ငဘ အေၾကြးမ်ား

“ေလာေလာဆယ္မွာ စာလံုးေပါင္းအမွားေတြကို ေထာက္ျပျပင္ေပးသြားမယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးေတြ လႊတ္တင္ေနမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း”

အခန္း (၅) နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား

အခန္း (၆) နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ

အခန္း (၇) အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသုိ႕

အခန္း (၉) ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း

အခန္း (၁၀) တိုင္းျပည့္ရန္သူ


အခန္း (၁၁) ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္

ငဘ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲေရာက္ေသာ္ မုဆိုးလမ္းစကို ေတြ႕သျဖင့္ ထိုလမ္းအတိုင္းမွ ေလွ်ာက္၍ က်ားေသရြာသို႕ ၀င္ေလ၏။ ထိုရြာမွာ ကရင္အိမ္ ေလးငါးအိမ္ႏွင့္ ဗမာအိမ္ သံုးေလးအိမ္မွ်သာ ရွိသည္။ ေတာစပ္ကထြက္လွ်င္ ရြာကိုျမင္ရသည္။ ရြာကိုျမင္ရလွ်င္ပင္ ရြာဘက္မွ အုန္းအုန္းျခိမ့္ညံေသာ သီခ်င္းသံတစ္ခု ၾကားရသည္။
“မခင္တြယ္၊ မၾကင္တယ္၊ ခ်စ္သူစြန္႕လို႕ရယ္။
တိုက္ပြဲကိုပင္၊ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ေတာ့မယ္။
လာျပီေလ၊ သာကီေဆြ၊ ရဲရဲေတာက္ေမာင္ေတြ၊
ေသေစ၊ ရွင္ေစ၊ စိတ္ေဇာခ်က္ကမေသြ။
ကမာၻမေက်၊ ျမန္မာတစ္ေတြ၊ တို႕ျပည္တို႕ပိုင္ေစ။
ေသမင္းေဆြေရ၊ သစၥာႏွံစို႕ေလ... ”
သီခ်င္းသံသည္ သိမ့္သိမ့္တုန္သြား၏။ ငဘလည္း ၾကက္သီးေမြးညင္းထ၍ ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္မိသည္။

ငဘ သဲသဲကြဲကြဲျမင္ရသည္ကား ကာကီေဘာင္းဘီ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္၊ ေခၚေတာခြသိုင္း ခ်ည္ၾကမ္းေဘာင္းဘီ စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆင္မတူသည့္ ယူနီမေဖာင္းတေဖာင္း စစ္၀တ္တန္ဆာေတြ ၀တ္ထားေသာ ေတာသားစစ္တပ္ၾကီးသည္ ရြာေနာက္ဘက္ ႏြားစားက်က္ထဲတြင္ စု႐ံုး၍ သီခ်င္းဆိုေနသည္။ ငဘက ျမန္မာစစ္သားကို တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ လူႏွစ္ဆယ္ျပည့္ေအာင္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူး၍ စစ္တပ္ဟု သူအထင္ရွိသည္။

ေသနတ္ေတြကိုယ္စီႏွင့္မို႕ ျဗဳန္းခနဲ လူမွားသြားမည္စိုး၍ ငဘက အေ၀းမွလွမ္းျပီး “ဗ်ိဳ႕ ဆရာၾကီးတို႕” ဟု ေအာ္ေခၚၾကည့္သည္။

“ကမာၻမေက်၊ ျမန္မာတစ္ေတြ၊ တို႕ျပည္တို႕ပိုင္ေစ။
ေသမင္းေဆြေရ၊ သစၥာႏွံစို႕ေလ... ”

သီခ်င္းသံအၾကားတြင္ “ဗ်ိဳ႕ ဆရာၾကီးတို႕” ဟူေသာအသံမွာ ျမဳပ္သြားသည္။ ေနာက္မွ ငဘက သတိရျပီး “တို႕ျမန္မာ” ဟု တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ႏွင့္ မွန္းျပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ေအာ္လို႕ေတာ့ အေကာင္းသားပဲဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။

