ဇာတ္သိမ္း

အခန္း (၁၃)

ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ

ခ်က္ၾကီးက တစ္လအတြင္း လယ္ကြင္းထဲ ျပန္အေရာက္လာခဲ့ပါမည္ ဆိုျပီး ထြက္သြားသည္မွာ တစ္လျပည့္လုနီးျပီ။ သူျပန္လာသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ သားေရးသမီးေရးကိစၥ ျပီးျပတ္ေအာင္စီမံရမည္။ မိေဖာ့ရွိေသာ္လည္း မိနီအတြက္ဆိုလွ်င္ ငဘမွာ ကိုယ္ပဲအမိ၊ ကိုယ္ပဲအဖ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိေဖာ့က အရာရာေလးမ်ိဳးမွာ ဘာမွ်စိတ္ခ်ရသည္မဟုတ္။ အရပ္ကလည္း အေျပာင္းအလဲဆိုေသာေၾကာင့္ ဓားျပကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ သိုပေပမယ့္ သင္းတို႔မခံႏိုင္ပါဘူး။ စကားပံုက အရွိသားပဲ။ “ေဂ်ာ့ဘုရင္ေရႊဘုန္း၊ ေနတႏႈန္းပမာယူ” ဆိုတာ သင္းတို႔ မသိလို႔ေပါ့။ ခဏပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျငိမ္သက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မျငိမ္သက္မီကာက အခိုက္အတန္႔မွာ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးအတြက္ ဖေအလုပ္ေသာသူက ကိုယ္တိုင္ရြာတက္ျပီး စီစဥ္ရမွာပဲ။

သတင္းသန္႔သန္႔ၾကားရသည္မွာ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာ၌ အေရာင္းအ၀ယ္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလ်က္ရွိျပီ။ ထံုအားကုန္စံုဆိုင္လည္း ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ျပန္ဖြင့္ေနျပီ။ ျမိဳ႕၌လည္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေရာက္ေနျပီ။ တေလာက ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာကိုပင္လွ်င္ စစ္သေဘၤာကေလးမ်ား လာ၍ဆိုက္ၾကေသးသည္ဟု ၾကားရသည္။ ကေလးေတြကို သၾကားလံုးေ၀သည္မွာ ဒိ႒ပဲဟု ေျပာၾကသည္။ ေရေက်ာ္၀ဆိုင္က ဘုမရဲ႕သားကေလးက သူ႕ဦးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရြာတက္သြားရာ အသားနီစပ္စပ္ အေမရိကန္တစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕၍ သူ႔ထံမွ သၾကားလံုးမ်ားရလိုက္သည္။ အဲသည္သၾကားလံုးကို ကေလးက အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းယူလာခဲ့ျပီး ဘုမကိုေပးသတဲ့။ အေပၚယံက ဆီစိမ္စကၠဴေခ်ာေခ်ာကေလးႏွင့္ ထုပ္ထား၍ စားေတာ့ အလြန္အရသာရွိသည္ ဆိုပါကလား။ အဲသည္သတင္းကို သာအိေျပာ၍ ငဘသိရသည္။ ဤသည္ကိုေထာက္လွ်င္ ရြာတက္ဖို႔အတြက္ စိတ္ခ်ရေတာ့မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မိေဖာ့၊ မိနီ၊ သားသမီးအေပါင္းႏွင့္တကြ တဲနီးပါးခ်င္းတို႔ကို ငဘမရွိတုန္း အစစအရာရာ သတိ၀ီရိယႏွင့္ ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ မွာခဲ့ျပီးေသာ္ ငသည္ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာသို႕ တက္ေလ၏။

