အခန္း (၄)

အခန္း (၄) ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစ

ျဖိဳးတုပ္ လုပ္ပံုႏွယ္ ရွက္စရာပဲ ေကာင္းေတာ့သည္။ နိင္ငံၾကီးသား မပီသလုိက္ေလ။ ဘယ္နွယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႕ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဇာတိမာန္ ပြက္ေလာရိုက္ေစေသာ အမ်ိဳးသား အလံၾကီးကုိမွ စပါးပံု တက္လုရာမွာ သင္းအသံုးခ်သည္။ နိင္ငံၾကီးသားတို႕ အျမင္မွာ ရွက္စရာ ပါလား။ ရွက္ရွက္နွင့္ လဲျပီး ေသလုိက္ဖို႕ ေကာင္းသည္။

သို႕ေပမယ့္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ႏွေျမာဖို႕ အေကာင္းသား ၊ အေၾကာင္းမရွိဘဲႏွင့္ေတာ့ လဲျပီး ေသဖို႕မသင့္ ။ ကၽြနု္ပ္တုိ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ သံုးသပ္၍ ေသသင့္မွ ေသလုိက္ၾကပါစို႕။

အင္း….စဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ငါတို႕ ဗမာနိင္ငံေတာ္ၾကီး လြတ္လပ္သည့္ အျဖစ္သနစ္ကို ငါတို႕ ျမန္မာနိင္ငံေတာ္သားျဖစ္ေသာ ၊ ေက်းလတ္ေတာရြာ ပစၥႏၲရာဇ္ ဇနပုဒ္သား ျဖိဳးတုပ္က ယခုကဲ့သို အမ်ိဳးသား အလံေတာ္ၾကီးကို တခမ္းတနား လႊင့္ထူကာ ေမာ္ကြန္း တင္ခဲ့သည္မွာ ငါတို႕ျမန္မာ့ အနာဂတ္သမိုင္းတြင္ ဂုဏ္ယူစရာခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့ျပီး တကား။

ဤကဲ့သို ဂုဏ္ယူနိင္ေလာက္ေအာင္ စီမံဖန္တီးေပးေသာ သူေတာ္ေကာင္း သူေတာ္ျမတ္ အေပါင္းတို႕အားလည္း ငါတို႕သည္ ေက်းဇူး တင္႐ွိထိုက္လွေပ၏ တကား။ သူတို႕သည္သာလွ်င္ ငါတုိ႕ ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေတာသူ ၊ ေတာင္သား အေပါင္းတို႕အား နွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္မွ် တေသြးတည္း တသားတည္း အေနျဖင့္ ေကာင္းရာ သုဂတိသို႕ လားေစရန္ ျမင့္ျမတ္ၾကီးမားလွေသာ၊ ပညာေရး အေျခခံစနစ္ျဖင့္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ သြန္သင္၍ ေခ်ာင္ပိတ္ထားခဲ့သည္ မဟုတ္တံုေလာ။ ထိုေက်းဇူးေတာ္ အစုံေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖိဳးတုပ္၏ ဥာဏ္္အျမင္ ဤမွ်ၾကီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေခ်သည္ တကား။

“ ဟိသစၥံ ” ထုိစကားသည္ မွန္၏။ ငါတို႕၏ အရွင္သခင္ အဂၤလိပ္ အစိုးရမင္းတို႕သည္ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားတို႕အား ရင္၀ယ္သားကဲ့သို သနားၾကင္နာတက္ေသာ မဟာဂရုဏာ ေတာ္ျဖင့္ ငါတို႕၏ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို သိမ္းပိုက္လိုက္တုန္းက ငါတို႕ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အေျခသည္ သုည ဒီဂရီ၌ တည္ခဲ့၏။ ထိုမွ် နံုခ်ာ ဖ်င္းအ လွေသာ အေျခအေန မ်ိဳးမွ တုိးတက္ေစရန္ ရည္သန္ကာ အရွင္အဂၤလိပ္ မင္းတို႕သည္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္လုိက္ေလရာ ၁၃၀၄ ခုနွစ္ သူတို႕တေတြ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္၌ ငါတို႕ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားတို႕၏ မူရင္းျဖစ္ေသာ ငဘမ်ား ၊ ျဖိဳးတုပ္မ်ား၏ အေျခမွာ ဒီဂရီ သုည တစ္လံုးမွသည္ နွစ္လံုးသို႕ တိုးတက္ရစ္ေလျပီ။

ထို႕ေၾကာင့္ စပါးပံုေပၚတြင္ အမ်ိဳးသား အလံစိုက္ကာ လြတ္ျပီး လပ္ေနေသာ ျမန္မာနိင္ငံေတာ္ၾကီးကို ထူေထာင္ခဲ့ေသာ တမတ္သား သခင္ျဖိဳးတုပ္အတြက္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား လယ္သမားအေပါင္းတို႕၏ ကိုယ္စား ငါတို႕နည္းနည္းမွ် ရွက္စရာမလို။ ငဘလည္း ရွက္စရာမလို။

စင္စစ္ ငဘကလည္း နည္းနည္းမွ် မရွက္ပါ။ သူ႕ေက်ာျပင္ ဓါးရွ ခံရ၍သာ မခံခ်င္ျဖစ္မိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ နိင္ငံၾကီးသား ဘ၀ႏွင့္ မေနဖူးေသာ ျဖိဳးတုပ္၏ နိင္ငံၾကီးသား မပီသသည့္ ျဖစ္အင္ကို ရင္မျပီး စုပ္သပ္ဖို႕ မလိုေတာ့ျပီ။ ရွက္ထိုက္သူတို႕ ရွက္တတ္ဖို႕ ထားလိုက္ေတာ့မည္။

စင္စစ္ ဒီဟာမ်ိဳးက ဘာမွ် အေရးမၾကီး။ လက္ငင္းအေရးတၾကီး လုပ္ဖို႕က ငဘေဆးရံု ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႕ ျဖစ္သည္။