ေျပာက္က်ားတပ္စုက ေတာတန္းဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္သည္။ “ရဲေဘာ္ သခင္မ်ိဳးညႊန္းလားေဟ့” ဟု ေမးသည္။
ထိုအခါမွ ငဘလည္း စစ္တပ္ရွိရာသို႕ ကဆုန္ေပါက္၍ ေျပးေလသတည္း။

ငဘက ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကို အစီရင္ခံသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္ၾကပ္ကေလး ဗိုလ္ၾကယ္နီက အံၾကိတ္၍ နားေထာင္သည္။ ဗိုလ္ၾကယ္နီက ငဘအား “က်ဳပ္ကိုသိသလား” ဟု ေမးသည္။ “သခင္မ်ိဳးညႊန္႕က ဗိုလ္ၾကယ္နီလို႕ မွာသြားတာပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို အဲေလ... ရဲေဘာ္ကို ဗိုလ္ၾကယ္နီမွန္းေတာ့ သိတာပဲ” ဟု ငဘက ဆိုသည္။

ဗိုလ္ၾကယ္နီမ်က္စိထဲ ပိုးေကာင္၀င္သည္ႏွင့္တူသည္။ မ်က္ရည္စို႕လာ၍ သူ၏ၾကမ္းတမ္းေသာလက္ႏွင့္ မ်က္စိကိုသုတ္လိုက္သည္။ ဗိုလ္ၾကယ္နီက ဖြင့္ေျပာခ်င္တာကေလးတစ္ခု ရွိသလိုလို။

“ကဲ- ရဲေဘာ္တို႕၊ ညတိုက္ပြဲေတာ့ တစ္ခ်ီေအာင္ျပီ၊ ေန႕တုိက္ပြဲ ဆင္ရမယ္။ ယခု သခင္မ်ိဳးၫြန္႕ကို သတ္သြားတဲ့ ကင္ေပစစ္ဗိုလ္ဟာ ဒီအနားတစ္၀ိုက္မွာပဲ ရွိဦးမယ္။ တို႕ ဟိုဘက္ေတာတန္းကို ျဖတ္လိုက္ရင္ ရန္သူေျပးႏွင့္ျပီး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ က်ားေသေရေက်ာ္၀ကေနျပီး ေခ်ာင္းပစ္မွပဲ။ ေနရာကလဲ ကာဗာယူဖို႕ ကန္သင္းပဲရွိတယ္။ ထမင္းစားဖို႕လဲ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ငါတို႕ ယခုဆိုရင္ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကေလးပဲရွိတယ္။ ငါးေယာက္တစ္ဆိုင္း၊ ေျခာက္ေယာက္တစ္ဆိုင္း တိုက္ရမွာပဲ”

“ကဲ- တိုက္မယ္ဆို ခုသြားမွပဲ ဗိုလ္ၾကီး” ဟု တစ္ေယာက္ေသာ ရဲေဘာ္က ေျပာသည္။
“ရဲေဘာ္တို႕ ထမင္းအငတ္ေတာ့ ခံရလိမ့္မယ္” ဟု ဗိုလ္ၾကယ္နီက ေျပာ၏။
အနီးတြင္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ ရြာထဲမွ ကရင္အဘိုးၾကီးက “ ေဝ့၊ ဘာလို႕ ထမင္းငတ္ရမွာလဲ။ က်ဳပ္တို႕ပို႕မွာေပါ့ဝဲ့” ဟု ဆို၏။

ထို႕ေနာက္ ေနရာမ်ား စီစဥ္ၾက၏။ လက္နက္မ်ား ျပင္ၾက၏။ ေနာက္တခဏအဖို႕၌ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တို႕သည္ က်ားေသရြာမွ စစ္ဆင္ရန္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ရြာ၌က်န္ရစ္ေသာ ကရင္အိမ္ရွင္မ၊ ဗမာအိမ္ရွင္မတေတြမွာ ထမင္းအိုးေဆး၊ ငရုတ္သီးေထာင္းႏွင့္ တေပ်ာ္တပါးၾကီး အမႈေတာ္ကို ထမ္းရြက္ၾကေလ၏။