ဆိတ္ၾကီးကုန္းေရာက္ေသာက္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိျပီး ဆိတ္ၾကီးကုန္းကိုပင္လွ်င္ စိတ္နာရေတာ့မလိုလို၊ လူ႕ေဘာင္တစ္ခုလံုးကိုပင္လွ်င္ စိတ္နာရေတာ့မလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ဤရြာထဲမွာ ေက်းဇူးရွင္ ဦးသာေဂါင္ၾကီးကဲံသို႕ သီလ-သမာဓိရွိသူ ရွာမွမရွားသည္။ ခမ်ာမွာ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ဂ်ပန္အသတ္ခံရသည္။ ယခုေက်းဇူးရွင္ကိုယ္စား ဦးသာေဂါင့္မိန္းမသာလွ်င္ က်န္ရစ္သည္။ သူ၏မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ၾကည့္ရပါ့မတံုး။ ဦးေသာေဂါင့္အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဦးေသာေဂါင္မိန္းမ ေဒၚေမႊးအံုက ငဘကို ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဆီး၍ငိုသည္။ ငဘကလည္း ငိုမည္ဟု အားထုတ္ၾကည့္၏။ သို႕ေသာ္ မ်က္ရည္တို႕မွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ေလျပီတကား။

ေဒၚေမႊးအံုကလည္း လာရင္းကိစၥကိုေမးသည္။ ငဘကလည္း တိုတိုပင္လွ်င္ အစီရင္ခံသည္။ ဦးသာေဂါင္ၾကီး ရည္စူးခဲ့သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္သြားေသာေၾကာင့္ ေဒၚေမႊးအံုက သူ႕လင္ကို တ-တ ျပီး တစ္ခ်ီ ထပ္ငိုလိုက္ေသးသည္။
“ငဘေရ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမးမယ့္သာေမးရတယ္၊ ပန္းဇံု ျပန္ေျပာလို႕ သိရပါျပီ။ ခ်က္ၾကီးက တပ္မေတာ္ကိုအျပန္မွာ သူ႕အေမဆီ ၀င္သြားေသးတာကလား။ အဲဒီကမွတစ္ခါ က်ဳပ္ဆီလာျပီး ကန္ေတာ့သြားေသးသေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ျ ျပီးသေစ့ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ပန္းဇံုဆီကို သြားလိုက္ဦး။ သြားဖို႕ေတာ့ မလိုဘူးေပါ့ေလ။ ငါတို႕ျပီးလွ်င္ ျပီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္းေတာ့ လုပ္ဦးမွပဲကြဲ႕”

ေဒၚေမႊးအံု ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ မပန္းဇံုထံ ငဘသြားသည္။ ေတာသားတို႕ဘာ၀ နားေဖာက္သည့္စကားမွာ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးလုပ္ရန္ မလိုပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကိစၥမွာ အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ျပီးစီးရျပန္ပါသည္။

“မိေဖာ့တို႕က ႐ိုးအားၾကီးေတာ့ဗ်ာ က်ဳပ္ပဲအမိ၊ က်ဳပ္ပဲအဖ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးကိစၥမွာ က်ဳပ္ပဲလုပ္ရမွာပဲ။ ကဲ- အခ်ိန္ရွိတုန္း သြားလိုက္ဦးမယ္” ဟု ငဘက မပန္းဇံုၾကီးအား ေျပာျပကာ တ႐ုတ္ထံအား ကုန္စံုဆိုင္ရွိရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္၍လာခဲ့သည္။

၀ယ္ဖို႕ျခမ္းဖို႕ ေငြငါးေထာင္ကလည္း လြယ္အိတ္ၾကီးထဲမွာ ပါလာသည္။ ေငြကို ယခုကဲ့သို႕ တစ္ခါဖူးမွ် အထုပ္လိုက္ မလြယ္ဖူးေလေသာေၾကာင့္ စိတ္ကလည္း မ်ားစြာမလံု။ သည္အထဲမွာ လမ္းသြားလမ္းလာသူမ်ားက ေငြထုပ္ၾကီးကို ခဏခဏၾကည့္သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငဘကို ျမင္ဖူးသလိုလိုႏ်င့္ ျပံဳး၍ျပသည္။ အခ်ိဳ႕က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္ - ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာ ဆိုသဟာ အလြန္တန္ခိုးၾကီးပါကလား။ ေရွးတုန္းက ေတာသားငဘ ဆိုလွ်င္ ျပံဳးဖို႕ရယ္ဖို႕ မေျပာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ ရွာမရဘူး။ ယခုေတာ့ သိသူေရာ၊ မသိသူေရာ ေခၚခ်င္ေျပာခ်င္ရွိၾကသည္။ သို႕ေပမယ့္ ေလာကၾကီးက အ႐ႈပ္သား။ ငါတို႕ေတာသားအေပၚ စကားေရာေဖာေရာလုပ္ျပီး အေခ်ာင္သတ္ခ်င္ၾကလို႕လားမွမသိဘဲ။