ေျပာေန ၾကာေရာ့။ ေဆးရံု အျမန္ပို႕မည္။ သို႕ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာ အေျခအေနအရဆိုလွ်င္ အနီးဆံုး ေဆးရံုကို အျမန္ဆံုးေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕ဆိုသည္မွာ ဘယ္နည္းျဖင့္မဆို နွစ္ေရေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးေရေလာက္ ေလွျဖင့္ အျပင္းေလွာ္ရဦးမည္။ လမ္း၌ ဦးသာေဂါင္ၾကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ပိုက္ဆံ၀င္ေတာင္းရဦးမည္။ ျမိဳ႕ဆိုတာ ငဘလည္း ေရာက္ဖူးသည္ မဟုတ္။ သာအိေတာ့ တစ္နွစ္တေခါက္ေလာက္ ေရာက္ဖူးသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငဘက သာအိကို အေဖာ္ေခၚသည္။ ျမတ္ေမႊးကိုမႈ လယ္ကြင္းရွိ က်န္ရစ္သူ သားမယားကေလးမ်ား ၾကည့္ဖို႕ထားခဲ့ရမည္။

သာအိ၏ ညီကေလး ငတက္ကိုလည္း ပဲ့ကိုင္ဖို႕ ေခၚရဦးမည္။ ထမင္းအုိးေတာင္း ၊ ဟင္းအိုးေတာင္း ျပင္နွင့္ၾကေပေရာ့။ ေဟာ္ရီးအတြက္လည္း ကုလားတစ္ေယာက္ အပိုေခၚဦးမွ ျဖစ္မည္။ သင္းတို႕က ဇာတ္ၾကီးေလေတာ့ လမ္းစားဖို႕ ကုလားပဲေလွာ္တို႕ ၊ မုန္႕ဆန္းေလွာ္တို႕ ထုပ္ထား နွင့္ၾကေပေရာ့ ။ ဤမွ် အျပင္းစီမံလုိက္ရာ ငဘတို႕ လူသိုက္ ညေန ေရအမွီ လယ္ကြင္းမွ ထြက္နိင္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဟိုညက မီးထိန္းလင္းေနေသာ ေရေက်ာ္၀ကိုု ခဏ၀င္ရဦးမည္။ ငဘ ၊ သာအိ နွင့္ ကုလားေလးတို႕သည္ ေရေက်ာ္၀ တရုတ္ဆုိင္ တံတားသို႕ တက္ၾကသည္။ တရုတ္ဆုိင္ အနီးအနား အိမ္ေျခ ဆယ့္ေလး ငါးအိမ္ေလာက္ရွိသည္။ ထုိအစုက လူမ်ားက လူေလးငါးေယာက္စုျပီး ေန႕လည္ ကင္းဖဲြ႕၍ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ငဘတို႕ တက္လာေသာ အခါ ငဘအား…

“သခင္မ်ိဳးေဟ့ဟု” လက္သီးဆုပ္ လက္ရုန္းတန္းေအာ္ကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူတို႕၏ အခ်ိန္းအခ်က္အရ ငဘက “တို႕ဗမာ” ဟု ျပန္ေအာ္ရမည္။ သို႕မွ မိတ္ေဆြနဲ႔ ရန္သူ ခဲြျခားတတ္မည္။ သို႕ေသာ္ ငဘသည္ ဤမွ်ေလာက္ ပညာအရည္အခ်င္း ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္။
ငဘတို႕ ဤမွ် အကင္းပါးလွ်င္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရသည္မွာ ၾကာလွေပေရာေပ့ါ။ ယခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ျမန္မာေတြလည္း မလြတ္လပ္ေသး။ ငဘလည္း အေျဖ မေပးတတ္ေသး ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကင္းသမားမ်ား ၀ိုင္းအံုေျပးလာသည္။ ငဘလည္း လန္႕၍ ေနာက္ဆုတ္သည္။ သို႕ရာတြင္ အခ်ိန္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကင္းသမားမ်ားက ငဘမွန္းသိသည္။

“ ေဟ့ေကာင္…ငဘရ ၊ ဘာေၾကာင့္ေျပးသလဲ ”
“ ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕လား… ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို လုိက္ရသလဲ ”
“ အို..ငဘရာ ၊ မင္းနွယ့္ကြာ… သခင္မ်ိဳးေဟ့လုိ႕ အခ်က္ေပးေနတာ ၊ မၾကားဘူးလား ”
“ ေအာ္ ကိုၾကီး ငလံုးလား ၊ ၾကားေတ့ာ ၾကားတာေပါ့ဗ်ာ ”
“ ေအးလဟာ…ၾကားရင္ ထူးပါလားဟ ”
“ ကဲ…ထူးပါျပီတဲ့ဗ်ာ…ဗ်ိဳ႕ ”
“ အမေလးေလး…ဒီလိုထူးပံု မဟုတ္ဘူးကြ ေခတ္မမွီတဲ့ ငဘရ…၊ တို႕ဗမာလို႕ ျပန္ထူးရတယ္ဟ ၊ ေတာသားလည္း ဆိုရဲ႕ ေသာက္ဖ်င္းႏုိင္လိုက္တာလည္း လြန္လုိ႕ ”

ကင္းသမားမ်ားက ၀ိုင္းရီၾကသည္။ ငဘလည္း အလြန္ရွက္သြား၏။ ငဘလို ေတာသားအဖို႕ ဒါမ်ိဳးမွ ရွက္စရာေကာင္းသည္။ စပါးပံုလုခံရသည္မွာ ဘာမွ် အေရးမၾကီး ။ သူမ်ား ၀ိုင္းရယ္ခ်င္း ခံရမွ ဟီရိၾသတပၸတရားဟူသည္။ ကင္းသမားတို႕မွာ တစ္ကြင္းထဲ သားမ်ား ျဖစ္ေလရာ ငဘအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးသည္။ ေဟာ္ရီး၏ အေၾကာင္းကို ၾကားသျဖင့္ စုပ္တသတ္သတ္ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ေလွသို႕ဆင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကိုၾကီး ငလံုးနွင့္ မၾကီးစာတို႕က လမ္းစားဖို႕ေဟာ္ရီးကို ငွက္ေပ်ာသီး ၊ အုန္းသီး လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ အမူအရာျပၾကသည္။ တကယ့္ေစတနာနွင့္လည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ၾကပါေပသည္။

