“ေလာေလာဆယ္မွာ စာလံုးေပါင္းအမွားေတြကို ေထာက္ျပျပင္ေပးသြားမယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးေတြ လႊတ္တင္ေနမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း”
အခန္း (၅) နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား
အခန္း (၆) နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ
အခန္း (၇) အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသုိ႕
အခန္း (၉) ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း
အခန္း (၁၀) တိုင္းျပည့္ရန္သူ
အခန္း (၁၁) ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္
ငဘ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲေရာက္ေသာ္ မုဆိုးလမ္းစကို ေတြ႕သျဖင့္ ထိုလမ္းအတိုင္းမွ ေလွ်ာက္၍ က်ားေသရြာသို႕ ၀င္ေလ၏။ ထိုရြာမွာ ကရင္အိမ္ ေလးငါးအိမ္ႏွင့္ ဗမာအိမ္ သံုးေလးအိမ္မွ်သာ ရွိသည္။ ေတာစပ္ကထြက္လွ်င္ ရြာကိုျမင္ရသည္။ ရြာကိုျမင္ရလွ်င္ပင္ ရြာဘက္မွ အုန္းအုန္းျခိမ့္ညံေသာ သီခ်င္းသံတစ္ခု ၾကားရသည္။
“မခင္တြယ္၊ မၾကင္တယ္၊ ခ်စ္သူစြန္႕လို႕ရယ္။
တိုက္ပြဲကိုပင္၊ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ေတာ့မယ္။
လာျပီေလ၊ သာကီေဆြ၊ ရဲရဲေတာက္ေမာင္ေတြ၊
ေသေစ၊ ရွင္ေစ၊ စိတ္ေဇာခ်က္ကမေသြ။
ကမာၻမေက်၊ ျမန္မာတစ္ေတြ၊ တို႕ျပည္တို႕ပိုင္ေစ။
ေသမင္းေဆြေရ၊ သစၥာႏွံစို႕ေလ... ”
သီခ်င္းသံသည္ သိမ့္သိမ့္တုန္သြား၏။ ငဘလည္း ၾကက္သီးေမြးညင္းထ၍ ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္မိသည္။
ငဘ သဲသဲကြဲကြဲျမင္ရသည္ကား ကာကီေဘာင္းဘီ၊ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္၊ ေခၚေတာခြသိုင္း ခ်ည္ၾကမ္းေဘာင္းဘီ စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆင္မတူသည့္ ယူနီမေဖာင္းတေဖာင္း စစ္၀တ္တန္ဆာေတြ ၀တ္ထားေသာ ေတာသားစစ္တပ္ၾကီးသည္ ရြာေနာက္ဘက္ ႏြားစားက်က္ထဲတြင္ စု႐ံုး၍ သီခ်င္းဆိုေနသည္။ ငဘက ျမန္မာစစ္သားကို တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ လူႏွစ္ဆယ္ျပည့္ေအာင္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူး၍ စစ္တပ္ဟု သူအထင္ရွိသည္။
ေသနတ္ေတြကိုယ္စီႏွင့္မို႕ ျဗဳန္းခနဲ လူမွားသြားမည္စိုး၍ ငဘက အေ၀းမွလွမ္းျပီး “ဗ်ိဳ႕ ဆရာၾကီးတို႕” ဟု ေအာ္ေခၚၾကည့္သည္။
“ကမာၻမေက်၊ ျမန္မာတစ္ေတြ၊ တို႕ျပည္တို႕ပိုင္ေစ။
ေသမင္းေဆြေရ၊ သစၥာႏွံစို႕ေလ... ”
သီခ်င္းသံအၾကားတြင္ “ဗ်ိဳ႕ ဆရာၾကီးတို႕” ဟူေသာအသံမွာ ျမဳပ္သြားသည္။ ေနာက္မွ ငဘက သတိရျပီး “တို႕ျမန္မာ” ဟု တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ႏွင့္ မွန္းျပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ေအာ္လို႕ေတာ့ အေကာင္းသားပဲဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။
ေျပာက္က်ားတပ္စုက ေတာတန္းဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္သည္။ “ရဲေဘာ္ သခင္မ်ိဳးညႊန္းလားေဟ့” ဟု ေမးသည္။
ထိုအခါမွ ငဘလည္း စစ္တပ္ရွိရာသို႕ ကဆုန္ေပါက္၍ ေျပးေလသတည္း။
ငဘက ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကို အစီရင္ခံသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္ၾကပ္ကေလး ဗိုလ္ၾကယ္နီက အံၾကိတ္၍ နားေထာင္သည္။ ဗိုလ္ၾကယ္နီက ငဘအား “က်ဳပ္ကိုသိသလား” ဟု ေမးသည္။ “သခင္မ်ိဳးညႊန္႕က ဗိုလ္ၾကယ္နီလို႕ မွာသြားတာပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို အဲေလ... ရဲေဘာ္ကို ဗိုလ္ၾကယ္နီမွန္းေတာ့ သိတာပဲ” ဟု ငဘက ဆိုသည္။
ဗိုလ္ၾကယ္နီမ်က္စိထဲ ပိုးေကာင္၀င္သည္ႏွင့္တူသည္။ မ်က္ရည္စို႕လာ၍ သူ၏ၾကမ္းတမ္းေသာလက္ႏွင့္ မ်က္စိကိုသုတ္လိုက္သည္။ ဗိုလ္ၾကယ္နီက ဖြင့္ေျပာခ်င္တာကေလးတစ္ခု ရွိသလိုလို။
“ကဲ- ရဲေဘာ္တို႕၊ ညတိုက္ပြဲေတာ့ တစ္ခ်ီေအာင္ျပီ၊ ေန႕တုိက္ပြဲ ဆင္ရမယ္။ ယခု သခင္မ်ိဳးၫြန္႕ကို သတ္သြားတဲ့ ကင္ေပစစ္ဗိုလ္ဟာ ဒီအနားတစ္၀ိုက္မွာပဲ ရွိဦးမယ္။ တို႕ ဟိုဘက္ေတာတန္းကို ျဖတ္လိုက္ရင္ ရန္သူေျပးႏွင့္ျပီး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ က်ားေသေရေက်ာ္၀ကေနျပီး ေခ်ာင္းပစ္မွပဲ။ ေနရာကလဲ ကာဗာယူဖို႕ ကန္သင္းပဲရွိတယ္။ ထမင္းစားဖို႕လဲ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ငါတို႕ ယခုဆိုရင္ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကေလးပဲရွိတယ္။ ငါးေယာက္တစ္ဆိုင္း၊ ေျခာက္ေယာက္တစ္ဆိုင္း တိုက္ရမွာပဲ”
“ကဲ- တိုက္မယ္ဆို ခုသြားမွပဲ ဗိုလ္ၾကီး” ဟု တစ္ေယာက္ေသာ ရဲေဘာ္က ေျပာသည္။
“ရဲေဘာ္တို႕ ထမင္းအငတ္ေတာ့ ခံရလိမ့္မယ္” ဟု ဗိုလ္ၾကယ္နီက ေျပာ၏။
အနီးတြင္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ ရြာထဲမွ ကရင္အဘိုးၾကီးက “ ေဝ့၊ ဘာလို႕ ထမင္းငတ္ရမွာလဲ။ က်ဳပ္တို႕ပို႕မွာေပါ့ဝဲ့” ဟု ဆို၏။
ထို႕ေနာက္ ေနရာမ်ား စီစဥ္ၾက၏။ လက္နက္မ်ား ျပင္ၾက၏။ ေနာက္တခဏအဖို႕၌ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တို႕သည္ က်ားေသရြာမွ စစ္ဆင္ရန္ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ရြာ၌က်န္ရစ္ေသာ ကရင္အိမ္ရွင္မ၊ ဗမာအိမ္ရွင္မတေတြမွာ ထမင္းအိုးေဆး၊ ငရုတ္သီးေထာင္းႏွင့္ တေပ်ာ္တပါးၾကီး အမႈေတာ္ကို ထမ္းရြက္ၾကေလ၏။
ငဘကား သင္းတို႕မိန္းမတေတြ စစ္ဆင္ရန္ဟန္ျပင္ေနသည္ကို အားက်မိ၏။ နင္လား- ငါလား ႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္တိုက္ခိုက္လို၏။ ကာလသားဘ၀က ပြဲျပန္တို႕အား ကုကၠိဳပင္ေမွာင္ရိပ္မွ ဇာ၀ီတုတ္ႏွင့္ ေခ်ာင္း၍ ညညတြင္ ႐ိုက္ခဲ့ဖူးပါ၏။ သတၱိမညံ့လွပါ။ ထိုစဥ္အခါက တစ္လက္မဆိုလွ်င္ တစ္လက္မ၊ ႏွစ္လက္မဆိုလွ်င္ ႏွစ္လက္မ၊ အတိုင္းအထြာ မမွားေစရဘဲ ေခါင္းျပဲေအာင္ ခ်ိန္ဆ၍႐ိုက္တတ္ခဲ့ပါ၏။ လက္နက္ကို အသံုးခ်တတ္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ငဘတို႕လို လယ္သမားမွာ ဓားႏွင့္ခုတ္၍ တုတ္ႏွင့္သာ ႐ိုက္တတ္သည္။ လယ္သမားဆိုေတာ့ အရင္းတိုင္း ေျပာရလွ်င္ လယ္ကိုသာလုပ္တတ္သည္။ ေသနတ္တို႕၊ စိန္ေျပာင္းတို႕၊ လက္ပစ္ဗံုးတို႕၊ စက္ေသနတ္တို႕ ဆိုသည္မွာ သတၱိျဖင့္ အရင္းတည္၍ သံုးရေသာ အရာဝတၳဳမ်ားမဟုတ္။ က်င္လည္မွျဖစ္မည္။ ကိုယ္မက်င္လည္သည့္အရာမွာ ၀င္စြက္လွ်င္ လယ္သမားတို႕ အဖ်င္းႏိုင္မႈ ထင္ရွား႐ံု ရွိေတာ့မေပါ့။ ဓားႏွင့္လိုက္ခုတ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။
ယင္းသို႕အေတြးေရာက္ရွိမိေသာ္လည္း ငဘမွာ ဂ်ပန္တို႕အား ခံခ်ခ်င္ေသာေဇာႏွင့္ ဗိုလ္ၾကယ္နီအား လိုက္ပါရေစဟု တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ၀င္ေျပာရန္ ပါးစပ္ျပင္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ စက္မက္အဂၤါတို႕ကို ျပင္ဆင္ေနရေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ၾကယ္နီမွာ ငဘအား ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငဘ၏လံု႕လမွာ အလဟႆ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ငဘလည္း ေယာင္ေပေပႏွင့္ လိုက္၍သြားပါေသး၏။ သို႕ရာတြင္ သူ႕အား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ေဆာ္ေဆာ္ၾသၾသ မလုပ္ေသာေၾကာင့္ ေတာသားငဘမွာ ေတာသားပီပီ ခ်ံဳကေလးအကြယ္တြင္ လူလံုးေဖ်ာက္လို္က္သည္။
ရဲေဘာ္တို႕ကား မနက္စာစားခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမထူးလွသျဖင့္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာ၏။ ထိုအတြင္း ကရင္မတစ္ေယာက္ အူယားဖားယားႏွင့္ စစ္စခန္းသို႕ ေျပးလာသည္။ သူႏွင့္အတူ ဗမာကရင္ မိန္းမေဖာ္မ်ား ထမင္းထုပ္ေတြ ရြက္၍ လာၾကသည္။
“ ေဟ့ ... တို႕ရြာ ေယာက္်ားမွန္သေရြ႕ အကုန္ပဲဆိုေတာ့၊ တို႕ပဲထမင္းလာပို႕ရတာပဲ၀ဲ့”
သူတို႕ မိန္းမေဖာ္တစ္သိုက္၏ ေနာက္ဆံုးမွ နန္းေဖာ့ဆိုသူ ကရင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေမာၾကီးပန္းၾကီးႏွင့္ ေျပးလာသည္။ နန္းေဖာ့မွာ ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စကားေျပာတတ္သည္။
“ ေဟ့... ေစာက္ေကာင္မေတြရဲ႕။ ညည္းတို႕ကို ေနာက္က တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚေနတာ မၾကားေရာ့သလားဝဲ့။ ညည့္လင္ေတြနဲ႕ ကြဲေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာပလဲ။ တကတဲ သူတို႕လင္ ထမင္းပို႕တာ က်ေနတာပဲ”
“အို...ေအ” ဟု တစ္ေယာက္ကေျပာ၏။ “ညည္းလဲ ညည့္လင္ေတြဆီ လာတာပဲမဟုတ္လား” ဟု ဆို၏။
ဗိုလ္ၾကယ္နီအဖြဲ႕က တပ္သားတစ္ဦးက မ်က္ႏွာစပ္ျဖဲျဖဲလုပ္ျပီး “အတူတူနဲ႕ အႏူႏူၾကီးပါပဲဗ်ာ၊ အစ္မၾကီးနန္းေဖာ့က ဘာမ်ားေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ျဖစ္လာရတာလဲ” ဟု ေမး၏။
“ကြဲ႕၊ ငါက တစ္ခုျမင္လာလို႕၊ ေစာက္ေကာင္မေတြကို လွမ္းေခၚတာ သင္းတို႕က မၾကားဘူး။ ငါ ဒီလာရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ ခဏတက္ၾကည့္တယ္ေ၀့။ သမၺာန္တစ္စင္းေတာ့ ျမင္တယ္ကြဲ႕၊ သတိထား” ဟု နန္းေဖာ့က သတိေပးသည္။
ဤသတင္းကို ၾကားရေသာအခါ ဗိုလ္ၾကယ္နီလည္း ထမင္းထုပ္တို႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ျပီ။ ပထမငါးေယာက္ဆိုင္းကို ေရွ႕သို႕လႊတ္၏။ ခ်ံဳတစ္ခုကိုကြယ္ကာ စက္ေသနတ္ကို ဆင္ေစ၏။ ထိုခ်ံဳနားသို႕ ျမင္းကသား အရင္းပိုင္းၾကီးတစ္ခုကို အျမစ္မ်ားႏွင့္တကြ ကုတ္ႏွင့္ကပ္ေကာ္၍ ေရႊ႕၏။ ဒုတိယငါးေယာက္ဆိုင္းက ပထမအဆိင္း၏ ညာဘက္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီေလာက္အက်၊ မီတာသံုးရာေက်ာ္ေလာက္အေ၀းတြင္ ျမက္ဖုတ္ႏွင့္ ကန္သင္းမ်ားကို “ကာဗာ”ယူေစ၍ တစ္ေယာက္ခ်င္းျခားကာ ခြဲေနေစ၏။ တတိယဆိုင္းႏွင့္ စတုတၳအဆိုင္းတို႕ကိုမူ မီတာငါးရာေက်ာ္စီ ျခား၍ ေနာက္ေစာင့္ “ရဲယားဂါ့ဒ္” ခ်ထား၏။
နန္းေဖာ့၊ နန္းေက်ာ့၊ သြယ္ေသး စေသာ ကရင္ဗမာ အမ်ိဳးသမီးတို႕က ခါးေတာင္းေျမွာင္ေအာင္က်ိဳက္ျပီးလွ်င္ သမဲ့ပင္အသီးသီးေပၚသို႕ တက္၏။
---
---
---
---
သည္ေတာ့မွ ငဘက “အမယ္ လက္စသတ္ေတာ့ ခ်က္ၾကီးပါလားကြဲ႕” ဟု ေအာ္လုိက္သည္။
သည့္အရင္ သည့္အရင္ လယ္သမားမ်က္ရည္ ေျမသို႕က်သည္မွာ ႐ိႈက္သံမပါပါ။ ငဘတစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ႐ိႈက္ၾကီးငင္ၾကီး ငိုမိသည္မွာ သည္တစ္ခါသာ ျဖစ္ပါသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့လည္း ငဘ ငို၍မရေတာ့ပါ။ မ်က္ရည္မွာ တစ္ခ်ီတည္းႏွင့္ ခမ္းကုန္ပါျပီ။ အေရလည္း ထူသြားပါျပီ။
အခန္း (၁၂) ကုလားမျခင္းေတာင္း
Friday, August 7, 2009
Sunday, July 12, 2009
ဇာတ္သိမ္း
အခန္း (၁၃)
ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ
ခ်က္ၾကီးက တစ္လအတြင္း လယ္ကြင္းထဲ ျပန္အေရာက္လာခဲ့ပါမည္ ဆိုျပီး ထြက္သြားသည္မွာ တစ္လျပည့္လုနီးျပီ။ သူျပန္လာသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ သားေရးသမီးေရးကိစၥ ျပီးျပတ္ေအာင္စီမံရမည္။ မိေဖာ့ရွိေသာ္လည္း မိနီအတြက္ဆိုလွ်င္ ငဘမွာ ကိုယ္ပဲအမိ၊ ကိုယ္ပဲအဖ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိေဖာ့က အရာရာေလးမ်ိဳးမွာ ဘာမွ်စိတ္ခ်ရသည္မဟုတ္။ အရပ္ကလည္း အေျပာင္းအလဲဆိုေသာေၾကာင့္ ဓားျပကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ သိုပေပမယ့္ သင္းတို႔မခံႏိုင္ပါဘူး။ စကားပံုက အရွိသားပဲ။ “ေဂ်ာ့ဘုရင္ေရႊဘုန္း၊ ေနတႏႈန္းပမာယူ” ဆိုတာ သင္းတို႔ မသိလို႔ေပါ့။ ခဏပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျငိမ္သက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မျငိမ္သက္မီကာက အခိုက္အတန္႔မွာ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးအတြက္ ဖေအလုပ္ေသာသူက ကိုယ္တိုင္ရြာတက္ျပီး စီစဥ္ရမွာပဲ။
သတင္းသန္႔သန္႔ၾကားရသည္မွာ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာ၌ အေရာင္းအ၀ယ္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလ်က္ရွိျပီ။ ထံုအားကုန္စံုဆိုင္လည္း ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ျပန္ဖြင့္ေနျပီ။ ျမိဳ႕၌လည္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေရာက္ေနျပီ။ တေလာက ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာကိုပင္လွ်င္ စစ္သေဘၤာကေလးမ်ား လာ၍ဆိုက္ၾကေသးသည္ဟု ၾကားရသည္။ ကေလးေတြကို သၾကားလံုးေ၀သည္မွာ ဒိ႒ပဲဟု ေျပာၾကသည္။ ေရေက်ာ္၀ဆိုင္က ဘုမရဲ႕သားကေလးက သူ႕ဦးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရြာတက္သြားရာ အသားနီစပ္စပ္ အေမရိကန္တစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕၍ သူ႔ထံမွ သၾကားလံုးမ်ားရလိုက္သည္။ အဲသည္သၾကားလံုးကို ကေလးက အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းယူလာခဲ့ျပီး ဘုမကိုေပးသတဲ့။ အေပၚယံက ဆီစိမ္စကၠဴေခ်ာေခ်ာကေလးႏွင့္ ထုပ္ထား၍ စားေတာ့ အလြန္အရသာရွိသည္ ဆိုပါကလား။ အဲသည္သတင္းကို သာအိေျပာ၍ ငဘသိရသည္။ ဤသည္ကိုေထာက္လွ်င္ ရြာတက္ဖို႔အတြက္ စိတ္ခ်ရေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိေဖာ့၊ မိနီ၊ သားသမီးအေပါင္းႏွင့္တကြ တဲနီးပါးခ်င္းတို႔ကို ငဘမရွိတုန္း အစစအရာရာ သတိ၀ီရိယႏွင့္ ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ မွာခဲ့ျပီးေသာ္ ငသည္ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာသို႕ တက္ေလ၏။
ဆိတ္ၾကီးကုန္းေရာက္ေသာက္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိျပီး ဆိတ္ၾကီးကုန္းကိုပင္လွ်င္ စိတ္နာရေတာ့မလိုလို၊ လူ႕ေဘာင္တစ္ခုလံုးကိုပင္လွ်င္ စိတ္နာရေတာ့မလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ဤရြာထဲမွာ ေက်းဇူးရွင္ ဦးသာေဂါင္ၾကီးကဲံသို႕ သီလ-သမာဓိရွိသူ ရွာမွမရွားသည္။ ခမ်ာမွာ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ဂ်ပန္အသတ္ခံရသည္။ ယခုေက်းဇူးရွင္ကိုယ္စား ဦးသာေဂါင့္မိန္းမသာလွ်င္ က်န္ရစ္သည္။ သူ၏မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ၾကည့္ရပါ့မတံုး။ ဦးေသာေဂါင့္အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဦးေသာေဂါင္မိန္းမ ေဒၚေမႊးအံုက ငဘကို ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဆီး၍ငိုသည္။ ငဘကလည္း ငိုမည္ဟု အားထုတ္ၾကည့္၏။ သို႕ေသာ္ မ်က္ရည္တို႕မွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ေလျပီတကား။
ေဒၚေမႊးအံုကလည္း လာရင္းကိစၥကိုေမးသည္။ ငဘကလည္း တိုတိုပင္လွ်င္ အစီရင္ခံသည္။ ဦးသာေဂါင္ၾကီး ရည္စူးခဲ့သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္သြားေသာေၾကာင့္ ေဒၚေမႊးအံုက သူ႕လင္ကို တ-တ ျပီး တစ္ခ်ီ ထပ္ငိုလိုက္ေသးသည္။
“ငဘေရ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမးမယ့္သာေမးရတယ္၊ ပန္းဇံု ျပန္ေျပာလို႕ သိရပါျပီ။ ခ်က္ၾကီးက တပ္မေတာ္ကိုအျပန္မွာ သူ႕အေမဆီ ၀င္သြားေသးတာကလား။ အဲဒီကမွတစ္ခါ က်ဳပ္ဆီလာျပီး ကန္ေတာ့သြားေသးသေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ျ ျပီးသေစ့ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ပန္းဇံုဆီကို သြားလိုက္ဦး။ သြားဖို႕ေတာ့ မလိုဘူးေပါ့ေလ။ ငါတို႕ျပီးလွ်င္ ျပီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္းေတာ့ လုပ္ဦးမွပဲကြဲ႕”
ေဒၚေမႊးအံု ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ မပန္းဇံုထံ ငဘသြားသည္။ ေတာသားတို႕ဘာ၀ နားေဖာက္သည့္စကားမွာ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးလုပ္ရန္ မလိုပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကိစၥမွာ အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ျပီးစီးရျပန္ပါသည္။
“မိေဖာ့တို႕က ႐ိုးအားၾကီးေတာ့ဗ်ာ က်ဳပ္ပဲအမိ၊ က်ဳပ္ပဲအဖ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးကိစၥမွာ က်ဳပ္ပဲလုပ္ရမွာပဲ။ ကဲ- အခ်ိန္ရွိတုန္း သြားလိုက္ဦးမယ္” ဟု ငဘက မပန္းဇံုၾကီးအား ေျပာျပကာ တ႐ုတ္ထံအား ကုန္စံုဆိုင္ရွိရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္၍လာခဲ့သည္။
၀ယ္ဖို႕ျခမ္းဖို႕ ေငြငါးေထာင္ကလည္း လြယ္အိတ္ၾကီးထဲမွာ ပါလာသည္။ ေငြကို ယခုကဲ့သို႕ တစ္ခါဖူးမွ် အထုပ္လိုက္ မလြယ္ဖူးေလေသာေၾကာင့္ စိတ္ကလည္း မ်ားစြာမလံု။ သည္အထဲမွာ လမ္းသြားလမ္းလာသူမ်ားက ေငြထုပ္ၾကီးကို ခဏခဏၾကည့္သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငဘကို ျမင္ဖူးသလိုလိုႏ်င့္ ျပံဳး၍ျပသည္။ အခ်ိဳ႕က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္ - ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာ ဆိုသဟာ အလြန္တန္ခိုးၾကီးပါကလား။ ေရွးတုန္းက ေတာသားငဘ ဆိုလွ်င္ ျပံဳးဖို႕ရယ္ဖို႕ မေျပာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ ရွာမရဘူး။ ယခုေတာ့ သိသူေရာ၊ မသိသူေရာ ေခၚခ်င္ေျပာခ်င္ရွိၾကသည္။ သို႕ေပမယ့္ ေလာကၾကီးက အ႐ႈပ္သား။ ငါတို႕ေတာသားအေပၚ စကားေရာေဖာေရာလုပ္ျပီး အေခ်ာင္သတ္ခ်င္ၾကလို႕လားမွမသိဘဲ။
အင္း.. ဂ်ပန္လက္ထက္မွာ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရသည္မွာ ေရွးကေျပာခဲ့သလို သူ႕၀ဋ္သူပဲ ရွိပါေစေတာ့။ ယခုလို ေခတ္သစ္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႕ ငဘ ဘ၀သစ္ဖန္တီးႏိုင္ဖို႕ လက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ ေလးငါးေထာင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္မည္ဆိုလွ်င္ တင္ေလာက္ေပသည္။ ေက်းဇူးဆိုသည္မွာ ရွာတတ္မွ ေတြ႕ရေပသကိုး။ သင္းတို႕ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ငါတို႕၏ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားကို ပိုျပီး ေက်းဇူးတင္ရွိထိုက္လွေပသေပါ့။ အင္း.. သူရို႕ျပန္လာျပီဆိုလွ်င္ပဲ တို႕တစ္ေတြ ေရခ်မ္းအိုးၾကီးျဖစ္ေတာ့မည္။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္က အငယ္ေကာင္ကေလး ကုလားမျခင္းေတာင္းဆြဲ ႏို႕ဆီဆမ္းတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲ စားရေတာ့မည္။ အိမ္ကထြက္လာခါနီးမွာေတာင္ လူေျပာသူေျပာႏွင့္ ေကာင္ကေလးက အေတာ္ၾကီး လူပါး၀လိုက္ေသးသည္။ “ အေဖေက်ာတဲ့ ႏို႕ဂ်ီဆိုလာ က်ားခ်င္ဒယ္ ” တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ သူမ်ားေတြ ေျပာလို႕သာ ၾကားရသည္။ ႏို႕ဆီဆိုသည္မွာ မုန္႕မ်ားသလက္လိုလို ကိုက္စားရသည္ဟု ေအာက္ေမ့ေနေသးသည္။ “ဟဲ့- ကေလးရဲ႕၊ ႏို႕ဆီဆိုတာ နင့္ႏွာေခါင္းထဲကထြက္တဲ့ ႏွပ္ေခ်းလိုပဲဟဲ့” ဟု ပူဆာလြန္းအားၾကီး၍ ရြံေအာင္ေျပာပါေသာ္လည္း ေကာင္ကေလးက အဲသည္ႏွပ္ေခ်းႏွင့္တူေသာ ႏို႕ဆီကိုမွ စားခ်င္သည္ဆိုသည္။ စားရမွာေပါ့သားရယ္။ ငဘ အသက္ႏွင့္ခႏၶာျမဲျပီး အျမတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ေနာက္ ႏို႕ဆီဆိုတာ မခဲယဥ္းေတာ့ဘူးေဟ့။
မပန္းဇံုတို႕ ဥယ်ာဥ္မွသည္ ထံုအားဆိုင္သို႕ စဥ္းစား၍ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာရာ ရြာေတာင္ဘက္အခ်ိဳးမွာ ဒီလံုးခဲႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိ၍ စည္းစိမ္အေတာ္ပ်က္သြားေသးသည္။
ႏို႕ဆီဆိုတာ ဘာခဲယဥ္းစရာရွိသလဲ။ ဘိလပ္သေဘၤာၾကီးေတြႏွင့္ ပါလာေတာ့မည္။ ယင္းသို႕ဆိုလွ်င္ ငဘ ဘ၀သစ္ဖန္တီးေရးအတြက္ တစ္အားတက္ရျပန္ျပီ။ ခ်က္ၾကီးတို႕မွာ လူငယ္သာျဖစ္၍ ေရွ႕ေနာက္ မတိုင္းထြာတတ္။ သင္းတို႕သည္ စြန္႕ဖို႕ေလာက္သာေတြးတတ္ျပီး စားဖို႕ကိုမူ မေတြးတတ္။ အမ်ားၾကိဳက္၀ါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စေသာ စကားၾကီးစကားက်ယ္မ်ားသည္ အတံုးလိုက္အတစစ္လိုက္ ၀ါးစား၍ရေကာင္းသည္မဟုတ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမည္။ မိေဖာ့ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ရည္မွန္းထားေသာ ကိစၥမ်ား အရွင္အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းတို႕ ျပန္လာမွပဲ အထေျမာက္ေတာ့မည္။ မိေဖာႏွင့္ ငဘက ယခုရွိရင္းစြဲ လယ္ကြက္ကိုလုပ္မည္။ ခ်က္ၾကီးႏွင့္ မိနီတို႕ကမူ သာအိ၏ တူကေလးကို ေနာက္လိုက္ထားျပီး ယခုလယ္ေျမ၏ ေျမာက္ဘက္ ပထမတန္းေျမကေလးကို ေဒၚေမႊးအံုဆီက ထပ္ငွား၍ အလုပ္လုပ္ၾကရမည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုးအတြင္းတြင္ လယ္ေကာင္းစြာအလုပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စပါးအလြန္ရွားလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စပါးေစ်းတက္မည္။ သည္အတြင္း သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ အလုပ္လုပ္ရလွ်င္ သားသမီးေတြကိုလည္း ရွင္ျပဳႏိုင္မည္။ သည့္ေနာက္ဆိုလွ်င္ မိနီႏွင့္ခ်က္ၾကီးတို႕ကို မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ေပေတာ့မည္။ အဲဒီအခါ ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ မိေဖာ့ႏွင့္အတူ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ႏွင့္ သံသရာအေရးအတြက္ လုပ္ႏိုင္မည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာဖို႕ တယ္ေကာင္းပါကလား။
၀မ္းသာလံုးဆို႕၍ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ခလုတ္တိုက္မိသည္ကိုမွ်ပင္ သတိမထားႏိုင္။ ထံုအားဆိုင္ေပၚ တက္ခါမွပင္ ေျခမကြဲမွ ေသြးထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ေရနံႏွင့္ သိပ္ရေသးသည္။
ထံုအားဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးက ငဘကို မျမင္ရသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္၍ ယခုကဲံသို႕ ျပန္ေတြ႕ေသာအခါ အလြန္၀မ္းသာမိသည္။ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို ကိုယ္တိုင္ငွဲ႕၍တိုက္သည္။ “၀မ္းစာစဗ်ာ၊ ၀မ္းစာစဗ်ာ” ဟု ခဏခဏ ပါးစပ္က ေရရြတ္သည္။
၀မ္းသာစရာၾကီးေပပ။ သည္လိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ငဘအတြက္ရည္စူး၍ ပြဲအျငိမ့္ေတြ တျခိမ့္ျခိမ့္ခံေပးဖို႕ပင္ ေကာင္းလွသည္။
ဤသို႕ ငဘႏွင့္တရုတ္အဘိုးၾကီးတို႕ ၀မ္းထဲတြင္ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားပြဲၾကီး လွည့္ေနသည္ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုပင္လွ်င္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္မိသည္။ အခ်င္းခ်င္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို စားျမံဳ႕ျပန္ျပီးခါမွ အေၾကာင္းကို ေဖာႏိုင္ရွာၾကသည္။ ငဘက ထံုအားဆိုင္ရွင္အား ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အဘိုးၾကီးက အလြန္သေဘာက်သည္။ ခ်က္ၾကီးကို “တယ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ကေလး” ဟု ခ်ီးမြမ္းလိုက္ေသာအခါ ငဘမွာ စိတ္ၾကီးမ်ားပင္လွ်င္ ၀င္မိေသးသည္။
“လိုခ်င္တာအားလံုး ယူစြားေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ားေျပာလဲ ပစၥည္းေလ အားလံုးစုေပါင္း...”
ထံုအားဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးက ေပသီးကိုထုတ္ျပီး တ႐ုတ္လိုေရရြတ္ရင္း ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ဂ်က္ဂ်က္ႏွင့္ စာရင္းတြက္သည္။
“အားလံုးဆိုရင္ေလ၊ နိယာ့ငါးဆယ္ ခေယာက္ကယပ္တီမတ္က်လယ္။ ခေယာက္ကယပ္တီမတ္ ေစာ့လိုက္မယေလ။ လက္ငင္းေပးရင္”
“လက္ငင္းေပါ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရ” ဟု ငဘကေျပာရင္း ေငြအိတ္ၾကီးကို စားပြဲေပၚ မာန္ပါပါႏွင့္ ပစ္တင္လိုက္သည္။
ငဘက လြယ္အိတ္ထဲမွ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ေဘူးျဖဴဘုရားနီ ေငြစကၠဴတို႕ကို ထုတ္ျပီး ေရတြက္မည္ျပဳ၏။ စိတ္ထဲ၌ ငါးေထာင္ေလာက္ေတာ့ ေခ်ာကေရာဟု ေအာက္ေမ့ထားသည္မွာ ယခု ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္မွ်ႏွင့္ ကိစၥျပီးမည္ဆိုလွ်င္ က်န္သမွ် အျမတ္ခ်ည္းပဲဟု ငဘက တြက္ကိန္းခ်သည္။
“မီဟုတ္ဖူးေလ၊ မီဟုတ္ဖူး။ တယ္ခက္လာကိုး” ဟု အဘိုးၾကိးက ညည္းလုိက္သည္။
“ႏို႕- လက္ငင္းဆို ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရ၊ စပါးေပးတို႕ဘာတို႕ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ဦး။ အခါက မေကာင္းေသးဘူးဗ်ာ့”
ငဘက အဘိုးၾကီးသည္ စပါးေပးကိုေမွ်ာ္ျပီး အတိုးၾကီးၾကီးႏွင့္ႏွက္ရန္ ရည္ရြယ္သည္ဟု အထင္ရွိသည္။ လက္ငင္းမေပးႏိုင္ဟု ေအာက္ေမ့ရာမွ ယခု လက္ငင္းေပးႏိုင္ေတာ့ အဘိုးၾကီး သေဘာမက်ျပန္ဘူး ဟု အယူရွိသည္။
“မီဟုတ္ဖူးေလ၊ တယ္ခက္လာကိုး။ ဒီေငြစကၠဴေတြ မလိုခ်င္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေလ၊ အဂၤလိပ္” ဟု အဘိုးၾကီးက ဆိုသည္။
“ဘယ္ အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴလဲ၊ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ” ဟု ငဘက ေဒါကေလးပါပါႏွင့္ ေျပာသည္။
“အဂၤလိပ္ျပန္လာျပီေလ၊ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ စူ႕စကၠဴပဲစံုးရမွာပဲ။ ဂ်ပန္စကၠဴ တီယားမ၀င္ဘူးလို႕ ေၾကညာထားတယ္။ အာခုမနက္ဘဲ စာခယလယ္ေလ”
အဘိုးၾကီးက ငဘအား စာထုတ္ျပ၏။ ငဘက မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္၊ မ်က္လံုးျဖဲလိုက္ႏွင့္ ဖတ္ၾကည့္၏။ စာလံုးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သတိထား၍ေပါင္းမွ အေၾကာင္းကို ေရးေတးေတး ရိပ္မိသည္။
“ဒါျဖင့္ ဒီဂ်ပန္စကၠဴဟာ အလကားေပါ့ေနာ္” ဟု ငဘက ေလကိုေဖာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
“က်ဳပ္ ခီနခီနေျပာလယ္မႈတ္လား၊ ဂ်ပန္လုပ္ ဘာေစာက္စံုးကယလဲ”
ငဘ ငိုင္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ စိတ္တင္းထားပါသည္။ ထံုအားဆိုင္ရွင္အဘိုးၾကီးကလည္း ထုိေငြမ်ားအတြက္ စပါးေပးႏွင့္ မွတ္ထားမည္။ ဘယ္ႏွစ္မွာမွ ဆပ္ဆပ္၊ သည္ပစၥည္းမ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ မိနီဖို႕ ကႏုကမာဘီးကေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ နံ႕သာခဲတစ္ဘူး လက္ဖြဲ႕လိုက္ဦးမည္။ ယင္းသို႕ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေလေသာေၾကာင့္ ငဘ စိတ္တင္းထားသည္မွာ မေလ်ာ့ပါ။
ငဘမွာ မၾကံသာပါ။ ေက်းဇူးတင္ရွိစြာႏွင့္ပင္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို လက္ခံဖို႕ပင္ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ စကားတစ္လံုးမွ်မေျပာႏိုင္ေတာျပီ။ အဘိုးၾကီးကို ေၾကကြဲေသာ မ်က္စိႏွစ္လံုးျဖင့္သာလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အရိပ္နိမိတ္ျပခဲ့ရေတာ့သည္။
လယ္ကြင္း၌ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ငဘကို ခ်က္ၾကီးက စီးကရက္ကေလးကို ဖြာလ်က္ ၾကိဳဆိုႏွင့္သည္။
ငဘ၏ အသက္ဗူးျဖစ္ေသာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးခါလည္နီးပါး သားကေလးက “ႏို႕ဂ်ီဘူး” ဟု ဆီး၍ႏႈတ္ဆက္သည္။
ငဘက ေကာင္ကေလးကို “ဒီေစာက္ေကာင္ကေလးဟာ” ဟု မေငါက္စဖူး ေငါက္လိုက္သည္။ မိေဖာ့က ႏႈတ္ခမ္းစူ၍ ေကာင္ကေလးကို “ေသမင္းငင္ကေလး၊ ဒီကိုလာဟဲ့” ဟု ေခၚယူျပီး ခါင္းထစ္ခြင္သို႕ ေဆာင့္ကာတင္လိုက္သည္။
ငဘကား ဘာမွ်မေျပာ။ သမက္ႏွင့္သမီးတို႕ကိုေခၚ၍ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ားကို အသယ္ခိုင္းသည္။ ျပီးလွ်င္ ေငြစကၠဴလြယ္အိတ္ၾကီးကို ေျဖ၍ အိမ္ေရွ႕တလင္းျပင္၍ ပံုခ်သည္။
မိေဖာ့က “ဒါဘာလုပ္တာလဲ” ဟု ေမးသည္။ သူ႕လင္ ႐ူးမ်ား႐ူးျပီလားဟု ေအာက္ေမ့သည္။
ငဘက စကၠဴမွ အပတ္မ်ားကိုခြာ၍ စကၠဴမ်ားကို တစ္ရြက္စီတစ္ရြက္စီေနေအာင္ ဖြသည္။ ေအာက္က ကနစိုငုတ္ တစ္စႏွစ္စခံထားသည္။
ငါးေထာင္ဖိုးမွ်ေသာ စကၠဴတို႕ကို ယင္းသို႕တလားထက္၌ ပံုျပီးေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ မီးရဲရဲႏွင့္ ျမင္းကသားထင္းကို ယူလာျပီးလွ်င္ သျဂၤဳ ိဟ္သမႈ ျပဳေလ၏။
မိေဖာ့က ရင္ဘတ္စည္တီးျဖင့္ “မိနီတို႕၊ ခ်က္ၾကီးတို႕ လာၾကပါဦးဟဲ့။ တစ္ခါျဖင့္ နင္တို႕အေဖ ႐ူးပါကေရာဟဲ့” ဟု အသံကုန္ အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သည္။
ခ်က္ၾကီး၊ မိနီႏွင့္ ကေလးမ်ား ၀ိုင္းအံုလာၾကသည္။ လႈပ္လႈပ္ရြရြသံၾကား၍ ေဟာ္ရီးတို႕လူစုလည္း ေျပးလာသည္။ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႕လည္း ၀ိုင္းလာသည္။
မိေဖာ့က “အရပ္ကတို႔ လုပ္ၾကပါဦး။ က်ဳပ္လင္ေတာ့ ေဆးမိလာသလား မေျပာတတ္ဖူး” ဟု ဆိုျပန္၏။
ခ်က္ၾကီးက အေမ မငိုနဲ႔ မငိုနဲ႕.. အေဖလုပ္တာ ဒီတစ္ခါနည္းလမ္းက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို မေျပာအားေသးလို႔ပဲ။ ဂ်ပန္စကၠဴေတြဟာ မသံုးရေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္က ေၾကျငာျပီးျပီ” ဟု ဆို၏။
ထိုအခါတြင္ မိေဖာ့လည္း ထမီကိုစြန္ေတာင္ဆြဲ၍ မီးပံုနားသို႔ လႊားခနဲကပ္ျပီးလွ်င္ ငဘ႐ိႈ႕ထားေသာ စကၠဴပံုၾကီးကို ၀ါးျခမ္းျပားႏွင့္ ဖြေပးရင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေရရြတ္ေလသည္။
မီးပံုၾကီးမွာ အထက္သို႔ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္စာေလာက္နီးနီး တရွိန္ထိုးတက္ျပီးမွ ျပန္က်သြားသည္။ ကေလးမ်ားက အားရ၀မ္းသာ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၾကသည္။ ေဟာ္ရီးႏွင့္ အူရိယာကုလားတစ္စုက “ဂ်ပန္ေတြအားလံုး ဒီလိုမာလကတြားတယ္ေနာ္၊ ကန္းတယ္ရွိတယ္” ဟု ခ်ီးက်ဴးသည္။ သာအိႏွင့္ျမတ္ေမႊးတို႔ကလည္း မီးပံုေရွ႕တြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႔၍ မဟာမိတ္နိပြန္တို႔ သူ႐ို႕ေငြစကၠဴမ်ား ေလာင္စာသင့္သလို သင့္ၾကပါေစရန္ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းၾကသည္။
ငဘက မီးပံုကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းမ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ ေတြေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္သီးဆုပ္၍ ညာလက္ကိုေဘးသို႔တန္းျပီးလွ်င္ တံေထာင္ဆစ္ကို ေထာင့္မွန္က်ေအာင္ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ေျမကိုေဆာင့္ေသးသည္။ ငဘသာလွ်င္ ဘုရားေလာင္းျဖစ္ဘိမူကား ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ထိုဒဏ္ကို မခံမရပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ငလ်င္လႈပ္မိေပလိမ့္မည္။
“သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ျပီ” ဟု ငဘက အသံကုန္ ဟစ္လိုက္သည္။ ကြင္းေနာက္ဘက္ ေတာတန္းကေလးက ငဘေအာ္သလို လိုက္၍ေအာ္သည္။
ငဘက ယခုကဲ့သို႔ ေအာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေအာ္၍အရသာရွိသားပဲ။ မိမိက တိုင္သံေပးသည္ကို ေတာတန္းကေလးက ေဖာက္လိုက္သည္မွာလည္း နားေထာင္၍ အေကာင္းသားပဲ။ သို႔ေသာ္ သူဘယ္အေရးေတာ္ပံုကို ေအာင္လိုက္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။
သူ႕ေရွ႕က မီးပံုကေလးမွာ ျပာက်သြားျပီးလွ်င္ မြဲသည္ထက္မြဲ၍လာေလသည္။
အရွင္ၾကီး သခင္ၾကီးတို႔ အားကိုႏွင့္ ငဘ ေဆာက္တည္လာခဲ့ေသာ ငဘ၏ေနာင္ေရးမွာလည္း ငဘေရွ႕က မီးပံုကေလးထဲတြင္ ပါ၍သြားေလသတည္း။
(ေမာင္ထင္)
ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ
ခ်က္ၾကီးက တစ္လအတြင္း လယ္ကြင္းထဲ ျပန္အေရာက္လာခဲ့ပါမည္ ဆိုျပီး ထြက္သြားသည္မွာ တစ္လျပည့္လုနီးျပီ။ သူျပန္လာသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ သားေရးသမီးေရးကိစၥ ျပီးျပတ္ေအာင္စီမံရမည္။ မိေဖာ့ရွိေသာ္လည္း မိနီအတြက္ဆိုလွ်င္ ငဘမွာ ကိုယ္ပဲအမိ၊ ကိုယ္ပဲအဖ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိေဖာ့က အရာရာေလးမ်ိဳးမွာ ဘာမွ်စိတ္ခ်ရသည္မဟုတ္။ အရပ္ကလည္း အေျပာင္းအလဲဆိုေသာေၾကာင့္ ဓားျပကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ သိုပေပမယ့္ သင္းတို႔မခံႏိုင္ပါဘူး။ စကားပံုက အရွိသားပဲ။ “ေဂ်ာ့ဘုရင္ေရႊဘုန္း၊ ေနတႏႈန္းပမာယူ” ဆိုတာ သင္းတို႔ မသိလို႔ေပါ့။ ခဏပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျငိမ္သက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မျငိမ္သက္မီကာက အခိုက္အတန္႔မွာ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးအတြက္ ဖေအလုပ္ေသာသူက ကိုယ္တိုင္ရြာတက္ျပီး စီစဥ္ရမွာပဲ။
သတင္းသန္႔သန္႔ၾကားရသည္မွာ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာ၌ အေရာင္းအ၀ယ္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလ်က္ရွိျပီ။ ထံုအားကုန္စံုဆိုင္လည္း ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ျပန္ဖြင့္ေနျပီ။ ျမိဳ႕၌လည္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေရာက္ေနျပီ။ တေလာက ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာကိုပင္လွ်င္ စစ္သေဘၤာကေလးမ်ား လာ၍ဆိုက္ၾကေသးသည္ဟု ၾကားရသည္။ ကေလးေတြကို သၾကားလံုးေ၀သည္မွာ ဒိ႒ပဲဟု ေျပာၾကသည္။ ေရေက်ာ္၀ဆိုင္က ဘုမရဲ႕သားကေလးက သူ႕ဦးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရြာတက္သြားရာ အသားနီစပ္စပ္ အေမရိကန္တစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕၍ သူ႔ထံမွ သၾကားလံုးမ်ားရလိုက္သည္။ အဲသည္သၾကားလံုးကို ကေလးက အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းယူလာခဲ့ျပီး ဘုမကိုေပးသတဲ့။ အေပၚယံက ဆီစိမ္စကၠဴေခ်ာေခ်ာကေလးႏွင့္ ထုပ္ထား၍ စားေတာ့ အလြန္အရသာရွိသည္ ဆိုပါကလား။ အဲသည္သတင္းကို သာအိေျပာ၍ ငဘသိရသည္။ ဤသည္ကိုေထာက္လွ်င္ ရြာတက္ဖို႔အတြက္ စိတ္ခ်ရေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိေဖာ့၊ မိနီ၊ သားသမီးအေပါင္းႏွင့္တကြ တဲနီးပါးခ်င္းတို႔ကို ငဘမရွိတုန္း အစစအရာရာ သတိ၀ီရိယႏွင့္ ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ မွာခဲ့ျပီးေသာ္ ငသည္ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာသို႕ တက္ေလ၏။
ဆိတ္ၾကီးကုန္းေရာက္ေသာက္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေတြးမိျပီး ဆိတ္ၾကီးကုန္းကိုပင္လွ်င္ စိတ္နာရေတာ့မလိုလို၊ လူ႕ေဘာင္တစ္ခုလံုးကိုပင္လွ်င္ စိတ္နာရေတာ့မလိုလို ျဖစ္မိသည္။ ဤရြာထဲမွာ ေက်းဇူးရွင္ ဦးသာေဂါင္ၾကီးကဲံသို႕ သီလ-သမာဓိရွိသူ ရွာမွမရွားသည္။ ခမ်ာမွာ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ဂ်ပန္အသတ္ခံရသည္။ ယခုေက်းဇူးရွင္ကိုယ္စား ဦးသာေဂါင့္မိန္းမသာလွ်င္ က်န္ရစ္သည္။ သူ၏မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ၾကည့္ရပါ့မတံုး။ ဦးေသာေဂါင့္အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဦးေသာေဂါင္မိန္းမ ေဒၚေမႊးအံုက ငဘကို ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဆီး၍ငိုသည္။ ငဘကလည္း ငိုမည္ဟု အားထုတ္ၾကည့္၏။ သို႕ေသာ္ မ်က္ရည္တို႕မွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ေလျပီတကား။
ေဒၚေမႊးအံုကလည္း လာရင္းကိစၥကိုေမးသည္။ ငဘကလည္း တိုတိုပင္လွ်င္ အစီရင္ခံသည္။ ဦးသာေဂါင္ၾကီး ရည္စူးခဲ့သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္သြားေသာေၾကာင့္ ေဒၚေမႊးအံုက သူ႕လင္ကို တ-တ ျပီး တစ္ခ်ီ ထပ္ငိုလိုက္ေသးသည္။
“ငဘေရ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမးမယ့္သာေမးရတယ္၊ ပန္းဇံု ျပန္ေျပာလို႕ သိရပါျပီ။ ခ်က္ၾကီးက တပ္မေတာ္ကိုအျပန္မွာ သူ႕အေမဆီ ၀င္သြားေသးတာကလား။ အဲဒီကမွတစ္ခါ က်ဳပ္ဆီလာျပီး ကန္ေတာ့သြားေသးသေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ျ ျပီးသေစ့ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ပန္းဇံုဆီကို သြားလိုက္ဦး။ သြားဖို႕ေတာ့ မလိုဘူးေပါ့ေလ။ ငါတို႕ျပီးလွ်င္ ျပီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္းေတာ့ လုပ္ဦးမွပဲကြဲ႕”
ေဒၚေမႊးအံု ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ မပန္းဇံုထံ ငဘသြားသည္။ ေတာသားတို႕ဘာ၀ နားေဖာက္သည့္စကားမွာ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးလုပ္ရန္ မလိုပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကိစၥမွာ အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ျပီးစီးရျပန္ပါသည္။
“မိေဖာ့တို႕က ႐ိုးအားၾကီးေတာ့ဗ်ာ က်ဳပ္ပဲအမိ၊ က်ဳပ္ပဲအဖ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ယ္ေရးျခမ္းေရးကိစၥမွာ က်ဳပ္ပဲလုပ္ရမွာပဲ။ ကဲ- အခ်ိန္ရွိတုန္း သြားလိုက္ဦးမယ္” ဟု ငဘက မပန္းဇံုၾကီးအား ေျပာျပကာ တ႐ုတ္ထံအား ကုန္စံုဆိုင္ရွိရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္၍လာခဲ့သည္။
၀ယ္ဖို႕ျခမ္းဖို႕ ေငြငါးေထာင္ကလည္း လြယ္အိတ္ၾကီးထဲမွာ ပါလာသည္။ ေငြကို ယခုကဲ့သို႕ တစ္ခါဖူးမွ် အထုပ္လိုက္ မလြယ္ဖူးေလေသာေၾကာင့္ စိတ္ကလည္း မ်ားစြာမလံု။ သည္အထဲမွာ လမ္းသြားလမ္းလာသူမ်ားက ေငြထုပ္ၾကီးကို ခဏခဏၾကည့္သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ငဘကို ျမင္ဖူးသလိုလိုႏ်င့္ ျပံဳး၍ျပသည္။ အခ်ိဳ႕က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္ - ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာ ဆိုသဟာ အလြန္တန္ခိုးၾကီးပါကလား။ ေရွးတုန္းက ေတာသားငဘ ဆိုလွ်င္ ျပံဳးဖို႕ရယ္ဖို႕ မေျပာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ ရွာမရဘူး။ ယခုေတာ့ သိသူေရာ၊ မသိသူေရာ ေခၚခ်င္ေျပာခ်င္ရွိၾကသည္။ သို႕ေပမယ့္ ေလာကၾကီးက အ႐ႈပ္သား။ ငါတို႕ေတာသားအေပၚ စကားေရာေဖာေရာလုပ္ျပီး အေခ်ာင္သတ္ခ်င္ၾကလို႕လားမွမသိဘဲ။
အင္း.. ဂ်ပန္လက္ထက္မွာ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရသည္မွာ ေရွးကေျပာခဲ့သလို သူ႕၀ဋ္သူပဲ ရွိပါေစေတာ့။ ယခုလို ေခတ္သစ္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႕ ငဘ ဘ၀သစ္ဖန္တီးႏိုင္ဖို႕ လက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ ေလးငါးေထာင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္မည္ဆိုလွ်င္ တင္ေလာက္ေပသည္။ ေက်းဇူးဆိုသည္မွာ ရွာတတ္မွ ေတြ႕ရေပသကိုး။ သင္းတို႕ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ငါတို႕၏ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားကို ပိုျပီး ေက်းဇူးတင္ရွိထိုက္လွေပသေပါ့။ အင္း.. သူရို႕ျပန္လာျပီဆိုလွ်င္ပဲ တို႕တစ္ေတြ ေရခ်မ္းအိုးၾကီးျဖစ္ေတာ့မည္။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္က အငယ္ေကာင္ကေလး ကုလားမျခင္းေတာင္းဆြဲ ႏို႕ဆီဆမ္းတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲ စားရေတာ့မည္။ အိမ္ကထြက္လာခါနီးမွာေတာင္ လူေျပာသူေျပာႏွင့္ ေကာင္ကေလးက အေတာ္ၾကီး လူပါး၀လိုက္ေသးသည္။ “ အေဖေက်ာတဲ့ ႏို႕ဂ်ီဆိုလာ က်ားခ်င္ဒယ္ ” တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ သူမ်ားေတြ ေျပာလို႕သာ ၾကားရသည္။ ႏို႕ဆီဆိုသည္မွာ မုန္႕မ်ားသလက္လိုလို ကိုက္စားရသည္ဟု ေအာက္ေမ့ေနေသးသည္။ “ဟဲ့- ကေလးရဲ႕၊ ႏို႕ဆီဆိုတာ နင့္ႏွာေခါင္းထဲကထြက္တဲ့ ႏွပ္ေခ်းလိုပဲဟဲ့” ဟု ပူဆာလြန္းအားၾကီး၍ ရြံေအာင္ေျပာပါေသာ္လည္း ေကာင္ကေလးက အဲသည္ႏွပ္ေခ်းႏွင့္တူေသာ ႏို႕ဆီကိုမွ စားခ်င္သည္ဆိုသည္။ စားရမွာေပါ့သားရယ္။ ငဘ အသက္ႏွင့္ခႏၶာျမဲျပီး အျမတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ေနာက္ ႏို႕ဆီဆိုတာ မခဲယဥ္းေတာ့ဘူးေဟ့။
မပန္းဇံုတို႕ ဥယ်ာဥ္မွသည္ ထံုအားဆိုင္သို႕ စဥ္းစား၍ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာရာ ရြာေတာင္ဘက္အခ်ိဳးမွာ ဒီလံုးခဲႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိ၍ စည္းစိမ္အေတာ္ပ်က္သြားေသးသည္။
ႏို႕ဆီဆိုတာ ဘာခဲယဥ္းစရာရွိသလဲ။ ဘိလပ္သေဘၤာၾကီးေတြႏွင့္ ပါလာေတာ့မည္။ ယင္းသို႕ဆိုလွ်င္ ငဘ ဘ၀သစ္ဖန္တီးေရးအတြက္ တစ္အားတက္ရျပန္ျပီ။ ခ်က္ၾကီးတို႕မွာ လူငယ္သာျဖစ္၍ ေရွ႕ေနာက္ မတိုင္းထြာတတ္။ သင္းတို႕သည္ စြန္႕ဖို႕ေလာက္သာေတြးတတ္ျပီး စားဖို႕ကိုမူ မေတြးတတ္။ အမ်ားၾကိဳက္၀ါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စေသာ စကားၾကီးစကားက်ယ္မ်ားသည္ အတံုးလိုက္အတစစ္လိုက္ ၀ါးစား၍ရေကာင္းသည္မဟုတ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမည္။ မိေဖာ့ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ရည္မွန္းထားေသာ ကိစၥမ်ား အရွင္အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းတို႕ ျပန္လာမွပဲ အထေျမာက္ေတာ့မည္။ မိေဖာႏွင့္ ငဘက ယခုရွိရင္းစြဲ လယ္ကြက္ကိုလုပ္မည္။ ခ်က္ၾကီးႏွင့္ မိနီတို႕ကမူ သာအိ၏ တူကေလးကို ေနာက္လိုက္ထားျပီး ယခုလယ္ေျမ၏ ေျမာက္ဘက္ ပထမတန္းေျမကေလးကို ေဒၚေမႊးအံုဆီက ထပ္ငွား၍ အလုပ္လုပ္ၾကရမည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုးအတြင္းတြင္ လယ္ေကာင္းစြာအလုပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စပါးအလြန္ရွားလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စပါးေစ်းတက္မည္။ သည္အတြင္း သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ အလုပ္လုပ္ရလွ်င္ သားသမီးေတြကိုလည္း ရွင္ျပဳႏိုင္မည္။ သည့္ေနာက္ဆိုလွ်င္ မိနီႏွင့္ခ်က္ၾကီးတို႕ကို မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ေပေတာ့မည္။ အဲဒီအခါ ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ မိေဖာ့ႏွင့္အတူ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ႏွင့္ သံသရာအေရးအတြက္ လုပ္ႏိုင္မည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ၀မ္းသာဖို႕ တယ္ေကာင္းပါကလား။
၀မ္းသာလံုးဆို႕၍ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ခလုတ္တိုက္မိသည္ကိုမွ်ပင္ သတိမထားႏိုင္။ ထံုအားဆိုင္ေပၚ တက္ခါမွပင္ ေျခမကြဲမွ ေသြးထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ေရနံႏွင့္ သိပ္ရေသးသည္။
ထံုအားဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးက ငဘကို မျမင္ရသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္၍ ယခုကဲံသို႕ ျပန္ေတြ႕ေသာအခါ အလြန္၀မ္းသာမိသည္။ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို ကိုယ္တိုင္ငွဲ႕၍တိုက္သည္။ “၀မ္းစာစဗ်ာ၊ ၀မ္းစာစဗ်ာ” ဟု ခဏခဏ ပါးစပ္က ေရရြတ္သည္။
၀မ္းသာစရာၾကီးေပပ။ သည္လိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ငဘအတြက္ရည္စူး၍ ပြဲအျငိမ့္ေတြ တျခိမ့္ျခိမ့္ခံေပးဖို႕ပင္ ေကာင္းလွသည္။
ဤသို႕ ငဘႏွင့္တရုတ္အဘိုးၾကီးတို႕ ၀မ္းထဲတြင္ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားပြဲၾကီး လွည့္ေနသည္ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုပင္လွ်င္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္မိသည္။ အခ်င္းခ်င္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို စားျမံဳ႕ျပန္ျပီးခါမွ အေၾကာင္းကို ေဖာႏိုင္ရွာၾကသည္။ ငဘက ထံုအားဆိုင္ရွင္အား ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အဘိုးၾကီးက အလြန္သေဘာက်သည္။ ခ်က္ၾကီးကို “တယ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ကေလး” ဟု ခ်ီးမြမ္းလိုက္ေသာအခါ ငဘမွာ စိတ္ၾကီးမ်ားပင္လွ်င္ ၀င္မိေသးသည္။
“လိုခ်င္တာအားလံုး ယူစြားေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ားေျပာလဲ ပစၥည္းေလ အားလံုးစုေပါင္း...”
ထံုအားဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးက ေပသီးကိုထုတ္ျပီး တ႐ုတ္လိုေရရြတ္ရင္း ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ဂ်က္ဂ်က္ႏွင့္ စာရင္းတြက္သည္။
“အားလံုးဆိုရင္ေလ၊ နိယာ့ငါးဆယ္ ခေယာက္ကယပ္တီမတ္က်လယ္။ ခေယာက္ကယပ္တီမတ္ ေစာ့လိုက္မယေလ။ လက္ငင္းေပးရင္”
“လက္ငင္းေပါ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရ” ဟု ငဘကေျပာရင္း ေငြအိတ္ၾကီးကို စားပြဲေပၚ မာန္ပါပါႏွင့္ ပစ္တင္လိုက္သည္။
ငဘက လြယ္အိတ္ထဲမွ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ေဘူးျဖဴဘုရားနီ ေငြစကၠဴတို႕ကို ထုတ္ျပီး ေရတြက္မည္ျပဳ၏။ စိတ္ထဲ၌ ငါးေထာင္ေလာက္ေတာ့ ေခ်ာကေရာဟု ေအာက္ေမ့ထားသည္မွာ ယခု ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္မွ်ႏွင့္ ကိစၥျပီးမည္ဆိုလွ်င္ က်န္သမွ် အျမတ္ခ်ည္းပဲဟု ငဘက တြက္ကိန္းခ်သည္။
“မီဟုတ္ဖူးေလ၊ မီဟုတ္ဖူး။ တယ္ခက္လာကိုး” ဟု အဘိုးၾကိးက ညည္းလုိက္သည္။
“ႏို႕- လက္ငင္းဆို ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရ၊ စပါးေပးတို႕ဘာတို႕ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ဦး။ အခါက မေကာင္းေသးဘူးဗ်ာ့”
ငဘက အဘိုးၾကီးသည္ စပါးေပးကိုေမွ်ာ္ျပီး အတိုးၾကီးၾကီးႏွင့္ႏွက္ရန္ ရည္ရြယ္သည္ဟု အထင္ရွိသည္။ လက္ငင္းမေပးႏိုင္ဟု ေအာက္ေမ့ရာမွ ယခု လက္ငင္းေပးႏိုင္ေတာ့ အဘိုးၾကီး သေဘာမက်ျပန္ဘူး ဟု အယူရွိသည္။
“မီဟုတ္ဖူးေလ၊ တယ္ခက္လာကိုး။ ဒီေငြစကၠဴေတြ မလိုခ်င္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေလ၊ အဂၤလိပ္” ဟု အဘိုးၾကီးက ဆိုသည္။
“ဘယ္ အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴလဲ၊ ဘယ္ရႏိုင္မလဲ” ဟု ငဘက ေဒါကေလးပါပါႏွင့္ ေျပာသည္။
“အဂၤလိပ္ျပန္လာျပီေလ၊ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ စူ႕စကၠဴပဲစံုးရမွာပဲ။ ဂ်ပန္စကၠဴ တီယားမ၀င္ဘူးလို႕ ေၾကညာထားတယ္။ အာခုမနက္ဘဲ စာခယလယ္ေလ”
အဘိုးၾကီးက ငဘအား စာထုတ္ျပ၏။ ငဘက မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္၊ မ်က္လံုးျဖဲလိုက္ႏွင့္ ဖတ္ၾကည့္၏။ စာလံုးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သတိထား၍ေပါင္းမွ အေၾကာင္းကို ေရးေတးေတး ရိပ္မိသည္။
“ဒါျဖင့္ ဒီဂ်ပန္စကၠဴဟာ အလကားေပါ့ေနာ္” ဟု ငဘက ေလကိုေဖာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
“က်ဳပ္ ခီနခီနေျပာလယ္မႈတ္လား၊ ဂ်ပန္လုပ္ ဘာေစာက္စံုးကယလဲ”
ငဘ ငိုင္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ စိတ္တင္းထားပါသည္။ ထံုအားဆိုင္ရွင္အဘိုးၾကီးကလည္း ထုိေငြမ်ားအတြက္ စပါးေပးႏွင့္ မွတ္ထားမည္။ ဘယ္ႏွစ္မွာမွ ဆပ္ဆပ္၊ သည္ပစၥည္းမ်ားကို ေပးလိုက္မည္။ မိနီဖို႕ ကႏုကမာဘီးကေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ နံ႕သာခဲတစ္ဘူး လက္ဖြဲ႕လိုက္ဦးမည္။ ယင္းသို႕ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေလေသာေၾကာင့္ ငဘ စိတ္တင္းထားသည္မွာ မေလ်ာ့ပါ။
ငဘမွာ မၾကံသာပါ။ ေက်းဇူးတင္ရွိစြာႏွင့္ပင္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို လက္ခံဖို႕ပင္ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ စကားတစ္လံုးမွ်မေျပာႏိုင္ေတာျပီ။ အဘိုးၾကီးကို ေၾကကြဲေသာ မ်က္စိႏွစ္လံုးျဖင့္သာလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အရိပ္နိမိတ္ျပခဲ့ရေတာ့သည္။
လယ္ကြင္း၌ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ငဘကို ခ်က္ၾကီးက စီးကရက္ကေလးကို ဖြာလ်က္ ၾကိဳဆိုႏွင့္သည္။
ငဘ၏ အသက္ဗူးျဖစ္ေသာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးခါလည္နီးပါး သားကေလးက “ႏို႕ဂ်ီဘူး” ဟု ဆီး၍ႏႈတ္ဆက္သည္။
ငဘက ေကာင္ကေလးကို “ဒီေစာက္ေကာင္ကေလးဟာ” ဟု မေငါက္စဖူး ေငါက္လိုက္သည္။ မိေဖာ့က ႏႈတ္ခမ္းစူ၍ ေကာင္ကေလးကို “ေသမင္းငင္ကေလး၊ ဒီကိုလာဟဲ့” ဟု ေခၚယူျပီး ခါင္းထစ္ခြင္သို႕ ေဆာင့္ကာတင္လိုက္သည္။
ငဘကား ဘာမွ်မေျပာ။ သမက္ႏွင့္သမီးတို႕ကိုေခၚ၍ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ားကို အသယ္ခိုင္းသည္။ ျပီးလွ်င္ ေငြစကၠဴလြယ္အိတ္ၾကီးကို ေျဖ၍ အိမ္ေရွ႕တလင္းျပင္၍ ပံုခ်သည္။
မိေဖာ့က “ဒါဘာလုပ္တာလဲ” ဟု ေမးသည္။ သူ႕လင္ ႐ူးမ်ား႐ူးျပီလားဟု ေအာက္ေမ့သည္။
ငဘက စကၠဴမွ အပတ္မ်ားကိုခြာ၍ စကၠဴမ်ားကို တစ္ရြက္စီတစ္ရြက္စီေနေအာင္ ဖြသည္။ ေအာက္က ကနစိုငုတ္ တစ္စႏွစ္စခံထားသည္။
ငါးေထာင္ဖိုးမွ်ေသာ စကၠဴတို႕ကို ယင္းသို႕တလားထက္၌ ပံုျပီးေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ မီးရဲရဲႏွင့္ ျမင္းကသားထင္းကို ယူလာျပီးလွ်င္ သျဂၤဳ ိဟ္သမႈ ျပဳေလ၏။
မိေဖာ့က ရင္ဘတ္စည္တီးျဖင့္ “မိနီတို႕၊ ခ်က္ၾကီးတို႕ လာၾကပါဦးဟဲ့။ တစ္ခါျဖင့္ နင္တို႕အေဖ ႐ူးပါကေရာဟဲ့” ဟု အသံကုန္ အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သည္။
ခ်က္ၾကီး၊ မိနီႏွင့္ ကေလးမ်ား ၀ိုင္းအံုလာၾကသည္။ လႈပ္လႈပ္ရြရြသံၾကား၍ ေဟာ္ရီးတို႕လူစုလည္း ေျပးလာသည္။ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႕လည္း ၀ိုင္းလာသည္။
မိေဖာ့က “အရပ္ကတို႔ လုပ္ၾကပါဦး။ က်ဳပ္လင္ေတာ့ ေဆးမိလာသလား မေျပာတတ္ဖူး” ဟု ဆိုျပန္၏။
ခ်က္ၾကီးက အေမ မငိုနဲ႔ မငိုနဲ႕.. အေဖလုပ္တာ ဒီတစ္ခါနည္းလမ္းက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို မေျပာအားေသးလို႔ပဲ။ ဂ်ပန္စကၠဴေတြဟာ မသံုးရေတာ့ဘူး။ အဂၤလိပ္က ေၾကျငာျပီးျပီ” ဟု ဆို၏။
ထိုအခါတြင္ မိေဖာ့လည္း ထမီကိုစြန္ေတာင္ဆြဲ၍ မီးပံုနားသို႔ လႊားခနဲကပ္ျပီးလွ်င္ ငဘ႐ိႈ႕ထားေသာ စကၠဴပံုၾကီးကို ၀ါးျခမ္းျပားႏွင့္ ဖြေပးရင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေရရြတ္ေလသည္။
မီးပံုၾကီးမွာ အထက္သို႔ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္စာေလာက္နီးနီး တရွိန္ထိုးတက္ျပီးမွ ျပန္က်သြားသည္။ ကေလးမ်ားက အားရ၀မ္းသာ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၾကသည္။ ေဟာ္ရီးႏွင့္ အူရိယာကုလားတစ္စုက “ဂ်ပန္ေတြအားလံုး ဒီလိုမာလကတြားတယ္ေနာ္၊ ကန္းတယ္ရွိတယ္” ဟု ခ်ီးက်ဴးသည္။ သာအိႏွင့္ျမတ္ေမႊးတို႔ကလည္း မီးပံုေရွ႕တြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႔၍ မဟာမိတ္နိပြန္တို႔ သူ႐ို႕ေငြစကၠဴမ်ား ေလာင္စာသင့္သလို သင့္ၾကပါေစရန္ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းၾကသည္။
ငဘက မီးပံုကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းမ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျဖင့္ ေတြေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္သီးဆုပ္၍ ညာလက္ကိုေဘးသို႔တန္းျပီးလွ်င္ တံေထာင္ဆစ္ကို ေထာင့္မွန္က်ေအာင္ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ေျမကိုေဆာင့္ေသးသည္။ ငဘသာလွ်င္ ဘုရားေလာင္းျဖစ္ဘိမူကား ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ထိုဒဏ္ကို မခံမရပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ငလ်င္လႈပ္မိေပလိမ့္မည္။
“သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ျပီ” ဟု ငဘက အသံကုန္ ဟစ္လိုက္သည္။ ကြင္းေနာက္ဘက္ ေတာတန္းကေလးက ငဘေအာ္သလို လိုက္၍ေအာ္သည္။
ငဘက ယခုကဲ့သို႔ ေအာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေအာ္၍အရသာရွိသားပဲ။ မိမိက တိုင္သံေပးသည္ကို ေတာတန္းကေလးက ေဖာက္လိုက္သည္မွာလည္း နားေထာင္၍ အေကာင္းသားပဲ။ သို႔ေသာ္ သူဘယ္အေရးေတာ္ပံုကို ေအာင္လိုက္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။
သူ႕ေရွ႕က မီးပံုကေလးမွာ ျပာက်သြားျပီးလွ်င္ မြဲသည္ထက္မြဲ၍လာေလသည္။
အရွင္ၾကီး သခင္ၾကီးတို႔ အားကိုႏွင့္ ငဘ ေဆာက္တည္လာခဲ့ေသာ ငဘ၏ေနာင္ေရးမွာလည္း ငဘေရွ႕က မီးပံုကေလးထဲတြင္ ပါ၍သြားေလသတည္း။
(ေမာင္ထင္)
အခန္း (၄)
အခန္း (၄) ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစ
ျဖိဳးတုပ္ လုပ္ပံုႏွယ္ ရွက္စရာပဲ ေကာင္းေတာ့သည္။ နိင္ငံၾကီးသား မပီသလုိက္ေလ။ ဘယ္နွယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႕ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဇာတိမာန္ ပြက္ေလာရိုက္ေစေသာ အမ်ိဳးသား အလံၾကီးကုိမွ စပါးပံု တက္လုရာမွာ သင္းအသံုးခ်သည္။ နိင္ငံၾကီးသားတို႕ အျမင္မွာ ရွက္စရာ ပါလား။ ရွက္ရွက္နွင့္ လဲျပီး ေသလုိက္ဖို႕ ေကာင္းသည္။
သို႕ေပမယ့္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ႏွေျမာဖို႕ အေကာင္းသား ၊ အေၾကာင္းမရွိဘဲႏွင့္ေတာ့ လဲျပီး ေသဖို႕မသင့္ ။ ကၽြနု္ပ္တုိ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ သံုးသပ္၍ ေသသင့္မွ ေသလုိက္ၾကပါစို႕။
အင္း….စဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ငါတို႕ ဗမာနိင္ငံေတာ္ၾကီး လြတ္လပ္သည့္ အျဖစ္သနစ္ကို ငါတို႕ ျမန္မာနိင္ငံေတာ္သားျဖစ္ေသာ ၊ ေက်းလတ္ေတာရြာ ပစၥႏၲရာဇ္ ဇနပုဒ္သား ျဖိဳးတုပ္က ယခုကဲ့သို အမ်ိဳးသား အလံေတာ္ၾကီးကို တခမ္းတနား လႊင့္ထူကာ ေမာ္ကြန္း တင္ခဲ့သည္မွာ ငါတို႕ျမန္မာ့ အနာဂတ္သမိုင္းတြင္ ဂုဏ္ယူစရာခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့ျပီး တကား။
ဤကဲ့သို ဂုဏ္ယူနိင္ေလာက္ေအာင္ စီမံဖန္တီးေပးေသာ သူေတာ္ေကာင္း သူေတာ္ျမတ္ အေပါင္းတို႕အားလည္း ငါတို႕သည္ ေက်းဇူး တင္႐ွိထိုက္လွေပ၏ တကား။ သူတို႕သည္သာလွ်င္ ငါတုိ႕ ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေတာသူ ၊ ေတာင္သား အေပါင္းတို႕အား နွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္မွ် တေသြးတည္း တသားတည္း အေနျဖင့္ ေကာင္းရာ သုဂတိသို႕ လားေစရန္ ျမင့္ျမတ္ၾကီးမားလွေသာ၊ ပညာေရး အေျခခံစနစ္ျဖင့္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ သြန္သင္၍ ေခ်ာင္ပိတ္ထားခဲ့သည္ မဟုတ္တံုေလာ။ ထိုေက်းဇူးေတာ္ အစုံေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖိဳးတုပ္၏ ဥာဏ္္အျမင္ ဤမွ်ၾကီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေခ်သည္ တကား။
“ ဟိသစၥံ ” ထုိစကားသည္ မွန္၏။ ငါတို႕၏ အရွင္သခင္ အဂၤလိပ္ အစိုးရမင္းတို႕သည္ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားတို႕အား ရင္၀ယ္သားကဲ့သို သနားၾကင္နာတက္ေသာ မဟာဂရုဏာ ေတာ္ျဖင့္ ငါတို႕၏ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို သိမ္းပိုက္လိုက္တုန္းက ငါတို႕ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အေျခသည္ သုည ဒီဂရီ၌ တည္ခဲ့၏။ ထိုမွ် နံုခ်ာ ဖ်င္းအ လွေသာ အေျခအေန မ်ိဳးမွ တုိးတက္ေစရန္ ရည္သန္ကာ အရွင္အဂၤလိပ္ မင္းတို႕သည္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္လုိက္ေလရာ ၁၃၀၄ ခုနွစ္ သူတို႕တေတြ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္၌ ငါတို႕ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားတို႕၏ မူရင္းျဖစ္ေသာ ငဘမ်ား ၊ ျဖိဳးတုပ္မ်ား၏ အေျခမွာ ဒီဂရီ သုည တစ္လံုးမွသည္ နွစ္လံုးသို႕ တိုးတက္ရစ္ေလျပီ။
ထို႕ေၾကာင့္ စပါးပံုေပၚတြင္ အမ်ိဳးသား အလံစိုက္ကာ လြတ္ျပီး လပ္ေနေသာ ျမန္မာနိင္ငံေတာ္ၾကီးကို ထူေထာင္ခဲ့ေသာ တမတ္သား သခင္ျဖိဳးတုပ္အတြက္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား လယ္သမားအေပါင္းတို႕၏ ကိုယ္စား ငါတို႕နည္းနည္းမွ် ရွက္စရာမလို။ ငဘလည္း ရွက္စရာမလို။
စင္စစ္ ငဘကလည္း နည္းနည္းမွ် မရွက္ပါ။ သူ႕ေက်ာျပင္ ဓါးရွ ခံရ၍သာ မခံခ်င္ျဖစ္မိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ နိင္ငံၾကီးသား ဘ၀ႏွင့္ မေနဖူးေသာ ျဖိဳးတုပ္၏ နိင္ငံၾကီးသား မပီသသည့္ ျဖစ္အင္ကို ရင္မျပီး စုပ္သပ္ဖို႕ မလိုေတာ့ျပီ။ ရွက္ထိုက္သူတို႕ ရွက္တတ္ဖို႕ ထားလိုက္ေတာ့မည္။
စင္စစ္ ဒီဟာမ်ိဳးက ဘာမွ် အေရးမၾကီး။ လက္ငင္းအေရးတၾကီး လုပ္ဖို႕က ငဘေဆးရံု ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႕ ျဖစ္သည္။
ေျပာေန ၾကာေရာ့။ ေဆးရံု အျမန္ပို႕မည္။ သို႕ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာ အေျခအေနအရဆိုလွ်င္ အနီးဆံုး ေဆးရံုကို အျမန္ဆံုးေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕ဆိုသည္မွာ ဘယ္နည္းျဖင့္မဆို နွစ္ေရေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးေရေလာက္ ေလွျဖင့္ အျပင္းေလွာ္ရဦးမည္။ လမ္း၌ ဦးသာေဂါင္ၾကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ပိုက္ဆံ၀င္ေတာင္းရဦးမည္။ ျမိဳ႕ဆိုတာ ငဘလည္း ေရာက္ဖူးသည္ မဟုတ္။ သာအိေတာ့ တစ္နွစ္တေခါက္ေလာက္ ေရာက္ဖူးသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငဘက သာအိကို အေဖာ္ေခၚသည္။ ျမတ္ေမႊးကိုမႈ လယ္ကြင္းရွိ က်န္ရစ္သူ သားမယားကေလးမ်ား ၾကည့္ဖို႕ထားခဲ့ရမည္။
သာအိ၏ ညီကေလး ငတက္ကိုလည္း ပဲ့ကိုင္ဖို႕ ေခၚရဦးမည္။ ထမင္းအုိးေတာင္း ၊ ဟင္းအိုးေတာင္း ျပင္နွင့္ၾကေပေရာ့။ ေဟာ္ရီးအတြက္လည္း ကုလားတစ္ေယာက္ အပိုေခၚဦးမွ ျဖစ္မည္။ သင္းတို႕က ဇာတ္ၾကီးေလေတာ့ လမ္းစားဖို႕ ကုလားပဲေလွာ္တို႕ ၊ မုန္႕ဆန္းေလွာ္တို႕ ထုပ္ထား နွင့္ၾကေပေရာ့ ။ ဤမွ် အျပင္းစီမံလုိက္ရာ ငဘတို႕ လူသိုက္ ညေန ေရအမွီ လယ္ကြင္းမွ ထြက္နိင္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဟိုညက မီးထိန္းလင္းေနေသာ ေရေက်ာ္၀ကိုု ခဏ၀င္ရဦးမည္။ ငဘ ၊ သာအိ နွင့္ ကုလားေလးတို႕သည္ ေရေက်ာ္၀ တရုတ္ဆုိင္ တံတားသို႕ တက္ၾကသည္။ တရုတ္ဆုိင္ အနီးအနား အိမ္ေျခ ဆယ့္ေလး ငါးအိမ္ေလာက္ရွိသည္။ ထုိအစုက လူမ်ားက လူေလးငါးေယာက္စုျပီး ေန႕လည္ ကင္းဖဲြ႕၍ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ငဘတို႕ တက္လာေသာ အခါ ငဘအား…
“သခင္မ်ိဳးေဟ့ဟု” လက္သီးဆုပ္ လက္ရုန္းတန္းေအာ္ကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူတို႕၏ အခ်ိန္းအခ်က္အရ ငဘက “တို႕ဗမာ” ဟု ျပန္ေအာ္ရမည္။ သို႕မွ မိတ္ေဆြနဲ႔ ရန္သူ ခဲြျခားတတ္မည္။ သို႕ေသာ္ ငဘသည္ ဤမွ်ေလာက္ ပညာအရည္အခ်င္း ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္။
ငဘတို႕ ဤမွ် အကင္းပါးလွ်င္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရသည္မွာ ၾကာလွေပေရာေပ့ါ။ ယခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ျမန္မာေတြလည္း မလြတ္လပ္ေသး။ ငဘလည္း အေျဖ မေပးတတ္ေသး ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကင္းသမားမ်ား ၀ိုင္းအံုေျပးလာသည္။ ငဘလည္း လန္႕၍ ေနာက္ဆုတ္သည္။ သို႕ရာတြင္ အခ်ိန္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကင္းသမားမ်ားက ငဘမွန္းသိသည္။
“ ေဟ့ေကာင္…ငဘရ ၊ ဘာေၾကာင့္ေျပးသလဲ ”
“ ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕လား… ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို လုိက္ရသလဲ ”
“ အို..ငဘရာ ၊ မင္းနွယ့္ကြာ… သခင္မ်ိဳးေဟ့လုိ႕ အခ်က္ေပးေနတာ ၊ မၾကားဘူးလား ”
“ ေအာ္ ကိုၾကီး ငလံုးလား ၊ ၾကားေတ့ာ ၾကားတာေပါ့ဗ်ာ ”
“ ေအးလဟာ…ၾကားရင္ ထူးပါလားဟ ”
“ ကဲ…ထူးပါျပီတဲ့ဗ်ာ…ဗ်ိဳ႕ ”
“ အမေလးေလး…ဒီလိုထူးပံု မဟုတ္ဘူးကြ ေခတ္မမွီတဲ့ ငဘရ…၊ တို႕ဗမာလို႕ ျပန္ထူးရတယ္ဟ ၊ ေတာသားလည္း ဆိုရဲ႕ ေသာက္ဖ်င္းႏုိင္လိုက္တာလည္း လြန္လုိ႕ ”
ကင္းသမားမ်ားက ၀ိုင္းရီၾကသည္။ ငဘလည္း အလြန္ရွက္သြား၏။ ငဘလို ေတာသားအဖို႕ ဒါမ်ိဳးမွ ရွက္စရာေကာင္းသည္။ စပါးပံုလုခံရသည္မွာ ဘာမွ် အေရးမၾကီး ။ သူမ်ား ၀ိုင္းရယ္ခ်င္း ခံရမွ ဟီရိၾသတပၸတရားဟူသည္။ ကင္းသမားတို႕မွာ တစ္ကြင္းထဲ သားမ်ား ျဖစ္ေလရာ ငဘအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးသည္။ ေဟာ္ရီး၏ အေၾကာင္းကို ၾကားသျဖင့္ စုပ္တသတ္သတ္ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ေလွသို႕ဆင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကိုၾကီး ငလံုးနွင့္ မၾကီးစာတို႕က လမ္းစားဖို႕ေဟာ္ရီးကို ငွက္ေပ်ာသီး ၊ အုန္းသီး လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ အမူအရာျပၾကသည္။ တကယ့္ေစတနာနွင့္လည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ၾကပါေပသည္။
ျပီးလွ်င္ ငဘက ညက အျဖစ္အပ်က္ အသံဗလံမ်ား အေၾကာင္း ေမးသျဖင့္ တံတားမွ တရုတ္ဆိုင္ဆီသို႕ သြားၾကသည္။
အဟန္ရႈပ္သည္ ငဘကို သေဘာေကာင္း၍ ေျဖာင့္မတ္၍ မဟုတ္မခံတတ္၍ ခင္မင္ရွာသည္။ ငဘမွာ သည္ကြင္းတြင္ မွန္မွန္လုပ္ မွန္မွန္စားနိင္သူ ျဖစ္ေလရာ အဟန္ရႈပ္က ငဘကို သူမ်ားတကာထက္ အထင္ၾကီးသည္။ သူ႕ကို စိတ္လည္းခ်သည္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္သည္။ ဤမွ် လက္ပြန္းတတီး စိတ္တူသေဘာတူ ရင္းႏွီးေလေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္က ငဘကို ျမင္သည္ဆိုလွ်င္္ပင္ သူ၏ ညီငယ္တစ္ဦး အိမ္ျပန္လာသည္တြင္ အစ္ကိုျဖစ္သူက အိမ္တြင္းမႈမ်ားကို ဆီး၍တိုင္သက့ဲသို႕ ခေရေစ့တြင္းက် တိုင္ေလသည္။
ေရွးတုန္းကဆိုလွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ မေန႕ညေနေလာက္က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံသိမ္းေသာ စားပဲြတန္းလ်ားေနာက္က မွန္ဘီဒိုထဲ၌ ကုလားအုတ္တံဆိပ္ ပေလကပ္လံုခ်ည္၊ ဆီစိမ္လံုခ်ည္၊ ၾကယ္တံဆိပ္စြပ္က်ယ္ ၊ မအံုးစိန္ ဇာေဘာ္လီ ၊ ရွာပန္းထည္ အနီ၊ ေကေကလံုခ်ည္ ၊ သရက္ထည္ ထဘီ ၊ ပန္းစည္းၾကိဳး ၊ ေက်ာက္ဆူးတံဆိပ္ ဘန္ခ်ည္ၾကိဳး၊ ငါးမွ်ားတံ အရြယ္ အစားစား ၊ စကၠဴေရာင္စံု ၊ ခဲတံ ၊ ေက်ာက္တံ ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း ၊ ဘီး၊ ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ကႏုကမာၾကယ္သီး စေသာ ဗလိနတ္စာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ကုန္အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႕သည္ ၊ ဒူးေနရာ ဒူး ၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ဆိုသလုိ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ အကန္႔ကန္႔တို႔၌ တင့္တယ္စြာစံပယ္လ်က္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဆီပံုး ၊ ေရနံဆီပံုး ၊ ဆပ္ျပာ ၊ ဖေယာင္းတိုင္တို႕မွာလည္း ၊ သူ႕ထင္းရႈးပံုးနွင့္သူ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ ေနခဲ့သည္။ ငရုတ္ ၊ ၾကက္သြန္ ၊ အာလူး ၊ ပဲ ၊ ႏွမ္း စသည္တို႕မွာ ဆိုင္ေခါင္းရင္းတြင္ ရွိေသာ ထင္းရႈးေသတၱာ တင္ခံု၌ သူ႕အခန္းနွင့္ သူ တစ္သိုက္စီ တည္ရွိခဲ့သည္။
ယခုငဘၾကည့္လုိက္ေသာ အခါမူကား ၊ ဘီဒိုု၌ ဗလာ ၊ ထင္းရႈးပံုး၌ နတိၳ ၊ ထင္ရႈးသား တင္ခံု၌ ဘာမွ မရွိ ၊ ေရနံဆီ ကေတာ့ၾကီးက ဘီဒိုထဲ ေရာက္ေနသည္။ ဆီစုပ္ေသာ ဘံုဘိုင္မွာ ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္၏ သားကေလးက ျမင္းလုပ္၍ စီးေနသည္။ စားပဲြ ကုလားထိုင္ တို႕မွာလည္း ျပန္႕က်ဲ ျပိဳကဲြ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွ၍ကုန္ေခ်ျပီ။
အဟန္ရႈပ္သည္ ေတာအေနမ်ား၍ ျမန္မာစကား ပီသေအာင္ ေျပာတက္သည္။
တကယ္ေတာ့ အဟန္ရႈပ္ ျမန္မာစကား ပီသသည္မွာ ဘာမွ မဆန္းပါ။ ၁၂ နွစ္သား အရြယ္ေလာက္က စ၍ ျမန္မာေျမနင္းျပီး ၊ ျမန္မာေရကို ေသာက္ခဲ့သည့္ေနာက္ ျမန္မာစကားကိုမွ မပီသလွ်င္ ဘယ္စကားကို ပီသရမွာလဲ။ ဟိုဂႏၲာလရာဇ္ျပည္ၾကီးရွိ ေကာင္းတံုနယ္ ေက်းရြာမွ အဟန္ဆိုေတာ့ တရုတ္ကေလးသည္ ကတၱဴရြက္သေဘၤာၾကီး စီးျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္လာသည္။ ငဘက အဟန္ရႈပ္က သူ႕အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္း ေနွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာျပေသာ အခါ သူရန္ကုန္ေရာက္စက ခါးတြင္း ၾကိဳးနဲ႔သီ၍ ပတ္ထားေလ့ရွိေသာ တရုတ္ေၾကးျပား အေပါက္ၾကီးမ်ားကို ထုတ္ျပေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကးျပား အေပါက္ၾကီးမ်ားမွာ ျမန္မာသံုးပိုက္ဆံ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္သည္ ေရေက်ာ္၀၌ ဤမွ်ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ ဆိုင္ၾကီးကို အပိုင္စီးနိင္ေအာင္ အဘယ္ပံု လုပ္သနည္းဟု ငဘ မေတြးတက္။ ငဘမွတ္မိသမွ်မွာ အဟန္ရႈပ္သည္ ရန္ကုန္မွ ေရေက်ာ္၀သို႕ ေရာက္ခါစ ယခုသူပိုင္ေသာ ဆိုင္တြင္ ထမင္းခ်က္ရသည္။