အင္း.. ဂ်ပန္လက္ထက္မွာ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရသည္မွာ ေရွးကေျပာခဲ့သလို သူ႕၀ဋ္သူပဲ ရွိပါေစေတာ့။ ယခုလို ေခတ္သစ္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႕ ငဘ ဘ၀သစ္ဖန္တီးႏိုင္ဖို႕ လက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ ေလးငါးေထာင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္မည္ဆိုလွ်င္ တင္ေလာက္ေပသည္။ ေက်းဇူးဆိုသည္မွာ ရွာတတ္မွ ေတြ႕ရေပသကိုး။ သင္းတို႕ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ငါတို႕၏ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားကို ပိုျပီး ေက်းဇူးတင္ရွိထိုက္လွေပသေပါ့။ အင္း.. သူရို႕ျပန္လာျပီဆိုလွ်င္ပဲ တို႕တစ္ေတြ ေရခ်မ္းအိုးၾကီးျဖစ္ေတာ့မည္။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္က အငယ္ေကာင္ကေလး ကုလားမျခင္းေတာင္းဆြဲ ႏို႕ဆီဆမ္းတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲ စားရေတာ့မည္။ အိမ္ကထြက္လာခါနီးမွာေတာင္ လူေျပာသူေျပာႏွင့္ ေကာင္ကေလးက အေတာ္ၾကီး လူပါး၀လိုက္ေသးသည္။ “ အေဖေက်ာတဲ့ ႏို႕ဂ်ီဆိုလာ က်ားခ်င္ဒယ္ ” တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ သူမ်ားေတြ ေျပာလို႕သာ ၾကားရသည္။ ႏို႕ဆီဆိုသည္မွာ မုန္႕မ်ားသလက္လိုလို ကိုက္စားရသည္ဟု ေအာက္ေမ့ေနေသးသည္။ “ဟဲ့- ကေလးရဲ႕၊ ႏို႕ဆီဆိုတာ နင့္ႏွာေခါင္းထဲကထြက္တဲ့ ႏွပ္ေခ်းလိုပဲဟဲ့” ဟု ပူဆာလြန္းအားၾကီး၍ ရြံေအာင္ေျပာပါေသာ္လည္း ေကာင္ကေလးက အဲသည္ႏွပ္ေခ်းႏွင့္တူေသာ ႏို႕ဆီကိုမွ စားခ်င္သည္ဆိုသည္။ စားရမွာေပါ့သားရယ္။ ငဘ အသက္ႏွင့္ခႏၶာျမဲျပီး အျမတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ေနာက္ ႏို႕ဆီဆိုတာ မခဲယဥ္းေတာ့ဘူးေဟ့။

မပန္းဇံုတို႕ ဥယ်ာဥ္မွသည္ ထံုအားဆိုင္သို႕ စဥ္းစား၍ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာရာ ရြာေတာင္ဘက္အခ်ိဳးမွာ ဒီလံုးခဲႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိ၍ စည္းစိမ္အေတာ္ပ်က္သြားေသးသည္။