ျပီးလွ်င္ ငဘက ညက အျဖစ္အပ်က္ အသံဗလံမ်ား အေၾကာင္း ေမးသျဖင့္ တံတားမွ တရုတ္ဆိုင္ဆီသို႕ သြားၾကသည္။

အဟန္ရႈပ္သည္ ငဘကို သေဘာေကာင္း၍ ေျဖာင့္မတ္၍ မဟုတ္မခံတတ္၍ ခင္မင္ရွာသည္။ ငဘမွာ သည္ကြင္းတြင္ မွန္မွန္လုပ္ မွန္မွန္စားနိင္သူ ျဖစ္ေလရာ အဟန္ရႈပ္က ငဘကို သူမ်ားတကာထက္ အထင္ၾကီးသည္။ သူ႕ကို စိတ္လည္းခ်သည္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္သည္။ ဤမွ် လက္ပြန္းတတီး စိတ္တူသေဘာတူ ရင္းႏွီးေလေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္က ငဘကို ျမင္သည္ဆိုလွ်င္္ပင္ သူ၏ ညီငယ္တစ္ဦး အိမ္ျပန္လာသည္တြင္ အစ္ကိုျဖစ္သူက အိမ္တြင္းမႈမ်ားကို ဆီး၍တိုင္သက့ဲသို႕ ခေရေစ့တြင္းက် တိုင္ေလသည္။

ေရွးတုန္းကဆိုလွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ မေန႕ညေနေလာက္က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံသိမ္းေသာ စားပဲြတန္းလ်ားေနာက္က မွန္ဘီဒိုထဲ၌ ကုလားအုတ္တံဆိပ္ ပေလကပ္လံုခ်ည္၊ ဆီစိမ္လံုခ်ည္၊  ၾကယ္တံဆိပ္စြပ္က်ယ္ ၊ မအံုးစိန္ ဇာေဘာ္လီ ၊ ရွာပန္းထည္ အနီ၊ ေကေကလံုခ်ည္ ၊ သရက္ထည္ ထဘီ ၊ ပန္းစည္းၾကိဳး ၊ ေက်ာက္ဆူးတံဆိပ္ ဘန္ခ်ည္ၾကိဳး၊ ငါးမွ်ားတံ အရြယ္ အစားစား ၊ စကၠဴေရာင္စံု ၊ ခဲတံ ၊ ေက်ာက္တံ ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း ၊ ဘီး၊ ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ကႏုကမာၾကယ္သီး စေသာ ဗလိနတ္စာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ကုန္အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႕သည္ ၊ ဒူးေနရာ ဒူး ၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ဆိုသလုိ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ အကန္႔ကန္႔တို႔၌ တင့္တယ္စြာစံပယ္လ်က္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဆီပံုး ၊ ေရနံဆီပံုး ၊ ဆပ္ျပာ ၊ ဖေယာင္းတိုင္တို႕မွာလည္း ၊ သူ႕ထင္းရႈးပံုးနွင့္သူ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ ေနခဲ့သည္။ ငရုတ္ ၊ ၾကက္သြန္ ၊ အာလူး ၊ ပဲ ၊ ႏွမ္း စသည္တို႕မွာ ဆိုင္ေခါင္းရင္းတြင္ ရွိေသာ ထင္းရႈးေသတၱာ တင္ခံု၌ သူ႕အခန္းနွင့္ သူ တစ္သိုက္စီ တည္ရွိခဲ့သည္။

ယခုငဘၾကည့္လုိက္ေသာ အခါမူကား ၊ ဘီဒိုု၌ ဗလာ ၊ ထင္းရႈးပံုး၌ နတိၳ ၊ ထင္ရႈးသား တင္ခံု၌ ဘာမွ မရွိ ၊ ေရနံဆီ ကေတာ့ၾကီးက ဘီဒိုထဲ ေရာက္ေနသည္။ ဆီစုပ္ေသာ ဘံုဘိုင္မွာ ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္၏ သားကေလးက ျမင္းလုပ္၍ စီးေနသည္။ စားပဲြ ကုလားထိုင္ တို႕မွာလည္း ျပန္႕က်ဲ ျပိဳကဲြ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွ၍ကုန္ေခ်ျပီ။

အဟန္ရႈပ္သည္ ေတာအေနမ်ား၍ ျမန္မာစကား ပီသေအာင္ ေျပာတက္သည္။

တကယ္ေတာ့ အဟန္ရႈပ္ ျမန္မာစကား ပီသသည္မွာ ဘာမွ မဆန္းပါ။ ၁၂ နွစ္သား အရြယ္ေလာက္က စ၍ ျမန္မာေျမနင္းျပီး ၊ ျမန္မာေရကို ေသာက္ခဲ့သည့္ေနာက္ ျမန္မာစကားကိုမွ မပီသလွ်င္ ဘယ္စကားကို ပီသရမွာလဲ။ ဟိုဂႏၲာလရာဇ္ျပည္ၾကီးရွိ ေကာင္းတံုနယ္ ေက်းရြာမွ အဟန္ဆိုေတာ့ တရုတ္ကေလးသည္ ကတၱဴရြက္သေဘၤာၾကီး စီးျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္လာသည္။ ငဘက အဟန္ရႈပ္က သူ႕အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္း ေနွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာျပေသာ အခါ သူရန္ကုန္ေရာက္စက ခါးတြင္း ၾကိဳးနဲ႔သီ၍ ပတ္ထားေလ့ရွိေသာ တရုတ္ေၾကးျပား အေပါက္ၾကီးမ်ားကို ထုတ္ျပေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကးျပား အေပါက္ၾကီးမ်ားမွာ ျမန္မာသံုးပိုက္ဆံ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္သည္ ေရေက်ာ္၀၌ ဤမွ်ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ ဆိုင္ၾကီးကို အပိုင္စီးနိင္ေအာင္ အဘယ္ပံု လုပ္သနည္းဟု ငဘ မေတြးတက္။ ငဘမွတ္မိသမွ်မွာ အဟန္ရႈပ္သည္ ရန္ကုန္မွ ေရေက်ာ္၀သို႕ ေရာက္ခါစ ယခုသူပိုင္ေသာ ဆိုင္တြင္ ထမင္းခ်က္ရသည္။