ထိုအခါ အဟန္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အရြယ္ လူပ်ိဳျဖစ္သည္။ ငဘကား ပုဆုိးကြင္းသိုင္း မျဖဳတ္ေသးေသာ အရြယ္၌ ျဖစ္၏။ မိေဖာ့ေတာင္မွပဲ ထဘီကို ရင္မရွားတက္ေသး။ သို႕ေသာ္ ငဘသည္ မိေဖာ့ကို ခုိးေျပးေသာနွစ္၌ အဟန္႐ႈပ္က ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ေနျပီ။ သင္းတို႕ တရုတ္ေတြဟာ ဘယ္လို ပိုက္ဆံရွာပါလိမ့္။ သူတို႕ကေတာ့ တယ္ျပီး ကုသိုလ္ထူးတာပဲ။ ငဘငယ္စဥ္က အဟန္ကို “ ေဟ့ ေပါက္ေဖာ္ ” ဟု ေခၚဖူးသည္။ လူလားေျမာက္သည့္ ေန႕မွစျပီး ငဘသည္ အဟန္အား အဟန္ရႈပ္ဟု ေခၚကာ ရိုေသခန္႕ညားလာရသည္။ အဟန္ရႈပ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာလို ဦးအဟန္ေပ့ါ။
ေအာ္ လူဆိုတာ သူ႕ကံအက်ိဳးေပးနဲ႔သူပဲ။ ငဘသည္ အဟန္ရႈပ္ၾကီးပြားသည့္ အေၾကာင္းကို ဤမွ် အထိသာသိသည္။ အဟန္ရႈပ္က ငဘအား “ မင္းၾကီးပြားခ်င္လွ်င္ ငါ့ကို ၾကည့္ဟု ” ေျပာဖူးပါ၏။ ယင္းသို႕ ေျပာဖူးသျဖင့္ အဟန္ရႈပ္ကို ခဏခဏ ၾကည့္မိပါ၏။ သို႕ေသာ္ ငဘမွာ မၾကီးပြား။ အဟန္ရႈပ္ သာလွ်င္ၾကီးပြားသည္။ ထိုအခ်က္သည္သာလွ်င္ အံဖြယ္ဘနန္း ထူးဆန္းလွသည္။ အဟန္ရႈပ္က ဗမာစကားကို ဌာန္ကရိုဏ္းက်ေအာင္ ေျပာတက္သည္မွာ ငဘအဖို႕ ဘာမွ မထူးဆန္း။
“ ကဲ ဒါပဲၾကည့္ေတာ့ ကိုငဘေရ။ က်ဳပ္ တရုတ္ဆိုေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႕ ရြာေက်ာင္းကို ဆြမ္း ၊ ကြမ္း ေထာက္ေနတဲ့ ဒကာ အရင္းပါဗ်။ သာေရး နာေရးမွာ ဆိုလည္း ဘယ္တုန္း အခါမွ် မျငင္းဘူး။ ၾကည့္ေလ ေခ်ာင္းဦးဘုရား ထီးတင္တုန္းက ပန္းဆဲြျပား….ၾကီးကို လွဴတာ က်ဳပ္ပဲ မဟုတ္လား ။ ကဲ…ကဲ ကိုငဘတို႕ ၊ ကိုလံုးတို႕လည္း အသိသားပဲ။ တရုတ္နွစ္သစ္ကူးရင္လည္း က်ဳပ္ ခ်က္အရက္ အ၀တိုက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီနွစ္ အရပ္ပ်က္ခါနီးမို႕ က်ဳပ္အေစာင့္ အေရွာက္ ရပါေစေတာ့လုိ႕ ျဖိဳးတုပ္တို႕ လူသိုက္ကို အျမဲလိုသမွ် ေထာက္ပံခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ရတာ အသည္းနာဖို႕ေကာင္းတယ္။
က်ဳပ္ ေရေက်ာ္၀က လူမ်ားကေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ျဖိဳးတုပ္ကို ေၾကာက္ရသကိုး ။ ဘယ္တတ္နိင္မလဲ။ က်ဳပ္က ပစၥည္းကုန္တာ မနွေျမာပါဘူး။ လူကိုယံုမိလို႕ ဒီေလာက္ျဖစ္ရတာ ပိုျပီး အသည္းနာတာပါပဲ။ အမယ္..အခုမွဗ်ိဳ႕ လူဆိုးနဲ႔ လူေကာင္း ခဲြျခားသိရတာ ကလား..။ က်ဳပ္တို႕တေတြ အထင္ၾကီးေနတဲ့ စိပ္ပုတီးၾကီးနဲ႔ ဦးသာအိုၾကီးဟာ လက္တဖက္က ဓါးကိုင္ျပီး မဆိုင္သူ မကပ္ၾကနဲ႔လို႕ ေအာ္တာ က်ဳပ္ျဖင့္ ရယ္ေတာင္ ရယ္မိတယ္ဗ်ာ။ မယံုရင္ ကိုလံုးကို ေမးၾကည့္။ ”
အဟန္ရႈပ္လည္း ရင္ထဲ၌ ရွိသမွ်ကို သက္သာရာ ရပါေစေတာ့ဟု အကုန္ဖြင့္ခ်လုိက္သည္။ ငဘနွင့္တကြ ေရေက်ာ္၀အစုက လူမ်ားလည္း အဟန္ရႈပ္ကို ဂရုဏာ သက္စြာျဖင့္ ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ၾကသည္။ ေရေက်ာ္၀က လူမ်ား ဤစကားကို ၾကားရသည္မွာ အခါ ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္းျပီ။ ျငီးေငြ႕လွျပီ။ သို႕ေသာ္ အဟန္ရႈပ္ စိတ္ထိခုိက္မည္ စိုး၍ သူထပ္ေျပာတုိင္း ေျပာတိုင္း အသစ္ျဖစ္သကဲ့ အိေၿႏၵာရစြာ နားေထာင္ၾကသည္။
“ႏို႕ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြၾကာျပီ.. ခြင့္ျပဳၾကပါဦး။ ေရသိပ္က်လွ်င္ ေရေက်ာ္ မေက်ာ္နိင္ပဲ ေနဦးမည္ဟု” ငဘက အဟန္ရႈပ္နွင့္ တကြ ရြာသားမ်ားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျပီး ခရီးျပင္း ထြက္ခဲ့သည္။ ညသန္းေခါင္ မတိုင္မီ ဆိတ္ၾကီးကုန္းသို႕ေရာက္သည္။ ဆိတ္ၾကီးကုန္းသည္ သုႆန္တစျပင္ကဲ့သို႕ ျငိမ္လွသည္။ ဦးသာေဂါင္တို႕ အိမ္ေနာက္ေဖး တံတား၌ ငဘဆိုက္သည္။ ဆိုက္လွ်င္ ဆုိက္ခ်င္း ငဘအား “သခင္မ်ိဳးေဟ့” ဟူေသာ အသံတသံက ဆီးၾကိဳနုတ္ဆက္သည္။ ငဘမွင္တက္မိေနသည္ ။ ဒီစကားကုိ သူခဏခဏ ၾကားခဲ့ျပီ ၊ ကိုၾကီး ငလံုးကလည္း အေျဖကို သင္ေပးလုိက္ျပီ။ သို႕ေသာ္ ဒီစကားၾကားတိုင္း တေစၦအေျခာက္ခံရသလို ျဖစ္ျပီး ငိုင္သြားသည္။
ေဟာ္ရီးနွင့္ အတူပါလာေသာ ကုလားကေလးက ငဘသံ တံုျပန္ျခင္း မျပဳလွ်င္ အလိုက္ခံရဦးေတာ့မည္ဟု နားလည္မိ၍ တို႕ဗမာဟု အခ်က္ျပန္လိုက္သည္။ “ဟဲ့ ကုလားသံၾကီးပါ ကလား” ဟု လူစုက ေအာ္သည္။ “ဟာ ကုလားေတြ တက္လာတာပဲ ၊ တို႕ကို ရန္မူမလို႕ ထင္တယ္” ဟု တစ္ေယာက္က ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္ခံရသလို ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္ ေျပာသည္။ လူစုလည္း ရွိသမွ် ေလးျမွား ၊ နွစ္ဘက္ခၽြန္ တုတ္ ၊ ဓါးတို႕ကို ကိုင္ျပီးလွ်င္ ကုလားတက္ေခါက္လုိက္သည္။ တစျပင္ဟု ငဘထင္ရေသာ ဆိတ္ၾကီးကုန္း ရြာမွာ ေသသူေတြ အသက္၀င္ျပီး ရွင္သန္ထေျမာက္သျဖင့္ တရုန္းရုန္းေနၾကသလို အုန္းအုန္းနွင့္ ျမည္သြားသည္။ ရြာရိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ တံခါးပိတ္သူပိတ္ ၊ ရြာျပင္ ေျပးသူေျပး ၊ ကုလားတပ္ၾကီး ခ်ီလာျပီဟု ေအာ္သူေအာ္ ၊ တို႕ဗမာ အသံကလည္း တခဲနက္ ေပၚ္လာသည္။
ငဘလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္မွ အိပ္ရာမွ လန္႕နိးလာသကဲ့သို႕ ကမန္းကတန္း ေလွေပၚမွ ေန၍
“က်ေနာ္ ေရေက်ာ္၀က ငဘပါ ။ ဦးသာေဂါင္ဆီကို လာတာပါ”
ဟု ကုန္းကုန္းျပီး ေအာ္၏။ ထုိအခါမွ လူစုလူေ၀း ရွဲသြားျပီး အိမ္ေပၚသို႕ တက္ရေလသည္။ ရြာသူရြာသားတို႕ အေမးအျမန္း ထူလွ၍ တစ္ေၾကာင္း ၊ နံနက္တြင္ ထြက္နိင္ရန္ ကိုသာေဂါင္ထံမွ ေငြေရးေၾကးေရး စကားေျပာရ၍ တစ္ေၾကာင္း ၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၂ ခ်က္တီးမွ ငဘ တေရးတေမာ အိပ္ရသည္။ နံနက္လင္းေသာ အခါ ငဘေရာက္ခ်ိန္၌ ကုလားတက္ျပီဟု ေအာ္၍ အေျပးတြင္ ရြာထဲက ဗမာအိမ္ သံုးေလးအိမ္ကို ဗမာတက္ျပီး ေအးဓါးျပ တိုက္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ ငဘက ဗမာ ဗမာခ်င္းတိုက္သည္မွာ မျဖစ္နိင္ဟု ေတြးသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား သခင္ျဖိဳးတုပ္၏ ေနာက္လုိက္တဦးက အမ်ိဳးသား အခ်င္းခ်င္း လက္ဖ်ားနွင့္ မတို႕ဘူးဟု ဆိုသည္ကို ဘုရားေဟာ ေဒသနာကဲ့သို႕ ေတာသားတို႕ဘာ၀ ယံုစားမိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မနက္စာကို ခပ္ေစာေစာ စားျပီးလွ်င္ ငဘနွင့္ ေဟာ္ရီးတို႕ ခရီးတတန္ ထြက္ၾကျပန္သည္။ လမ္း၌ ကရင္ရြာဆိပ္မ်ားတြင္ အေမာအပန္းေျဖရန္ ေခတၱဆိုက္သည္။ ကရင္ ဖထီးတို႕က ငဘကို မသကၤာ၍ ခဏခဏ လာစစ္သည္။ ဘာသာဘာ၀ ေျပာဆိုၾကသည္ကို ငဘနားမလည္။ ကရင္အိမ္မ်ားသို႕ စားစရာ ေတာင္းသည္ထိ္။ ကရင္အခ်ိဳ႕က
“နင္တို႕ ဗမာေတြ တကယ္မယံုရဘူးေ၀့၊ ညည ႏြားတို႕ ၾကက္တို႕ လာလုျပီး သတ္သတ္စားတယ္။ ဒီလိုသာ ဆုိရင္ ေ၀း ၊ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ၾကေတာ့မွာပဲ၀ဲ့” ဟု ရင္ေလးဖြယ္ စကားေျပာသည္။ ထိုညက ကရင္ရြာမွ ထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ တညလံုး ေလွာ္လာရာတြင္ ျမစ္ၾကီးေဘး တဖက္တခ်က္မ်ား၌ ကရင္ရြာ ၊ ဗမာရြာမ်ား ၌ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ငဘမွာ အေတာ္ပင္ စိတ္ေလးမိသည္။
“နင္တို႕ ဗမာေတြ တယ္မယံုရဘူး ေ၀့ ” တဲ့။ မွန္သည္။ ျဖိဳးတုပ္တို႕လုိ ဗမာမ်ိဳးကို ကရင္မေျပာနွင့္ ငဘေတာင္မွ မယုံနိင္ပါ။ ကရင္ဆိုသည္မွာ နဂိုကပင္ ရိုးသားသူ ျဖစ္သည္။ အဲ တခုေတာ့ ရွိသည္။ သူတို႕လူမ်ိဳးက “ ဟင္ ” ဆုိလွ်င္ ျပီးေရာျပီးေရာ။ ေကာင္းကင္ျပင္ တခုလံုးသည္ လမင္း၏ ဆုတ္ေနေသာ အရွိန္အ၀ါတို႕ျဖင့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား လင္းေနသည္။ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနေသာ ရြာမ်ားမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံတို႕သည္ ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေျပး၍ ဟက္သည္။ ငဘသည္ ထိုမီးေတာက္ မီးလွ်ံတို႕ကို ၾကည့္ျပီး ေလွဦးမွ မွန္မွန္ေလွာ္လာရာ တေယာကုန္း ေရေက်ာ္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ေရေက်ာ္သည္ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသည္။ ေဗဒါမ်ားလည္း ေမ်ာေနသည္။ ေရေက်ာ္ထဲကို ၀င္နိင္ေအာင္ ေဗဒါေဖာင္ၾကီးမ်ားကို ေလွာ္တက္နွင့္ တအားခဲြရသည္။ ေရေက်ာ္ထဲ ေရာက္သည့္ အခါ၌လည္း ငဘသည္ ေလွဦးမွ ထိုင္၍ ေဗဒါဘုတ္တို႕ကို ေလွဦးမွ ထိုင္၍ တအားဆဲြယူပါမွ ေလွသည္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားနိင္သည္။ ေဗဒါဘုတ္ကို ေလွာ္တက္နွင့္ ေထာက္လုိက္လွ်င္ “ေဖာက္ ” ခနဲျမည္သည္။
ည၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲ၌ ထိုေဖာက္ခနဲ ျမည္သံမွာ ငဘ၏ အေဖာ္ျဖစ္သည္။ ေဗဒါဖုတ္တစ္ဖုတ္ကို တက္နွင့္ ေထာက္လုိက္၍မွ “ ေဖာက္ ” ခနဲ မျမည္ဘူးဆိုလွ်င္ ငဘမေက်နပ္။ ရြက္တံရွည္ ေဗဒါတို႕မွာ ေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးဆီသို႕ လက္လွမ္းကာ “ထမင္းတစ္ဆုပ္နွင့္ ေရတစ္မႈတ္”ကို ေတာင္းေနသက့ဲသို႕ ၊ သို႕ေသာ္ ထိုေဗဒါ ဘုတ္တို႕သည္ ရုိးတံတို ေဗဒါဘုတ္ ပုပုကေလးမ်ားနွင့္ မတူ ၊ သူတို႕ကို ငဘတက္နွင့္ေထာက္ေသာ္ ေထာက္တိုင္း အသံမျပဳ။
သို႕ေသာ္ ေလွဦးနွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ေဗဒါဖုတ္တစ္ဖုတ္မွာ အေတာ္ ကတ္သီးကတ္သတ္နိင္သည္။ ငဘက ေလွာ္တက္နွင့္ေထာက္လုိက္ေသာ္ အခါ “ ဘုတ္ ” ခနဲ ျမည္သည္။ တက္ေစာင္းခုတ္လုိက္သည့္ အခါက်ေတာ့ “ ျဖန္း ” ခနဲျမည္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငဘက မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္မိသည္။ အလို ေဗဒါဖုတ္ၾကီးထဲမွာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားယားၾကီးလဟ။
ပဲ့ကိုင္ရင္း ငိုက္ေနေသာ ငတက္သည္ သူ၏ ငိုက္ေနေသာ ဇာတိကို မေပၚေအာင္ ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႕ျပီးလွ်င္ တက္တခ်က္ သုတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေလွကားမေရြ႕ေခ်။ ငဘမူကား ထုိ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားယားၾကီးကိုသာ အာရံုစိုက္ကာ သူ႕ဘက္ပါလာေအာင္ ေလွာ္တက္နွင့္ ယက္ယူသည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးၾကီးလုိ အမေလးဗ် အခါလည္သားကေလး ေျခကားယား လက္ကားယားနွင့္ ေဗဒါဖုတ္ေပၚမွာ ဖားေပါင္စင္းေနပါေရာ့ ကလား။ ေအာ္ ဖထီးေတြကို သနားဖို႕ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဧကႏၲခုတ္ရင္း ထစ္ရင္း ၊ ေျပးရင္း လႊားရင္းနွင့္ မိခင္ဖခင္လုပ္သူတို႕သည္ ဤရင္ေသြးကေလးကိုပင္ ပစ္ခဲ့ရပါေပ့ါလား။
“ ေအာ္ ဒုကၡ …ဒုကၡ ဖြဟဲ လဲြေစ ဖယ္ေစ ၊ ဒီကေလးသာ ငါ့ကေလးဆိုလုိ႕ ဆိုလွ်င္ အမေလး
မိေဖာ့ေရ နင္ရင္ကဲြျပီး ငါလည္း ရင္ဆို႕ရမွာပါကလား။ ယခုေတာ့ ေတာ္ေသးရဲ႕ဟဲ့
ကရင္ ကေလးနဲ႔ တူပါရဲ႕ ”
ငဘသည္ ကေလးအေလာင္းကို ေလွာ္တက္ျဖင့္ ပက္လက္လွန္ၾကည့္သည္။
“ ေအာင္မယ္ ေတာ္ေသးရဲ႕ ပူတင္းေတာင္ မတြက္ေသးလုိ႕ ေယာက်ၤားကေလးမွန္း သိရတယ္ ၊ ကရင္ကေလးလုိ႕ ေအာက့္ေမ့ပါ။ လက္စသက္ေတာ့ ဗမာကေလးပါ ကလား ”
လမင္း၏ အေရာင္အ၀ါသည္ အလြန္တရာ မညံလွပါ။ ငဘ၏ မ်က္စိသည္လည္း ေတာေန မ်က္စိျဖစ္၍ ဇေ၀ဇ၀ါမျဖစ္နိင္ပါ။
“ ဟယ္ ငတက္ရယ္..လက္စသက္ေတာ့ ဗမာကေလးပါလား ” ဟု ငဘက ငတက္ကိုလွမ္း၍ ေအာ္ေျပာသည္။ ငတက္က ပါးစပ္မွ ဥံဳဖြ တို႕ကို ရြတ္၍ တအားေဆာင့္ကာ တက္ကုန္သုတ္လုိက္ရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါး အခါလည္ သားကေလးမွာ သူ႕အေဖာ္ ေဗဒါမ်ားနွင့္ အတူ သူ႕ဘ၀၏ ခရီးလမ္းစကို ရွာရန္ အလို႕ငွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသတည္း။
အေျခကား ဆုိသည္ထက္ ဆုိးလာသည္။ ထိုကေလး အေလာင္းသည္ ဗမာကေလးအေလာင္းျဖစ္၍ ဗမာ ငဘသည္ ကရင္ငဘတို႕အေပၚ စိတ္နာသြားေလမလား ။ ငဘမ်က္စိထဲတြင္ ဗမာကေလး အေလာင္းသည္ ရစ္၀ဲ၍ ေနပါေသာ္လည္း ငဘစိတ္ထဲ၌ ထိုကေလးသည္ ကရင္ကေလး ျဖစ္အံ။ သူ႕အေဖ သူ႕အေမမ်ားသည္ ငါ့ထက္ပို၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဟူ၍သာ ေတြးမိသည္။ ငဘ၏ ဦးေနွာက္ထဲသို႕ ဘယ္ဇာတိမာန္မွ ၀င္၍ ေျမွာက္ထိုး ပင့္ေကာ္ မလုပ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ငဘကား မတုန္မလႈပ္။ ညည္းတြားစရာ အေၾကာင္းရွိ၍ ညည္းရာ၌ သည္ပင္လွ်င္ ခပ္ေအးေအး နွင့္ ညည္းသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္တြင္ ဗမာရြာ တရြာ၍ နံနက္စာ စားရန္ ဆုိက္ရာ ကရင္နွင့္ ဗမာတို႕မွာ တေသြးတသံ တမိန္႕ထဲကို ေမွ်ာ္ကာ ရိုက္ပဲြဆင္ႏဲြေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ငဘၾကားသိရေလသည္။
သည္တစ္ေခါက္မွာမွ ငဘ ျမိဳ႕သို႔ေရာက္ဖူးရေတာ့မည္။ ဘာမွ်မသိနားမလည္၍ ငကက္ကို အေဖာ္လုပ္လာခဲ့သည္။ တစ္လမ္းလံုး စိတ္ရႈပ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ခဲ၊့ ျမင္ခဲ၊့ ၾကားခဲ့ရသည္။
“ငတက္ရယ္ ပထမေတာ့ ကုလား ၊ တရုတ္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကရင္နဲ႕လည္း မတည့္ပါဘူး။ ၾကာရင္ တုိ႕အခ်င္းခ်င္းလည္း ေဆာ္ၾကဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြာ။ ျမိဳ႕က်ရင္ေလ တရုတ္ေကာ ၊ ကုလားေကာ ၊ ကရင္ေကာ ၊ ဗမာေကာ ဘယ္သူ႕မွ ယံုနိင္စရာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ ငါ့ညီရာ” ဟု ငဘက ေလးေလးပင္ပင္ ညည္းတြားလုိက္သည္။
“ကဲ့ေဟ့ ျမိဳ႕ကို မေမွာင္ခင္ ကပ္နိင္ပါ့မလား” ဟု ငဘက ငတက္ကိုေမးသည္။ “ၾကည့္ကပ္တာေပ့ါ ကိုငဘရာ” ဟု ငတက္က ငဘကိုျပန္ေျပာသည္။
ေန၀င္သည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ျမိဳ႕ဦးက ေစတီေတာ္ၾကီး ေရႊေတြ ၀င္းေနသည္ကို ငဘဖူးေျမာ္ရသည္။ ငဘက ဦးအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်သည္။ သည္ဘုရားမ်ိဳးကို ကုသိုလ္ထူး၍ ဖူးေျမာ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သည္လုိ ေရႊေျပာင္ေျပာင္ ေစတီရင္ ျပင္မွာ ကလင္ကလင္ျမည္ေနေသာ ဆည္းလည္းသံကို နာခံရင္း မိေဖာ့နွင့္တကြ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳၾကီးပါ ဖူးလုိက္ရလွ်င္ ကုသုိလ္ကို ေဘးဖယ္ထားျပီး မိေဖာ့၏ မ်က္နွာကေလးကို ျမင္လုိက္ရတာနွင့္ပင္ အေမာေျပေလာက္ပါရဲ႕။
“ကိုငဘေရ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ ၊ ကမ္းဦးမွာ ေသနတ္ေတြတကုိင္ကိုင္နဲ႔ လူစုလူေ၀းတယ္ေကာင္းတယ္။ မနက္မွပဲ ကပ္ၾကစို႕” ဟူ၍ ငတက္က စိုးရိမ္းတၾကီးေျပာလုိက္၍ ငဘစိတ္ထဲ၌ ခဏတျဖဳတ္ ျမင္လုိက္ရေသာ မိေဖာ့မ်က္နွာမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ငဘမွာ ငတက္အားကိုးျဖစ္၍ သူအၾကံေပးသမွ်ကို ဦးမေလးပဲ လုိက္နာရန္ အသင့္ရွိေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊေစတီကေလးကို ျပျပမွ် ျမင္ရေသာ အရပ္က ေန၍ ငဘသည္ တစ္ညခိုေနရသည္။
နံနက္လင္းျပန္ေသာ ငဘ၏ ေလွကေလးမွာ ေၾကာက္ဆုတ္ ၊ ေၾကာက္ဆုတ္နွင့္ ျမိဳ႕သို႕ ကပ္ေလသည္။ အခ်ိန္မွာ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငိုက္ျမည္းေသာ ကင္းသမားတို႕က ထံုးစံအတိုင္းစစ္ေမးသည္။ ငဘမွာ ထံုးစံအတိုင္း “သခင္မ်ိဳးေဟ့” ဟု တိုင္သံၾကားလွ်င္ ေခါင္းနပန္းၾကီးၾကီး သြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ငတက္က “တို႕ဗမာ” ဟု အသံေဖာက္သည္။ ျပီးလွ်င္ သူတို႕ျမိဳ႕သို႕ လာေရာက္ရေသာ အေၾကာင္းတို႕ကို ေျပာ၍ ေဟာ္ရီးကို တဲြကာ ကမ္းနားဆိပ္သို႕တက္သည္။
“မင္းတို႕ႏွယ္ကြာ ၊ ကာလၾကီးပ်က္မွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ ေဆးရံုလာေနရေသးသလား ၊ ဂတ္တို႕ ရံုးတို႕ မရွိေတာ့ဘူးကြယ့္ ၊ ခုလည္း ျမိဳ႕ကို ကရင္ေတြ ၀ိုင္းမယ္လုိ႕ သတင္းရတယ္” ဟူ၍ ကင္းသမားတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
“ဒဏ္ရာက ဟက္တက္ၾကီးမို႕ ေတာမွာ ဘယ္လုိ ကုနိင္ပါ့မလဲ အစ္ကိုရာ” ဟု ငဘက ျပန္ေျပာသည္။
တဖက္ကမ္းမွ ေသနတ္သံ တခ်က္ၾကားရသည္။
ျမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ပိုင္းစီမွ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နွင့္ လူသံေတြ ၾကားရျပန္သည္။ ျမိဳ႕ဘက္က ေသနတ္သံတခ်က္တံု႕ျပန္လုိက္သည္။ ငဘအဖို႕ ထုိအသံသည္ ၀ရဇိန္လက္နက္သံဟူ၍ ထင္မွတ္မိသည္။
“ကရင္ေတြ တက္လာျပန္ျပီေဟ့” ဟု တခဲနက္ ေအာ္သံၾကားရျပန္သည္။ ေသနတ္သံတို႕လည္း မုိးမႊန္သြားေခ်ျပီ။ ကင္းသမားတို႕လည္း ေျမ၌ ၀ပ္ေနၾကရသည္။ ငဘ ၊ ငတက္ ၊ ေဟာ္ရီးနွင့္ ကုလားေလးတို႕မွာ ဒီလံုးခဲပံုေနာက္ ၀င္၍ ပုေနၾကရသည္။ ေတာင္ဘက္ကမ္းမွ မီးခုိးေတြ တက္လာသည္။ ရြာတန္းရွည္ၾကီး ေတာင္ဘက္မွ မီးခိုးလံုးသည္ ၾကီးမား၍သာ လာျပီးလွ်င္ ေျမာက္ဘက္ရွိ အိမ္မ်ားဆီသို႕ ကူးသည္။
နံနက္ခင္း ျမဴမႈန္ေတြ ထေနစဥ္ အပူဓာတ္ အခုိးအေငြ႕မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ တျပင္လံုးမွာ မိႈင္းေ၀ေ၀ဇာတ္ ခင္း၍ေနသည္။
ျမိဳ႕ဘက္က နွစ္လံုးျပဳး ေသနတ္သံမွာ တေဖာင္းေဖာင္း ျမည္ေနသည္။ တဖက္ကမ္းမွ ရို္င္ဖယ္က်ည္ဆံတို႕မွာ ရႊီခနဲ ျမည္၍ လူအမ်ား ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္သြားသည္။
“ ဒိုင္း ၊ ရႊီ ၊ ေဖာင္း ၊ ဗုန္း ” ဟူ၍ အုန္းျခိမ့္ျခိမ့္ညံေနေသာ အသံတို႕မွာ ဦးေသာဘိတ မယ္ေတာ္ ပ်ံတုန္းက ဒံုးတိုက္တာထက္ ျပင္းပါကလားဟု ငဘေအာက့္ေမ့သည္။
အသံေတြ အနည္းငယ္ စဲေသာ္ တဖက္ကမ္းမွ မီးလံုးၾကီးမ်ား တက္လာ၍ ရြာအိမ္တန္းၾကီးမွာ တစ္အိမ္မွ်ပင္ မက်န္ဟု ဆုိစေလာက္ပင္ ေလာင္ကုန္သည္။
ငဘလည္း အသံေတြအစဲတြင္ ေဟာ္ရီးကိုတြဲ၍ ေဆးရံုသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျချပင္းနွင္ခဲ့သည္။ လမ္းတစ္လမ္းလံုး ငဘမွာ ဒဏ္ရာရသူနွင့္ လားလားမွ်မတူ။ သုတ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။ ေဆးရုံေရာက္၍ ေဆးထည့္ခန္း ၀င္မိေလေသာ္ သူ၏ဒဏ္ရာသည္ ေဟာ္ရီးရေသာ ဒဏ္ရာထက္ပင္ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းဘိသကဲ့သုိ႕ သံမတလင္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ငဘသည္ ေခြယိုင္လဲျပိဳ၍ က်သြားျပီးလွ်င္ ေလးလံုးေျခာက္ဖက္ အတၱေဘာၾကီးမွာ ေမ့ေျမာ၍ သြားေလသတည္း။
ျဖိဳးတုပ္ လုပ္ပံုႏွယ္ ရွက္စရာပဲ ေကာင္းေတာ့သည္။ နိင္ငံၾကီးသား မပီသလုိက္ေလ။ ဘယ္နွယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႕ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဇာတိမာန္ ပြက္ေလာရိုက္ေစေသာ အမ်ိဳးသား အလံၾကီးကုိမွ စပါးပံု တက္လုရာမွာ သင္းအသံုးခ်သည္။ နိင္ငံၾကီးသားတို႕ အျမင္မွာ ရွက္စရာ ပါလား။ ရွက္ရွက္နွင့္ လဲျပီး ေသလုိက္ဖို႕ ေကာင္းသည္။
သို႕ေပမယ့္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ႏွေျမာဖို႕ အေကာင္းသား ၊ အေၾကာင္းမရွိဘဲႏွင့္ေတာ့ လဲျပီး ေသဖို႕မသင့္ ။ ကၽြနု္ပ္တုိ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ သံုးသပ္၍ ေသသင့္မွ ေသလုိက္ၾကပါစို႕။
အင္း….စဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ငါတို႕ ဗမာနိင္ငံေတာ္ၾကီး လြတ္လပ္သည့္ အျဖစ္သနစ္ကို ငါတို႕ ျမန္မာနိင္ငံေတာ္သားျဖစ္ေသာ ၊ ေက်းလတ္ေတာရြာ ပစၥႏၲရာဇ္ ဇနပုဒ္သား ျဖိဳးတုပ္က ယခုကဲ့သို အမ်ိဳးသား အလံေတာ္ၾကီးကို တခမ္းတနား လႊင့္ထူကာ ေမာ္ကြန္း တင္ခဲ့သည္မွာ ငါတို႕ျမန္မာ့ အနာဂတ္သမိုင္းတြင္ ဂုဏ္ယူစရာခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့ျပီး တကား။