ႏို႕ဆီဆိုတာ ဘာခဲယဥ္းစရာရွိသလဲ။ ဘိလပ္သေဘၤာၾကီးေတြႏွင့္ ပါလာေတာ့မည္။ ယင္းသို႕ဆိုလွ်င္ ငဘ ဘ၀သစ္ဖန္တီးေရးအတြက္ တစ္အားတက္ရျပန္ျပီ။ ခ်က္ၾကီးတို႕မွာ လူငယ္သာျဖစ္၍ ေရွ႕ေနာက္ မတိုင္းထြာတတ္။ သင္းတို႕သည္ စြန္႕ဖို႕ေလာက္သာေတြးတတ္ျပီး စားဖို႕ကိုမူ မေတြးတတ္။ အမ်ားၾကိဳက္၀ါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စေသာ စကားၾကီးစကားက်ယ္မ်ားသည္ အတံုးလိုက္အတစစ္လိုက္ ၀ါးစား၍ရေကာင္းသည္မဟုတ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမည္။ မိေဖာ့ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ရည္မွန္းထားေသာ ကိစၥမ်ား အရွင္အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းတို႕ ျပန္လာမွပဲ အထေျမာက္ေတာ့မည္။ မိေဖာႏွင့္ ငဘက ယခုရွိရင္းစြဲ လယ္ကြက္ကိုလုပ္မည္။ ခ်က္ၾကီးႏွင့္ မိနီတို႕ကမူ သာအိ၏ တူကေလးကို ေနာက္လိုက္ထားျပီး ယခုလယ္ေျမ၏ ေျမာက္ဘက္ ပထမတန္းေျမကေလးကို ေဒၚေမႊးအံုဆီက ထပ္ငွား၍ အလုပ္လုပ္ၾကရမည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုးအတြင္းတြင္ လယ္ေကာင္းစြာအလုပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စပါးအလြန္ရွားလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စပါးေစ်းတက္မည္။ သည္အတြင္း သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ အလုပ္လုပ္ရလွ်င္ သားသမီးေတြကိုလည္း ရွင္ျပဳႏိုင္မည္။ သည့္ေနာက္ဆိုလွ်င္ မိနီႏွင့္ခ်က္ၾကီးတို႕ကို မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ေပေတာ့မည္။ အဲဒီအခါ ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ မိေဖာ့ႏွင့္အတူ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ႏွင့္ သံသရာအေရးအတြက္ လုပ္ႏိုင္မည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာဖို႕ တယ္ေကာင္းပါကလား။

၀မ္းသာလံုးဆို႕၍ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ခလုတ္တိုက္မိသည္ကိုမွ်ပင္ သတိမထားႏိုင္။ ထံုအားဆိုင္ေပၚ တက္ခါမွပင္ ေျခမကြဲမွ ေသြးထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ေရနံႏွင့္ သိပ္ရေသးသည္။

ထံုအားဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးက ငဘကို မျမင္ရသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္၍ ယခုကဲံသို႕ ျပန္ေတြ႕ေသာအခါ အလြန္၀မ္းသာမိသည္။ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို ကိုယ္တိုင္ငွဲ႕၍တိုက္သည္။ “၀မ္းစာစဗ်ာ၊ ၀မ္းစာစဗ်ာ” ဟု ခဏခဏ ပါးစပ္က ေရရြတ္သည္။

၀မ္းသာစရာၾကီးေပပ။ သည္လိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ငဘအတြက္ရည္စူး၍ ပြဲအျငိမ့္ေတြ တျခိမ့္ျခိမ့္ခံေပးဖို႕ပင္ ေကာင္းလွသည္။

ဤသို႕ ငဘႏွင့္တရုတ္အဘိုးၾကီးတို႕ ၀မ္းထဲတြင္ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားပြဲၾကီး လွည့္ေနသည္ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုပင္လွ်င္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္မိသည္။ အခ်င္းခ်င္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို စားျမံဳ႕ျပန္ျပီးခါမွ အေၾကာင္းကို ေဖာႏိုင္ရွာၾကသည္။ ငဘက ထံုအားဆိုင္ရွင္အား ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အဘိုးၾကီးက အလြန္သေဘာက်သည္။ ခ်က္ၾကီးကို “တယ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ကေလး” ဟု ခ်ီးမြမ္းလိုက္ေသာအခါ ငဘမွာ စိတ္ၾကီးမ်ားပင္လွ်င္ ၀င္မိေသးသည္။