ထိုအခါ အဟန္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အရြယ္ လူပ်ိဳျဖစ္သည္။ ငဘကား ပုဆုိးကြင္းသိုင္း မျဖဳတ္ေသးေသာ အရြယ္၌ ျဖစ္၏။ မိေဖာ့ေတာင္မွပဲ ထဘီကို ရင္မရွားတက္ေသး။ သို႕ေသာ္ ငဘသည္ မိေဖာ့ကို ခုိးေျပးေသာနွစ္၌ အဟန္႐ႈပ္က ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ေနျပီ။ သင္းတို႕ တရုတ္ေတြဟာ ဘယ္လို ပိုက္ဆံရွာပါလိမ့္။ သူတို႕ကေတာ့ တယ္ျပီး ကုသိုလ္ထူးတာပဲ။ ငဘငယ္စဥ္က အဟန္ကို “ ေဟ့ ေပါက္ေဖာ္ ” ဟု ေခၚဖူးသည္။ လူလားေျမာက္သည့္ ေန႕မွစျပီး ငဘသည္ အဟန္အား အဟန္ရႈပ္ဟု ေခၚကာ ရိုေသခန္႕ညားလာရသည္။ အဟန္ရႈပ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာလို ဦးအဟန္ေပ့ါ။

ေအာ္ လူဆိုတာ သူ႕ကံအက်ိဳးေပးနဲ႔သူပဲ။ ငဘသည္ အဟန္ရႈပ္ၾကီးပြားသည့္ အေၾကာင္းကို ဤမွ် အထိသာသိသည္။ အဟန္ရႈပ္က ငဘအား “ မင္းၾကီးပြားခ်င္လွ်င္ ငါ့ကို ၾကည့္ဟု ” ေျပာဖူးပါ၏။ ယင္းသို႕ ေျပာဖူးသျဖင့္ အဟန္ရႈပ္ကို ခဏခဏ ၾကည့္မိပါ၏။ သို႕ေသာ္ ငဘမွာ မၾကီးပြား။ အဟန္ရႈပ္ သာလွ်င္ၾကီးပြားသည္။ ထိုအခ်က္သည္သာလွ်င္ အံဖြယ္ဘနန္း ထူးဆန္းလွသည္။ အဟန္ရႈပ္က ဗမာစကားကို ဌာန္ကရိုဏ္းက်ေအာင္ ေျပာတက္သည္မွာ ငဘအဖို႕ ဘာမွ မထူးဆန္း။

“ ကဲ ဒါပဲၾကည့္ေတာ့ ကိုငဘေရ။ က်ဳပ္ တရုတ္ဆိုေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႕ ရြာေက်ာင္းကို ဆြမ္း ၊ ကြမ္း ေထာက္ေနတဲ့ ဒကာ အရင္းပါဗ်။ သာေရး နာေရးမွာ ဆိုလည္း ဘယ္တုန္း အခါမွ် မျငင္းဘူး။ ၾကည့္ေလ ေခ်ာင္းဦးဘုရား ထီးတင္တုန္းက ပန္းဆဲြျပား….ၾကီးကို လွဴတာ က်ဳပ္ပဲ မဟုတ္လား ။ ကဲ…ကဲ ကိုငဘတို႕ ၊ ကိုလံုးတို႕လည္း အသိသားပဲ။ တရုတ္နွစ္သစ္ကူးရင္လည္း က်ဳပ္ ခ်က္အရက္ အ၀တိုက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီနွစ္ အရပ္ပ်က္ခါနီးမို႕ က်ဳပ္အေစာင့္ အေရွာက္ ရပါေစေတာ့လုိ႕ ျဖိဳးတုပ္တို႕ လူသိုက္ကို အျမဲလိုသမွ် ေထာက္ပံခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ရတာ အသည္းနာဖို႕ေကာင္းတယ္။

က်ဳပ္ ေရေက်ာ္၀က လူမ်ားကေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ျဖိဳးတုပ္ကို ေၾကာက္ရသကိုး ။ ဘယ္တတ္နိင္မလဲ။ က်ဳပ္က ပစၥည္းကုန္တာ မနွေျမာပါဘူး။ လူကိုယံုမိလို႕ ဒီေလာက္ျဖစ္ရတာ ပိုျပီး အသည္းနာတာပါပဲ။ အမယ္..အခုမွဗ်ိဳ႕ လူဆိုးနဲ႔ လူေကာင္း ခဲြျခားသိရတာ ကလား..။ က်ဳပ္တို႕တေတြ အထင္ၾကီးေနတဲ့ စိပ္ပုတီးၾကီးနဲ႔ ဦးသာအိုၾကီးဟာ လက္တဖက္က ဓါးကိုင္ျပီး မဆိုင္သူ မကပ္ၾကနဲ႔လို႕ ေအာ္တာ က်ဳပ္ျဖင့္ ရယ္ေတာင္ ရယ္မိတယ္ဗ်ာ။ မယံုရင္ ကိုလံုးကို ေမးၾကည့္။ ”

အဟန္ရႈပ္လည္း ရင္ထဲ၌ ရွိသမွ်ကို သက္သာရာ ရပါေစေတာ့ဟု အကုန္ဖြင့္ခ်လုိက္သည္။ ငဘနွင့္တကြ ေရေက်ာ္၀အစုက လူမ်ားလည္း အဟန္ရႈပ္ကို ဂရုဏာ သက္စြာျဖင့္ ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ၾကသည္။ ေရေက်ာ္၀က လူမ်ား ဤစကားကို ၾကားရသည္မွာ အခါ ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္းျပီ။ ျငီးေငြ႕လွျပီ။ သို႕ေသာ္ အဟန္ရႈပ္ စိတ္ထိခုိက္မည္ စိုး၍ သူထပ္ေျပာတုိင္း ေျပာတိုင္း အသစ္ျဖစ္သကဲ့ အိေၿႏၵာရစြာ နားေထာင္ၾကသည္။