ဤကဲ့သို ဂုဏ္ယူနိင္ေလာက္ေအာင္ စီမံဖန္တီးေပးေသာ သူေတာ္ေကာင္း သူေတာ္ျမတ္ အေပါင္းတို႕အားလည္း ငါတို႕သည္ ေက်းဇူး တင္႐ွိထိုက္လွေပ၏ တကား။ သူတို႕သည္သာလွ်င္ ငါတုိ႕ ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေတာသူ ၊ ေတာင္သား အေပါင္းတို႕အား နွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္မွ် တေသြးတည္း တသားတည္း အေနျဖင့္ ေကာင္းရာ သုဂတိသို႕ လားေစရန္ ျမင့္ျမတ္ၾကီးမားလွေသာ၊ ပညာေရး အေျခခံစနစ္ျဖင့္ ဆံုးမပဲ့ျပင္ သြန္သင္၍ ေခ်ာင္ပိတ္ထားခဲ့သည္ မဟုတ္တံုေလာ။ ထိုေက်းဇူးေတာ္ အစုံေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖိဳးတုပ္၏ ဥာဏ္္အျမင္ ဤမွ်ၾကီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေခ်သည္ တကား။
“ ဟိသစၥံ ” ထုိစကားသည္ မွန္၏။ ငါတို႕၏ အရွင္သခင္ အဂၤလိပ္ အစိုးရမင္းတို႕သည္ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားတို႕အား ရင္၀ယ္သားကဲ့သို သနားၾကင္နာတက္ေသာ မဟာဂရုဏာ ေတာ္ျဖင့္ ငါတို႕၏ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို သိမ္းပိုက္လိုက္တုန္းက ငါတို႕ျမန္မာ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အေျခသည္ သုည ဒီဂရီ၌ တည္ခဲ့၏။ ထိုမွ် နံုခ်ာ ဖ်င္းအ လွေသာ အေျခအေန မ်ိဳးမွ တုိးတက္ေစရန္ ရည္သန္ကာ အရွင္အဂၤလိပ္ မင္းတို႕သည္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္လုိက္ေလရာ ၁၃၀၄ ခုနွစ္ သူတို႕တေတြ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္၌ ငါတို႕ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားတို႕၏ မူရင္းျဖစ္ေသာ ငဘမ်ား ၊ ျဖိဳးတုပ္မ်ား၏ အေျခမွာ ဒီဂရီ သုည တစ္လံုးမွသည္ နွစ္လံုးသို႕ တိုးတက္ရစ္ေလျပီ။
ထို႕ေၾကာင့္ စပါးပံုေပၚတြင္ အမ်ိဳးသား အလံစိုက္ကာ လြတ္ျပီး လပ္ေနေသာ ျမန္မာနိင္ငံေတာ္ၾကီးကို ထူေထာင္ခဲ့ေသာ တမတ္သား သခင္ျဖိဳးတုပ္အတြက္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား လယ္သမားအေပါင္းတို႕၏ ကိုယ္စား ငါတို႕နည္းနည္းမွ် ရွက္စရာမလို။ ငဘလည္း ရွက္စရာမလို။
စင္စစ္ ငဘကလည္း နည္းနည္းမွ် မရွက္ပါ။ သူ႕ေက်ာျပင္ ဓါးရွ ခံရ၍သာ မခံခ်င္ျဖစ္မိပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ နိင္ငံၾကီးသား ဘ၀ႏွင့္ မေနဖူးေသာ ျဖိဳးတုပ္၏ နိင္ငံၾကီးသား မပီသသည့္ ျဖစ္အင္ကို ရင္မျပီး စုပ္သပ္ဖို႕ မလိုေတာ့ျပီ။ ရွက္ထိုက္သူတို႕ ရွက္တတ္ဖို႕ ထားလိုက္ေတာ့မည္။
စင္စစ္ ဒီဟာမ်ိဳးက ဘာမွ် အေရးမၾကီး။ လက္ငင္းအေရးတၾကီး လုပ္ဖို႕က ငဘေဆးရံု ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႕ ျဖစ္သည္။
ေျပာေန ၾကာေရာ့။ ေဆးရံု အျမန္ပို႕မည္။ သို႕ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာ အေျခအေနအရဆိုလွ်င္ အနီးဆံုး ေဆးရံုကို အျမန္ဆံုးေရာက္ေအာင္ သြားဖို႕ဆိုသည္မွာ ဘယ္နည္းျဖင့္မဆို နွစ္ေရေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးေရေလာက္ ေလွျဖင့္ အျပင္းေလွာ္ရဦးမည္။ လမ္း၌ ဦးသာေဂါင္ၾကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ပိုက္ဆံ၀င္ေတာင္းရဦးမည္။ ျမိဳ႕ဆိုတာ ငဘလည္း ေရာက္ဖူးသည္ မဟုတ္။ သာအိေတာ့ တစ္နွစ္တေခါက္ေလာက္ ေရာက္ဖူးသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငဘက သာအိကို အေဖာ္ေခၚသည္။ ျမတ္ေမႊးကိုမႈ လယ္ကြင္းရွိ က်န္ရစ္သူ သားမယားကေလးမ်ား ၾကည့္ဖို႕ထားခဲ့ရမည္။
သာအိ၏ ညီကေလး ငတက္ကိုလည္း ပဲ့ကိုင္ဖို႕ ေခၚရဦးမည္။ ထမင္းအုိးေတာင္း ၊ ဟင္းအိုးေတာင္း ျပင္နွင့္ၾကေပေရာ့။ ေဟာ္ရီးအတြက္လည္း ကုလားတစ္ေယာက္ အပိုေခၚဦးမွ ျဖစ္မည္။ သင္းတို႕က ဇာတ္ၾကီးေလေတာ့ လမ္းစားဖို႕ ကုလားပဲေလွာ္တို႕ ၊ မုန္႕ဆန္းေလွာ္တို႕ ထုပ္ထား နွင့္ၾကေပေရာ့ ။ ဤမွ် အျပင္းစီမံလုိက္ရာ ငဘတို႕ လူသိုက္ ညေန ေရအမွီ လယ္ကြင္းမွ ထြက္နိင္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဟိုညက မီးထိန္းလင္းေနေသာ ေရေက်ာ္၀ကိုု ခဏ၀င္ရဦးမည္။ ငဘ ၊ သာအိ နွင့္ ကုလားေလးတို႕သည္ ေရေက်ာ္၀ တရုတ္ဆုိင္ တံတားသို႕ တက္ၾကသည္။ တရုတ္ဆုိင္ အနီးအနား အိမ္ေျခ ဆယ့္ေလး ငါးအိမ္ေလာက္ရွိသည္။ ထုိအစုက လူမ်ားက လူေလးငါးေယာက္စုျပီး ေန႕လည္ ကင္းဖဲြ႕၍ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ငဘတို႕ တက္လာေသာ အခါ ငဘအား…
“သခင္မ်ိဳးေဟ့ဟု” လက္သီးဆုပ္ လက္ရုန္းတန္းေအာ္ကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူတို႕၏ အခ်ိန္းအခ်က္အရ ငဘက “တို႕ဗမာ” ဟု ျပန္ေအာ္ရမည္။ သို႕မွ မိတ္ေဆြနဲ႔ ရန္သူ ခဲြျခားတတ္မည္။ သို႕ေသာ္ ငဘသည္ ဤမွ်ေလာက္ ပညာအရည္အခ်င္း ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္။
ငဘတို႕ ဤမွ် အကင္းပါးလွ်င္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရသည္မွာ ၾကာလွေပေရာေပ့ါ။ ယခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ျမန္မာေတြလည္း မလြတ္လပ္ေသး။ ငဘလည္း အေျဖ မေပးတတ္ေသး ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကင္းသမားမ်ား ၀ိုင္းအံုေျပးလာသည္။ ငဘလည္း လန္႕၍ ေနာက္ဆုတ္သည္။ သို႕ရာတြင္ အခ်ိန္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကင္းသမားမ်ားက ငဘမွန္းသိသည္။
“ ေဟ့ေကာင္…ငဘရ ၊ ဘာေၾကာင့္ေျပးသလဲ ”
“ ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕လား… ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို လုိက္ရသလဲ ”
“ အို..ငဘရာ ၊ မင္းနွယ့္ကြာ… သခင္မ်ိဳးေဟ့လုိ႕ အခ်က္ေပးေနတာ ၊ မၾကားဘူးလား ”
“ ေအာ္ ကိုၾကီး ငလံုးလား ၊ ၾကားေတ့ာ ၾကားတာေပါ့ဗ်ာ ”
“ ေအးလဟာ…ၾကားရင္ ထူးပါလားဟ ”
“ ကဲ…ထူးပါျပီတဲ့ဗ်ာ…ဗ်ိဳ႕ ”
“ အမေလးေလး…ဒီလိုထူးပံု မဟုတ္ဘူးကြ ေခတ္မမွီတဲ့ ငဘရ…၊ တို႕ဗမာလို႕ ျပန္ထူးရတယ္ဟ ၊ ေတာသားလည္း ဆိုရဲ႕ ေသာက္ဖ်င္းႏုိင္လိုက္တာလည္း လြန္လုိ႕ ”
ကင္းသမားမ်ားက ၀ိုင္းရီၾကသည္။ ငဘလည္း အလြန္ရွက္သြား၏။ ငဘလို ေတာသားအဖို႕ ဒါမ်ိဳးမွ ရွက္စရာေကာင္းသည္။ စပါးပံုလုခံရသည္မွာ ဘာမွ် အေရးမၾကီး ။ သူမ်ား ၀ိုင္းရယ္ခ်င္း ခံရမွ ဟီရိၾသတပၸတရားဟူသည္။ ကင္းသမားတို႕မွာ တစ္ကြင္းထဲ သားမ်ား ျဖစ္ေလရာ ငဘအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးသည္။ ေဟာ္ရီး၏ အေၾကာင္းကို ၾကားသျဖင့္ စုပ္တသတ္သတ္ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ေလွသို႕ဆင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကိုၾကီး ငလံုးနွင့္ မၾကီးစာတို႕က လမ္းစားဖို႕ေဟာ္ရီးကို ငွက္ေပ်ာသီး ၊ အုန္းသီး လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ အမူအရာျပၾကသည္။ တကယ့္ေစတနာနွင့္လည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ၾကပါေပသည္။
ျပီးလွ်င္ ငဘက ညက အျဖစ္အပ်က္ အသံဗလံမ်ား အေၾကာင္း ေမးသျဖင့္ တံတားမွ တရုတ္ဆိုင္ဆီသို႕ သြားၾကသည္။
အဟန္ရႈပ္သည္ ငဘကို သေဘာေကာင္း၍ ေျဖာင့္မတ္၍ မဟုတ္မခံတတ္၍ ခင္မင္ရွာသည္။ ငဘမွာ သည္ကြင္းတြင္ မွန္မွန္လုပ္ မွန္မွန္စားနိင္သူ ျဖစ္ေလရာ အဟန္ရႈပ္က ငဘကို သူမ်ားတကာထက္ အထင္ၾကီးသည္။ သူ႕ကို စိတ္လည္းခ်သည္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္သည္။ ဤမွ် လက္ပြန္းတတီး စိတ္တူသေဘာတူ ရင္းႏွီးေလေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္က ငဘကို ျမင္သည္ဆိုလွ်င္္ပင္ သူ၏ ညီငယ္တစ္ဦး အိမ္ျပန္လာသည္တြင္ အစ္ကိုျဖစ္သူက အိမ္တြင္းမႈမ်ားကို ဆီး၍တိုင္သက့ဲသို႕ ခေရေစ့တြင္းက် တိုင္ေလသည္။
ေရွးတုန္းကဆိုလွ်င္ တနည္းအားျဖင့္ မေန႕ညေနေလာက္က ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံသိမ္းေသာ စားပဲြတန္းလ်ားေနာက္က မွန္ဘီဒိုထဲ၌ ကုလားအုတ္တံဆိပ္ ပေလကပ္လံုခ်ည္၊ ဆီစိမ္လံုခ်ည္၊ ၾကယ္တံဆိပ္စြပ္က်ယ္ ၊ မအံုးစိန္ ဇာေဘာ္လီ ၊ ရွာပန္းထည္ အနီ၊ ေကေကလံုခ်ည္ ၊ သရက္ထည္ ထဘီ ၊ ပန္းစည္းၾကိဳး ၊ ေက်ာက္ဆူးတံဆိပ္ ဘန္ခ်ည္ၾကိဳး၊ ငါးမွ်ားတံ အရြယ္ အစားစား ၊ စကၠဴေရာင္စံု ၊ ခဲတံ ၊ ေက်ာက္တံ ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း ၊ ဘီး၊ ဖန္လက္ေကာက္ ၊ ကႏုကမာၾကယ္သီး စေသာ ဗလိနတ္စာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ကုန္အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႕သည္ ၊ ဒူးေနရာ ဒူး ၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ဆိုသလုိ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ အကန္႔ကန္႔တို႔၌ တင့္တယ္စြာစံပယ္လ်က္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဆီပံုး ၊ ေရနံဆီပံုး ၊ ဆပ္ျပာ ၊ ဖေယာင္းတိုင္တို႕မွာလည္း ၊ သူ႕ထင္းရႈးပံုးနွင့္သူ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ ေနခဲ့သည္။ ငရုတ္ ၊ ၾကက္သြန္ ၊ အာလူး ၊ ပဲ ၊ ႏွမ္း စသည္တို႕မွာ ဆိုင္ေခါင္းရင္းတြင္ ရွိေသာ ထင္းရႈးေသတၱာ တင္ခံု၌ သူ႕အခန္းနွင့္ သူ တစ္သိုက္စီ တည္ရွိခဲ့သည္။
ယခုငဘၾကည့္လုိက္ေသာ အခါမူကား ၊ ဘီဒိုု၌ ဗလာ ၊ ထင္းရႈးပံုး၌ နတိၳ ၊ ထင္ရႈးသား တင္ခံု၌ ဘာမွ မရွိ ၊ ေရနံဆီ ကေတာ့ၾကီးက ဘီဒိုထဲ ေရာက္ေနသည္။ ဆီစုပ္ေသာ ဘံုဘိုင္မွာ ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္၏ သားကေလးက ျမင္းလုပ္၍ စီးေနသည္။ စားပဲြ ကုလားထိုင္ တို႕မွာလည္း ျပန္႕က်ဲ ျပိဳကဲြ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွ၍ကုန္ေခ်ျပီ။
အဟန္ရႈပ္သည္ ေတာအေနမ်ား၍ ျမန္မာစကား ပီသေအာင္ ေျပာတက္သည္။
တကယ္ေတာ့ အဟန္ရႈပ္ ျမန္မာစကား ပီသသည္မွာ ဘာမွ မဆန္းပါ။ ၁၂ နွစ္သား အရြယ္ေလာက္က စ၍ ျမန္မာေျမနင္းျပီး ၊ ျမန္မာေရကို ေသာက္ခဲ့သည့္ေနာက္ ျမန္မာစကားကိုမွ မပီသလွ်င္ ဘယ္စကားကို ပီသရမွာလဲ။ ဟိုဂႏၲာလရာဇ္ျပည္ၾကီးရွိ ေကာင္းတံုနယ္ ေက်းရြာမွ အဟန္ဆိုေတာ့ တရုတ္ကေလးသည္ ကတၱဴရြက္သေဘၤာၾကီး စီးျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ေရာက္လာသည္။ ငဘက အဟန္ရႈပ္က သူ႕အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္း ေနွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာျပေသာ အခါ သူရန္ကုန္ေရာက္စက ခါးတြင္း ၾကိဳးနဲ႔သီ၍ ပတ္ထားေလ့ရွိေသာ တရုတ္ေၾကးျပား အေပါက္ၾကီးမ်ားကို ထုတ္ျပေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကးျပား အေပါက္ၾကီးမ်ားမွာ ျမန္မာသံုးပိုက္ဆံ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အဟန္ရႈပ္သည္ ေရေက်ာ္၀၌ ဤမွ်ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားေသာ ဆိုင္ၾကီးကို အပိုင္စီးနိင္ေအာင္ အဘယ္ပံု လုပ္သနည္းဟု ငဘ မေတြးတက္။ ငဘမွတ္မိသမွ်မွာ အဟန္ရႈပ္သည္ ရန္ကုန္မွ ေရေက်ာ္၀သို႕ ေရာက္ခါစ ယခုသူပိုင္ေသာ ဆိုင္တြင္ ထမင္းခ်က္ရသည္။
ထိုအခါ အဟန္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အရြယ္ လူပ်ိဳျဖစ္သည္။ ငဘကား ပုဆုိးကြင္းသိုင္း မျဖဳတ္ေသးေသာ အရြယ္၌ ျဖစ္၏။ မိေဖာ့ေတာင္မွပဲ ထဘီကို ရင္မရွားတက္ေသး။ သို႕ေသာ္ ငဘသည္ မိေဖာ့ကို ခုိးေျပးေသာနွစ္၌ အဟန္႐ႈပ္က ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ေနျပီ။ သင္းတို႕ တရုတ္ေတြဟာ ဘယ္လို ပိုက္ဆံရွာပါလိမ့္။ သူတို႕ကေတာ့ တယ္ျပီး ကုသိုလ္ထူးတာပဲ။ ငဘငယ္စဥ္က အဟန္ကို “ ေဟ့ ေပါက္ေဖာ္ ” ဟု ေခၚဖူးသည္။ လူလားေျမာက္သည့္ ေန႕မွစျပီး ငဘသည္ အဟန္အား အဟန္ရႈပ္ဟု ေခၚကာ ရိုေသခန္႕ညားလာရသည္။ အဟန္ရႈပ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာလို ဦးအဟန္ေပ့ါ။
ေအာ္ လူဆိုတာ သူ႕ကံအက်ိဳးေပးနဲ႔သူပဲ။ ငဘသည္ အဟန္ရႈပ္ၾကီးပြားသည့္ အေၾကာင္းကို ဤမွ် အထိသာသိသည္။ အဟန္ရႈပ္က ငဘအား “ မင္းၾကီးပြားခ်င္လွ်င္ ငါ့ကို ၾကည့္ဟု ” ေျပာဖူးပါ၏။ ယင္းသို႕ ေျပာဖူးသျဖင့္ အဟန္ရႈပ္ကို ခဏခဏ ၾကည့္မိပါ၏။ သို႕ေသာ္ ငဘမွာ မၾကီးပြား။ အဟန္ရႈပ္ သာလွ်င္ၾကီးပြားသည္။ ထိုအခ်က္သည္သာလွ်င္ အံဖြယ္ဘနန္း ထူးဆန္းလွသည္။ အဟန္ရႈပ္က ဗမာစကားကို ဌာန္ကရိုဏ္းက်ေအာင္ ေျပာတက္သည္မွာ ငဘအဖို႕ ဘာမွ မထူးဆန္း။
“ ကဲ ဒါပဲၾကည့္ေတာ့ ကိုငဘေရ။ က်ဳပ္ တရုတ္ဆိုေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႕ ရြာေက်ာင္းကို ဆြမ္း ၊ ကြမ္း ေထာက္ေနတဲ့ ဒကာ အရင္းပါဗ်။ သာေရး နာေရးမွာ ဆိုလည္း ဘယ္တုန္း အခါမွ် မျငင္းဘူး။ ၾကည့္ေလ ေခ်ာင္းဦးဘုရား ထီးတင္တုန္းက ပန္းဆဲြျပား….ၾကီးကို လွဴတာ က်ဳပ္ပဲ မဟုတ္လား ။ ကဲ…ကဲ ကိုငဘတို႕ ၊ ကိုလံုးတို႕လည္း အသိသားပဲ။ တရုတ္နွစ္သစ္ကူးရင္လည္း က်ဳပ္ ခ်က္အရက္ အ၀တိုက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီနွစ္ အရပ္ပ်က္ခါနီးမို႕ က်ဳပ္အေစာင့္ အေရွာက္ ရပါေစေတာ့လုိ႕ ျဖိဳးတုပ္တို႕ လူသိုက္ကို အျမဲလိုသမွ် ေထာက္ပံခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ရတာ အသည္းနာဖို႕ေကာင္းတယ္။
က်ဳပ္ ေရေက်ာ္၀က လူမ်ားကေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ျဖိဳးတုပ္ကို ေၾကာက္ရသကိုး ။ ဘယ္တတ္နိင္မလဲ။ က်ဳပ္က ပစၥည္းကုန္တာ မနွေျမာပါဘူး။ လူကိုယံုမိလို႕ ဒီေလာက္ျဖစ္ရတာ ပိုျပီး အသည္းနာတာပါပဲ။ အမယ္..အခုမွဗ်ိဳ႕ လူဆိုးနဲ႔ လူေကာင္း ခဲြျခားသိရတာ ကလား..။ က်ဳပ္တို႕တေတြ အထင္ၾကီးေနတဲ့ စိပ္ပုတီးၾကီးနဲ႔ ဦးသာအိုၾကီးဟာ လက္တဖက္က ဓါးကိုင္ျပီး မဆိုင္သူ မကပ္ၾကနဲ႔လို႕ ေအာ္တာ က်ဳပ္ျဖင့္ ရယ္ေတာင္ ရယ္မိတယ္ဗ်ာ။ မယံုရင္ ကိုလံုးကို ေမးၾကည့္။ ”
အဟန္ရႈပ္လည္း ရင္ထဲ၌ ရွိသမွ်ကို သက္သာရာ ရပါေစေတာ့ဟု အကုန္ဖြင့္ခ်လုိက္သည္။ ငဘနွင့္တကြ ေရေက်ာ္၀အစုက လူမ်ားလည္း အဟန္ရႈပ္ကို ဂရုဏာ သက္စြာျဖင့္ ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ၾကသည္။ ေရေက်ာ္၀က လူမ်ား ဤစကားကို ၾကားရသည္မွာ အခါ ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္းျပီ။ ျငီးေငြ႕လွျပီ။ သို႕ေသာ္ အဟန္ရႈပ္ စိတ္ထိခုိက္မည္ စိုး၍ သူထပ္ေျပာတုိင္း ေျပာတိုင္း အသစ္ျဖစ္သကဲ့ အိေၿႏၵာရစြာ နားေထာင္ၾကသည္။
“ႏို႕ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြၾကာျပီ.. ခြင့္ျပဳၾကပါဦး။ ေရသိပ္က်လွ်င္ ေရေက်ာ္ မေက်ာ္နိင္ပဲ ေနဦးမည္ဟု” ငဘက အဟန္ရႈပ္နွင့္ တကြ ရြာသားမ်ားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျပီး ခရီးျပင္း ထြက္ခဲ့သည္။ ညသန္းေခါင္ မတိုင္မီ ဆိတ္ၾကီးကုန္းသို႕ေရာက္သည္။ ဆိတ္ၾကီးကုန္းသည္ သုႆန္တစျပင္ကဲ့သို႕ ျငိမ္လွသည္။ ဦးသာေဂါင္တို႕ အိမ္ေနာက္ေဖး တံတား၌ ငဘဆိုက္သည္။ ဆိုက္လွ်င္ ဆုိက္ခ်င္း ငဘအား “သခင္မ်ိဳးေဟ့” ဟူေသာ အသံတသံက ဆီးၾကိဳနုတ္ဆက္သည္။ ငဘမွင္တက္မိေနသည္ ။ ဒီစကားကုိ သူခဏခဏ ၾကားခဲ့ျပီ ၊ ကိုၾကီး ငလံုးကလည္း အေျဖကို သင္ေပးလုိက္ျပီ။ သို႕ေသာ္ ဒီစကားၾကားတိုင္း တေစၦအေျခာက္ခံရသလို ျဖစ္ျပီး ငိုင္သြားသည္။
ေဟာ္ရီးနွင့္ အတူပါလာေသာ ကုလားကေလးက ငဘသံ တံုျပန္ျခင္း မျပဳလွ်င္ အလိုက္ခံရဦးေတာ့မည္ဟု နားလည္မိ၍ တို႕ဗမာဟု အခ်က္ျပန္လိုက္သည္။ “ဟဲ့ ကုလားသံၾကီးပါ ကလား” ဟု လူစုက ေအာ္သည္။ “ဟာ ကုလားေတြ တက္လာတာပဲ ၊ တို႕ကို ရန္မူမလို႕ ထင္တယ္” ဟု တစ္ေယာက္က ထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္ခံရသလို ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္ ေျပာသည္။ လူစုလည္း ရွိသမွ် ေလးျမွား ၊ နွစ္ဘက္ခၽြန္ တုတ္ ၊ ဓါးတို႕ကို ကိုင္ျပီးလွ်င္ ကုလားတက္ေခါက္လုိက္သည္။ တစျပင္ဟု ငဘထင္ရေသာ ဆိတ္ၾကီးကုန္း ရြာမွာ ေသသူေတြ အသက္၀င္ျပီး ရွင္သန္ထေျမာက္သျဖင့္ တရုန္းရုန္းေနၾကသလို အုန္းအုန္းနွင့္ ျမည္သြားသည္။ ရြာရိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ တံခါးပိတ္သူပိတ္ ၊ ရြာျပင္ ေျပးသူေျပး ၊ ကုလားတပ္ၾကီး ခ်ီလာျပီဟု ေအာ္သူေအာ္ ၊ တို႕ဗမာ အသံကလည္း တခဲနက္ ေပၚ္လာသည္။
ငဘလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္မွ အိပ္ရာမွ လန္႕နိးလာသကဲ့သို႕ ကမန္းကတန္း ေလွေပၚမွ ေန၍
“က်ေနာ္ ေရေက်ာ္၀က ငဘပါ ။ ဦးသာေဂါင္ဆီကို လာတာပါ”
ဟု ကုန္းကုန္းျပီး ေအာ္၏။ ထုိအခါမွ လူစုလူေ၀း ရွဲသြားျပီး အိမ္ေပၚသို႕ တက္ရေလသည္။ ရြာသူရြာသားတို႕ အေမးအျမန္း ထူလွ၍ တစ္ေၾကာင္း ၊ နံနက္တြင္ ထြက္နိင္ရန္ ကိုသာေဂါင္ထံမွ ေငြေရးေၾကးေရး စကားေျပာရ၍ တစ္ေၾကာင္း ၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၂ ခ်က္တီးမွ ငဘ တေရးတေမာ အိပ္ရသည္။ နံနက္လင္းေသာ အခါ ငဘေရာက္ခ်ိန္၌ ကုလားတက္ျပီဟု ေအာ္၍ အေျပးတြင္ ရြာထဲက ဗမာအိမ္ သံုးေလးအိမ္ကို ဗမာတက္ျပီး ေအးဓါးျပ တိုက္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ ငဘက ဗမာ ဗမာခ်င္းတိုက္သည္မွာ မျဖစ္နိင္ဟု ေတြးသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား သခင္ျဖိဳးတုပ္၏ ေနာက္လုိက္တဦးက အမ်ိဳးသား အခ်င္းခ်င္း လက္ဖ်ားနွင့္ မတို႕ဘူးဟု ဆိုသည္ကို ဘုရားေဟာ ေဒသနာကဲ့သို႕ ေတာသားတို႕ဘာ၀ ယံုစားမိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မနက္စာကို ခပ္ေစာေစာ စားျပီးလွ်င္ ငဘနွင့္ ေဟာ္ရီးတို႕ ခရီးတတန္ ထြက္ၾကျပန္သည္။ လမ္း၌ ကရင္ရြာဆိပ္မ်ားတြင္ အေမာအပန္းေျဖရန္ ေခတၱဆိုက္သည္။ ကရင္ ဖထီးတို႕က ငဘကို မသကၤာ၍ ခဏခဏ လာစစ္သည္။ ဘာသာဘာ၀ ေျပာဆိုၾကသည္ကို ငဘနားမလည္။ ကရင္အိမ္မ်ားသို႕ စားစရာ ေတာင္းသည္ထိ္။ ကရင္အခ်ိဳ႕က
“နင္တို႕ ဗမာေတြ တကယ္မယံုရဘူးေ၀့၊ ညည ႏြားတို႕ ၾကက္တို႕ လာလုျပီး သတ္သတ္စားတယ္။ ဒီလိုသာ ဆုိရင္ ေ၀း ၊ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ၾကေတာ့မွာပဲ၀ဲ့” ဟု ရင္ေလးဖြယ္ စကားေျပာသည္။ ထိုညက ကရင္ရြာမွ ထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ တညလံုး ေလွာ္လာရာတြင္ ျမစ္ၾကီးေဘး တဖက္တခ်က္မ်ား၌ ကရင္ရြာ ၊ ဗမာရြာမ်ား ၌ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ငဘမွာ အေတာ္ပင္ စိတ္ေလးမိသည္။
“နင္တို႕ ဗမာေတြ တယ္မယံုရဘူး ေ၀့ ” တဲ့။ မွန္သည္။ ျဖိဳးတုပ္တို႕လုိ ဗမာမ်ိဳးကို ကရင္မေျပာနွင့္ ငဘေတာင္မွ မယုံနိင္ပါ။ ကရင္ဆိုသည္မွာ နဂိုကပင္ ရိုးသားသူ ျဖစ္သည္။ အဲ တခုေတာ့ ရွိသည္။ သူတို႕လူမ်ိဳးက “ ဟင္ ” ဆုိလွ်င္ ျပီးေရာျပီးေရာ။ ေကာင္းကင္ျပင္ တခုလံုးသည္ လမင္း၏ ဆုတ္ေနေသာ အရွိန္အ၀ါတို႕ျဖင့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား လင္းေနသည္။ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနေသာ ရြာမ်ားမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံတို႕သည္ ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေျပး၍ ဟက္သည္။ ငဘသည္ ထိုမီးေတာက္ မီးလွ်ံတို႕ကို ၾကည့္ျပီး ေလွဦးမွ မွန္မွန္ေလွာ္လာရာ တေယာကုန္း ေရေက်ာ္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ေရေက်ာ္သည္ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသည္။ ေဗဒါမ်ားလည္း ေမ်ာေနသည္။ ေရေက်ာ္ထဲကို ၀င္နိင္ေအာင္ ေဗဒါေဖာင္ၾကီးမ်ားကို ေလွာ္တက္နွင့္ တအားခဲြရသည္။ ေရေက်ာ္ထဲ ေရာက္သည့္ အခါ၌လည္း ငဘသည္ ေလွဦးမွ ထိုင္၍ ေဗဒါဘုတ္တို႕ကို ေလွဦးမွ ထိုင္၍ တအားဆဲြယူပါမွ ေလွသည္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားနိင္သည္။ ေဗဒါဘုတ္ကို ေလွာ္တက္နွင့္ ေထာက္လုိက္လွ်င္ “ေဖာက္ ” ခနဲျမည္သည္။
ည၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲ၌ ထိုေဖာက္ခနဲ ျမည္သံမွာ ငဘ၏ အေဖာ္ျဖစ္သည္။ ေဗဒါဖုတ္တစ္ဖုတ္ကို တက္နွင့္ ေထာက္လုိက္၍မွ “ ေဖာက္ ” ခနဲ မျမည္ဘူးဆိုလွ်င္ ငဘမေက်နပ္။ ရြက္တံရွည္ ေဗဒါတို႕မွာ ေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးဆီသို႕ လက္လွမ္းကာ “ထမင္းတစ္ဆုပ္နွင့္ ေရတစ္မႈတ္”ကို ေတာင္းေနသက့ဲသို႕ ၊ သို႕ေသာ္ ထိုေဗဒါ ဘုတ္တို႕သည္ ရုိးတံတို ေဗဒါဘုတ္ ပုပုကေလးမ်ားနွင့္ မတူ ၊ သူတို႕ကို ငဘတက္နွင့္ေထာက္ေသာ္ ေထာက္တိုင္း အသံမျပဳ။
