုးအျပစ္ကင္းျပီဟု မဆို၀ံ့ပါ။ ၀တၳဳစာသားမွာ ဒုတိယျပန္လည္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။


ထုတ္ေ၀ျခင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အနည္းငယ္ကို အလ်ဥ္းသင့္ခိုက္ မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။


'ငဘ'ကို ေရးသားေသာကာလမွာ ဂ်ပန္တို႔ အေ႔ရွေတာင္အာရွေဒသ၌ လက္နက္ခ်၍ ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီး ျပီးဆံုးစ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ယခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ပံုႏွိပ္ရာ၌ ေဖာ္ျပထားေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ 'ငဘ'ကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔မွ် ထုတ္ေ၀ျခင္းမျပဳခဲ့ရပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ကာမွပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း၊ အမွတ္ ၂၆၇ ကမာၻ႔စာေပတိုက္အတြက္ ေရႊျပည္ညြန္႔ စာပံုႏွိပ္တိုက္က ပံုႏွိပ္၍ ဦးေအာင္စိန္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ဦးေအာင္စိန္သည္ စကၠဴအခက္အခဲေၾကာင့္ 'ငဘ'ကို မတ္လတြင္ ပထမတြဲ၊ ဧျပီလတြင္ ဒုတိယတြဲ ဟူ၍ ႏွစ္တြဲခြဲကာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္က ပထမတြဲကို ဖတ္လိုက္ရသူသည္ ဒုတိယတြဲကို မဖတ္လိုက္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ဒုတိယတြဲကို ဖတ္လိုက္ရသူသည္ ပထမတြဲကို မဖတ္လိုက္ရသည္လည္းရွိသည္။ ထုတ္ေ၀သူ ဦးေအာင္စိန္သည္ ေနာင္အခါတြင္ 'ငဘ'ကို 'တစ္အုပ္တည္းႏွင့္ အျပီးထပ္မံရိုက္ႏွိပ္ပါမည္။ သည္းခံ၍ ေခတၱဆိုင္းၾကပါဦး'ဟု ေတာင္းပန္စကား ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငားလည္း ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္တကြေသာ ကမာၻ႔စာေပတိုက္မွာ တိမ္ျမဳပ္သြားပါသည္။


ပထမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာေသာ္ 'ငဘ'ကို ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ၈၇ လမ္း၊ အမွတ္ ၅၂ ျပည္ေတာ္စိုး ပံုႏွိပ္တိုက္က ျပန္လည္ရိုက္ႏွိပ္၍ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ကုန္သည္လမ္း၊ အမွတ္ ၅၄၆ ျပည္သူ႔စာေပတိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ မတ္လေလာက္တြင္ 'ငဘ' ျပန္၍ထြက္ခဲ့ပါသည္။


ယခု ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ 'ငဘ'ကို မႏၲေလးျမိဳ ႔၊ ၈၄ လမ္း ရဟိုင္းေစ်း ကမာၻ႔ေခတ္ စာေပတိုက္က မႏၲေလးျမိဳ ႔၊ ၄၁ လမ္း၊ အမွတ္ ၁၀၀ သေျပပံုႏွိပ္တုိက္တြင္ စက္တင္ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ပါသည္။


'ငဘ'သည္ ျဗိတိသွ်ေခတ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ရွိေသာ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ ဘ၀ကုိ တင္ျပေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ ငဘ၏ဘ၀သည္ ဒုကၡအတိျပီး၏။ စာေရးသူသည္ ထိုဒုကၡကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားပါသည္။


ရန္ကုန္ျမိဳ ႔

၁၉၆၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔။



စတုတၳအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္




ပဥၥမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္




မိတ္ဆက္စကား

ဦးခင္ေဇာ္(ေက) ေရးသည္။


ဤ၀တၳဳမွာ ျမန္မာျပည္က လားလားမွ မခံထိုက္ပါဘဲလ်က္ သက္သက္တန္ဆာခံလာ၍ ျဖစ္ရေသာ ရာဇ၀င္တြင္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္မည့္ ကမာၻစစ္ၾကီးအတြင္း ငဘႏွင့္ သူ႔အိမ္ေထာင္သားမ်ား ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ ေလာကဓံတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္၍ ဒုကၡခံခဲ့ရသည္ကို စာတင္ထားေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။


ကၽြန္ေတာ္ ဤ၀တၳဳကုိ ဖတ္စက စာေရးဆရာစည္းကမ္းႏွင့္ ညီမညီကို အကဲျဖတ္ရန္ စိတ္ထားႏွင့္ ဖတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အကဲျဖတ္လိုေသာ စိတ္ထားမွာ စာေရးသူ၏ စကားတန္ဆာဆင္ပံု အလိမၼာေၾကာင့္ မိႈင္းမိ၍ သြားရေလသည္။ အကဲျဖတ္သူသည္ အကဲမျဖတ္ႏိုင္ဘဲ စာေရးသူ၏ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရေလေတာ့သည္။ အႏုပညာ၏ အလိမၼာသေဘာမွာ ဤသို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ အပါခံရသည္မွာလည္း အရသာရွိလွပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္မွ အံ့ၾသစိတ္ ေပၚလာပါသည္။ အံ့ၾသမိေသာအခ်က္မွာ ျမန္မာ၀တၳဳအဆင့္အတန္းသည္ ေထြထူးဆန္းျပားေသာ ေလာကတြင္ ဤမွ် ၀င္ဆန္႔ေနေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ၀တၳဳအေၾကာင္းမွာ ရိုးရိုးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ၏ အႏုပညာ အလိမၼာမွာ ဖန္တီးတတ္ေသာ အလကၤာသေဘာ ျပည့္ေျမာက္သျဖင့္ ေလာကအေၾကာင့္ႏွင့္ ၀င္ဆန္႔သည္ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို အက်ယ္ဖြင့္၍သာလွ်င္ ယူၾကပါကုန္။


ဤစာမ်ိဳးကို ေတာသားလယ္သမားတုိ႔အား အကယ္ပင္ က႐ုဏာသက္တတ္သူ စာေရးဆရာမွသာလွ်င္ ကေလာင္ကို ပိုင္ႏိုင္စြာ အသံုးခ်ႏိုင္မည္။ မထိတထိ ရယ္စရာမ်ားသည္ ေရးသူ၏စာထဲမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာကာ အလစ္တြင္ ေခ်ာင္း၍ဖမ္းစားသည္။ စာဖတ္သူ ရယ္ရသည္ဆိုရာ၌ လူျပက္ျပက္သလို ျပက္ထား၍ ရယ္ရျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ ဤစာမ်ိဳးကိုဖတ္လွ်င္ စာဖတ္သူသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေသာကေလးဖတ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျဖမွ ေတာ္႐ံုက်မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ စာေရးသူက တစ္ခါတစ္ခါ အလြမ္းဘက္သို႔ ဆြဲယူသြားသည္ရွိေသာ္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အေသာကေလးႏွင့္ ေျဖရန္ အလြန္လိုပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အလြမ္းအေဆြးႏွင့္ခ်ည္း ဇာတ္ေမ်ာ၍ေနသည္လည္း မဟုတ္ေသး။ ဤအခ်က္သည္ပင္လွ်င္ စာေရးသူ၏ ထူးခၽြန္ခ်က္ျဖစ္၏ဟု ဆိုရပါမည္။ ေပ်ာ္၍ျပက္ ကလက္သလိုလိုႏွင့္ ေၾကကြဲဖြယ္ အျခင္းအရာတို႔က မိတ္ေဆြ၏ ႏွလံုးသားကို မိတ္ေဆြက အလိုတူသည္ျဖစ္ျဖ္စ၊ မတူသည္ျဖစ္ျဖစ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျဖစ္ေအာင္ ယူက်ံဳးဆြဲေဆာင္သြားတတ္သည္။ ဟိတ္ဟန္မပါ စာ႐ိုး႐ိုးေရးတတ္သူ တစ္ဦးက ဟိတ္ဟန္မထုတ္ေသာ လူ႐ိုး႐ိုးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေရးသားထားေလရာ လူ႔သဘာ၀ကိုယ္၌ကလည္း အေဆြးဘက္ႏြယ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ပိုျပီး မခ်ိတရိ ျဖစ္ေစသည္။ စာေရးသူသတၱိကို အံ့ၾသ၍ မျပီးႏိုင္။ သူသည္ က႐ုဏာမိုးေစြတတ္သူ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ အတားအဆီးမရွိ၊ အလြန္အကၽြံ မဟုတ္ေခ်။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသူပုန္လည္း မထ၊ စိတ္မရွည္ႏိုင္တိုင္း တိုေတာင္းလြန္းလွသည္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ႏူးညြတ္စရာအေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ၌လည္း အလြမ္းမသယ္။ အလြန္နာက်ည္းစရာကို ေတြ႔ရေစကာမူ အျပံဳးမပ်က္။ ရြံမုန္းစရာ အျဖစ္သနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စက္ဆုပ္စရာရန္သူကို ေတြ႔ၾကံဳရသည့္အခါ၌ပင္လွ်င္ ႏွလံုးနာသည့္အေၾကာင္းကို စာေရးဆရာ သရုပ္ေဖာ္ရာ၌ စာတစ္ပိုဒ္၊ စာတစ္ေၾကာင့္ျဖင့္ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားပါ 'ဘီလူးသြားကို လျဖဲတည္း'ဟူေသာ စကားရပ္တို႔ကို မင္ေသေသႏွင့္ အကြက္ဆိုက္ေအာင္ သံုးထားသည္မွာ တတ္ႏိုင္ပါေပ့။


ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ျမန္မာ၀တၳဳ မည္ကာမတၱကို ဖတ္ေနရသည္မဟုတ္။ ၀ိေသသရွိေသာ ျမန္မာ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနေၾကာင္း သိျမင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိသည္ကား ၾကယ္တံခြန္ကို လႊတ္သည့္အခါ ခဏပန္းျဖာ၍ လင္းတတ္သည္။ ျပီးလွ်င္ ၾကယ္တံခြန္သြားရာ လမ္းခရီးမွ မဆံုးေသးမီ မီးပန္းမွာ ေမွးမိွန္သြားတတ္ပါသည္။ ဤဥပမာကဲ့သို႔ လမ္းခုလတ္မွာ ျဗဳန္းခနဲ အေရာင္မွိတ္သြားေလမလား။ အႏုပညာသေဘာတြင္ အရသာဆိုသည္မွာ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင္၍သာ တက္ရသည္။ ယခု၀တၳဳ၏ အရသာမွာ တစ္ရွိန္းထိုးတက္၍လာခဲ့ပံုမွာ အသက္႐ွဴပင္ မွားေလာက္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆံုးသတ္မွာ 'ဖတ္'ခနဲ က်သြားမည္ဆိုလွ်င္ ၀တၳဳအျပီး၌ စိတ္ပ်က္ရေတာ့မည္ကို ေတြး၍ စိုးရိမ္မိ၏။ ဥမၼာဒႏၲီ အေခ်ာအလွ ယမင္းကေလးကို အိပ္မက္ထဲ၌ ေတြ႔လို႔ေကာင္းတုန္း ျဗဳန္းဆိုလန္႔ႏိုးျပီး အိပ္မက္မွန္း သိရ၍ 'ဟာ' သြားလွ်င္ အက်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ အလွအိုးကေလး လက္ထဲေရာက္ကာမွ ကြဲသြားရမည္ဆိုလွ်င္ စိတ္ပ်က္စရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ အႏုပညာ၏ ပရိယာယ္မွာ အဆံုးသတ္ခါနီးေလ ခက္ေလေလျဖစ္၍ အဆံုးအထိ 'သယ္'ႏိုင္ပါ့မလား။ ေအာင္ျမင္သည္ ဆိုသမွ် အျပီးသို႔ တိုင္ပါ့မလား။ ၾကက္ေပါင္ေစးေဘာလံုးၾကီးကို ေလထဲထိုးတက္ျပီးမွ လမ္းခုလတ္မွာ ႐ွဴးခနဲ ေပါက္ကြဲ၍ ထိုးစိုက္ကာက်လာေလမလား။


ကၽြန္ေတာ္ ဤ၀တၳဳဖတ္ျပီး လက္ကခ်လိုက္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရသည္။ ဤ၀တၳဳသည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ပင္ 'သယ္'သြားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် မထင္မေတြးခဲ့ဖူးေသာ အဆင့္အတန္းသို႔ေရာက္ေအာင္ စာေရးသူ၏ဥာဏ္စြမ္းက ျမန္မာ၀တၳဳ စာေပအဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္လိုက္ေၾကာင္း တပ္အပ္သိရပါျပီ။



ဦးခင္ေဇာ္၊

ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီး

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အသံလႊင့္ဌာန

၁၇၊ ၁၂၊ ၄၆။



အခန္း(၁) ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျခင္း


သူ႔ကို သူ႔သားသမီး ငါးေယာက္က အေဖလို႔ ေခၚသည္။ သူ႔မယားက "ဒီမွာ" လို႔ ေခၚသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔မယားက ပါးစပ္မဖြင့္ဘဲ "ဟင္း...ဟင္း" လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္လွ်င္၊ သူ႔ကို ေခၚသည္ပင္ျဖစ္၏ ဟူ၍ သူ အမွတ္သညာ ျပဳထားသည္။ သူ႔မိဘမ်ားကမူကား "ငဘ" ဟု အားပါးတရ အာလုပ္သံၾကီးႏွင့္ ေခၚေလ့ရွိသည္။ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ လယ္ရွင္ဦးသာေဂါင္ၾကီးကမူ "ေဟ့... ငဘ" ဟု ျမိန္ေရရွက္ေရ ေခၚတတ္သည္။ သူ႔ထက္ငယ္သူမ်ားမွာကား ေတာဓေလ့ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ "ကိုငဘ" ဟု ေခၚၾကသည္။


ငဘအဖို႔ ထုိနာမည္ကေလးသည္ "နား၀င္ပီယံ" ျဖစ္ေခ်သည္။ သူ႔အဖို႔ ဘာနာမည္ပဲ တပ္ျပီးေခၚေခၚ လယ္သမားသည္ လယ္သမားပင္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။


ငဘသည္ လယ္ရွင္ဦးသာေဂါင္ထံမွ ဧကအစိတ္ေလာက္ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ သီးစားခ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ႏွင့္ လယ္ငွားလုပ္သည္။ ယင္းသို႔ လုပ္ကိုင္လာသည္မွာ ဦးသာေဂါင္၏ မိဘအဆက္ဆက္ သူ၏မိဘအဆက္ဆက္တို႔မွစ၍ သီးစားဘ၀ကို အေမြအႏွစ္ခံကာ လုပ္ကိုင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးသာေဂါင္ဆိုေသာ လယ္ပိုင္ရွင္မွာ ကုန္သင့္သမွ်သာ ကုန္က်ရမည္ဟူေသာ၀ါဒကို လက္ကိုင္ျပဳသူျဖစ္ေလရကား၊ ငါးမူးတန္ စာခ်ဳပ္စကၠဴေပၚတြင္ ဘယ္နံေရာခါမွ ရက္စြဲမတပ္ဘဲ၊ ငဘ၏ လက္၀ဲလက္မပံုစံကိုသာ ယူျပီးလွ်င္ အရွင္အစိုးရမင္းတို႔ အသိအမွတ္ျပဳပါရန္ ခိုင္မာစြာ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုထားျပီးမွ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္သည္။ ဒီလိုေစ့စပ္မွ ေကာင္းသည္။ "ႏို႔မို႔ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ပိုက္ဆံငါးမူး ကုန္ေနမွျဖင့္ မခက္ပါလား" ဟု ဦးသာေဂါင္ၾကီး ေျပာေလ့ေျပာထရွိသည္။