ငဘကား သင္းတို႕မိန္းမတေတြ စစ္ဆင္ရန္ဟန္ျပင္ေနသည္ကို အားက်မိ၏။ နင္လား- ငါလား ႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္တိုက္ခိုက္လို၏။ ကာလသားဘ၀က ပြဲျပန္တို႕အား ကုကၠိဳပင္ေမွာင္ရိပ္မွ ဇာ၀ီတုတ္ႏွင့္ ေခ်ာင္း၍ ညညတြင္ ႐ိုက္ခဲ့ဖူးပါ၏။ သတၱိမညံ့လွပါ။ ထိုစဥ္အခါက တစ္လက္မဆိုလွ်င္ တစ္လက္မ၊ ႏွစ္လက္မဆိုလွ်င္ ႏွစ္လက္မ၊ အတိုင္းအထြာ မမွားေစရဘဲ ေခါင္းျပဲေအာင္ ခ်ိန္ဆ၍႐ိုက္တတ္ခဲ့ပါ၏။ လက္နက္ကို အသံုးခ်တတ္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ငဘတို႕လို လယ္သမားမွာ ဓားႏွင့္ခုတ္၍ တုတ္ႏွင့္သာ ႐ိုက္တတ္သည္။ လယ္သမားဆိုေတာ့ အရင္းတိုင္း ေျပာရလွ်င္ လယ္ကိုသာလုပ္တတ္သည္။ ေသနတ္တို႕၊ စိန္ေျပာင္းတို႕၊ လက္ပစ္ဗံုးတို႕၊ စက္ေသနတ္တို႕ ဆိုသည္မွာ သတၱိျဖင့္ အရင္းတည္၍ သံုးရေသာ အရာဝတၳဳမ်ားမဟုတ္။ က်င္လည္မွျဖစ္မည္။ ကိုယ္မက်င္လည္သည့္အရာမွာ ၀င္စြက္လွ်င္ လယ္သမားတို႕ အဖ်င္းႏိုင္မႈ ထင္ရွား႐ံု ရွိေတာ့မေပါ့။ ဓားႏွင့္လိုက္ခုတ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။

ယင္းသို႕အေတြးေရာက္ရွိမိေသာ္လည္း ငဘမွာ ဂ်ပန္တို႕အား ခံခ်ခ်င္ေသာေဇာႏွင့္ ဗိုလ္ၾကယ္နီအား လိုက္ပါရေစဟု တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ၀င္ေျပာရန္ ပါးစပ္ျပင္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ စက္မက္အဂၤါတို႕ကို ျပင္ဆင္ေနရေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ၾကယ္နီမွာ ငဘအား ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငဘ၏လံု႕လမွာ အလဟႆ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ငဘလည္း ေယာင္ေပေပႏွင့္ လိုက္၍သြားပါေသး၏။ သို႕ရာတြင္ သူ႕အား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ေဆာ္ေဆာ္ၾသၾသ မလုပ္ေသာေၾကာင့္ ေတာသားငဘမွာ ေတာသားပီပီ ခ်ံဳကေလးအကြယ္တြင္ လူလံုးေဖ်ာက္လို္က္သည္။

ရဲေဘာ္တို႕ကား မနက္စာစားခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမထူးလွသျဖင့္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာ၏။ ထိုအတြင္း ကရင္မတစ္ေယာက္ အူယားဖားယားႏွင့္ စစ္စခန္းသို႕ ေျပးလာသည္။ သူႏွင့္အတူ ဗမာကရင္ မိန္းမေဖာ္မ်ား ထမင္းထုပ္ေတြ ရြက္၍ လာၾကသည္။
“ ေဟ့ ... တို႕ရြာ ေယာက္်ားမွန္သေရြ႕ အကုန္ပဲဆိုေတာ့၊ တို႕ပဲထမင္းလာပို႕ရတာပဲ၀ဲ့”