“လိုခ်င္တာအားလံုး ယူစြားေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ားေျပာလဲ ပစၥည္းေလ အားလံုးစုေပါင္း...”
ထံုအားဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးက ေပသီးကိုထုတ္ျပီး တ႐ုတ္လိုေရရြတ္ရင္း ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ဂ်က္ဂ်က္ႏွင့္ စာရင္းတြက္သည္။
“အားလံုးဆိုရင္ေလ၊ နိယာ့ငါးဆယ္ ခေယာက္ကယပ္တီမတ္က်လယ္။ ခေယာက္ကယပ္တီမတ္ ေစာ့လိုက္မယေလ။ လက္ငင္းေပးရင္”
“လက္ငင္းေပါ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရ” ဟု ငဘကေျပာရင္း ေငြအိတ္ၾကီးကို စားပြဲေပၚ မာန္ပါပါႏွင့္ ပစ္တင္လိုက္သည္။

ငဘက လြယ္အိတ္ထဲမွ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ေဘူးျဖဴဘုရားနီ ေငြစကၠဴတို႕ကို ထုတ္ျပီး ေရတြက္မည္ျပဳ၏။ စိတ္ထဲ၌ ငါးေထာင္ေလာက္ေတာ့ ေခ်ာကေရာဟု ေအာက္ေမ့ထားသည္မွာ ယခု ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္မွ်ႏွင့္ ကိစၥျပီးမည္ဆိုလွ်င္ က်န္သမွ် အျမတ္ခ်ည္းပဲဟု ငဘက တြက္ကိန္းခ်သည္။
“မီဟုတ္ဖူးေလ၊ မီဟုတ္ဖူး။ တယ္ခက္လာကိုး” ဟု အဘိုးၾကိးက ညည္းလုိက္သည္။
“ႏို႕- လက္ငင္းဆို ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရ၊ စပါးေပးတို႕ဘာတို႕ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ဦး။ အခါက မေကာင္းေသးဘူးဗ်ာ့”

ငဘက အဘိုးၾကီးသည္ စပါးေပးကိုေမွ်ာ္ျပီး အတိုးၾကီးၾကီးႏွင့္ႏွက္ရန္ ရည္ရြယ္သည္ဟု အထင္ရွိသည္။ လက္ငင္းမေပးႏိုင္ဟု ေအာက္ေမ့ရာမွ ယခု လက္ငင္းေပးႏိုင္ေတာ့ အဘိုးၾကီး သေဘာမက်ျပန္ဘူး ဟု အယူရွိသည္။

“မီဟုတ္ဖူးေလ၊ တယ္ခက္လာကိုး။ ဒီေငြစကၠဴေတြ မလိုခ်င္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေလ၊ အဂၤလိပ္” ဟု အဘိုးၾကီးက ဆိုသည္။
“ဘယ္ အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴလဲ၊ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ” ဟု ငဘက ေဒါကေလးပါပါႏွင့္ ေျပာသည္။
“အဂၤလိပ္ျပန္လာျပီေလ၊ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ စူ႕စကၠဴပဲစံုးရမွာပဲ။ ဂ်ပန္စကၠဴ တီယားမ၀င္ဘူးလို႕ ေၾကညာထားတယ္။ အာခုမနက္ဘဲ စာခယလယ္ေလ”

အဘိုးၾကီးက ငဘအား စာထုတ္ျပ၏။ ငဘက မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္၊ မ်က္လံုးျဖဲလိုက္ႏွင့္ ဖတ္ၾကည့္၏။ စာလံုးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သတိထား၍ေပါင္းမွ အေၾကာင္းကို ေရးေတးေတး ရိပ္မိသည္။
“ဒါျဖင့္ ဒီဂ်ပန္စကၠဴဟာ အလကားေပါ့ေနာ္” ဟု ငဘက ေလကိုေဖာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
“က်ဳပ္ ခီနခီနေျပာလယ္မႈတ္လား၊ ဂ်ပန္လုပ္ ဘာေစာက္စံုးကယလဲ”