သို႕ေသာ္ ေလွဦးနွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ေဗဒါဖုတ္တစ္ဖုတ္မွာ အေတာ္ ကတ္သီးကတ္သတ္နိင္သည္။ ငဘက ေလွာ္တက္နွင့္ေထာက္လုိက္ေသာ္ အခါ “ ဘုတ္ ” ခနဲ ျမည္သည္။ တက္ေစာင္းခုတ္လုိက္သည့္ အခါက်ေတာ့ “ ျဖန္း ” ခနဲျမည္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငဘက မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ၾကည့္မိသည္။ အလို ေဗဒါဖုတ္ၾကီးထဲမွာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားယားၾကီးလဟ။
ပဲ့ကိုင္ရင္း ငိုက္ေနေသာ ငတက္သည္ သူ၏ ငိုက္ေနေသာ ဇာတိကို မေပၚေအာင္ ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႕ျပီးလွ်င္ တက္တခ်က္ သုတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေလွကားမေရြ႕ေခ်။ ငဘမူကား ထုိ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကားယားၾကီးကိုသာ အာရံုစိုက္ကာ သူ႕ဘက္ပါလာေအာင္ ေလွာ္တက္နွင့္ ယက္ယူသည္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးၾကီးလုိ အမေလးဗ် အခါလည္သားကေလး ေျခကားယား လက္ကားယားနွင့္ ေဗဒါဖုတ္ေပၚမွာ ဖားေပါင္စင္းေနပါေရာ့ ကလား။ ေအာ္ ဖထီးေတြကို သနားဖို႕ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဧကႏၲခုတ္ရင္း ထစ္ရင္း ၊ ေျပးရင္း လႊားရင္းနွင့္ မိခင္ဖခင္လုပ္သူတို႕သည္ ဤရင္ေသြးကေလးကိုပင္ ပစ္ခဲ့ရပါေပ့ါလား။
“ ေအာ္ ဒုကၡ …ဒုကၡ ဖြဟဲ လဲြေစ ဖယ္ေစ ၊ ဒီကေလးသာ ငါ့ကေလးဆိုလုိ႕ ဆိုလွ်င္ အမေလး
မိေဖာ့ေရ နင္ရင္ကဲြျပီး ငါလည္း ရင္ဆို႕ရမွာပါကလား။ ယခုေတာ့ ေတာ္ေသးရဲ႕ဟဲ့
ကရင္ ကေလးနဲ႔ တူပါရဲ႕ ”
ငဘသည္ ကေလးအေလာင္းကို ေလွာ္တက္ျဖင့္ ပက္လက္လွန္ၾကည့္သည္။
“ ေအာင္မယ္ ေတာ္ေသးရဲ႕ ပူတင္းေတာင္ မတြက္ေသးလုိ႕ ေယာက်ၤားကေလးမွန္း သိရတယ္ ၊ ကရင္ကေလးလုိ႕ ေအာက့္ေမ့ပါ။ လက္စသက္ေတာ့ ဗမာကေလးပါ ကလား ”
လမင္း၏ အေရာင္အ၀ါသည္ အလြန္တရာ မညံလွပါ။ ငဘ၏ မ်က္စိသည္လည္း ေတာေန မ်က္စိျဖစ္၍ ဇေ၀ဇ၀ါမျဖစ္နိင္ပါ။
“ ဟယ္ ငတက္ရယ္..လက္စသက္ေတာ့ ဗမာကေလးပါလား ” ဟု ငဘက ငတက္ကိုလွမ္း၍ ေအာ္ေျပာသည္။ ငတက္က ပါးစပ္မွ ဥံဳဖြ တို႕ကို ရြတ္၍ တအားေဆာင့္ကာ တက္ကုန္သုတ္လုိက္ရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါး အခါလည္ သားကေလးမွာ သူ႕အေဖာ္ ေဗဒါမ်ားနွင့္ အတူ သူ႕ဘ၀၏ ခရီးလမ္းစကို ရွာရန္ အလို႕ငွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသတည္း။
အေျခကား ဆုိသည္ထက္ ဆုိးလာသည္။ ထိုကေလး အေလာင္းသည္ ဗမာကေလးအေလာင္းျဖစ္၍ ဗမာ ငဘသည္ ကရင္ငဘတို႕အေပၚ စိတ္နာသြားေလမလား ။ ငဘမ်က္စိထဲတြင္ ဗမာကေလး အေလာင္းသည္ ရစ္၀ဲ၍ ေနပါေသာ္လည္း ငဘစိတ္ထဲ၌ ထိုကေလးသည္ ကရင္ကေလး ျဖစ္အံ။ သူ႕အေဖ သူ႕အေမမ်ားသည္ ငါ့ထက္ပို၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဟူ၍သာ ေတြးမိသည္။ ငဘ၏ ဦးေနွာက္ထဲသို႕ ဘယ္ဇာတိမာန္မွ ၀င္၍ ေျမွာက္ထိုး ပင့္ေကာ္ မလုပ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ငဘကား မတုန္မလႈပ္။ ညည္းတြားစရာ အေၾကာင္းရွိ၍ ညည္းရာ၌ သည္ပင္လွ်င္ ခပ္ေအးေအး နွင့္ ညည္းသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္တြင္ ဗမာရြာ တရြာ၍ နံနက္စာ စားရန္ ဆုိက္ရာ ကရင္နွင့္ ဗမာတို႕မွာ တေသြးတသံ တမိန္႕ထဲကို ေမွ်ာ္ကာ ရိုက္ပဲြဆင္ႏဲြေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ငဘၾကားသိရေလသည္။
သည္တစ္ေခါက္မွာမွ ငဘ ျမိဳ႕သို႔ေရာက္ဖူးရေတာ့မည္။ ဘာမွ်မသိနားမလည္၍ ငကက္ကို အေဖာ္လုပ္လာခဲ့သည္။ တစ္လမ္းလံုး စိတ္ရႈပ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ခဲ၊့ ျမင္ခဲ၊့ ၾကားခဲ့ရသည္။
“ငတက္ရယ္ ပထမေတာ့ ကုလား ၊ တရုတ္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကရင္နဲ႕လည္း မတည့္ပါဘူး။ ၾကာရင္ တုိ႕အခ်င္းခ်င္းလည္း ေဆာ္ၾကဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြာ။ ျမိဳ႕က်ရင္ေလ တရုတ္ေကာ ၊ ကုလားေကာ ၊ ကရင္ေကာ ၊ ဗမာေကာ ဘယ္သူ႕မွ ယံုနိင္စရာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ ငါ့ညီရာ” ဟု ငဘက ေလးေလးပင္ပင္ ညည္းတြားလုိက္သည္။
“ကဲ့ေဟ့ ျမိဳ႕ကို မေမွာင္ခင္ ကပ္နိင္ပါ့မလား” ဟု ငဘက ငတက္ကိုေမးသည္။ “ၾကည့္ကပ္တာေပ့ါ ကိုငဘရာ” ဟု ငတက္က ငဘကိုျပန္ေျပာသည္။
ေန၀င္သည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ျမိဳ႕ဦးက ေစတီေတာ္ၾကီး ေရႊေတြ ၀င္းေနသည္ကို ငဘဖူးေျမာ္ရသည္။ ငဘက ဦးအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်သည္။ သည္ဘုရားမ်ိဳးကို ကုသိုလ္ထူး၍ ဖူးေျမာ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သည္လုိ ေရႊေျပာင္ေျပာင္ ေစတီရင္ ျပင္မွာ ကလင္ကလင္ျမည္ေနေသာ ဆည္းလည္းသံကို နာခံရင္း မိေဖာ့နွင့္တကြ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳၾကီးပါ ဖူးလုိက္ရလွ်င္ ကုသုိလ္ကို ေဘးဖယ္ထားျပီး မိေဖာ့၏ မ်က္နွာကေလးကို ျမင္လုိက္ရတာနွင့္ပင္ အေမာေျပေလာက္ပါရဲ႕။
“ကိုငဘေရ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ ၊ ကမ္းဦးမွာ ေသနတ္ေတြတကုိင္ကိုင္နဲ႔ လူစုလူေ၀းတယ္ေကာင္းတယ္။ မနက္မွပဲ ကပ္ၾကစို႕” ဟူ၍ ငတက္က စိုးရိမ္းတၾကီးေျပာလုိက္၍ ငဘစိတ္ထဲ၌ ခဏတျဖဳတ္ ျမင္လုိက္ရေသာ မိေဖာ့မ်က္နွာမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ငဘမွာ ငတက္အားကိုးျဖစ္၍ သူအၾကံေပးသမွ်ကို ဦးမေလးပဲ လုိက္နာရန္ အသင့္ရွိေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊေစတီကေလးကို ျပျပမွ် ျမင္ရေသာ အရပ္က ေန၍ ငဘသည္ တစ္ညခိုေနရသည္။
နံနက္လင္းျပန္ေသာ ငဘ၏ ေလွကေလးမွာ ေၾကာက္ဆုတ္ ၊ ေၾကာက္ဆုတ္နွင့္ ျမိဳ႕သို႕ ကပ္ေလသည္။ အခ်ိန္မွာ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငိုက္ျမည္းေသာ ကင္းသမားတို႕က ထံုးစံအတိုင္းစစ္ေမးသည္။ ငဘမွာ ထံုးစံအတိုင္း “သခင္မ်ိဳးေဟ့” ဟု တိုင္သံၾကားလွ်င္ ေခါင္းနပန္းၾကီးၾကီး သြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ငတက္က “တို႕ဗမာ” ဟု အသံေဖာက္သည္။ ျပီးလွ်င္ သူတို႕ျမိဳ႕သို႕ လာေရာက္ရေသာ အေၾကာင္းတို႕ကို ေျပာ၍ ေဟာ္ရီးကို တဲြကာ ကမ္းနားဆိပ္သို႕တက္သည္။
“မင္းတို႕ႏွယ္ကြာ ၊ ကာလၾကီးပ်က္မွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ ေဆးရံုလာေနရေသးသလား ၊ ဂတ္တို႕ ရံုးတို႕ မရွိေတာ့ဘူးကြယ့္ ၊ ခုလည္း ျမိဳ႕ကို ကရင္ေတြ ၀ိုင္းမယ္လုိ႕ သတင္းရတယ္” ဟူ၍ ကင္းသမားတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
“ဒဏ္ရာက ဟက္တက္ၾကီးမို႕ ေတာမွာ ဘယ္လုိ ကုနိင္ပါ့မလဲ အစ္ကိုရာ” ဟု ငဘက ျပန္ေျပာသည္။
တဖက္ကမ္းမွ ေသနတ္သံ တခ်က္ၾကားရသည္။
ျမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ပိုင္းစီမွ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နွင့္ လူသံေတြ ၾကားရျပန္သည္။ ျမိဳ႕ဘက္က ေသနတ္သံတခ်က္တံု႕ျပန္လုိက္သည္။ ငဘအဖို႕ ထုိအသံသည္ ၀ရဇိန္လက္နက္သံဟူ၍ ထင္မွတ္မိသည္။
“ကရင္ေတြ တက္လာျပန္ျပီေဟ့” ဟု တခဲနက္ ေအာ္သံၾကားရျပန္သည္။ ေသနတ္သံတို႕လည္း မုိးမႊန္သြားေခ်ျပီ။ ကင္းသမားတို႕လည္း ေျမ၌ ၀ပ္ေနၾကရသည္။ ငဘ ၊ ငတက္ ၊ ေဟာ္ရီးနွင့္ ကုလားေလးတို႕မွာ ဒီလံုးခဲပံုေနာက္ ၀င္၍ ပုေနၾကရသည္။ ေတာင္ဘက္ကမ္းမွ မီးခုိးေတြ တက္လာသည္။ ရြာတန္းရွည္ၾကီး ေတာင္ဘက္မွ မီးခိုးလံုးသည္ ၾကီးမား၍သာ လာျပီးလွ်င္ ေျမာက္ဘက္ရွိ အိမ္မ်ားဆီသို႕ ကူးသည္။
နံနက္ခင္း ျမဴမႈန္ေတြ ထေနစဥ္ အပူဓာတ္ အခုိးအေငြ႕မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ တျပင္လံုးမွာ မိႈင္းေ၀ေ၀ဇာတ္ ခင္း၍ေနသည္။
ျမိဳ႕ဘက္က နွစ္လံုးျပဳး ေသနတ္သံမွာ တေဖာင္းေဖာင္း ျမည္ေနသည္။ တဖက္ကမ္းမွ ရို္င္ဖယ္က်ည္ဆံတို႕မွာ ရႊီခနဲ ျမည္၍ လူအမ်ား ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္သြားသည္။
“ ဒိုင္း ၊ ရႊီ ၊ ေဖာင္း ၊ ဗုန္း ” ဟူ၍ အုန္းျခိမ့္ျခိမ့္ညံေနေသာ အသံတို႕မွာ ဦးေသာဘိတ မယ္ေတာ္ ပ်ံတုန္းက ဒံုးတိုက္တာထက္ ျပင္းပါကလားဟု ငဘေအာက့္ေမ့သည္။
အသံေတြ အနည္းငယ္ စဲေသာ္ တဖက္ကမ္းမွ မီးလံုးၾကီးမ်ား တက္လာ၍ ရြာအိမ္တန္းၾကီးမွာ တစ္အိမ္မွ်ပင္ မက်န္ဟု ဆုိစေလာက္ပင္ ေလာင္ကုန္သည္။
ငဘလည္း အသံေတြအစဲတြင္ ေဟာ္ရီးကိုတြဲ၍ ေဆးရံုသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျချပင္းနွင္ခဲ့သည္။ လမ္းတစ္လမ္းလံုး ငဘမွာ ဒဏ္ရာရသူနွင့္ လားလားမွ်မတူ။ သုတ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။ ေဆးရုံေရာက္၍ ေဆးထည့္ခန္း ၀င္မိေလေသာ္ သူ၏ဒဏ္ရာသည္ ေဟာ္ရီးရေသာ ဒဏ္ရာထက္ပင္ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းဘိသကဲ့သုိ႕ သံမတလင္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ငဘသည္ ေခြယိုင္လဲျပိဳ၍ က်သြားျပီးလွ်င္ ေလးလံုးေျခာက္ဖက္ အတၱေဘာၾကီးမွာ ေမ့ေျမာ၍ သြားေလသတည္း။
Wednesday, July 8, 2009
အခန္း (၈) လူစားျခင္း
အခန္း (၈) လူစားျခင္း
"တစ္ခါျဖင့္ ခက္ၾကျပီ ကိုသာေအာင္ေရ ႔၊ ကၽြန္မတို႔သားအမိတစ္ေတြမွာ သူမွမရွိလွ်င္ အက်ိဳးၾကီး နည္းကေရာေပါ့၊ ၾကည့္လုပ္ေပးပါဦး"ဟု မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ မိေဖာ့က ဆယ္အိမ္မွဴးကို ေျပာလိုက္၏။ "ခက္တာပဲ မိေဖာ့ရယ္၊ ငါလဲ ဆယ္အိမ္မွဴးတို႔၊ ရာအိမ္မွဴးတို႔ ဆိုတာ မလႊဲသာလုိ႔ ၀င္လုပ္ရတာပါဟယ္၊ ငါဘာမွ်မသိပါဘူး၊ ပုလိပ္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြ ရြာထဲ၀င္လာျပီး မင္းတို႔ဆီက ေခၽြးတပ္အတြက္ လူအစိတ္ေပးရမယ္ဆိုျပီး ငါ့ေခၚသြားလို႔ လိုက္လာတာပဲ။ မင္းတို႔ကိုငါက သတိေပးဖို႔ရာမွာ နင့္လင္ကိုက ပုလိပ္ေတြရွိရာ ေျပးတာကိုးဟဲ့"
"သူလဲ ကၽြန္မ ဆြဲထားပါရဲ ႔၊ ဂ်ပန္လို႔ၾကားတာနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျဖစ္သြားတာပဲ၊ အဲဒါ ၾကည့္လုပ္ပါဦး"
"ေနဦးဟဲ့၊ သူတို႔နဲ႔အတူ ျမန္မာစကားျပန္တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ အရင္ကေတာ့ နင္တို႔ကြင္းထဲမွာ သခင္ဥကၠဌဆိုလား၊ ဘာဆိုလားပဲ"
မိေဖာ့က ျဖိဳးတုပ္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြး၍ပူမိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုသာေအာင္ညႊန္ရာသုိ႔ပင္ သြားရေခ်မည္။ ျဖိဳးတုပ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ေျခသလံုးဖက္သင့္ကဖက္မည္။
ေခၽြးတပ္မွ ဂ်ပန္မွာ ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ ေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္းကို ဗိုလ္တဲျပဳလုပ္ကာ အေဖာ္ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ႏ်င့္ တည္းခိုေနသည္။ သူတို႔ႏ်စ္ဦးအား ေဆးေပးမီးယူ ေျခသည္းလက္သည္းလုပ္ေနရသူမွာ ျဖိဳးတုပ္ပင္ျဖစ္သည္။
မိေဖာ့လည္း ျဖိဳးတုပ္ကိုျမင္ေသာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရေလသည္။ ျဖိဳးတုပ္က အၾကံေအာင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ "ဘာကိစၥလာသတံုးဗ်"ဟု ျပံဳးျပံဳးၾကီး ဆီးေမးသည္။ မိေဖာ့က "ကိုျဖိဳးတုပ္ကယ္၊ ျပီးခဲ့တာေတြ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါႏွင့္ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိတစ္ေတြကို ကယ္ပါ။ ရွင္လဲ ဗမာပဲရွင္၊ ကၽြန္မတို႔ကို ကယ္သင့္ပါတယ္"ဟု အသနားခံ၏။
ျဖိဳးတုပ္က သူၾကည့္လုပ္ပါမည္ဟု ေျပာသည္။ ဗိုလ္ၾကီးမာ့စတားက သေဘာေကာင္းပါသည္။ ငဘ၌ သားသမီးမ်ားရွိလွ်င္ သားသမီးမ်ားက ကိုယ္တိုင္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႔ အေဖတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ မွီခိုရပါသည္ဟု သနားေလာက္ေအာင္ေျပာလွ်င္ လြတ္ႏိုင္ပါသည္ ဟု ဆို၏။
မိေဖာ့က သည္အၾကံသည္ အၾကံေကာင္းျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္လိုက္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ မိနီကိုေခၚလာလွ်င္ မေကာင္းေပဘူးလား။
ျဖိဳးတုပ္က အခ်ိဳရွာတုန္း ထန္းလ်က္အိုးထဲ ေမွာက္ရက္လဲသည့္ အမူအရာကို မိေဖာ့ မရိပ္မိရေအာင္ မ်ိဳသိပ္လ်က္ "ေကာင္းသားပဲ"ဟု ဆို၏။
"ဗိုလ္ၾကီးမာ့စတားက ညေနငါးနာရီေလာက္ဆုိရင္ ထမင္းစားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျခာက္နာရီ၊ ခုနစ္နာရီ၊ ေမွာင္ေလာက္မွ လာတာေပါ့"
မိေဖာ့လည္း အိမ္သို႔ျပန္၍ မိနီကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ၏။ ညေန မေမွာင့္တေမွာင္တြင္ ႏို႔စို႔ကေလးကို ခါးထင္ခြင္တြင္ခ်ီကာ မိနီႏ်င့္အတူ သားအမိႏ်စ္ေယာက္ ျဖိဳးတုပ္ထံ လာေလသည္။ ျဖိဳးတုပ္က သူတို႔ သားအမိကို ေက်ာင္းေအာက္၌ အေစာင့္ခိုင္းထားသည္။ သူကမူကား ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ မိေဖာ့ ေစာင့္ရတာ ေျခသလံုးေတာင့္လွျပီဟု ညည္း၏။ မိနီက "အေမရယ္၊ ဒီေလာက္ေမွာင္မွ ဟန္ပါ့မလား။ ကၽြန္မျဖင့္ ရင္ထဲက ဖိုေနတာပဲ"ဟု မဦးမခၽြတ္ေျပာ၏။
မိေဖာ့က သည္ေတာ့မွ ေတြးမိသည္။ အခ်ိန္မရွိတုန္းမွာ ဂ်ပန္ဆီေရာက္လို႔ ဂ်ပန္က သမီးကိုဆြဲထားလွ်င္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမလဲ။ ေၾသာ္... လယ္သမားသားသမီးဆိုေတာ့ အႏွိပ္စက္ တယ္ခံရပါကလား။ သည္ေလာက္လဲ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ငါအရွိသားပဲ။ ကိုိငဘလြတ္ဖို႔က အင္မတန္အေရးၾကီးတယ္။ အဖမ္းခံရတုန္းက သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ေသလို႔။ ကင္းဂတ္ထဲမွာ ျခ်ဳပ္ထားတာ ျမင္ရျပန္ေတာ့လဲ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးနဲ႔။ ဟယ္... နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ အရွိေသးသားပဲ။
"အေမရယ္၊ ကၽြန္မ သိပ္စိတ္ေလးတာပဲ"ဟူေသာ မိနီ၏စကားသည မိေဖာ့၏ ႏွလံုးသားတို႔ကို ဆြဲ၍ေဆာင့္လိုက္၏။
"ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတယ္၊ သမီး ထ- ထ- သြားမယ္"ဟု မိေဖာ့က ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာလိုက္၏။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထလိုက္၏။ ေလွကားမွ ကၽြိကၽြိျမည္သံၾကားျပီး ဘြားခနဲ လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ မိေဖာ့တို႔ သားအမိ တေစၧအေျခာက္ခံရသလို ေခါင္းနားပန္းၾကီးသြားသည္။ လူကိုေသခ်ာစြာၾကည့္ေသာ္ ျဖိဳးတုပ္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္က ဆာေကနဲ႔ လိႈင္ေနသည္။
မိေဖာ့က သမီးကေလးလက္ကို တုပ္ဆြဲျပီး ေက်ာင္းေအာက္က ထြက္ေျပးမည္ျပဳ၏။
"ဟဲ့- ဒါဘာလုပ္တာလဲဟင္၊ နင္ ဒီလိုလုပ္ရင္ ဂ်ပန္ေတြစိတ္ဆိုးလို႔ တစ္မ်ိဳးလံုး ေသကုန္လိမ့္မယ္၊ လာ-မိနီ၊ နင့္အေမ ေအာက္က ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ ခဏၾကာရင္ ျပန္ရမွာပဲ၊ အခု ဂ်ပန္ၾကီးက နင့္အေဖအေၾကာင္း စစ္ၾကည့္မလို႔တဲ့"ဟု ျဖိဳးတုပ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ မိနီကိုလက္ဆြဲကာ ေက်ာင္းေပၚတက္သြားေလ၏။
မိေဖာ့ကား ေက်ာင္းေအာက္တြင္ အေမွာင္ကို အေဖာ္ျပဳကာ က်န္ခဲ့ေလ၏။
တန္ေဆာင္မုန္ၚ၊ နတ္ေတာ္၊ ေကာက္ေလွာ္စားေသာ ရာသီတြင္ ေကာင္းကင္ျပင္၌ မိုးရိပ္တိမ္ရိပ္ ႏွင္းရိပ္ကေလးေတြက မကင္းေသး။ လ,ကလည္း ကြယ္ဖို႔ သံုးရက္မွ်ပဲ လိုေတာ့သည္ထင့္။ ရြာတန္းရွည္ၾကီးမွလည္း ေခတ္ပ်က္ၾကီးတြင္ ေရနံဆီ၀ေအာင္ မထြန္းရေသးေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္မွ်မထြက္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓာတ္တစ္ခြင္လံုးမွာ အမိုက္အတိသာလွ်င္ ျဖစ္ဘိ၏။
အခ်ိန္သည္ ပက္က်ိကဲ့သုိ႔ တေရြ ႔ေရြ ႔ တြားသြားေနသည္။ ေက်ာင္းေပၚမွ ပုလင္းသံ ဖန္ခြက္သံမ်ား ၾကားရ၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကမ္းၾကားမွ အလင္းေရာင္တစ္ခု အမွ်င္တန္းျပီး ေအာက္သို႔ထိုးစိုက္က်လာ၏။ သို႔ေသာ္ အမိုက္ကို မတိုးႏိုင္သျဖင့္ ျဖဳတ္ဆို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္၏။ မိေဖာ့စိတ္ထဲ၌ မွန္အိမ္ကို အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္ျပီဟု ထင္၏။ ဖိနပ္သံမ်ား ထိုအခန္းဆီသို ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ၾကားရ၏။ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္ႏွင့္ ဆုတ္ဆုတ္ဆိင္းဆိုင္းေလွ်ာက္သံ ျဖစ္၏။ ဂ်ပန္စကားေျပာသံလိုလို တိုးခ်ည္တစ္ခါ က်ယ္ခ်ည္တစ္လွည့္။ သုိ႔ေသာ စကားေလးလံုးမကြဲ။
အေမွာင္ထုသည္ ပို၍ၾကီးမားလာ၏။ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းလည္း အေမွာင္ကို လည္ပင္းဖက္ကာ အေဖာ္လုပ္၍ပါလာ၏။ စကားသံမ်ား စဲသြားေလျပီ။ အခန္းမွလူတစ္ေယာက္ ထြက္လာေသာေျခသံ ၾကားရ၏။
သင္းတို႔ ငါ့သမီးကေလးကို ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ့္မလဲ။ မိေဖာ့စိတ္ထဲ ႐ိုးတိုးရြတျဖစ္လာ၏။ ေလွကားမွ ေျခသံမၾကားေအာင္ တက္ၾကည့္၏။ ဟိုက္- ကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ ေလွကား၀က တံခါးကလဲ ကလန္႔ထိုးထားပါကလား။ မိေဖာ့က တစ္ဖန္ ေလွကားမွ ခတ္သုတ္သုတ္ဆင္းျပီး အသံၾကားရာ အခန္းေအာက္မွေန၍ နားစြင့္ျပန္၏။
ညႇစ္သံကေလးတစ္ခု ဟီး-ဟီး ေပၚထြက္လာျပန္သည္။
ငိုသံလား၊ ႐ိႈက္သံလား၊ မိနီငိုရင္ ဒီလိုငိုတတ္တာပဲ။ အမယ္ေလးေတာ္၊ တကတဲ၊ တအိအိနဲ႔ အသံကေတာ့ မိနီအသံပါပဲ။
"ငါ့သမီးကေလးကေတာ့ လူျဖစ္႐ံႈးပါျပီ"ဟု စိတ္ထဲကက်ိတ္၍ ေအာ္လိုက္ျပီး ေခါင္းေပၚမွပ၀ါကို အသာယူ၍ မ်က္ရည္သုတ္၏။ ခါးထစ္ခြထားေသာကေလးက အဲ့-အဲ့ ႏွင့္ျမည္၍ လႈပ္လိုက္သျဖင့္ အသံမထြက္ေအာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္ ညည္းကာ ကေလးကို ေခ်ာ့သိပ္၏။ ထိုအတြင္း အိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ႏံုးခ်ည့္ျပီး တဂြတ္ဆြဲလာေသာ အသံတစ္ခု အခန္းဆီမွ ေလွကားေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္လာ၏။ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကသည္ကို ၾကားရသည္။
ဂေလာက္ဟု အသံတစ္ခု ထြက္လာျပန္သည္။
အေပါ့သြားတာလား။ ဟာ- မဟုတ္ေသးဘူး။ ကရားထဲက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို ပန္းကန္လံုးထဲထည့္သံပဲ။
ထို႔ေနာက္ ဖိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ေလွကားဘက္ဆီမွ အခန္းဘက္ဆီသို႔ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ ထြက္သြားသည္ကို ၾကားရျပန္သည္။ သူ႔ေျခသံက ေစာေစာက ေျခသံႏွင့္မတူ။ ခပ္သါက္သြက္ပဲ။ ဘုရား... ဘုရား။
မိနီအေပၚ အေျခတည္၍ လယ္သမားလင္မယားႏွစ္ဦးတို႔သည္ ေလာကနိဗၺာန္ၾကီးကို စိတ္ကူးတြင္ ဖန္ဆင္းခဲ့သည္။ မိနီကို လင္ေပးစားျပီးလွ်င္ သမက္ကို အားတစ္ခုျပဳကာ လင္မယားႏွစ္ဦး အိမ္ေခါင္းရင္းက အျမိဳင့္သားထိုင္၍ အနားယူရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ သားသမက္ကေလးရတာႏွင့္ပဲ တစ္သက္လံုး အျိမ္းစားေနဖို႔ ၾကံရြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ ဒုကၡသုခေတြမ်ားလွေတာ့ ခဧတျဖဳတ္ေလာက္ အနားယူဖို႔ပါပဲ။ တကယ္ဆိုေတာ့ သမက္ႏွင့္ သမီးတို႔အတြက္ ဦးသာေဂါင့္ဆီက လယ္တစ္ပြဲထပ္ငွားျပီး ႏွစ္ဦးျပိဳင္တူလုပ္ၾကမွာပဲ။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ႏွစ္ စပါးႏွစ္ရာပိုမည္။ စပါးႏွစ္ရာဆိုလွ်င္ အဖ်င္းဆံုး ေငြႏွစ္ရာ။ ဆယ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ေထာင္။ အဲသည္ ေငြႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ လယ္တစ္ပြဲ ထပ္၀ယ္လိုက္လွ်င္...