“ႏို႕ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြၾကာျပီ.. ခြင့္ျပဳၾကပါဦး။ ေရသိပ္က်လွ်င္ ေရေက်ာ္ မေက်ာ္နိင္ပဲ ေနဦးမည္ဟု” ငဘက အဟန္ရႈပ္နွင့္ တကြ ရြာသားမ်ားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျပီး ခရီးျပင္း ထြက္ခဲ့သည္။ ညသန္းေခါင္ မတိုင္မီ ဆိတ္ၾကီးကုန္းသို႕ေရာက္သည္။ ဆိတ္ၾကီးကုန္းသည္ သုႆန္တစျပင္ကဲ့သို႕ ျငိမ္လွသည္။ ဦးသာေဂါင္တို႕ အိမ္ေနာက္ေဖး တံတား၌ ငဘဆိုက္သည္။ ဆိုက္လွ်င္ ဆုိက္ခ်င္း ငဘအား “သခင္မ်ိဳးေဟ့” ဟူေသာ အသံတသံက ဆီးၾကိဳနုတ္ဆက္သည္။ ငဘမွင္တက္မိေနသည္ ။ ဒီစကားကုိ သူခဏခဏ ၾကားခဲ့ျပီ ၊ ကိုၾကီး ငလံုးကလည္း အေျဖကို သင္ေပးလုိက္ျပီ။ သို႕ေသာ္ ဒီစကားၾကားတိုင္း တေစၦအေျခာက္ခံရသလို ျဖစ္ျပီး ငိုင္သြားသည္။

ေဟာ္ရီးနွင့္ အတူပါလာေသာ ကုလားကေလးက ငဘသံ တံုျပန္ျခင္း မျပဳလွ်င္ အလိုက္ခံရဦးေတာ့မည္ဟု နားလည္မိ၍ တို႕ဗမာဟု အခ်က္ျပန္လိုက္သည္။ “ဟဲ့ ကုလားသံၾကီးပါ ကလား” ဟု လူစုက ေအာ္သည္။ “ဟာ ကုလားေတြ တက္လာတာပဲ ၊ တို႕ကို ရန္မူမလို႕ ထင္တယ္” ဟု တစ္ေယာက္က ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္ခံရသလို ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္ ေျပာသည္။ လူစုလည္း ရွိသမွ် ေလးျမွား ၊ နွစ္ဘက္ခၽြန္ တုတ္ ၊ ဓါးတို႕ကို ကိုင္ျပီးလွ်င္ ကုလားတက္ေခါက္လုိက္သည္။ တစျပင္ဟု ငဘထင္ရေသာ ဆိတ္ၾကီးကုန္း ရြာမွာ ေသသူေတြ အသက္၀င္ျပီး ရွင္သန္ထေျမာက္သျဖင့္ တရုန္းရုန္းေနၾကသလို အုန္းအုန္းနွင့္ ျမည္သြားသည္။ ရြာရိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ တံခါးပိတ္သူပိတ္ ၊ ရြာျပင္ ေျပးသူေျပး ၊ ကုလားတပ္ၾကီး ခ်ီလာျပီဟု ေအာ္သူေအာ္ ၊ တို႕ဗမာ အသံကလည္း တခဲနက္ ေပၚ္လာသည္။
ငဘလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္မွ အိပ္ရာမွ လန္႕နိးလာသကဲ့သို႕ ကမန္းကတန္း ေလွေပၚမွ ေန၍

“က်ေနာ္ ေရေက်ာ္၀က ငဘပါ ။ ဦးသာေဂါင္ဆီကို လာတာပါ”

ဟု ကုန္းကုန္းျပီး ေအာ္၏။ ထုိအခါမွ လူစုလူေ၀း ရွဲသြားျပီး အိမ္ေပၚသို႕ တက္ရေလသည္။ ရြာသူရြာသားတို႕ အေမးအျမန္း ထူလွ၍ တစ္ေၾကာင္း ၊ နံနက္တြင္ ထြက္နိင္ရန္ ကိုသာေဂါင္ထံမွ ေငြေရးေၾကးေရး စကားေျပာရ၍ တစ္ေၾကာင္း ၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၂ ခ်က္တီးမွ ငဘ တေရးတေမာ အိပ္ရသည္။ နံနက္လင္းေသာ အခါ ငဘေရာက္ခ်ိန္၌ ကုလားတက္ျပီဟု ေအာ္၍ အေျပးတြင္ ရြာထဲက ဗမာအိမ္ သံုးေလးအိမ္ကို ဗမာတက္ျပီး ေအးဓါးျပ တိုက္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ ငဘက ဗမာ ဗမာခ်င္းတိုက္သည္မွာ မျဖစ္နိင္ဟု ေတြးသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား သခင္ျဖိဳးတုပ္၏ ေနာက္လုိက္တဦးက အမ်ိဳးသား အခ်င္းခ်င္း လက္ဖ်ားနွင့္ မတို႕ဘူးဟု ဆိုသည္ကို ဘုရားေဟာ ေဒသနာကဲ့သို႕ ေတာသားတို႕ဘာ၀ ယံုစားမိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

မနက္စာကို ခပ္ေစာေစာ စားျပီးလွ်င္ ငဘနွင့္ ေဟာ္ရီးတို႕ ခရီးတတန္ ထြက္ၾကျပန္သည္။ လမ္း၌ ကရင္ရြာဆိပ္မ်ားတြင္ အေမာအပန္းေျဖရန္ ေခတၱဆိုက္သည္။ ကရင္ ဖထီးတို႕က ငဘကို မသကၤာ၍ ခဏခဏ လာစစ္သည္။ ဘာသာဘာ၀ ေျပာဆိုၾကသည္ကို ငဘနားမလည္။ ကရင္အိမ္မ်ားသို႕ စားစရာ ေတာင္းသည္ထိ္။ ကရင္အခ်ိဳ႕က