ငဘ၏ အသိုက္အ၀န္းႏွင့္ ငဘ၏ ေလာကသည္ သူေနေသာ ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ကြင္းႏွင့္ ဦးသာေဂါင္ေနေသာ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာျဖစ္သည္။ အျခားျမိဳ ႔ျပ ေက်းရြာတို႔ကို တရံတဆစ္မွ် ငဘမေရာက္မေပါက္ဖူးေခ်။ ေရာက္ဖူးေပါက္ဖူးဖို႔လည္း သူ႔အဖို႔ လိုမည္မထင္။ ဆိတ္ၾကီးကုန္းတက္ျပီး ေစ်း၀ယ္ရန္အတြက္ တရုတ္ 'ထံုအား' ကုန္စံုဆိုင္ၾကီးႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ထားမိလွ်င့္ ဘယ္မွ်သြားဖို႔မလိုျပီ။ အလွဴအတန္းရွိ၍ ေငြပိုကေလးမ်ားသံုးလိုလွ်င္ ဦးသာေဂါင္မသိေအာင္ စပါးေပး တိတ္တိတ္ပုန္းယူႏိုင္ရန္ အနပလဲႏွင့္ သိကၽြမ္းရသည္ပင္လွ်င္ ဂုဏ္ရွိျပီမဟုတ္ပါေလာ။ ရန္ကုန္တို႔ မႏၲေလးတို႔ ဆုိေသာ ျမိဳ ႔ၾကီးျပၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကို တခါတခါ အစာမေၾကသည့္ညမ်ိဳး၌ အိပ္မက္ထဲထည့္၍ မက္လိုက္လွ်င္ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ သူ႔မယား မိေဖာ့ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသည့္ႏွစ္က သူမွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္အခါတုန္းက သူ ဦးသာေဂါင္ၾကီးအိမ္သို႔ လယ္ငွားစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဖို႔ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခါက ျမိဳ ႔ကလူရည္သန္႔တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ထိုလူရည္သန္႔ ပုဂၢိဳလ္က ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၌ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ၾကီးသည္ ေရႊေတာင္ၾကီးလို မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ႏွင့္ အေရာင္အ၀ါေတာက္ျပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ ဟု ေျပာသည္ကို မွတ္သားလိုက္ရဖူးသည္။ လန္ခ်ားတို႔၊ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔၊ ဓာတ္ရထားတို႔၊ တိုက္ေတြ၊ တာေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ရာေတြ နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ်ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ထုိေျပာသံၾကားသည္ႏွင့္ပင္လွ်င္ ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ထဲသို႔ ျပန္လာရာ ထိုျပန္လာေသာည၌ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ၾကီးကို အိပ္မက္ထဲမွာထည့္၍ မက္လိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ လမ္းေတြမွာ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ဓာတ္မီးေတြ တထိန္ထိန္လင္းေန၍ ေန႔လားညလား ပိုင္းျခား၍ပင္ မသိႏိုင္။ ေရႊတိဂံုေစတီ ဆိုတာဟာလည္း ေရႊေတာင္ၾကီး မိုးထိုးသကဲ့သုိ႔ပင္။ ဓာတ္ရထားဆိုေသာ သတၱ၀ါၾကီးမ်ားမွာလည္း ယိုးဒယားပန္းခက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးေသာဘိတ မယ္ေတာ္ပ်ံတုန္းက ေတြ႔လိုက္ရေသာ ပန္းရထားၾကီးကဲ့သုိ႔ တင့္တယ္ခမ္းနားလွသည္။ ကုလားေရႊ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ အေတာ္က်က္သေရရွိသည္။ ေရႊေရာင္ထေနေသာ လမ္းမၾကီးေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေျခာက္ထပ္တိုက္ၾကီးမ်ားကို ငြားငြားစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ထိုတိုက္တာၾကီးေတြအၾကားမွာ ျမသားပကတိ တအိအိေနေသာ စပါးပ်ိဳးခင္းကေလးမ်ား လိႈင္းထေနသည္ကို အိပ္မက္ထဲတြင္ အထင္အရွားျမင္ရသည္။ ပ်ိဳးခင္းကေလးကေနျပီး ေ႔ရွသို႔တေမွ်ာ္ၾကီး ၾကည့္ျပန္ေသာ္ အဆံုးအစ မထင္ႏိုင္ေသာ လယ္ကြင္းၾကီးမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔သူျမိဳ ႔သားမ်ားပိုင္ လယ္ကြင္းၾကီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုလယ္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ေငးေမာေနရာမွ ႏြားတစ္ေကာင္ "ဘြတ္အဲ" ဟုျမည္ကာ ခ်ည္တိုင္မွ လြတ္လာသည္ကို ငဘေတြ႔ရသည္။ သည္အတြင္း ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္ရွိ ငဘ၏ တူကေလးမွာ ဘယ္ကေပါက္၍လာသည္ မသိ "ဘေထြးေရ ၾကည့္ေမာင္းလိုက္ပါဦး" ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားရွိရာသုိ႔ တရွိန္ထိုး လိုက္လိုက္ရာ ငဘ ဗြက္ထဲသို႔ ေျခေခ်ာ္က်ျပီးလဲသည္။ အနီးရွိ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို လွမ္းျပီး ဖမ္းလုိက္သည္။ ထိုအတြင္း မယ္ေတာ္ပ်ံပန္းရထားႏွင့္ တူလွစြာေသာ ဓာတ္ရထားက ျမေကာ္ေဇာၾကီး ခင္းထားေသာ လယ္ကြင္းကို ျဖတ္၍ အေျပးကေလးလာေနေသာေၾကာင့္ ငဘသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဓာတ္တိုင္ကို က်ပ္တင္းစြာ ဖက္လိုက္ရာ မယားမိေဖာ့က "ခြိ...ခြိ" ဟု လည္အစ္သံႏွင့္ ညွစ္၍ေအာ္လိုက္ျပီး "ဒီမွာ ဒီမွာ ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္ ကၽြန္မလည္ပင္း အတင္းဖက္ထားတာလဲေတာ့" ဟု ဆိုသံၾကားမွ လန္႔ႏိုးေလေတာ့သည္။ အဲသည္ညက ရန္ကုန္အေၾကာင္း စဥ္းစားျပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ျပီးစကားေျပာလိုက္ၾကသည္မွာ ၾကက္သာတြန္ေရာ့ စကားမဆံုးေသး။

အင္း... မွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္လိုျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ညမွာ မဟုတ္လား၊ မိေဖာ့ ဗိုက္နာသည္ဆို၍ လက္သည္ေခၚရသည္။


ငဘတို႔ အေဖၾကီး ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ဦးသာေဂါင္လယ္ကို မိဘလက္ငုတ္မို႔ လုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္မွ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီ။ ထိုအေတာအတြင္း ငဘအား လွသိဂၤ ီ ဖ်င္အကၤ် ီႏွင့္ ဆီစိမ္ပုဆိုးကလြဲျပီး တစ္ခါမွ် အျခားအထူးအဆန္း အ၀တ္အစား ကပ္ဖူးသည္မရွိ။ ငဘႏွင့္ ညားစက မိေဖာ့မွာ ေကာက္စိုက္သမအကၤ် ီ သံုးေလးထည္ႏွင့္ ေခၽြးခံအကၤ် ီ အထူစား သံုးေလးထည္ရွိဖူးသည္။ သရက္ထည္လံုခ်ည္မွာမူ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ ေပးကမ္း၍ ငါးထည္ေျခာက္ထည္ေလာက္ရွိသည္။