သူတို႕ မိန္းမေဖာ္တစ္သိုက္၏ ေနာက္ဆံုးမွ နန္းေဖာ့ဆိုသူ ကရင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေမာၾကီးပန္းၾကီးႏွင့္ ေျပးလာသည္။ နန္းေဖာ့မွာ ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စကားေျပာတတ္သည္။
“ ေဟ့... ေစာက္ေကာင္မေတြရဲ႕။ ညည္းတို႕ကို ေနာက္က တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚေနတာ မၾကားေရာ့သလားဝဲ့။ ညည့္လင္ေတြနဲ႕ ကြဲေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာပလဲ။ တကတဲ သူတို႕လင္ ထမင္းပို႕တာ က်ေနတာပဲ”
“အို...ေအ” ဟု တစ္ေယာက္ကေျပာ၏။ “ညည္းလဲ ညည့္လင္ေတြဆီ လာတာပဲမဟုတ္လား” ဟု ဆို၏။
ဗိုလ္ၾကယ္နီအဖြဲ႕က တပ္သားတစ္ဦးက မ်က္ႏွာစပ္ျဖဲျဖဲလုပ္ျပီး “အတူတူနဲ႕ အႏူႏူၾကီးပါပဲဗ်ာ၊ အစ္မၾကီးနန္းေဖာ့က ဘာမ်ားေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ျဖစ္လာရတာလဲ” ဟု ေမး၏။
“ကြဲ႕၊ ငါက တစ္ခုျမင္လာလို႕၊ ေစာက္ေကာင္မေတြကို လွမ္းေခၚတာ သင္းတို႕က မၾကားဘူး။ ငါ ဒီလာရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ ခဏတက္ၾကည့္တယ္ေ၀့။ သမၺာန္တစ္စင္းေတာ့ ျမင္တယ္ကြဲ႕၊ သတိထား” ဟု နန္းေဖာ့က သတိေပးသည္။

ဤသတင္းကို ၾကားရေသာအခါ ဗိုလ္ၾကယ္နီလည္း ထမင္းထုပ္တို႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ျပီ။ ပထမငါးေယာက္ဆိုင္းကို ေရွ႕သို႕လႊတ္၏။ ခ်ံဳတစ္ခုကိုကြယ္ကာ စက္ေသနတ္ကို ဆင္ေစ၏။ ထိုခ်ံဳနားသို႕ ျမင္းကသား အရင္းပိုင္းၾကီးတစ္ခုကို အျမစ္မ်ားႏွင့္တကြ ကုတ္ႏွင့္ကပ္ေကာ္၍ ေရႊ႕၏။ ဒုတိယငါးေယာက္ဆိုင္းက ပထမအဆိင္း၏ ညာဘက္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီေလာက္အက်၊ မီတာသံုးရာေက်ာ္ေလာက္အေ၀းတြင္ ျမက္ဖုတ္ႏွင့္ ကန္သင္းမ်ားကို “ကာဗာ”ယူေစ၍ တစ္ေယာက္ခ်င္းျခားကာ ခြဲေနေစ၏။ တတိယဆိုင္းႏွင့္ စတုတၳအဆိုင္းတို႕ကိုမူ မီတာငါးရာေက်ာ္စီ ျခား၍ ေနာက္ေစာင့္ “ရဲယားဂါ့ဒ္” ခ်ထား၏။

နန္းေဖာ့၊ နန္းေက်ာ့၊ သြယ္ေသး စေသာ ကရင္ဗမာ အမ်ိဳးသမီးတို႕က ခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာင္က်ိဳက္ျပီးလွ်င္ သမဲ့ပင္အသီးသီးေပၚသို႕ တက္၏။

---
---
---
---
သည္ေတာ့မွ ငဘက “အမယ္ လက္စသတ္ေတာ့ ခ်က္ၾကီးပါလားကြဲ႕” ဟု ေအာ္လုိက္သည္။

သည့္အရင္ သည့္အရင္ လယ္သမားမ်က္ရည္ ေျမသို႕က်သည္မွာ ႐ိႈက္သံမပါပါ။ ငဘတစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ႐ိႈက္ၾကီးငင္ၾကီး ငိုမိသည္မွာ သည္တစ္ခါသာ ျဖစ္ပါသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့လည္း ငဘ ငို၍မရေတာ့ပါ။ မ်က္ရည္မွာ တစ္ခ်ီတည္းႏွင့္ ခမ္းကုန္ပါျပီ။ အေရလည္း ထူသြားပါျပီ။

အခန္း (၁၂) ကုလားမျခင္းေတာင္း