“နင္တို႕ ဗမာေတြ တကယ္မယံုရဘူးေ၀့၊ ညည ႏြားတို႕ ၾကက္တို႕ လာလုျပီး သတ္သတ္စားတယ္။ ဒီလိုသာ ဆုိရင္ ေ၀း ၊ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ၾကေတာ့မွာပဲ၀ဲ့” ဟု ရင္ေလးဖြယ္ စကားေျပာသည္။ ထိုညက ကရင္ရြာမွ ထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ တညလံုး ေလွာ္လာရာတြင္ ျမစ္ၾကီးေဘး တဖက္တခ်က္မ်ား၌ ကရင္ရြာ ၊ ဗမာရြာမ်ား ၌ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ငဘမွာ အေတာ္ပင္ စိတ္ေလးမိသည္။

“နင္တို႕ ဗမာေတြ တယ္မယံုရဘူး ေ၀့ ” တဲ့။ မွန္သည္။ ျဖိဳးတုပ္တို႕လုိ ဗမာမ်ိဳးကို ကရင္မေျပာနွင့္ ငဘေတာင္မွ မယုံနိင္ပါ။ ကရင္ဆိုသည္မွာ နဂိုကပင္ ရိုးသားသူ ျဖစ္သည္။ အဲ တခုေတာ့ ရွိသည္။ သူတို႕လူမ်ိဳးက “ ဟင္ ” ဆုိလွ်င္ ျပီးေရာျပီးေရာ။ ေကာင္းကင္ျပင္ တခုလံုးသည္ လမင္း၏ ဆုတ္ေနေသာ အရွိန္အ၀ါတို႕ျဖင့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား လင္းေနသည္။ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနေသာ ရြာမ်ားမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံတို႕သည္ ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေျပး၍ ဟက္သည္။ ငဘသည္ ထိုမီးေတာက္ မီးလွ်ံတို႕ကို ၾကည့္ျပီး ေလွဦးမွ မွန္မွန္ေလွာ္လာရာ တေယာကုန္း ေရေက်ာ္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ေရေက်ာ္သည္ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသည္။ ေဗဒါမ်ားလည္း ေမ်ာေနသည္။ ေရေက်ာ္ထဲကို ၀င္နိင္ေအာင္ ေဗဒါေဖာင္ၾကီးမ်ားကို ေလွာ္တက္နွင့္ တအားခဲြရသည္။ ေရေက်ာ္ထဲ ေရာက္သည့္ အခါ၌လည္း ငဘသည္ ေလွဦးမွ ထိုင္၍ ေဗဒါဘုတ္တို႕ကို ေလွဦးမွ ထိုင္၍ တအားဆဲြယူပါမွ ေလွသည္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားနိင္သည္။ ေဗဒါဘုတ္ကို ေလွာ္တက္နွင့္ ေထာက္လုိက္လွ်င္ “ေဖာက္ ” ခနဲျမည္သည္။

ည၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲ၌ ထိုေဖာက္ခနဲ ျမည္သံမွာ ငဘ၏ အေဖာ္ျဖစ္သည္။ ေဗဒါဖုတ္တစ္ဖုတ္ကို တက္နွင့္ ေထာက္လုိက္၍မွ “ ေဖာက္ ” ခနဲ မျမည္ဘူးဆိုလွ်င္ ငဘမေက်နပ္။ ရြက္တံရွည္ ေဗဒါတို႕မွာ ေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးဆီသို႕ လက္လွမ္းကာ “ထမင္းတစ္ဆုပ္နွင့္ ေရတစ္မႈတ္”ကို ေတာင္းေနသက့ဲသို႕ ၊ သို႕ေသာ္ ထိုေဗဒါ ဘုတ္တို႕သည္ ရုိးတံတို ေဗဒါဘုတ္ ပုပုကေလးမ်ားနွင့္ မတူ ၊ သူတို႕ကို ငဘတက္နွင့္ေထာက္ေသာ္ ေထာက္တိုင္း အသံမျပဳ။

သို႕ေသာ္ ေလွဦးနွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ေဗဒါဖုတ္တစ္ဖုတ္မွာ အေတာ္ ကတ္သီးကတ္သတ္နိင္သည္။ ငဘက ေလွာ္တက္နွင့္ေထာက္လုိက္ေသာ္ အခါ “ ဘုတ္ ” ခနဲ ျမည္သည္။ တက္ေစာင္းခုတ္လုိက္သည့္ အခါက်ေတာ့ “ ျဖန္း ” ခနဲျမည္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငဘက မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္မိသည္။ အလို ေဗဒါဖုတ္ၾကီးထဲမွာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားယားၾကီးလဟ။

ပဲ့ကိုင္ရင္း ငိုက္ေနေသာ ငတက္သည္ သူ၏ ငိုက္ေနေသာ ဇာတိကို မေပၚေအာင္ ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႕ျပီးလွ်င္ တက္တခ်က္ သုတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေလွကားမေရြ႕ေခ်။ ငဘမူကား ထုိ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားယားၾကီးကိုသာ အာရံုစိုက္ကာ သူ႕ဘက္ပါလာေအာင္ ေလွာ္တက္နွင့္ ယက္ယူသည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးၾကီးလုိ အမေလးဗ် အခါလည္သားကေလး ေျခကားယား လက္ကားယားနွင့္ ေဗဒါဖုတ္ေပၚမွာ ဖားေပါင္စင္းေနပါေရာ့ ကလား။ ေအာ္ ဖထီးေတြကို သနားဖို႕ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဧကႏၲခုတ္ရင္း ထစ္ရင္း ၊ ေျပးရင္း လႊားရင္းနွင့္ မိခင္ဖခင္လုပ္သူတို႕သည္ ဤရင္ေသြးကေလးကိုပင္ ပစ္ခဲ့ရပါေပ့ါလား။

“ ေအာ္ ဒုကၡ …ဒုကၡ ဖြဟဲ လဲြေစ ဖယ္ေစ ၊ ဒီကေလးသာ ငါ့ကေလးဆိုလုိ႕ ဆိုလွ်င္ အမေလး
မိေဖာ့ေရ နင္ရင္ကဲြျပီး ငါလည္း ရင္ဆို႕ရမွာပါကလား။ ယခုေတာ့ ေတာ္ေသးရဲ႕ဟဲ့
ကရင္ ကေလးနဲ႔ တူပါရဲ႕ ”