သမီးဦးကေလး ေမြးျပီးသည့္ေနာက္ လယ္သမားတို႔ဘာ၀ ကေလးႏို႔တိုက္ရလြယ္ျပီးလွ်င္ လယ္လုပ္ရာ၍ ကရိကထ မမ်ားေသာ ထဘီရင္ရွားႏွင့္ ေနလာခဲ့သည္မွာ အက်င့္ျဖစ္ေနျပီ။ သမီးဦးမိနီမွာ အပ်ိဳျဖန္းပင္ ျဖစ္လာျပီ။ သူ႔အတြက္ ေကာက္စိုက္ဖို႔ ထဘီထည္လဲရွိလွ်င္ ေတာ္ျပီ။ အလွဴအတန္းသြားဖုိ႔ သူ႔အေဒၚကေပးေသာ လံုခ်ည္ေဟာင္းေတြ စုျပီးခ်ဳပ္ထားေသာ စပ္ထဘီတစ္ထည္ သူ႔မွာရွိသားပဲ။ အပ်ိဳျဖန္းမို႔ ရွင္မီးအကၤ် ီႏွင့္ခ်ည္း ေန၍မျဖစ္လြန္းမက မျဖစ္ေတာ့မွ မႏွစ္က မိေဖာ့က သမီးဖို႔ ေခၽြးခံႏွစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေပးဖူးသည္။ စပါးငါးတင္းေလာက္က်သည္။ သို႔ေပမယ့္ သမီးေခ်ာကေလးမွာ ရွင္မီးအကၤ် ီကို အတြင္းကထား၍ ထဘီကို အျပင္က ရင္ရွား၀တ္ေနသည္က မ်ားသည္။ ဦးသာေဂါင့္အိမ္က ဆုခ်လိုက္ေသာ ဖ်င္အေပၚအကၤ် ီကေလးကို အသစ္စက္စက္မို႔ သူမ၀တ္ရက္ႏိုင္။ သူ႔ေမာင္ကေလး ေလးေယာက္မွာမူ မ်ားေသာအားျဖင့္ တံုးလံုးႏွင့္ ဗလာခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။


ေဆာင္းတြင္း၌ ဗ်ိဳက္ေတာထဲမွရေသာ ထင္းေပါက္စကေလးမ်ားသည္ ကေလးမ်ားအဖို႔ အေႏြးထည္ သုိးေမြးအကၤ် ီမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။


ဤအျဖစ္သနစ္သည္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္။ ငဘတို႔လက္ထက္တြင္ သည္လိုပဲ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ငဘတို႔အေဖ လက္ထက္ကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။ ငဘတို႔ အေဖ့- အေဖ့- အေဖ စသည္ျဖင့္ တသီတတန္းၾကီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လွ်င္လည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္၊ ငဘတို႔ ဘိုးေအၾကီး အလွဴအတန္းရွိလွ်င္ ေယာပုဆိုးၾကီးကို ပခံုးတင္ကာ ေက်ာျပင္ၾကီး အေျပာင္သားႏွင့္ ဂ်ပန္ပ၀ါေခါင္းေပါင္းစ ေထာင္လ်က္ အိမ္ဦးကေနျပီး ေဒါမနႆ သဟဂုတ္၊ လက္ဖက္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ နာနာတုတ္လာခဲ့သည္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္လာရေသာ ငဘမွာ သူ႔ဘိုးေအၾကီးသည္ တကယ့္စည္းစိမ္ရွင္ၾကီးပါကလား ဟု အထင္ၾကီးမိသည္။ လယ္သမားသားသမီး ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ သူမ်ားထက္ ငဘက ထူးျခားသည့္ အခ်က္မွာ သု႔ဘိုးေအ- ဘြားေအမ်ား ဤမွ် ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကိုၾကည့္၍ ယခုသူၾကီးျပင္းလာေသာအခါ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူ႔ဘိုးေအ၏ မူအတိုင္း ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရန္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု နက္နဲစြာ ေတြးေတာမိျခင္းျဖစ္သည္။


ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ကြင္းသည္ ငဘ၏ ေလာကျဖစ္သည္။ အရွင္သီေပါမင္းကေလးအား အဂၤလိပ္တို႔ ဖမ္းသြားသည္ဟု သူ႔ဘုိးေအဘြားေအမ်ား ေျပာသံကို ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ငဘၾကားဖူးသည္။ ကုလားတက္သည့္ႏွစ္ဟု ဆုိေလ့ရွိသည္။ 'တို႔ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံ အစိုးရမင္းတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္' ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္ကို ၾကားဖူးသည္။ သူ႔အဖို႔ အဂၤလိပ္ ဆိုသဟာ စကားအျဖစ္မွ်သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ကို တစ္ခါမွ်လည္း မျမင္စဖူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ဓနိရည္ေသာက္လာၾကေသာ ပုလိပ္ေတာ္မင္း ဆယ္အိမ္ေခါင္းမင္းတို႔ကိုသာလွ်င္ အစိုးရဟု ထင္မွတ္ေနရသည္။ သူၾကီးအိမ္ကို အခြန္ေဆာင္တိုင္း ေရာက္ဖူးပါ၏။ သူၾကီးမင္းက အရွင္အစိုးရမင္းတို႔၏ 'မင္းတိုင္း' ကိုေက်ေအာင္ ထမ္းရြက္ဖို႔ တရားေဟာေလ့ရွိသည္ကို နာဖူးပါ၏။ အစိုးရဆိုသဟာ အဂၤလိပ္ကိုပဲ ဆိုလိုသလား၊ သူၾကီးကိုပဲ ဆိုလိုသလား၊ ဘာလား ညာလားေတြကို ငဘမေတြးတတ္။ ေတြးလည္း မေတြးခဲ့ဖူးေခ်။


သုိ႔ေသာ္ ၁၃၀၁ ခုႏွစ္မွာ လယ္ကြက္ထဲ ေကာက္ပင္ေတြ အကုန္'က်'ျပီး၍ စပါးေတြ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေလာက္ တက္အလာတြင္ အရွင္ အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းတို႔ႏွင့္ 'ဂ်ာမနီ' လူမ်ိဳးတို႔ စစ္တိုက္ျပီဟု သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားခဲ့ရသည္။ စစ္တိုက္တာေလာက္ေတာ့ ငဘအဖို႔ ရိုးေနျပီ။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုပဲ စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးခဲ့ျပီ။ ဦးေသာဘိတဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းမထိုင္ရေသးခင္ 'ဆန္တစ္ျပည္ သံုးပဲ၊ ဂ်ာမနီဗံုးၾကဲ' ဟူေသာ တေပါင္လိုလို၊ စနည္းလိုလို၊ ဘေ၀ါလိုလို လကၤာကေလးကို ငဘ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ဒိုးထိုးရင္း ရြတ္ဆိုခဲ့ရဖူးသည္။ ဟိုတုန္းကတည္းက အဂၤလိပ္ဘုန္းၾကီးပံုကို သိျပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွ်ထူးျခားမည္မဟုတ္။ တစ္ေန႔က်လွ်င္ 'ဂ်ာမနီ'ေတြ ဆန္တစ္ျပည္သံုးပဲကိန္း ဆိုက္မွာပါပဲဟု ငဘက တထစ္ခ် တြက္ျပီးသားျဖစ္သည္။