ေလသံက ရွဲရွဲ ရွဲရွဲ ျမည္လိုက္သည္။ မိေဖာ့ေခါင္းေပၚက ဂ်ပန္ကလည္း ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ ဟု ရယ္လိုက္သည္။ ႐ိႈက္သံမွာ ပိုမိုထင္ရွားလာသည္။ မိနီ႐ိႈက္ပံုႏွင့္ေတာ့ တေထရာတည္းပါပဲ။
"ဟုတ္ပါျပီ။ ငါ့သမီးကေတာ့ ေရတိမ္မွာနစ္ရပါေပါ့လား။ အမယ္ေလးသမီးရဲ ႔ ၀ဋ္ရွိသမွ် ခံရပါပေကာ" စသည္ျဖင့္ အသံထြက္မိမွ မထူးေတာ့ဘူးဟူေသာအေနျဖင့္ အားပါးတရ ငိုေလ၏။
ေလွကားမွ ေျခသံျပင္းျပင္းနင္း၍ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာ၏။
"ဟဲ့...ဟဲ့ မိေဖာ့ရဲ ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အမေလး တို႔ဗမာၾကီးရဲ ႔၊ သခင္ၾကီးရဲ ႔၊ ကိုျဖိဳးတုပ္ၾကီးရဲ ႔။ က်ဳပ္သမီးကေလးကို ေတာ္တို႔ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ေနၾကတာတံုး။ ဟီး...ဟီး"
"အို- ကိစၥမရွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားသမီးကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ပါဘူးဗ်။ ဗိုလ္ၾကီးၾကားရင္ ေသကုန္ပါလိမ့္မယ္"
"အမေလး-ေသ-ေသ။ က်ဳပ္သမီး ေရတိမ္နစ္တဲ့ေနာက္ မထူးပါဘူး။ မွန္း-ဖယ္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ တက္ေခၚမယ္"
ျဖိဳးတုပ္က ေလွကားရင္းက လက္ကာ၏။ မိေဖာ့က အတင္း႐ုန္းတက္ရန္ ၾကိဳးစား၏။ ႏွစ္ဦးသား ဗလံုးဗေထြးျဖစ္ေနခိုက္ တဘက္ကေလးကိုျခံဳ၍ ဖိုသီဖတ္သီျဖင့္ ကေလးမငယ္တစ္ဦး ဆင္းလာ၏။
၀ိုးတိုး၀ါးတား မထင္ရွားေသာ ကေလးမက "လာ- အေမ"ဟု ေခၚကာ မိေဖာ့လက္ကိုဆြဲ၏။
"အမေလး... သမီးလား... မိနီ လံုမေလး"
မိနီက ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ ျဖိဳးတုပ္လက္မွလြတ္ေအာင္ မိေဖာ့ကို ကပ်ာကသီဆြဲ၍ ဥယ်ာဥ္ဘက္ဆီသို႔ စိတ္မွန္းႏွင့္ ထြက္ခဲ့၏။
လမ္းတြင္ မိနီက မိေဖာ့ကို ဖက္၍ငိုသည္။ မိေဖာ့ကလည္း မိနီ၏ပခံုးေပၚတြင္ သူ႔ေမးကိုေမွး၍တင္ျပီးလွ်င္ ႐ိႈက္ကာ႐ိႈက္ကာငို၏။
"ဘာျဖစ္လာတာတုံး သမီးရဲ ႔"ဟု ေအာ္၍ေမးလိုက္ခ်င္၏။ ေမးကား မေမးရက္။ ပုစြန္ဆိတ္ကေလးလို ခုန္ေနေသာ မိနီ၏ရင္ကေလးကလည္း "မေမးပါနဲ႔ေတာ့ အေမရယ္"ဟု ေျပာကာ ဟန္႔တားေနဘိသကဲ့သို႔။ မိနီ၏ ေခၽြးျပန္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာမွ မျပယ့္တျပယ္ျဖစ္ေသာ "ဆာေကး"န႔ံကေလးလည္း မေမးခင္ကပင္လွ်င္ မေျဖမွန္ကို ေပးေနသည့္ပံုပမာ။
အို- အေဆြ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္တို႔ သင္တို႔ကို ယံုစားမိ၍ ငါးပါးၾကီးေမွာက္ရေခ်ျပီတကား။
အလင္းေရာင္ႏွင့္ ပနံမစားေတာ့ျပီျဖစ္ေသာ ကံဆိုးမသားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ အေမွာင္ကိုခိုကာ ဥယ်ာဥ္သို႔ျပန္ၾကေလ၏။
အိမ္၌ ကေလးေတြခ်ည္း ထားပစ္ခဲ့ရသည္။ မိနီေအာက္ ကၽြဲၾကီးမွာ ကေလးေခ်ာ့တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိေဖာ့တို႔ သားအမိသြားသည္မွာ အတန္ၾကာေသာေၾကာင့္ ႏို႔စို႔ကေလးအထက္ အၾကီးက "အေမေရ- အေမေရ"ႏွင့္ တ၍ က်ယ္ေလာင္စြာငိုေနသည္။ သူိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ေသာသူက က်နစြာ ကေလးေခ်ာ့ေနသည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ တဲေပၚအေျပးကေလးတက္သြားသည္။ ကေလးေခ်ာ့္ေနသူမွာ ခ်က္ၾကီးျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာအမ္းသြား၏။ ႏွစ္ဦးသားရင္ထဲတြင္ ဆို႔သြား၏။
မိေဖာ့က ႏို႔စို႔ကေလးကို အခန္းထဲသြင္း၍ အရင္သိပ္၏။ ျပီးမွ ငိုေနေသာ င၀က္ကို ခ်က္ၾကီးလက္မွယူ၍ အခန္းထဲသြင္း၏။
မိနီကား မီးဖိုေခ်ာင္၀တြင္ထိုင္ကာ ခ်က္ၾကီးကိုၾကည့္ရင္း မိႈင္လ်က္ေနမိ၏။
ခ်က္ၾကီးက ဘယ္သူအရင္စ၍ စကားေျပာမည္ကို ေစာင့္စားၾကည့္ေနဟန္တူ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမေစာင့္ႏိုင္သည့္အတူတူ ငါကပဲစျပီး စကားေျပာလိုက္မွပဲဟူေသာ အၾကံျဖင့္ ခါးပန္းေပၚ ေျခပစ္၍ထိုင္ေနရာမွ ထျပီးလွ်င္ ဆီမီးခြက္နားကပ္၍ မီးညႇိ၏။ ညႇိရင္း မိနီဘက္သို႔ မ်က္ဆန္ကို မ်က္လံုးေထာင့္တြင္ကပ္၍ မိနီကို ခိုးၾကည့္မိ၏။
အလို- မိႈင္လို႔ပါကလား။ ေစာေစာကလဲ ဂ်ပန္ေတြဆီသြားတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္မွလဲ ျပန္လာတယ္။ မ်က္ႏွာကလဲ မေကာင္းဘူး။ ငါကေတာ့ ၀မ္းသာစရာသတင္းၾကီးကို ပို႔မလို႔လာတာပဲ။ ခ်က္ၾကီးက သို႔ေလာ သို႔ေလာ ယံုမွားေတြးေတာကာ သူ႔စိတ္ထဲ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။
ဆံတိုေလးႏွင့္ ကိုခ်က္ၾကီး၏ပါးကို မီးေရာင္ဟပ္ေနသည္မွာ က်က္သေရ ရွိလွသည္။ ၾကည့္လို႔မ၀ႏိုင္ပါတကား။ သည္လိုခ်ည့္ တစ္သက္လံုးၾကည့္ေနရလွ်င္ ေလာကၾကီးဟာ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့။ ခုေတာ့ သည္လိုမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ သူကေတာ့ ေန႔လယ္ကေျပာလိုက္တဲ့ စကားအရ ၀မ္းသာအားရ လာေျပာတဲ့လကၡဏာပဲ၊ ႏို႔ေပမယ့္ မိနီကေလး ႐ႈလို႔မ၀ႏိုင္တဲ့ ကိုခ်က္ၾကီးေရ ႔... ဒီတစ္ခါေတာ့ လြဲျပီ။ ကၽြန္မေလ ကိုခ်က္ၾကီးနဲ႔ မတန္ေတာ့ဘူး။
ခ်က္ၾကီးပါးစပ္မွ ေဆးျပင္းလိပ္တိုမွာ လြတ္ထြက္သြားသည္။
"မိနီ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"ဟု ခ်က္ၾကီးက အနားကပ္၍ေမးသည္။
မိနီက သည္ေတာ့မွ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ေတြးေနရာမွ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္ကို သိရသည္။ သိရေတာ့မွ ႐ိႈက္ၾကီးတင္ ငိုလိုက္သည္။
ခ်က္ၾကီးသည္ မိနီ၏ ႐ိႈက္သံငိုသံတို႔အၾကားမွ ေဆာင့္၍ေဆာင့္၍ထြက္လာေသာ စကားတို႔ကို မလႈပ္မယွက္ နားေထာင္ေနရသည္။ ပထမတစ္ခြန္းေလာက္က အသည္းဖ်ားကို အပ္ႏွင့္ဆြလိုက္သလို၊ ေနာက္တစ္ခြန္းက အသည္းထဲ ကၽြဲ၀င္ခတ္သလို၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္းက်ေတာ့ အသည္းထဲ ကၽြဲတစ္အုပ္လံုး ၀င္သြားကေရာထင္ပါရဲ ႔။ ရင္ကို မနည္းၾကီး မ,ထားရသည္။
ေတာသူဆိုေတာ့ စကားပရိယာယ္မသံုး။ ပရိယာယ္ဆိုတာဟာ လိမ္တာျဖစ္သည္။ ဟုတ္သေလာက္ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာရတာက အရသာရွိသည္။ တန္ဖိုးရွိသည္။ လူလိုျပီး နတ္ၾကိုက္သည္။ အမွန္ဆိုသည့္စကားမွာ နားမခံသာ။ မခံခ်င္လို႔ရွိလွ်င္လဲ လဲေသ႐ံုေပါ့။ ဟုတ္တာေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။
"အဲဒါပဲေတာ့။ က်ဳပ္ေတာ့ အရင္းတိုင္း ေျပာတာပဲ၊ ေတာ္က်ဳပ္ကို ေတာ္ယူခ်င္မွယူ၊ က်ဳပ္ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ဘူး။ ေတာ္မယူရင္ က်ဳပ္လဲ တစ္သက္အိမ္ေထာင္မျပဴေတာ့ဘူး"ဟု မိနီက တံုးခနဲ တိခနဲ ေျပာလိုက္သည္။
ခ်က္ၾကီးက ေက်ာက္႐ုပ္ၾကီး အသက္၀င္လာသလို ျဗဳန္းဆို မိနီ၏ကိုယ္ကို ဖက္လိုက္၏။ မိနီတစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာက္သြားေအာင္ ရင္ဘတ္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္၏။ မိနီ၏ပါးေပၚမွ တလိမ့္ေခါက္ေကြးက်လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို သူ႔ႏွာေခါင္းႏွင့္လွိမ့္၍ အားပါးတရ သိမ္းက်ံဳး႐ိႈက္႐ွဴလိုက္သည္။ မိနီက ေခါင္းကေလးကို ေမာ့၍ေပးသည္။ စပယ္ဖူးကေလးကို မခူးရက္၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့ရာမွ သူမ်ားက ကိုယ့္ထက္ဦးသြားေတာ့ ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရႏွင့္ စပယ္တစ္႐ံုလံုး၏ အ႐ိုးႏွင့္အရြက္ကိုသာ သိမ္းက်ံဳးေပြ႔ပိုက္ေနလိုက္ရဘိသို႔။
ခ်က္ၾကီးလည္း ျဗဳန္းဆို မိနီကို လႊတ္လိုက္သည္။
ေတာက္ေျပာင္၍ အာသာမေျပသည့္ ခ်က္ၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားက မိနီကို အစိမ္းလိုက္၀ါးစားသည္မွာ ခၽြတ္ခၽြတ္မျမည္႐ံုတမယ္သာက်န္သည္။
ေနာင္တစ္ခဏအဖို႔၌ ခ်က္ၾကီးသည္ အိမ္ေပၚမွ လႊားခနဲ ခုန္ဆင္းကာ ေမွာင္ထဲ၌ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ဖေအ့အတြက္ အရွက္ကို စြန္႔ခဲ့ရသည္။ ယခု ခ်က္ၾကီးကို စြန္႔ရျပန္ျပီ။ ဘာပဲစြန္႔ရစြန္႔ရ ဖေအၾကီးလြတ္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။
စြန္႔ရက်ိဳး နပ္ပါျပီ။
ေၾသာ္... ကံဆိုးလွခ်ည့္ မိနီေလး။
နင္- သည္လိုပုန္းလွ်ိဳး၀ွက္လွ်ိဳး အာဇာနည္အျဖစ္ႏွင့္ မိန္းမတကာကို တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာကို စြန္႔လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ နင့္ဖခင္ ငဘသည္ ေခၽြးတပ္သားအစိတ္ေလာက္ႏွင့္ ဆိတ္ၾကီးကုန္းကမ္းက ခြာပါပေကာ။
- - -
အခန္း (၉) ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း
အခန္း (၁၀) တိုင္းျပည့္ရန္သူ
အခန္း (၁၁) ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္
အခန္း (၁၂) ကုလားမျခင္းေတာင္း
အခန္း (၁၃) ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ
"တစ္ခါျဖင့္ ခက္ၾကျပီ ကိုသာေအာင္ေရ ႔၊ ကၽြန္မတို႔သားအမိတစ္ေတြမွာ သူမွမရွိလွ်င္ အက်ိဳးၾကီး နည္းကေရာေပါ့၊ ၾကည့္လုပ္ေပးပါဦး"ဟု မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ မိေဖာ့က ဆယ္အိမ္မွဴးကို ေျပာလိုက္၏။ "ခက္တာပဲ မိေဖာ့ရယ္၊ ငါလဲ ဆယ္အိမ္မွဴးတို႔၊ ရာအိမ္မွဴးတို႔ ဆိုတာ မလႊဲသာလုိ႔ ၀င္လုပ္ရတာပါဟယ္၊ ငါဘာမွ်မသိပါဘူး၊ ပုလိပ္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြ ရြာထဲ၀င္လာျပီး မင္းတို႔ဆီက ေခၽြးတပ္အတြက္ လူအစိတ္ေပးရမယ္ဆိုျပီး ငါ့ေခၚသြားလို႔ လိုက္လာတာပဲ။ မင္းတို႔ကိုငါက သတိေပးဖို႔ရာမွာ နင့္လင္ကိုက ပုလိပ္ေတြရွိရာ ေျပးတာကိုးဟဲ့"
"သူလဲ ကၽြန္မ ဆြဲထားပါရဲ ႔၊ ဂ်ပန္လို႔ၾကားတာနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျဖစ္သြားတာပဲ၊ အဲဒါ ၾကည့္လုပ္ပါဦး"
"ေနဦးဟဲ့၊ သူတို႔နဲ႔အတူ ျမန္မာစကားျပန္တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ အရင္ကေတာ့ နင္တို႔ကြင္းထဲမွာ သခင္ဥကၠဌဆိုလား၊ ဘာဆိုလားပဲ"
မိေဖာ့က ျဖိဳးတုပ္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြး၍ပူမိ၏။ သို႔ေသာ္ ကိုသာေအာင္ညႊန္ရာသုိ႔ပင္ သြားရေခ်မည္။ ျဖိဳးတုပ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ေျခသလံုးဖက္သင့္ကဖက္မည္။
ေခၽြးတပ္မွ ဂ်ပန္မွာ ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ ေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္းကို ဗိုလ္တဲျပဳလုပ္ကာ အေဖာ္ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ႏ်င့္ တည္းခိုေနသည္။ သူတို႔ႏ်စ္ဦးအား ေဆးေပးမီးယူ ေျခသည္းလက္သည္းလုပ္ေနရသူမွာ ျဖိဳးတုပ္ပင္ျဖစ္သည္။
မိေဖာ့လည္း ျဖိဳးတုပ္ကိုျမင္ေသာ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရေလသည္။ ျဖိဳးတုပ္က အၾကံေအာင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ "ဘာကိစၥလာသတံုးဗ်"ဟု ျပံဳးျပံဳးၾကီး ဆီးေမးသည္။ မိေဖာ့က "ကိုျဖိဳးတုပ္ကယ္၊ ျပီးခဲ့တာေတြ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါႏွင့္ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိတစ္ေတြကို ကယ္ပါ။ ရွင္လဲ ဗမာပဲရွင္၊ ကၽြန္မတို႔ကို ကယ္သင့္ပါတယ္"ဟု အသနားခံ၏။
ျဖိဳးတုပ္က သူၾကည့္လုပ္ပါမည္ဟု ေျပာသည္။ ဗိုလ္ၾကီးမာ့စတားက သေဘာေကာင္းပါသည္။ ငဘ၌ သားသမီးမ်ားရွိလွ်င္ သားသမီးမ်ားက ကိုယ္တိုင္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႔ အေဖတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ မွီခိုရပါသည္ဟု သနားေလာက္ေအာင္ေျပာလွ်င္ လြတ္ႏိုင္ပါသည္ ဟု ဆို၏။
မိေဖာ့က သည္အၾကံသည္ အၾကံေကာင္းျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္လိုက္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ မိနီကိုေခၚလာလွ်င္ မေကာင္းေပဘူးလား။
ျဖိဳးတုပ္က အခ်ိဳရွာတုန္း ထန္းလ်က္အိုးထဲ ေမွာက္ရက္လဲသည့္ အမူအရာကို မိေဖာ့ မရိပ္မိရေအာင္ မ်ိဳသိပ္လ်က္ "ေကာင္းသားပဲ"ဟု ဆို၏။
"ဗိုလ္ၾကီးမာ့စတားက ညေနငါးနာရီေလာက္ဆုိရင္ ထမင္းစားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျခာက္နာရီ၊ ခုနစ္နာရီ၊ ေမွာင္ေလာက္မွ လာတာေပါ့"
မိေဖာ့လည္း အိမ္သို႔ျပန္၍ မိနီကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ၏။ ညေန မေမွာင့္တေမွာင္တြင္ ႏို႔စို႔ကေလးကို ခါးထင္ခြင္တြင္ခ်ီကာ မိနီႏ်င့္အတူ သားအမိႏ်စ္ေယာက္ ျဖိဳးတုပ္ထံ လာေလသည္။ ျဖိဳးတုပ္က သူတို႔ သားအမိကို ေက်ာင္းေအာက္၌ အေစာင့္ခိုင္းထားသည္။ သူကမူကား ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ မိေဖာ့ ေစာင့္ရတာ ေျခသလံုးေတာင့္လွျပီဟု ညည္း၏။ မိနီက "အေမရယ္၊ ဒီေလာက္ေမွာင္မွ ဟန္ပါ့မလား။ ကၽြန္မျဖင့္ ရင္ထဲက ဖိုေနတာပဲ"ဟု မဦးမခၽြတ္ေျပာ၏။
မိေဖာ့က သည္ေတာ့မွ ေတြးမိသည္။ အခ်ိန္မရွိတုန္းမွာ ဂ်ပန္ဆီေရာက္လို႔ ဂ်ပန္က သမီးကိုဆြဲထားလွ်င္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမလဲ။ ေၾသာ္... လယ္သမားသားသမီးဆိုေတာ့ အႏွိပ္စက္ တယ္ခံရပါကလား။ သည္ေလာက္လဲ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ငါအရွိသားပဲ။ ကိုိငဘလြတ္ဖို႔က အင္မတန္အေရးၾကီးတယ္။ အဖမ္းခံရတုန္းက သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ေသလို႔။ ကင္းဂတ္ထဲမွာ ျခ်ဳပ္ထားတာ ျမင္ရျပန္ေတာ့လဲ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးနဲ႔။ ဟယ္... နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ အရွိေသးသားပဲ။
"အေမရယ္၊ ကၽြန္မ သိပ္စိတ္ေလးတာပဲ"ဟူေသာ မိနီ၏စကားသည မိေဖာ့၏ ႏွလံုးသားတို႔ကို ဆြဲ၍ေဆာင့္လိုက္၏။
"ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတယ္၊ သမီး ထ- ထ- သြားမယ္"ဟု မိေဖာ့က ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာလိုက္၏။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထလိုက္၏။ ေလွကားမွ ကၽြိကၽြိျမည္သံၾကားျပီး ဘြားခနဲ လူတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ မိေဖာ့တို႔ သားအမိ တေစၧအေျခာက္ခံရသလို ေခါင္းနားပန္းၾကီးသြားသည္။ လူကိုေသခ်ာစြာၾကည့္ေသာ္ ျဖိဳးတုပ္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္က ဆာေကနဲ႔ လိႈင္ေနသည္။
မိေဖာ့က သမီးကေလးလက္ကို တုပ္ဆြဲျပီး ေက်ာင္းေအာက္က ထြက္ေျပးမည္ျပဳ၏။
"ဟဲ့- ဒါဘာလုပ္တာလဲဟင္၊ နင္ ဒီလိုလုပ္ရင္ ဂ်ပန္ေတြစိတ္ဆိုးလို႔ တစ္မ်ိဳးလံုး ေသကုန္လိမ့္မယ္၊ လာ-မိနီ၊ နင့္အေမ ေအာက္က ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ ခဏၾကာရင္ ျပန္ရမွာပဲ၊ အခု ဂ်ပန္ၾကီးက နင့္အေဖအေၾကာင္း စစ္ၾကည့္မလို႔တဲ့"ဟု ျဖိဳးတုပ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ မိနီကိုလက္ဆြဲကာ ေက်ာင္းေပၚတက္သြားေလ၏။
မိေဖာ့ကား ေက်ာင္းေအာက္တြင္ အေမွာင္ကို အေဖာ္ျပဳကာ က်န္ခဲ့ေလ၏။
တန္ေဆာင္မုန္ၚ၊ နတ္ေတာ္၊ ေကာက္ေလွာ္စားေသာ ရာသီတြင္ ေကာင္းကင္ျပင္၌ မိုးရိပ္တိမ္ရိပ္ ႏွင္းရိပ္ကေလးေတြက မကင္းေသး။ လ,ကလည္း ကြယ္ဖို႔ သံုးရက္မွ်ပဲ လိုေတာ့သည္ထင့္။ ရြာတန္းရွည္ၾကီးမွလည္း ေခတ္ပ်က္ၾကီးတြင္ ေရနံဆီ၀ေအာင္ မထြန္းရေသးေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္မွ်မထြက္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓာတ္တစ္ခြင္လံုးမွာ အမိုက္အတိသာလွ်င္ ျဖစ္ဘိ၏။
အခ်ိန္သည္ ပက္က်ိကဲ့သုိ႔ တေရြ ႔ေရြ ႔ တြားသြားေနသည္။ ေက်ာင္းေပၚမွ ပုလင္းသံ ဖန္ခြက္သံမ်ား ၾကားရ၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကမ္းၾကားမွ အလင္းေရာင္တစ္ခု အမွ်င္တန္းျပီး ေအာက္သို႔ထိုးစိုက္က်လာ၏။ သို႔ေသာ္ အမိုက္ကို မတိုးႏိုင္သျဖင့္ ျဖဳတ္ဆို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္၏။ မိေဖာ့စိတ္ထဲ၌ မွန္အိမ္ကို အခန္းတစ္ခုထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္ျပီဟု ထင္၏။ ဖိနပ္သံမ်ား ထိုအခန္းဆီသို ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ၾကားရ၏။ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္ႏွင့္ ဆုတ္ဆုတ္ဆိင္းဆိုင္းေလွ်ာက္သံ ျဖစ္၏။ ဂ်ပန္စကားေျပာသံလိုလို တိုးခ်ည္တစ္ခါ က်ယ္ခ်ည္တစ္လွည့္။ သုိ႔ေသာ စကားေလးလံုးမကြဲ။
အေမွာင္ထုသည္ ပို၍ၾကီးမားလာ၏။ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းလည္း အေမွာင္ကို လည္ပင္းဖက္ကာ အေဖာ္လုပ္၍ပါလာ၏။ စကားသံမ်ား စဲသြားေလျပီ။ အခန္းမွလူတစ္ေယာက္ ထြက္လာေသာေျခသံ ၾကားရ၏။
သင္းတို႔ ငါ့သမီးကေလးကို ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ့္မလဲ။ မိေဖာ့စိတ္ထဲ ႐ိုးတိုးရြတျဖစ္လာ၏။ ေလွကားမွ ေျခသံမၾကားေအာင္ တက္ၾကည့္၏။ ဟိုက္- ကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ ေလွကား၀က တံခါးကလဲ ကလန္႔ထိုးထားပါကလား။ မိေဖာ့က တစ္ဖန္ ေလွကားမွ ခတ္သုတ္သုတ္ဆင္းျပီး အသံၾကားရာ အခန္းေအာက္မွေန၍ နားစြင့္ျပန္၏။
ညႇစ္သံကေလးတစ္ခု ဟီး-ဟီး ေပၚထြက္လာျပန္သည္။
ငိုသံလား၊ ႐ိႈက္သံလား၊ မိနီငိုရင္ ဒီလိုငိုတတ္တာပဲ။ အမယ္ေလးေတာ္၊ တကတဲ၊ တအိအိနဲ႔ အသံကေတာ့ မိနီအသံပါပဲ။
"ငါ့သမီးကေလးကေတာ့ လူျဖစ္႐ံႈးပါျပီ"ဟု စိတ္ထဲကက်ိတ္၍ ေအာ္လိုက္ျပီး ေခါင္းေပၚမွပ၀ါကို အသာယူ၍ မ်က္ရည္သုတ္၏။ ခါးထစ္ခြထားေသာကေလးက အဲ့-အဲ့ ႏွင့္ျမည္၍ လႈပ္လိုက္သျဖင့္ အသံမထြက္ေအာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္ ညည္းကာ ကေလးကို ေခ်ာ့သိပ္၏။ ထိုအတြင္း အိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ႏံုးခ်ည့္ျပီး တဂြတ္ဆြဲလာေသာ အသံတစ္ခု အခန္းဆီမွ ေလွကားေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္လာ၏။ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကသည္ကို ၾကားရသည္။
ဂေလာက္ဟု အသံတစ္ခု ထြက္လာျပန္သည္။
အေပါ့သြားတာလား။ ဟာ- မဟုတ္ေသးဘူး။ ကရားထဲက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို ပန္းကန္လံုးထဲထည့္သံပဲ။
ထို႔ေနာက္ ဖိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ေလွကားဘက္ဆီမွ အခန္းဘက္ဆီသို႔ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ ထြက္သြားသည္ကို ၾကားရျပန္သည္။ သူ႔ေျခသံက ေစာေစာက ေျခသံႏွင့္မတူ။ ခပ္သါက္သြက္ပဲ။ ဘုရား... ဘုရား။
မိနီအေပၚ အေျခတည္၍ လယ္သမားလင္မယားႏွစ္ဦးတို႔သည္ ေလာကနိဗၺာန္ၾကီးကို စိတ္ကူးတြင္ ဖန္ဆင္းခဲ့သည္။ မိနီကို လင္ေပးစားျပီးလွ်င္ သမက္ကို အားတစ္ခုျပဳကာ လင္မယားႏွစ္ဦး အိမ္ေခါင္းရင္းက အျမိဳင့္သားထိုင္၍ အနားယူရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ သားသမက္ကေလးရတာႏွင့္ပဲ တစ္သက္လံုး အျိမ္းစားေနဖို႔ ၾကံရြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ ဒုကၡသုခေတြမ်ားလွေတာ့ ခဧတျဖဳတ္ေလာက္ အနားယူဖို႔ပါပဲ။ တကယ္ဆိုေတာ့ သမက္ႏွင့္ သမီးတို႔အတြက္ ဦးသာေဂါင့္ဆီက လယ္တစ္ပြဲထပ္ငွားျပီး ႏွစ္ဦးျပိဳင္တူလုပ္ၾကမွာပဲ။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ႏွစ္ စပါးႏွစ္ရာပိုမည္။ စပါးႏွစ္ရာဆိုလွ်င္ အဖ်င္းဆံုး ေငြႏွစ္ရာ။ ဆယ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ေထာင္။ အဲသည္ ေငြႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ လယ္တစ္ပြဲ ထပ္၀ယ္လိုက္လွ်င္...