ငဘသည္ ကေလးအေလာင္းကို ေလွာ္တက္ျဖင့္ ပက္လက္လွန္ၾကည့္သည္။

“ ေအာင္မယ္ ေတာ္ေသးရဲ႕ ပူတင္းေတာင္ မတြက္ေသးလုိ႕ ေယာက်ၤားကေလးမွန္း သိရတယ္ ၊ ကရင္ကေလးလုိ႕ ေအာက့္ေမ့ပါ။ လက္စသက္ေတာ့ ဗမာကေလးပါ ကလား ”

လမင္း၏ အေရာင္အ၀ါသည္ အလြန္တရာ မညံလွပါ။ ငဘ၏ မ်က္စိသည္လည္း ေတာေန မ်က္စိျဖစ္၍ ဇေ၀ဇ၀ါမျဖစ္နိင္ပါ။

“ ဟယ္ ငတက္ရယ္..လက္စသက္ေတာ့ ဗမာကေလးပါလား ” ဟု ငဘက ငတက္ကိုလွမ္း၍ ေအာ္ေျပာသည္။ ငတက္က ပါးစပ္မွ ဥံဳဖြ တို႕ကို ရြတ္၍ တအားေဆာင့္ကာ တက္ကုန္သုတ္လုိက္ရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါး အခါလည္ သားကေလးမွာ သူ႕အေဖာ္ ေဗဒါမ်ားနွင့္ အတူ သူ႕ဘ၀၏ ခရီးလမ္းစကို ရွာရန္ အလို႕ငွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသတည္း။

အေျခကား ဆုိသည္ထက္ ဆုိးလာသည္။ ထိုကေလး အေလာင္းသည္ ဗမာကေလးအေလာင္းျဖစ္၍ ဗမာ ငဘသည္ ကရင္ငဘတို႕အေပၚ စိတ္နာသြားေလမလား ။ ငဘမ်က္စိထဲတြင္ ဗမာကေလး အေလာင္းသည္ ရစ္၀ဲ၍ ေနပါေသာ္လည္း ငဘစိတ္ထဲ၌ ထိုကေလးသည္ ကရင္ကေလး ျဖစ္အံ။ သူ႕အေဖ သူ႕အေမမ်ားသည္ ငါ့ထက္ပို၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဟူ၍သာ ေတြးမိသည္။ ငဘ၏ ဦးေနွာက္ထဲသို႕ ဘယ္ဇာတိမာန္မွ ၀င္၍ ေျမွာက္ထိုး ပင့္ေကာ္ မလုပ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ငဘကား မတုန္မလႈပ္။ ညည္းတြားစရာ အေၾကာင္းရွိ၍ ညည္းရာ၌ သည္ပင္လွ်င္ ခပ္ေအးေအး နွင့္ ညည္းသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္တြင္ ဗမာရြာ တရြာ၍ နံနက္စာ စားရန္ ဆုိက္ရာ ကရင္နွင့္ ဗမာတို႕မွာ တေသြးတသံ တမိန္႕ထဲကို ေမွ်ာ္ကာ ရိုက္ပဲြဆင္ႏဲြေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ငဘၾကားသိရေလသည္။

သည္တစ္ေခါက္မွာမွ ငဘ ျမိဳ႕သို႔ေရာက္ဖူးရေတာ့မည္။ ဘာမွ်မသိနားမလည္၍ ငကက္ကို အေဖာ္လုပ္လာခဲ့သည္။ တစ္လမ္းလံုး စိတ္ရႈပ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ခဲ၊့ ျမင္ခဲ၊့ ၾကားခဲ့ရသည္။

“ငတက္ရယ္ ပထမေတာ့ ကုလား ၊ တရုတ္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကရင္နဲ႕လည္း မတည့္ပါဘူး။ ၾကာရင္ တုိ႕အခ်င္းခ်င္းလည္း ေဆာ္ၾကဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြာ။ ျမိဳ႕က်ရင္ေလ တရုတ္ေကာ ၊ ကုလားေကာ ၊ ကရင္ေကာ ၊ ဗမာေကာ ဘယ္သူ႕မွ ယံုနိင္စရာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ ငါ့ညီရာ” ဟု ငဘက ေလးေလးပင္ပင္ ညည္းတြားလုိက္သည္။

“ကဲ့ေဟ့ ျမိဳ႕ကို မေမွာင္ခင္ ကပ္နိင္ပါ့မလား” ဟု ငဘက ငတက္ကိုေမးသည္။ “ၾကည့္ကပ္တာေပ့ါ ကိုငဘရာ” ဟု ငတက္က ငဘကိုျပန္ေျပာသည္။
ေန၀င္သည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ျမိဳ႕ဦးက ေစတီေတာ္ၾကီး ေရႊေတြ ၀င္းေနသည္ကို ငဘဖူးေျမာ္ရသည္။ ငဘက ဦးအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်သည္။ သည္ဘုရားမ်ိဳးကို ကုသိုလ္ထူး၍ ဖူးေျမာ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သည္လုိ ေရႊေျပာင္ေျပာင္ ေစတီရင္ ျပင္မွာ ကလင္ကလင္ျမည္ေနေသာ ဆည္းလည္းသံကို နာခံရင္း မိေဖာ့နွင့္တကြ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳၾကီးပါ ဖူးလုိက္ရလွ်င္ ကုသုိလ္ကို ေဘးဖယ္ထားျပီး မိေဖာ့၏ မ်က္နွာကေလးကို ျမင္လုိက္ရတာနွင့္ပင္ အေမာေျပေလာက္ပါရဲ႕။

“ကိုငဘေရ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ ၊ ကမ္းဦးမွာ ေသနတ္ေတြတကုိင္ကိုင္နဲ႔ လူစုလူေ၀းတယ္ေကာင္းတယ္။ မနက္မွပဲ ကပ္ၾကစို႕” ဟူ၍ ငတက္က စိုးရိမ္းတၾကီးေျပာလုိက္၍ ငဘစိတ္ထဲ၌ ခဏတျဖဳတ္ ျမင္လုိက္ရေသာ မိေဖာ့မ်က္နွာမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