ယခု ၁၃၀၃ ခုႏွစ္ေရာက္ျပီ။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ျဖစ္ဦးမည္ဟု ၾကားရျပန္ျပီ။ ဂ်ပန္ကို ငဘ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူဇလံုပန္းကန္ ၀ယ္တုန္းက တရုတ္ထံုအား ကုန္စံုဆိုင္ေပါက္ေဖာ္မ်ားက "ဒါ ဂ်ပန္လုပ္ပဲ"ဟု သူ႔ကိုေျပာလုိက္ကတည္းက ဂ်ပန္အေၾကာင္း သူသိျပီးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္လုပ္ကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရႏိုင္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထံုအားဆိုင္က ေပါက္ေဖာ္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းႏွင့္ "ခ်န္ေကစိတ္" "ခ်န္စိုးလင့္" "၀န္က်င္ေ၀ွ႔" စသည့္ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာေနစဥ္ သူဆိုင္ထဲ၀င္သြားသည္။ "ဇလံုပန္းကန္ ျပစမ္းပါ"ဟု သူဆိုသည္။ ေပါက္ေဖာ္မ်ားက သူ႔ကို ဂ်ပန္ကုန္ သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ တရားေဟာသည္။ "ဂ်ပန္ေတြ ေစာက္စံုးမကယဘူး"ဟု ခဏခဏ ေရရြတ္သည္။ "လာေၾကာင့္၊ က်ဳပ္တို႔ စီပိတ္ေမွာက္တယ္ေလ၊ လွီဇလံုေတြ အရင္တုန္းက လက္ကယန္ေတြပဲ၊ ဒါေလ မီယန္မီယန္ ထုတ္ပီးရင္ ေနာက္မီ၀ယ္ေတာ့ဖူး။ လာေၾကာင့္ အခုေစာ့ ေရာင္းလာပဲ"ဟု ေပါက္ေဖာ္စုထဲမွ ထံုအားဆိုင္ရွင္ တ႐ုတ္ဘံု႐ံုလူၾကီးကိုယ္တိုင္ အတိအလင္း ဖြင့္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ ငဘမွာ ဇလံုပန္းကန္ သံုးလံုး ပန္းကန္ျပား ငါးခ်ပ္တို႔ကို တစ္က်ပ္ သံုးမူးတစ္ပဲႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့သည္။ သူ၀ယ္သည့္အထဲတြင္ ဒီတစ္ခါ ေစ်းအေခ်ာင္ဆံုးျဖစ္သည္ဟူ၍ မ်ားစြာေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္။ ဇလံုပန္းကန္ ေပါေပါရေအာင္ စီမံဖန္တီးေသာ ဂ်ပန္တစ္ေတြ ယခု အဂၤလိပ္ကို စစ္ေၾကညာျပီ။ သည္သတင္းကို ကြင္းထဲကလူေတြ မသိခင္ သူသိႏွင့္ျပီ။ ငဘသည္ ဘာမသိညာမသိ လယ္သမားျဖစ္သည္ မွန္၏။ သုိ႔ေပမယ့္ ငဘ လူညံ့ၾကီး မဟုတ္ပါ။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ပါသည္။ သူ ဤမွ် ဗဟုသုတရွိ၍ ဤသတင္းကို အရင္ဆံုး သိႏွင့္ျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူသိသမွ်ကိုလည္း သူ႔လယ္ေတာရွိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ၾကိဳတင္သတိေပးေသာအားျဖင့္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ျပီးပါျပီ။


ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဗဟုသုတရွင္ ငဘသည္ စစ္သတင္းကို သူ၏ အေဆြမ်ားအား ေဖာက္သည္ခ်ေနေသာ အခ်ိန္အခါကား အေဆြေတာ္နိပြန္တို႔သည္ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေရာက္ရွိကာ ငွက္ေပ်ာသီးလက္ေဆာင္ျဖင့္ ကူညီအံ့ဟု ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေျပး၍လာေသာ တို႔ဗမာအရွင္သခင္အေပါင္းတို႔၏ ရင္၀ကို ဖေနာင္ႏွင့္ေဆာင့္ေနေသာ ထုတိၾသဘာ မဂၤလာက်က္သေရအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အခ်ိန္အခါ သမယေကာင္းၾကီး ျဖစ္ေခ်၏တကား။


- - - - -




အခန္း (၂) ထင္းရွဴးေသတၱာ


"ဒီမွာေတာ့ ဒီမွာ၊ ကာလၾကီးပ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေတာ္ေရ ႔" ဟု မယားျဖစ္သူ မိေဖာ့က ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ေတာင္ေလာက္ၾကီးကို မွိန္းကာ မွိန္းကာ ဖြာရင္း လင္ေတာ္ေမာင္ကို လွမ္း၍ေျပာလိုက္သည္။ မိေဖာ့ကား တဲကုပ္၏ ေနာက္ေဖး ေရစင္ကေလးသို႔အဆင္း၊ တံခါးေပါက္၀တြင္ ဒူးႏွစ္လံုးကို ေဖာ၍ကားကာ ကေလးကို ေပါင္ခြင္ထဲထည့္၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္လက္က ေဆးေပါ့လိပ္ကို ကိုင္ထားသည္။ ညာဘက္လက္ကား အခါလည္ေက်ာ္ ကေလးကို ပိုက္ထားသည္။ ကေလးငယ္မွာ ေငြရည္အဆင္း ျဖဴ၀င္းေသာ နတ္သုဓာတည္းဟူေသာ ေမတၱာဓာတ္ရည္တို႔ကို စုပ္၍စုပ္၍ စို႔ေနသည္။ မိခင္၏ေမတၱာဟုန္ကို သရုပ္ေဖာ္ရာျဖစ္ေသာ ရင္ျမႊာႏွစ္စံုတို႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရ၍ေနေလရာ ႏို႔စို႔ေနေသာ ကေလးငယ္မွာ အားလပ္ေသာ ႏို႔အံုတစ္ဖက္ကို တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ရိုက္၍ ကစားေနသည္။

ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ ငဘသည္ မိေဖာ့တို႔သားအမိကို ေက်ာခိုင္း၍ ငါးမွ်ားေနသည္။ သည္တစ္ခါ ခါတိုင္းလို ငါးမတိုး။ ငါးမွ်ားသည္မွာ စိတ္ရွည္မွျဖစ္သည္။ ယခု သူ႔စိတ္ထဲ ဗေယာက္ဗယက္ႏွင့္ ရင္ေလးလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ကလည္း မရွည္နိုင္ျပီ။ အရင္ သူၾကားဖူးသေရြ ႔ေတာ့ စစ္ျဖစ္လွ်င္ စပါးေစ်းတက္သည္။ ယခု စစ္ျဖစ္တာ ငဘႏွင့္ လားလားမွ်မဆိုင္။ မသကာ စပါးေစ်းတက္မည္မို႔ ၀မ္းသာဖုိ႔သာရွိသည္။ ယခုေတာ့ဒီလိုမဟုတ္။ အဂၤလိပ္ ရန္ကုန္က ေျပးျပီ ဟု ၾကားရလွ်င္ပင္ လယ္ကြင္းထဲမွာ လူေတြ ရံုးစုရံုးစုႏွင့္။ အရပ္ပ်က္လွ်င္ အေခ်ာင္အုပ္ၾကဖို႔ေလာက္သာ ၀ိုင္းဖြဲ႔စိုင္းျပင္းေနၾကသည္။ ကေလးငါးေယာက္ႏွင့္ ေျပးစရာ ေျမလည္းမရွိ။ ေျပးရမည္လို႔လည္း မေတြးမိ။

သူ႔စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္ေနသည္ကား တျခားမဟုတ္။ ေတာင္ဘက္လယ္ကျဖိဳးတုပ္ သခင္ျဖစ္လာျပီၾကားသည္။ ျမိဳ ႔တက္ျပီး အစည္းအ႐ံုးကို တစ္မတ္ေပး၀င္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ သည္အေကာင္ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္သည္။ တစ္ေလာက ဦးသာေဂါင့္ လယ္ေထာက္ခႏွင့္ ပတ္သက္၍ လယ္သီးစားဥပေဒအရေလွ်ာက္ရန္၊ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ၀င္ သခင္ေယာင္ေယာင္တစ္ဦးႏွင့္ ပင္း၍ လယ္ေထာက္ခေလွ်ာ့ရန္ ေလွ်ာက္လႊာတစ္ေစာင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ စရိတ္ျငိမ္းတင္ေပးမည္ ဆိုကာ ျဖိဳးတုပ္သည္ ငဘထဲ ေငြလာေတာင္းဖူးသည္။ ဥပေဒ ဥပဒက္ဆိုတာေတာ့ ငဘနားမလည္။ ဦးသာေဂါင္ႏွင့္ ေပါင္းလာတာ ယခုမွမဟုတ္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေဘးလက္ထက္ကစ၍ျဖစ္သည္။ လယ္ေထာက္ခဆိုသည့္ အရာမွာလည္း ငဘက နာသည္အထင္ရွိလွ်င္ "သည္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ဦးရယ္ ၾကည့္လုပ္ပါဦး"ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ပင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ မကုန္ဘဲႏွင့္ ေလွ်ာ့ျပီးသားျဖစ္သည္။ သခင္ဆိုသည္ကို အဲသည္တုန္းက ငဘၾကားဖူးသည္။ သခင္ဆိုတာဟာ မီးတုတ္ေတြႏွင့္ ႐ိႈ ႔သည္ ဆိုပါကလား။ သခင္ဆိုတာ ပုလိပ္ဖမ္းတတ္သည္ဟုလည္း လူေျပာသူေျပာ ဗဟုသုတ ဆည္းပူးဖူးသည္။