ငဘ ငိုင္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ စိတ္တင္းထားပါသည္။ ထံုအားဆိုင္ရွင္အဘိုးၾကီးကလည္း ထုိေငြမ်ားအတြက္ စပါးေပးႏွင့္ မွတ္ထားမည္။ ဘယ္ႏွစ္မွာမွ ဆပ္ဆပ္၊ သည္ပစၥည္းမ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ မိနီဖို႕ ကႏုကမာဘီးကေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ နံ႕သာခဲတစ္ဘူး လက္ဖြဲ႕လိုက္ဦးမည္။ ယင္းသို႕ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေလေသာေၾကာင့္ ငဘ စိတ္တင္းထားသည္မွာ မေလ်ာ့ပါ။

ငဘမွာ မၾကံသာပါ။ ေက်းဇူးတင္ရွိစြာႏွင့္ပင္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို လက္ခံဖို႕ပင္ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ စကားတစ္လံုးမွ်မေျပာႏိုင္ေတာျပီ။ အဘိုးၾကီးကို ေၾကကြဲေသာ မ်က္စိႏွစ္လံုးျဖင့္သာလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အရိပ္နိမိတ္ျပခဲ့ရေတာ့သည္။

လယ္ကြင္း၌ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ငဘကို ခ်က္ၾကီးက စီးကရက္ကေလးကို ဖြာလ်က္ ၾကိဳဆိုႏွင့္သည္။
ငဘ၏ အသက္ဗူးျဖစ္ေသာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးခါလည္နီးပါး သားကေလးက “ႏို႕ဂ်ီဘူး” ဟု ဆီး၍ႏႈတ္ဆက္သည္။

ငဘက ေကာင္ကေလးကို “ဒီေစာက္ေကာင္ကေလးဟာ” ဟု မေငါက္စဖူး ေငါက္လိုက္သည္။ မိေဖာ့က ႏႈတ္ခမ္းစူ၍ ေကာင္ကေလးကို “ေသမင္းငင္ကေလး၊ ဒီကိုလာဟဲ့” ဟု ေခၚယူျပီး ခါင္းထစ္ခြင္သို႕ ေဆာင့္ကာတင္လိုက္သည္။

ငဘကား ဘာမွ်မေျပာ။ သမက္ႏွင့္သမီးတို႕ကိုေခၚ၍ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ားကို အသယ္ခိုင္းသည္။ ျပီးလွ်င္ ေငြစကၠဴလြယ္အိတ္ၾကီးကို ေျဖ၍ အိမ္ေရွ႕တလင္းျပင္၍ ပံုခ်သည္။

မိေဖာ့က “ဒါဘာလုပ္တာလဲ” ဟု ေမးသည္။ သူ႕လင္ ႐ူးမ်ား႐ူးျပီလားဟု ေအာက္ေမ့သည္။

ငဘက စကၠဴမွ အပတ္မ်ားကိုခြာ၍ စကၠဴမ်ားကို တစ္ရြက္စီတစ္ရြက္စီေနေအာင္ ဖြသည္။ ေအာက္က ကနစိုငုတ္ တစ္စႏွစ္စခံထားသည္။
ငါးေထာင္ဖိုးမွ်ေသာ စကၠဴတို႕ကို ယင္းသို႕တလားထက္၌ ပံုျပီးေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ မီးရဲရဲႏွင့္ ျမင္းကသားထင္းကို ယူလာျပီးလွ်င္ သျဂၤဳ ိဟ္သမႈ ျပဳေလ၏။

မိေဖာ့က ရင္ဘတ္စည္တီးျဖင့္ “မိနီတို႕၊ ခ်က္ၾကီးတို႕ လာၾကပါဦးဟဲ့။ တစ္ခါျဖင့္ နင္တို႕အေဖ ႐ူးပါကေရာဟဲ့” ဟု အသံကုန္ အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သည္။