ငဘမွာ ငတက္အားကိုးျဖစ္၍ သူအၾကံေပးသမွ်ကို ဦးမေလးပဲ လုိက္နာရန္ အသင့္ရွိေနသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊေစတီကေလးကို ျပျပမွ် ျမင္ရေသာ အရပ္က ေန၍ ငဘသည္ တစ္ညခိုေနရသည္။
နံနက္လင္းျပန္ေသာ ငဘ၏ ေလွကေလးမွာ ေၾကာက္ဆုတ္ ၊ ေၾကာက္ဆုတ္နွင့္ ျမိဳ႕သို႕ ကပ္ေလသည္။ အခ်ိန္မွာ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငိုက္ျမည္းေသာ ကင္းသမားတို႕က ထံုးစံအတိုင္းစစ္ေမးသည္။ ငဘမွာ ထံုးစံအတိုင္း “သခင္မ်ိဳးေဟ့” ဟု တိုင္သံၾကားလွ်င္ ေခါင္းနပန္းၾကီးၾကီး သြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ငတက္က “တို႕ဗမာ” ဟု အသံေဖာက္သည္။ ျပီးလွ်င္ သူတို႕ျမိဳ႕သို႕ လာေရာက္ရေသာ အေၾကာင္းတို႕ကို ေျပာ၍ ေဟာ္ရီးကို တဲြကာ ကမ္းနားဆိပ္သို႕တက္သည္။

“မင္းတို႕ႏွယ္ကြာ ၊ ကာလၾကီးပ်က္မွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ ေဆးရံုလာေနရေသးသလား ၊ ဂတ္တို႕ ရံုးတို႕ မရွိေတာ့ဘူးကြယ့္ ၊ ခုလည္း ျမိဳ႕ကို ကရင္ေတြ ၀ိုင္းမယ္လုိ႕ သတင္းရတယ္” ဟူ၍ ကင္းသမားတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။

“ဒဏ္ရာက ဟက္တက္ၾကီးမို႕ ေတာမွာ ဘယ္လုိ ကုနိင္ပါ့မလဲ အစ္ကိုရာ” ဟု ငဘက ျပန္ေျပာသည္။

တဖက္ကမ္းမွ ေသနတ္သံ တခ်က္ၾကားရသည္။
ျမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ပိုင္းစီမွ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နွင့္ လူသံေတြ ၾကားရျပန္သည္။ ျမိဳ႕ဘက္က ေသနတ္သံတခ်က္တံု႕ျပန္လုိက္သည္။ ငဘအဖို႕ ထုိအသံသည္ ၀ရဇိန္လက္နက္သံဟူ၍ ထင္မွတ္မိသည္။

“ကရင္ေတြ တက္လာျပန္ျပီေဟ့” ဟု တခဲနက္ ေအာ္သံၾကားရျပန္သည္။ ေသနတ္သံတို႕လည္း မုိးမႊန္သြားေခ်ျပီ။ ကင္းသမားတို႕လည္း ေျမ၌ ၀ပ္ေနၾကရသည္။ ငဘ ၊ ငတက္ ၊ ေဟာ္ရီးနွင့္ ကုလားေလးတို႕မွာ ဒီလံုးခဲပံုေနာက္ ၀င္၍ ပုေနၾကရသည္။ ေတာင္ဘက္ကမ္းမွ မီးခုိးေတြ တက္လာသည္။ ရြာတန္းရွည္ၾကီး ေတာင္ဘက္မွ မီးခိုးလံုးသည္ ၾကီးမား၍သာ လာျပီးလွ်င္ ေျမာက္ဘက္ရွိ အိမ္မ်ားဆီသို႕ ကူးသည္။

နံနက္ခင္း ျမဴမႈန္ေတြ ထေနစဥ္ အပူဓာတ္ အခုိးအေငြ႕မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ တျပင္လံုးမွာ မိႈင္းေ၀ေ၀ဇာတ္ ခင္း၍ေနသည္။
ျမိဳ႕ဘက္က နွစ္လံုးျပဳး ေသနတ္သံမွာ တေဖာင္းေဖာင္း ျမည္ေနသည္။ တဖက္ကမ္းမွ ရို္င္ဖယ္က်ည္ဆံတို႕မွာ ရႊီခနဲ ျမည္၍ လူအမ်ား ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္သြားသည္။

“ ဒိုင္း ၊ ရႊီ ၊ ေဖာင္း ၊ ဗုန္း ” ဟူ၍ အုန္းျခိမ့္ျခိမ့္ညံေနေသာ အသံတို႕မွာ ဦးေသာဘိတ မယ္ေတာ္ ပ်ံတုန္းက ဒံုးတိုက္တာထက္ ျပင္းပါကလားဟု ငဘေအာက့္ေမ့သည္။

အသံေတြ အနည္းငယ္ စဲေသာ္ တဖက္ကမ္းမွ မီးလံုးၾကီးမ်ား တက္လာ၍ ရြာအိမ္တန္းၾကီးမွာ တစ္အိမ္မွ်ပင္ မက်န္ဟု ဆုိစေလာက္ပင္ ေလာင္ကုန္သည္။
ငဘလည္း အသံေတြအစဲတြင္ ေဟာ္ရီးကိုတြဲ၍ ေဆးရံုသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျချပင္းနွင္ခဲ့သည္။ လမ္းတစ္လမ္းလံုး ငဘမွာ ဒဏ္ရာရသူနွင့္ လားလားမွ်မတူ။ သုတ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။ ေဆးရုံေရာက္၍ ေဆးထည့္ခန္း ၀င္မိေလေသာ္ သူ၏ဒဏ္ရာသည္ ေဟာ္ရီးရေသာ ဒဏ္ရာထက္ပင္ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းဘိသကဲ့သုိ႕ သံမတလင္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ငဘသည္ ေခြယိုင္လဲျပိဳ၍ က်သြားျပီးလွ်င္ ေလးလံုးေျခာက္ဖက္ အတၱေဘာၾကီးမွာ ေမ့ေျမာ၍ သြားေလသတည္း။