မ်ိဳးခ်စ္အဖြဲ႔ကေတာ့ ဂဠဳန္ေခါင္းေဆာင္သည္ ဆိုသည္။ ဂဠဳန္ ဆိုသဟာ လူေလာ၊ နတ္ေလာ၊ ကုမ ၻဏ္ေလာ၊ ႏွံျပည္စုတ္ေလာ၊ ခြဲျခားျပီး ငဘမသိတတ္။ သူသိတာကေတာ ျဖိဳးတုပ္သည္ တစ္ခါတစ္ခု သူ႔ကိုယ္သူ ဂဠဳန္လို႔လည္း ဆိုသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ ဆိုသူတစ္ဦး နန္းရင္း၀န္ဆုိလား၊ ရွင္ဘုရင္ဆိုလား၊ တက္ျဖစ္တုန္းက ျဖိဳးတုပ္သည္ ဆင္းရဲသားပါတီကလို႔ဆိုျပီး လယ္ကြင္းထဲမွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္မစားတဲ့ လူတစ္စုႏွင့္ အင္အားစုဖူးသည္။ ယခု သင္းတို႔တစ္ေတြႏွင့္ပင္ ေပါင္းျပီး သခင္ျဖိဳးတုပ္ ျဖစ္လာျပန္ျပီ။ ျဖိဳးတုပ္မွာ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရမရွိ။ ပုလိပ္ေတြ ကြင္းထဲလာလွ်င္ သူတြဲခုတ္လာတတ္သည္။ "ေျမတိုင္းစာေရး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္းလ"မွာ ဆိုလွ်င္လည္း ေျမတိုင္းအင္စပက္ေတာ္ေနာက္က သံၾကိဳးဆြဲသူမွာ ျဖိဳးတုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အရက္ဖမ္းရာမွာလည္း ယစ္မ်ိဳးအရာရွိေတြႏွင့္ ျဖိဳးတုပ္မွာ ပူးတြဲပူးတဲြေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ျမိဳ ႔တက္ျပီး လယ္သမားအေရးေတာ္ပံုအတြက္ ျမိဳ ႔အုပ္ႏွင့္ အတိုက္အခံ စကားေျပာရာ ျမိဳ ႔အုပ္က သူ႔သခင္နာမည္ကို ေၾကာက္ျပီး အ႐ံႈးေပးလုိက္သလိုလုိ ေလလံုးထုတ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖိဳးတုပ္ ငဘတဲသို႔ေရာက္တုိင္း ၾကက္ဥေလးငါးဆယ္လံုးေလာက္ေတာ့ ေခ်ာရသည္။ ၾကက္ဖလည္း အနည္းဆံုး တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ တုတ္သိမ္းစာ မိသြားတတ္သည္။ ယခု လယ္သီးစားကိစၥမွာလည္း ဦးသာေဂါင္ႏွင့္ တစ္ခါမွ် ပဋိပကၡ မျဖစ္ဖူးေလေသာေၾကာင့္ "ေငြႏွစ္က်ပ္ခြဲ အကုန္မခံႏိုင္ပါ"ဟု ျဖိဳးတုပ္ကို ေျပာမိ၍ ငဘသည္ ျဖိဳးတုပ္၏အျငိဳးကို ခံရသည္။ ျငိဳး႐ံုမွ်မက သူၾကီးအိမ္မွာ ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈႏွင့္ ငဘကို ျဖိဳးတုပ္က တရားစြဲေသးသည္။ သူၾကီးက ငဘရိုးသည္ကို သိပါ၏။ သို႔ေပမယ့္ ျဖိဳးတုပ္က လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္မို႔ အမႈမမွန္သည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ ျဖိဳးတုပ္ေက်နပ္ေအာင္ ေငြငါးက်ပ္ေလ်ာ္ေၾကးႏွင့္ ေျပျငိမ္းရန္ ငဘအား တိုက္တြန္းသည္။ သည္သူၾကီးႏွင့္ သည္ရြာသားမွာ တစ္ခါဖူးမွ် မေတာ္မတရားျဖစ္ဖူးၾကသည္ မရွိေလေတာ့ မွားမွားမွန္မွန္ ရန္မွျငိမ္းေစေတာ့ ဆိုျပီး ေငြငါးက်ပ္ကို ငဘ အဆံုးခံလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္ သင္းက မေက်နပ္ပါကလား။ ၾကည့္စမ္း ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတုန္းက ငါ့မယားကို ေရတြင္းနားမွာ မဟားတရားေျပာျပီး ဗလကၠာယ လုပ္မယ္ၾကံေသး။ ဦးေသာဘိတ ေငါက္လိုက္လို႔ေပါ့၊ သက္သက္မဲ့ လူေတာထဲ အရွက္ခြဲသည္။ အႏိုင္က်င့္သည္။ ႏွိပ္စက္သည္။ ေခါင္းပံုျဖတ္သည္။ ႏိုင္ရာစားေလာကၾကီးပဲ။ ယခု သင္းက သခင္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနျပီ ဆိုပါကလား။

ငဘက အံၾကိတ္ကာ တက္တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီး ငါးမွ်ားတံကို သုတ္ယူလိုက္သည္။ ငါးစင္ရိုင္းတစ္ေကာင္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးျပီး ပါလာသည္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ငါးကုိျဖဳတ္ျပီး အားကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ငါးစာအသစ္တပ္ျပီး ဆက္လက္မွ်ားျပန္သည္။

"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာလဲေတာ့၊ အရပ္ပ်က္ရင္ သေရာၾကီးခိုင္းဦးမွာပဲ"ဟု မိေဖာ့က ငဘကို ထပ္ေျပာျပန္သည္။

ငဘက သူ႔မယားေျပာသံကို ဂရုမထား။ သူ႔မယားရင္ခြင္ထဲက ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ၾကည့္တုန္းကေတာ့ ကေလးပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အိ၍ေဖာင္းေနေသာ မိေဖာ့၏ရင္ကို ျမင္ရေသာအခါ သားငါးေယာက္အေမဟု ဆုိသာဆိုရသည္။ ေနာက္ထပ္ဆယ္ေယာက္ေမြးဦးေတာ့ နဂိုရည္ပ်က္ဦးမည္မဟုတ္။ လတ္လတ္ပဲရွိေသးသည္ဟူ၍ ငဘအထင္ၾကီးမိသည္။ အင္း... စင္စစ္ေတာ့ သူ႔ငါးခ်ဥ္ သူခ်ဥ္ျခင္းမွ်သာ။ အေပၚအကၤ် ီ မ၀တ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဗလာဟင္းလင္းႏွင့္ ထားရဖန္မ်ား၍ ေနေလာင္ေသာ အသားဆိုင္မွာ ညိဳပုပ္ပုပ္ရွိသည့္အထဲ ႏို႔ေၾကာျပတ္၍ေနသျဖင့္ ေရႊဖရံုသီး ႏုႏုႏွင့္ေျခာက္ရဘိသကဲ့သို႔ အျဖဴေျပာက္အစင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ႐ံႈ ႔တြတြရွိေနသည့္အရာကို ငဘ ေသခ်ာစြာ မၾကည့္ေခ်။ အကယ္၍ ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္မိလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာတရားတို႔ကို အကြင္းသားျမင္မိမွာစိုး၍ ငဘက သူ႔မ်က္စိကို ကပ်ာကသီ ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သည္။