ခ်က္ၾကီး၊ မိနီႏွင့္ ကေလးမ်ား ၀ိုင္းအံုလာၾကသည္။ လႈပ္လႈပ္ရြရြသံၾကား၍ ေဟာ္ရီးတို႕လူစုလည္း ေျပးလာသည္။ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႕လည္း ၀ိုင္းလာသည္။

မိေဖာ့က “အရပ္ကတို႔ လုပ္ၾကပါဦး။ က်ဳပ္လင္ေတာ့ ေဆးမိလာသလား မေျပာတတ္ဖူး” ဟု ဆိုျပန္၏။

ခ်က္ၾကီးက အေမ မငိုနဲ႔ မငိုနဲ႕.. အေဖလုပ္တာ ဒီတစ္ခါနည္းလမ္းက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို မေျပာအားေသးလို႔ပဲ။ ဂ်ပန္စကၠဴေတြဟာ မသံုးရေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္က ေၾကျငာျပီးျပီ” ဟု ဆို၏။

ထိုအခါတြင္ မိေဖာ့လည္း ထမီကိုစြန္ေတာင္ဆြဲ၍ မီးပံုနားသို႔ လႊားခနဲကပ္ျပီးလွ်င္ ငဘ႐ိႈ႕ထားေသာ စကၠဴပံုၾကီးကို ၀ါးျခမ္းျပားႏွင့္ ဖြေပးရင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေရရြတ္ေလသည္။

မီးပံုၾကီးမွာ အထက္သို႔ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္စာေလာက္နီးနီး တရွိန္ထိုးတက္ျပီးမွ ျပန္က်သြားသည္။ ကေလးမ်ားက အားရ၀မ္းသာ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၾကသည္။ ေဟာ္ရီးႏွင့္ အူရိယာကုလားတစ္စုက “ဂ်ပန္ေတြအားလံုး ဒီလိုမာလကတြားတယ္ေနာ္၊ ကန္းတယ္ရွိတယ္” ဟု ခ်ီးက်ဴးသည္။ သာအိႏွင့္ျမတ္ေမႊးတို႔ကလည္း မီးပံုေရွ႕တြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႔၍ မဟာမိတ္နိပြန္တို႔ သူ႐ို႕ေငြစကၠဴမ်ား ေလာင္စာသင့္သလို သင့္ၾကပါေစရန္ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းၾကသည္။

ငဘက မီးပံုကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းမ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ ေတြေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္သီးဆုပ္၍ ညာလက္ကိုေဘးသို႔တန္းျပီးလွ်င္ တံေထာင္ဆစ္ကို ေထာင့္မွန္က်ေအာင္ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ေျမကိုေဆာင့္ေသးသည္။ ငဘသာလွ်င္ ဘုရားေလာင္းျဖစ္ဘိမူကား ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ထိုဒဏ္ကို မခံမရပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ငလ်င္လႈပ္မိေပလိမ့္မည္။

“သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ျပီ” ဟု ငဘက အသံကုန္ ဟစ္လိုက္သည္။ ကြင္းေနာက္ဘက္ ေတာတန္းကေလးက ငဘေအာ္သလို လိုက္၍ေအာ္သည္။

ငဘက ယခုကဲ့သို႔ ေအာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေအာ္၍အရသာရွိသားပဲ။ မိမိက တိုင္သံေပးသည္ကို ေတာတန္းကေလးက ေဖာက္လိုက္သည္မွာလည္း နားေထာင္၍ အေကာင္းသားပဲ။ သို႔ေသာ္ သူဘယ္အေရးေတာ္ပံုကို ေအာင္လိုက္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။

သူ႕ေရွ႕က မီးပံုကေလးမွာ ျပာက်သြားျပီးလွ်င္ မြဲသည္ထက္မြဲ၍လာေလသည္။

အရွင္ၾကီး သခင္ၾကီးတို႔ အားကိုႏွင့္ ငဘ ေဆာက္တည္လာခဲ့ေသာ ငဘ၏ေနာင္ေရးမွာလည္း ငဘေရွ႕က မီးပံုကေလးထဲတြင္ ပါ၍သြားေလသတည္း။

(ေမာင္ထင္)