"ေအးဟဲ့၊ သေရာၾကီးမ်ားခိုင္းရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္"ဟု ငဘက ငါးမွ်ားၾကိဳးဆီကို တစ္ခ်က္မ်က္စပစ္ရင္း မိေဖာ့ကို တံု႔ျပန္ေမးခြန္းထုတ္သည္။ "အံမယ္- မိေဖာ့ရာ တို႔ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ ငတ္ေသတဲ့မသာ မရွိႏိုင္ဘူးဟ"ဟု သူ႔မယားကို စကားေျပေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အရပ္ပ်က္မွာကို သူ႔မယား ဘယ္လိုေတြးျပီး ေၾကာက္ပါလိမ့္ဟု သူစဥ္းစားသည္။ သူလည္း ေၾကာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကို ဘယ္လိုေတြးျပီး ေၾကာက္ရမည္ကို သူမစဥ္းစားတတ္။ သည္လိုကိစၥမ်ိဳးမွာ တစ္ခါဖူးမွ် ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္မရွိ၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းမရွာတတ္။

"လူဆိုးေတြ ထ-မွာပဲေတာ့"ဟု မိေဖာ့က ညည္းညဴလိုက္သည္။

"ေအးဟဲ့... အဲဒါေတာ့ စိုးရိမ္ရတယ္"

"ျဖိဳးတုပ္လဲ ဟို တစ္ရာကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္သမားေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတယ္ၾကားတယ္"

"ဘယ္သူေျပာသလဲ"

ငဘမွာ သည္ေမးခြန္းထုတ္ျပီး ေတြေ၀ေနသည္။ သူ႔မယားေျပာကာမွပဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ကို ရွာေတြ႔ေတာ့သည္။ ငါ့မယား မိေဖာ့ဟာ ဒါမ်ိဳးက်ရင္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ စဥ္းစားတတ္သည္ဟု စိတ္ထဲက်ိတ္ျပီး မယားကို ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔မယားက ၾကိဳတင္စဥ္းစားမိသေလာက္ အကယ္၍ လူဆိုးေတြထလွ်င္ သည္ေဘးရန္ကို အဘယ္ပံု ကာကြယ္ခုခံရမည္ကို သူၾကိဳတင္မစီမံတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္အိုက္လာသည္။ "ဘယ္သူကေျပာသလဲဟင္"ဟု ထပ္ေမးသည္။

"ေၾသာ္... ဒီမွာေတာ့ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား၊ ရွမ္းေသ ေရေက်ာ္မွာေနတဲ့ ကိုသာဦးတို႔တဲကို ကၽြန္မ မေန႔က ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ဓနိသီးခူးမလားလို႔ဥစၥာ၊ ဓနိသီးေတြက ရင့္ကုန္လို႔၊ ကိုသာဦးမိန္းမနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သန္းတုပ္ခံၾကေရာ။ အဲဒါနဲ႔ စကားစပ္ရင္း ကိုျဖိဳးတုပ္အေၾကာင္း ေရာက္သြားေရာ၊ သူက ကၽြန္မတို႔ကြင္းမွာ အစည္းအ႐ံုး ဥကၠ႒တဲ့ေတာ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ မိစၧာေတြကို မထားဘူးတဲ့ေတာ့၊ ရာမခ်စ္တီးရဲ ႔ စပါးက်ီကို ဆင္းရဲသားအမ်ားအတြက္ ေ၀ငွေပးမယ္တဲ့ေတာ္ေရ ႔၊ ေရေက်ာ္၀က တရုတ္ဆိုင္ကေလးကိုလည္း ဓနရွင္ပစၥည္းမို႔လို႔ ဓနရွင္၀ါဒ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ရမတဲ့ေတာ့"

"ေနပါဦးဟဲ့၊ ရာမခ်စ္တီးက သူ႔စပါးေတြ ေ၀ငွဖို႔ သေဘာတူရဲ ႔လား"

"ခ်စ္တီးက ဘယ္သိပါ့မလဲေတာ့"

"မသိဘဲနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား"

"ေတာ္ ေတြးလိုက္မွျမင့္ေလ၊ ေလွၾကီးထိုးခ်ည္းပဲ၊ သူေပးမွ ရမွာတဲ့လား"

"အင္းေပါ့ သူေပးမွေပါ့"

"အဂၤလိပ္ေျပးရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ တို႔ျပည္ျဖစ္ျပီ၊ တို႔အစိုးရနဲ႔တို႔မို႔လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပစၥည္းဟာ တို႔ပစၥည္းျဖစ္ကေရာေပါ့တဲ့ ေတာ္ေရ ႔"


ငဘက "တို႔ အစိုးရနဲ႔ တို႔"ဟူေသာ စကားကို ၾကားလိုက္လွ်င္ပင္ ပုလိပ္ေတြ ပတၱေရာင္လွည့္လာလွ်င္ အရက္ရွာေပးရမည့္ ၀တၱရား ႏွစ္ျပန္တိုးေခ်ဦးေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္မိျပီး စိတ္ထဲမွာ အိုက္ရံုမက ေခၽြးဒီးဒီးပင္ က်လာသည္။

"မင့္စကားကကြယ္၊ ရာဇ၀တ္မကင္းပါကလား"

"အမယ္ေလး၊ ေတာ့ပုလိပ္ေတြကို ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ သင္းတို႔မလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားျပီလဲ၊ မင္းမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ရာဇ၀တ္မႈမရွိဘူးေတာ့"

"အို... မင္းက ရာမခ်စ္တီးရဲ ႔ စပါးကို ခ်ိန္ေနတာလား"

သည္စကားကို ငဘက အတည္လိုလိုႏွင့္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ မိေဖာ့စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေဆြးသြားသည္။

"ဒီမွာ... ရွင္ က်ဳပ္ကို ဒီလိုအရမ္းမေျပာနဲ႔ သိလား၊ မစားရ ငတ္ေသေသ၊ ဒါမ်ိဳး က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကူးဘူး။ အခုေျပာေနတာက က်ဳပ္တို႔ အရပ္ပ်က္ရင္ ဘယ္ေျပးၾကမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔လယ္ကြင္းမွာ က်ဳပ္တို႔ေနာက္လိုက္ သာအိတို႔၊ ျမတ္ေမႊးတို႔ ေျမတူးကုလား ေဟာ္ရီးတို႔ တစ္သိုက္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ရယ္ အားလံုးမွာ ေလးငါးဦးစုေနရတာ။ ေဟာ္ရီးကလဲ ကုလား၊ ေရေက်ာ္၀မွာလဲ တ႐ုတ္ဆိုင္၊ ေဘးကတ႐ုတ္ ကုလားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ပိုခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္သေဘာကေတာ့ တ႐ုတ္ရယ္၊ ကုလားရယ္လို႔ မေတြးတတ္ဘူး။ လယ္သမားဟာ လယ္သမားပဲ။ သူ႔အသိုက္အ၀န္းနဲ႔သူ အထိုက္အလိုက္ ၾကည့္ေနရမွာေတာ့၊ သူတို႔နဲ႔ ျငိဳးသူရန္ဘက္ မဟုတ္ေလေတာ့ သူတို႔ကိုလဲ ဘာမွ်လုပ္စရာမလိုဘူး၊ ကိုယ့္လုပ္လဲ မခံႏိုင္ဘူး။ ေ႔ရွေရးေနာက္ေရးဆိုတာ..."


ျဖဳတ္ခနဲဆို ငါးမွ်ားတံကို ငဘက သုတ္တင္လိုက္သည္။ က,ကတစ္ၾကီးတစ္ေကာင္ ထြန္႔ထြန္႔လူး၍ ငါးမွ်ားတံတြင္ ခ်ိတ္ပါလာသည္။ ငဘက ငါးကိုျဖဳတ္၍ ပလိုင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ဤအတြင္း တဲေ႔ရွက ကေလးမ်ားက "ေဟာ မိျပီထင္တယ္ေဟ့"ဆိုကာ တဲေနာက္ေဖးေခ်ာင္းဘက္ဆီသို႔ ျပံဳျပီးလာၾကသည္။


"မပူပါနဲ႔ မိန္းမရာ၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ ႔ပါဘူးကြ။ ေဟာ္ရီးတို႔ဆိုတာ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ေတြပဲ၊ ငါေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့"

ဤစကားဆံုးလွ်င္ပင္ တဲေ႔ရွက "အာ့ကိုဂ်ီး"ဟု ႏွစ္ခြန္းဆင့္၍ ေအာ္လိုက္ေသာအသံကို ၾကားရသည္။


ထိုအသံမွာ ေဟာ္ရီး၏အသံ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေျပာေနစဥ္ သူေရာက္လာသျဖင့္ သူဘာအေရးတၾကီးျဖစ္လာပါလိမ့္ဟု ေတြးမိျပီး ငဘမွာ ေခါင္းနားပန္းပင္ ၾကီးသြားသည္။


"ေဟာ္ရီး လာေဟ့... ဘာလဲကြ"

"အာ့ကိုဂ်ီးဆီ လာတာပဲဗ်၊ အခု ခၽြန္ေနာ္ သတင္းတစ္ခုၾကားတယ္။ လယ္ကြင္းက ကုလားေတြကို ကုလားျပည္ႏွင္မလို႔တဲ့။ အခါကလဲ မကန္းဘူး အာ့ကိုဂ်ီး၊ ခၽြန္ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ ခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္"

"တို႔ရွိသားပဲကြယ္"ဟု ငဘက လုပ္သားအခ်င္းခ်င္း က႐ုဏာသက္သံျဖင့္ ေျပာသည္။

မွန္သည္။ က႐ုဏာသက္သည္။ ေဟာ္ရီးသည္ လယ္ကိုမီ၍ တစ္၀မ္းတစ္ခါးရွာသူျဖစ္သည္။ ငဘလည္း ထို႔အတူပင္၊ လုပ္သားအခ်င္းခ်င္း ေျပာရလွ်င္ ျဖဴသည္၊ မည္းသည္၊ ညိဳသည္၊ ၀ါသည္ကို ငဘ ဂ႐ုမစိုက္။ ကုလားေတြ ကုလားျပည္ေငြပို႔တာကိုလည္း အေရးမထား။ တ႐ုတ္ေတြ ၾကီးပြားျပီး ဇိမ္ခံေနတာလည္း သူ႔ကုသိုလ္ႏွင့္သူဟု ေအာက္ေမ့သည္။ ေဟာ္ရီးရွိ၍ တာတမံလံုျခံဳသည္။ တာတမံလံုျခံဳ၍ စပါးထြက္ေကာင္းသည္။ ေရေက်ာ္၀ကကုန္စံုဆိုင္ရွိ၍ င႐ုတ္ၾကက္သြန္၀ယ္လို႔ရျပီး ယခုမိထားေသာ က,ကတစ္ကေလးကို အရသာရွိရွိ ခ်က္စားႏိုင္မည္။ ဘယ္သူ လက္၀ါးၾကီးအုပ္အုပ္၊ ငါတို႔ လယ္သမားအေျခမွာ သည္အတိုင္းသာျဖစ္မည္။ ဤမွ်သာ ငဘသေဘာေပါက္သည္။ ငဘအဖို႔ ကမာၻသူကမာၻသားအခ်င္းခ်င္း မုန္းတီးေသာစိတ္မ်ား ေမြးမထားတတ္။ တ႐ုတ္ ကုလားမ်ား ၾကီးပြားသည္ကို အားက်မခံယွဥ္ျပိဳင္လုပ္ကိုင္လိုက္မည္ဟူေသာ မာနမ်ိဳးလည္းမရွိ။ သူနားလည္သမွ်မွာ စပါးေပးႏွင့္ ေငြေခ်းကာ လယ္ထဲ၌ ကၽြဲလိုႏြားလို႐ုန္းျပီး စပါးေပၚခ်ိန္ အေၾကြးဆပ္ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။

"အာ့ကိုဂ်ီးနဲ႔ ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ့္နားႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဘဂၤလားတြားတယ္ေနာ္၊ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ ျပစ္က်ီးေတြ အပ္ခဲ့တာပဲ၊ အခုလဲ ခၽြန္ေနာ္လိုက္ကိတယ္၊ အာ့ကိုဂ်ီးကိုပဲ အားကိုးတယ္"

"ေအး... ေအး... မင္းဘာထားခ်င္သလဲ၊ ဘဂၤလားျပန္ေတာ့မလား"

"အား... ဘဂၤလားျပန္လို႔ ဘယ္ဖစ္မလဲ အာ့ကိုဂ်ီး၊ လူဂ်ိဳးေတြေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ ျပစ္က်ီးအပ္ခ်င္တယ္။ ခၽြန္ေနာ့္ေသတၱာေလ။ အဲ့ဒါ ေမွာင္ရင္ယူခဲ့မယ္။ ေငြတစ္ရာ့နားဆယ္ရွိတယ္။ ခါးမွာခ်ည္တဲ့ ေငြၾကိဳးလဲ ရွိေသးတယ္။ နာ့တံတီးလဲပါတယ္။ အဲဒါေတြ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ..."

"ဦးသာေဂါင္ၾကီးဆီမွာ ပို႔ထားပါလားကြယ္ ေဟာ္ရီးရယ္"ဟု မိေဖာ့က ကေလးကိုခါးထစ္ခြင္မွ ၾကမ္းျပင္သို႔ခ်ရင္း က်ီးလန္႔စာစားမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။

"အိုကြယ္၊ ကိုယ့္အားကိုးလို႔ လာတဲ့ဥစၥာပဲ"ဟု ငဘက ၀င္စြက္လိုက္သျဖင့္ မိေဖာ့မွာ ေတြေ၀ျပီး ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။

ယင္းသို႔လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေမွာင္လာေသာအခါ ေဟာ္ရီးသည္ သူ႔ေသတၱာကို ငဘထံသို႔ ယူလာသည္။

ေဟာ္ရီးက ငဘႏွင့္ မိေဖာ့ေ႔ရွတြင္ ဖြင့္ျပသည္။ ေငြသားက်ပ္သံုး ဒဂၤါးျပားေရ တစ္ရားငါးဆယ္တိတိ၊ ေငြခါးပန္းၾကိဳးတစ္ခု၊ နားသံသီးတစ္စံု၊ ကုလားဒိုတီသံုးထည္၊ ဂ်ံဳအိတ္ခြံကို ခ်ဳပ္ထားေသာ အကၤ် ီႏွစ္ထည္ စသည္တို႔ကို ငဘက စိတ္မွတ္ျဖင့္ စာရင္းတင္ျပီးလွ်င္ လက္ခံလိုက္သည္။ ကေလးေတြက ေဘးက ၀ိုင္းအံုၾကည့္ၾကသည္။ ငဘက ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ျပီး သူတို႔ရွဲေတာ့မွ ေသတၱာကို၀ွက္သည္။

ေဟာ္ရီး၏ ထင္း႐ွဴးေသတၱာမွာ တဲတြင္းရွိ စပါးပုတ္ထဲသို႔ ပုန္းလွ်ိဳး၀ွက္လွ်ိဳးႏွင့္ ငုပ္သြားေလသည္။

"အာ့ကိုဂ်ီး ဘယ္သူမွ မတိပါေစနဲ႔ေနာ္"ဟု ေဟာ္ရီးက ေျပာသည္။

"ေအး... ေအး.. စိတ္ခ်ပါ"ဟု ငဘက ဆုိသည္။

ထိုအတြင္း တဲ၏ညာဘက္သို႔ တေတာင္ဆစ္ခ်ိဳးလာေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွ ေလွေလွာ္သံၾကားရသည္။ ေမွာင္ျပီဟု ဆိုရေသာ္လည္း ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ မွန္ျပင္တစ္ခ်ပ္ကို အရွည္လိုက္ခင္းထားဘိသို႔ ရွိေလရာ ေလွႏွင့္တကြ ေလွာ္လာသူ၏ အရိပ္အေယာင္မွာ ပကတိျပတ္သားလွသည္။ ေသွ်ာင္တေစာင္းထံုးျပီး ေခါင္းေပၚ၌ တဘက္တစ္ထည္ပတ္ထားပံုမွာ- "မဟုတ္ခါမွလဲြေရာ မိေဖာ့ေရ၊ ငါေတာ့ျဖင့္ ျဖိဳးတုပ္လို႔ ထင္တာပဲ"

- - - - -