ေလသံက ရွဲရွဲ ရွဲရွဲ ျမည္လိုက္သည္။ မိေဖာ့ေခါင္းေပၚက ဂ်ပန္ကလည္း ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ ဟု ရယ္လိုက္သည္။ ႐ိႈက္သံမွာ ပိုမိုထင္ရွားလာသည္။ မိနီ႐ိႈက္ပံုႏွင့္ေတာ့ တေထရာတည္းပါပဲ။
"ဟုတ္ပါျပီ။ ငါ့သမီးကေတာ့ ေရတိမ္မွာနစ္ရပါေပါ့လား။ အမယ္ေလးသမီးရဲ ႔ ၀ဋ္ရွိသမွ် ခံရပါပေကာ" စသည္ျဖင့္ အသံထြက္မိမွ မထူးေတာ့ဘူးဟူေသာအေနျဖင့္ အားပါးတရ ငိုေလ၏။
ေလွကားမွ ေျခသံျပင္းျပင္းနင္း၍ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာ၏။
"ဟဲ့...ဟဲ့ မိေဖာ့ရဲ ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အမေလး တို႔ဗမာၾကီးရဲ ႔၊ သခင္ၾကီးရဲ ႔၊ ကိုျဖိဳးတုပ္ၾကီးရဲ ႔။ က်ဳပ္သမီးကေလးကို ေတာ္တို႔ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ေနၾကတာတံုး။ ဟီး...ဟီး"
"အို- ကိစၥမရွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားသမီးကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ပါဘူးဗ်။ ဗိုလ္ၾကီးၾကားရင္ ေသကုန္ပါလိမ့္မယ္"
"အမေလး-ေသ-ေသ။ က်ဳပ္သမီး ေရတိမ္နစ္တဲ့ေနာက္ မထူးပါဘူး။ မွန္း-ဖယ္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ တက္ေခၚမယ္"
ျဖိဳးတုပ္က ေလွကားရင္းက လက္ကာ၏။ မိေဖာ့က အတင္း႐ုန္းတက္ရန္ ၾကိဳးစား၏။ ႏွစ္ဦးသား ဗလံုးဗေထြးျဖစ္ေနခိုက္ တဘက္ကေလးကိုျခံဳ၍ ဖိုသီဖတ္သီျဖင့္ ကေလးမငယ္တစ္ဦး ဆင္းလာ၏။
၀ိုးတိုး၀ါးတား မထင္ရွားေသာ ကေလးမက "လာ- အေမ"ဟု ေခၚကာ မိေဖာ့လက္ကိုဆြဲ၏။
"အမေလး... သမီးလား... မိနီ လံုမေလး"
မိနီက ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ ျဖိဳးတုပ္လက္မွလြတ္ေအာင္ မိေဖာ့ကို ကပ်ာကသီဆြဲ၍ ဥယ်ာဥ္ဘက္ဆီသို႔ စိတ္မွန္းႏွင့္ ထြက္ခဲ့၏။
လမ္းတြင္ မိနီက မိေဖာ့ကို ဖက္၍ငိုသည္။ မိေဖာ့ကလည္း မိနီ၏ပခံုးေပၚတြင္ သူ႔ေမးကိုေမွး၍တင္ျပီးလွ်င္ ႐ိႈက္ကာ႐ိႈက္ကာငို၏။
"ဘာျဖစ္လာတာတုံး သမီးရဲ ႔"ဟု ေအာ္၍ေမးလိုက္ခ်င္၏။ ေမးကား မေမးရက္။ ပုစြန္ဆိတ္ကေလးလို ခုန္ေနေသာ မိနီ၏ရင္ကေလးကလည္း "မေမးပါနဲ႔ေတာ့ အေမရယ္"ဟု ေျပာကာ ဟန္႔တားေနဘိသကဲ့သို႔။ မိနီ၏ ေခၽြးျပန္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာမွ မျပယ့္တျပယ္ျဖစ္ေသာ "ဆာေကး"န႔ံကေလးလည္း မေမးခင္ကပင္လွ်င္ မေျဖမွန္ကို ေပးေနသည့္ပံုပမာ။
အို- အေဆြ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္တို႔ သင္တို႔ကို ယံုစားမိ၍ ငါးပါးၾကီးေမွာက္ရေခ်ျပီတကား။
အလင္းေရာင္ႏွင့္ ပနံမစားေတာ့ျပီျဖစ္ေသာ ကံဆိုးမသားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ အေမွာင္ကိုခိုကာ ဥယ်ာဥ္သို႔ျပန္ၾကေလ၏။
အိမ္၌ ကေလးေတြခ်ည္း ထားပစ္ခဲ့ရသည္။ မိနီေအာက္ ကၽြဲၾကီးမွာ ကေလးေခ်ာ့တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိေဖာ့တို႔ သားအမိသြားသည္မွာ အတန္ၾကာေသာေၾကာင့္ ႏို႔စို႔ကေလးအထက္ အၾကီးက "အေမေရ- အေမေရ"ႏွင့္ တ၍ က်ယ္ေလာင္စြာငိုေနသည္။ သူိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ေသာသူက က်နစြာ ကေလးေခ်ာ့ေနသည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ တဲေပၚအေျပးကေလးတက္သြားသည္။ ကေလးေခ်ာ့္ေနသူမွာ ခ်က္ၾကီးျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာအမ္းသြား၏။ ႏွစ္ဦးသားရင္ထဲတြင္ ဆို႔သြား၏။
မိေဖာ့က ႏို႔စို႔ကေလးကို အခန္းထဲသြင္း၍ အရင္သိပ္၏။ ျပီးမွ ငိုေနေသာ င၀က္ကို ခ်က္ၾကီးလက္မွယူ၍ အခန္းထဲသြင္း၏။
မိနီကား မီးဖိုေခ်ာင္၀တြင္ထိုင္ကာ ခ်က္ၾကီးကိုၾကည့္ရင္း မိႈင္လ်က္ေနမိ၏။
ခ်က္ၾကီးက ဘယ္သူအရင္စ၍ စကားေျပာမည္ကို ေစာင့္စားၾကည့္ေနဟန္တူ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမေစာင့္ႏိုင္သည့္အတူတူ ငါကပဲစျပီး စကားေျပာလိုက္မွပဲဟူေသာ အၾကံျဖင့္ ခါးပန္းေပၚ ေျခပစ္၍ထိုင္ေနရာမွ ထျပီးလွ်င္ ဆီမီးခြက္နားကပ္၍ မီးညႇိ၏။ ညႇိရင္း မိနီဘက္သို႔ မ်က္ဆန္ကို မ်က္လံုးေထာင့္တြင္ကပ္၍ မိနီကို ခိုးၾကည့္မိ၏။
အလို- မိႈင္လို႔ပါကလား။ ေစာေစာကလဲ ဂ်ပန္ေတြဆီသြားတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္မွလဲ ျပန္လာတယ္။ မ်က္ႏွာကလဲ မေကာင္းဘူး။ ငါကေတာ့ ၀မ္းသာစရာသတင္းၾကီးကို ပို႔မလို႔လာတာပဲ။ ခ်က္ၾကီးက သို႔ေလာ သို႔ေလာ ယံုမွားေတြးေတာကာ သူ႔စိတ္ထဲ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။
ဆံတိုေလးႏွင့္ ကိုခ်က္ၾကီး၏ပါးကို မီးေရာင္ဟပ္ေနသည္မွာ က်က္သေရ ရွိလွသည္။ ၾကည့္လို႔မ၀ႏိုင္ပါတကား။ သည္လိုခ်ည့္ တစ္သက္လံုးၾကည့္ေနရလွ်င္ ေလာကၾကီးဟာ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့။ ခုေတာ့ သည္လိုမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ သူကေတာ့ ေန႔လယ္ကေျပာလိုက္တဲ့ စကားအရ ၀မ္းသာအားရ လာေျပာတဲ့လကၡဏာပဲ၊ ႏို႔ေပမယ့္ မိနီကေလး ႐ႈလို႔မ၀ႏိုင္တဲ့ ကိုခ်က္ၾကီးေရ ႔... ဒီတစ္ခါေတာ့ လြဲျပီ။ ကၽြန္မေလ ကိုခ်က္ၾကီးနဲ႔ မတန္ေတာ့ဘူး။
ခ်က္ၾကီးပါးစပ္မွ ေဆးျပင္းလိပ္တိုမွာ လြတ္ထြက္သြားသည္။
"မိနီ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"ဟု ခ်က္ၾကီးက အနားကပ္၍ေမးသည္။
မိနီက သည္ေတာ့မွ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ေတြးေနရာမွ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္ကို သိရသည္။ သိရေတာ့မွ ႐ိႈက္ၾကီးတင္ ငိုလိုက္သည္။
ခ်က္ၾကီးသည္ မိနီ၏ ႐ိႈက္သံငိုသံတို႔အၾကားမွ ေဆာင့္၍ေဆာင့္၍ထြက္လာေသာ စကားတို႔ကို မလႈပ္မယွက္ နားေထာင္ေနရသည္။ ပထမတစ္ခြန္းေလာက္က အသည္းဖ်ားကို အပ္ႏွင့္ဆြလိုက္သလို၊ ေနာက္တစ္ခြန္းက အသည္းထဲ ကၽြဲ၀င္ခတ္သလို၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္းက်ေတာ့ အသည္းထဲ ကၽြဲတစ္အုပ္လံုး ၀င္သြားကေရာထင္ပါရဲ ႔။ ရင္ကို မနည္းၾကီး မ,ထားရသည္။
ေတာသူဆိုေတာ့ စကားပရိယာယ္မသံုး။ ပရိယာယ္ဆိုတာဟာ လိမ္တာျဖစ္သည္။ ဟုတ္သေလာက္ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာရတာက အရသာရွိသည္။ တန္ဖိုးရွိသည္။ လူလိုျပီး နတ္ၾကိုက္သည္။ အမွန္ဆိုသည့္စကားမွာ နားမခံသာ။ မခံခ်င္လို႔ရွိလွ်င္လဲ လဲေသ႐ံုေပါ့။ ဟုတ္တာေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။
"အဲဒါပဲေတာ့။ က်ဳပ္ေတာ့ အရင္းတိုင္း ေျပာတာပဲ၊ ေတာ္က်ဳပ္ကို ေတာ္ယူခ်င္မွယူ၊ က်ဳပ္ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ဘူး။ ေတာ္မယူရင္ က်ဳပ္လဲ တစ္သက္အိမ္ေထာင္မျပဴေတာ့ဘူး"ဟု မိနီက တံုးခနဲ တိခနဲ ေျပာလိုက္သည္။
ခ်က္ၾကီးက ေက်ာက္႐ုပ္ၾကီး အသက္၀င္လာသလို ျဗဳန္းဆို မိနီ၏ကိုယ္ကို ဖက္လိုက္၏။ မိနီတစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာက္သြားေအာင္ ရင္ဘတ္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္၏။ မိနီ၏ပါးေပၚမွ တလိမ့္ေခါက္ေကြးက်လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို သူ႔ႏွာေခါင္းႏွင့္လွိမ့္၍ အားပါးတရ သိမ္းက်ံဳး႐ိႈက္႐ွဴလိုက္သည္။ မိနီက ေခါင္းကေလးကို ေမာ့၍ေပးသည္။ စပယ္ဖူးကေလးကို မခူးရက္၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့ရာမွ သူမ်ားက ကိုယ့္ထက္ဦးသြားေတာ့ ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရႏွင့္ စပယ္တစ္႐ံုလံုး၏ အ႐ိုးႏွင့္အရြက္ကိုသာ သိမ္းက်ံဳးေပြ႔ပိုက္ေနလိုက္ရဘိသို႔။
ခ်က္ၾကီးလည္း ျဗဳန္းဆို မိနီကို လႊတ္လိုက္သည္။
ေတာက္ေျပာင္၍ အာသာမေျပသည့္ ခ်က္ၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားက မိနီကို အစိမ္းလိုက္၀ါးစားသည္မွာ ခၽြတ္ခၽြတ္မျမည္႐ံုတမယ္သာက်န္သည္။
ေနာင္တစ္ခဏအဖို႔၌ ခ်က္ၾကီးသည္ အိမ္ေပၚမွ လႊားခနဲ ခုန္ဆင္းကာ ေမွာင္ထဲ၌ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ဖေအ့အတြက္ အရွက္ကို စြန္႔ခဲ့ရသည္။ ယခု ခ်က္ၾကီးကို စြန္႔ရျပန္ျပီ။ ဘာပဲစြန္႔ရစြန္႔ရ ဖေအၾကီးလြတ္ရင္ ျပီးတာပါပဲ။
စြန္႔ရက်ိဳး နပ္ပါျပီ။
ေၾသာ္... ကံဆိုးလွခ်ည့္ မိနီေလး။
နင္- သည္လိုပုန္းလွ်ိဳး၀ွက္လွ်ိဳး အာဇာနည္အျဖစ္ႏွင့္ မိန္းမတကာကို တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာကို စြန္႔လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ နင့္ဖခင္ ငဘသည္ ေခၽြးတပ္သားအစိတ္ေလာက္ႏွင့္ ဆိတ္ၾကီးကုန္းကမ္းက ခြာပါပေကာ။
- - -
အခန္း (၉) ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း
အခန္း (၁၀) တိုင္းျပည့္ရန္သူ
အခန္း (၁၁) ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္
အခန္း (၁၂) ကုလားမျခင္းေတာင္း
အခန္း (၁၃) ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ
Saturday, June 13, 2009
အခန္း (၃) ငါးခံုးမ
ေလာကဓာတ္တစ္ခုလံုး အပူဓာတ္ဖံုးလႊမ္းလ်က္ ရွိသည္။
ရာသီက ေႏြရာသီျဖစ္၏။ လ၏ အလိုဆိုလွ်င္ အသက္ငင္၍ တေပါင္းဘက္သို႔ ၀ိညာဥ္ကူးခါနီး ျဖစ္သည္။
စိတ္ကူးယဥ္ဆရာတို႔က "တပို႔တြဲ ေပါက္လဲရယ္တဲ့ ငံုစီစီ၊ ဖူးတံေတြကခ်ီ"ဟူ၍ သာယာေသာေတးသံကို ဖြဲ႔ဆိုခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ နံနက္မိုးေသာက္မွသည္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ေအာင္ ပူျပင္းလွေသာေနမွာ စာဆိုေတာ္ပ႑ိတ္တို႔၏ စိတ္ကူးကို အ႐ူးလုပ္၍ သေရာ္ေနသည္။
သို႔ေပမယ့္ လျမတ္လထြတ္ျဖစ္ေသာ တေပါင္းလသည္ မေ၀းေတာ့ျပီ။ ထုိသေရာခါ "လတေပါင္း၊ ခေအာင္းရယ္တဲ့ ပြင့္ခ်ိန္တန္"ဟု အသံ၀ါၾကီးႏွစ္ တစ္အားကုန္ေအာ္ကာ စာဖြဲ႔ရခ်ိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ သည္ႏွစ္ လ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထြက္ထြက္၊ သည္ႏွစ္လေလာက္ အပူလြန္ကဲေသာလ ဘယ္လမွမရွိဟု ငဘသိသည္။ လယ္ကြင္းေတြ ပတ္ၾကားအက္ကုန္ျပီ။ တဲေဘးရွိ တလင္းျပင္ကေလးမွာ ႏြားေခ်းက်ံစက သနပ္ခါးထူထူလိမ္းထားသည့္ မိေဖာ့မ်က္ႏွာအတိုင္း ေျပာင္တင္းေခ်ာေမြ ႔ေနသည္။ ယခုေတာ့ တလင္းကေလးမွာ အမယ္အိုရြတ္တြၾကီးမ်က္ႏွာလို အက္ရာထင္ေနျပီ။ ေရႊအဆင္းကဲ့သို႔ ၀ါ၀င္းေသာ႐ိုးျပတ္တို႔မွာ အေရာင္လြင့္၍ မြဲေျခာက္ေျခာက္ရွိေနျပီ။ လယ္ကြင္းကိုျဖတ္၍ ေတာတန္းဘက္သို႔ ေခါင္းကို ေျမနားကပ္ျပီး ငံု႔ၾကည့္သူသည္ ေျမေငြ႔အပူရွိန္ေၾကာင့္ ရိပ္ရိပ္ရိပ္ရိပ္ႏွင့္ အရာ၀တၳဳမ်ား လႈပ္ရွားေနသည္ကို ျမင္ႏိုင္ေပမည္။ ေလာကဓာတ္ဆရာတို႔၏အလို အလင္းေရာင္ေသြဖည္ျခင္းျဖစ္သည္။ သိပၸံပညာကို ကၾကီးပုတ္ေလာက္ေရး၍မွ ႏြားထီးမွန္း ႏြားမမွန္းမသိသူ ငဘအဖို႔မူ၊ ေသြဖည္တာေတာ့ ေသြဖည္တာပဲ၊ ဘာေသြဖည္သလဲေတာ့ မဆိုႏိုင္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခါတိုင္းပူေနက်ျဖစ္ေသာ ေႏြဥတုသည္ အခုအခါမွ ေဖာက္ျပန္ေသြဖည္ျပီး အပူၾကီးေနေရာ့သလားဟု ထင္မွတ္မွားမိသည္။
လယ္ကြင္းထဲမွာ ေလေပြကလည္း ခဏခဏ ေမႊ႔သည္။ ေတာင္တန္းစပ္က ေခ်ာင္းဦးတိုမွာလည္း ေရနည္းသြားျပီ။ ငါးခူ၊ ငါးရံ ႔၊ ငါးေျပမ၊ စသည္တို႔မွာ ေရပူတြင္ ေပါေလာေမ်ာျပီး ပုပ္၍ပင္ေနေခ်ျပီ။ ေစာေစာက ငဘသိလွ်င္ တမံတုတ္ျပီး ငါးဖမ္းလိုက္ရေသာ္ ငါးရံ ႔ေျခာက္ ခြက္တစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းကေလး ရမွာေပါ့။
ယခုလို ၁၃၀၄ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလမ်ိဳးကို ငဘကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ေလရာ သူလည္း ကဗ်ာဆရာ့အေနႏွင့္ စိတ္ထဲမွာ စာဖြဲ႔ေကာင္းဖြဲ႔မိေပမည္။ သူဖြဲ႔မည့္ ကဗ်ာမွာ ယခုကာလ ေနာက္ဆံုးေပၚ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ကဗ်ာႏွင့္စာလွ်င္ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ တစ္ခ်က္ပဲရွိသည္။ ထုိေနာက္ဆံုးေပၚ ကဗ်ာ့ပါရဂူတို႔က သူမ်ားစာကို ခိုးခ်သည့္အရာ ငဘထက္သာသည္။ ငဘကား လူရည္မလည္ေသးေသာေၾကာင့္ ခိုးမခ်တတ္။ သူ႔ပင္ကိုဥာဏ္ကို သံုးရရွာသည္။
"ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ပူ-ပူလြန္းေတာ့တယ္။ အျပင္ကလဲ ပူ၊ အတြင္းကလဲ ပူ၊ ေနရွိန္ရတဲ့အထဲ ရင္ထဲမွာ ေသာကမီးကလည္း ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္လို႔ပူ၊ သားသမီးအတြက္ကလဲ အေၾကာင့္အၾကမကင္းလုိ႔ ပူ၊ ကာလပ်က္ခါနီးမွာ စပါးေစ်းက်သြားမွစိုးလို႔ ပူ၊ ကာလပ်က္လွ်င္ လူဆိုးအတြက္ ပူ၊ အထူးသျဖင့္ ျဖိဳးတုပ္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ျပီး ပူ၊ ဟိုသင္းအတြက္လဲ ပူ၊ သည္သင္းအတြက္လဲ ပူ၊ ေၾသာ္... ပူ... ပူ... ပူ..."
ဤကား ငဘ၏ကဗ်ာတည္း။ သူ႔ကဗ်ာမွာ တပူပူျမည္ေနေသာ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ျမည္လည္းျမည္ေလာက္ပါေပသည္။ တို႔ျမန္မာျပည္မွာ တေပါင္းလ က်ေရာက္ခါမွပဲ စပါးကေလးေရာင္းျပီး ေငြျမင္ၾကရသည္။ သည္ေတာ့မွပဲ ေတာသားေတြ ပိုက္ဆံေဖာေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံေဖာေတာ့မွပဲ၊ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲေတြ တျခိမ့္ျခိမ့္ခံရသည္။ ဘုန္းၾကီးပ်ံ ရွိမွလည္း ၾကက္တိုက္ ဖဲ႐ိုက္လို႔ေပ်ာ္သည္။ ၾကက္၀ိုင္းေကာင္းျပန္ေတာ့လည္း တယ္ျပီး႐ံႈးလွခ်ည္ကလား၊ ႐ံႈးေတာ့လည္း စိတ္ညစ္သည္။ စိတ္ညစ္မွလည္း မီးေတာက္တဲ့ ေတာအရက္ကေလးက ေသာက္ေကာင္းသည္။ ေသာက္ေကာင္းေတာ့လည္း မူး၊ မူးေကာင္းေတာ့လည္း ရမ္း၊ ရမ္းေကာင္းေတာ့လည္း ေဒါသထြက္၊ ေဒါသထြက္ေတာ့လည္း ရန္ျဖစ္လို႔ တယ္ေကာင္း။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤလ,မ်ိဳးကို ရာဇ၀တ္မႈ ျပဒါးခ်ိန္ တစ္ရွိန္တည္း ထိုးတက္လာေသာလ ဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပါရဂူတို႔က အမွတ္အသားျပဳၾကသည္။
ယခုလည္း သည္လမွာ အဂၤလိပ္ ဟိုေန႔ေျပးေတာ့မလို၊ ဒီေန႔ေျပးေတာ့မမလို၊ ေန႔တစ္မ်ိဳး ညတစ္မ်ိဳး ၾကားေနရသည္။ အမယ္ေလး၊ ဘယ္သူ႔ယံုျပီး ပံုခဲ့မွာလဲ။ ေလာဘမီး ေဒါသမီးတို႔သည္ "ဘုန္းမီးေနသို႔ ေတာက္လတၱံ ႔" ဟူေသာ တေဘာင္အလိုအရ တဟုန္းဟုန္းထ၍ ေလာင္ေတာ့မည္။
တေပါင္းလလည္း ဆန္း၍လာေခ်ျပီ။
ငဘမွာ ပူအိုက္လြန္း၍ တဲေ႔ရွကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရင္း လမင္းကို အာရံုစိုက္၍ေနသည္။
ပေစာက္ကေလး ပက္လက္လန္ေနသကဲ့သို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းတြားသြားေနေသာ သံုးရက္လခမ်ာမွာ မ်က္စိေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္၍ေနေသာ ၾကယ္အေပါင္းတို႔၏အလယ္တြင္ မ်က္စိသူငယ္ ျဖစ္ေနရရွာသည္။ ၾကယ္အေပါင္းျခံရံပါလ်က္ကႏွင့္ ဖိုးေရႊလမင္းကေလးမွာ အာကာသထဲတြင္ ေယာင္လည္လည္ေနရရ်ာသည္။ လူထုအေပါင္း ၀ိုင္းရံလ်က္ႏွင့္လည္း၊ လယ္သမားငဘမွာ ေလာကၾကီးထဲတြင္ မ်က္စိလည္ရေတာ့မည္။
သို႔ေသာ္ အင္း... နံေဘးမွာ မိေဖာ့ ရွိေသးသားပဲ။
မိေဖာ့က ႏို႔၀သြားေသာ သားငယ္ကေလး တခြီးခြီးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို သူႏွင့္သူ႔လင္ ႏွစ္ဦးၾကားထဲတြင္ ခ်၍သိပ္ေနသည္။ ထဘီက ကပိုက႐ိုႏွင့္ မိေဖာ့၏ ခ်က္ေအာက္ကို ဖံုးထားသည္။ ၾကယ္ေရာင္တြင္ မိေဖာ့၏ မ်က္ႏွာကို ငဘျမင္ရသည္။ သည္လိုညမ်ိဳးမွာ မိေဖာ့ကို ျမိဳ ႔သူကေလးမ်ားလို လက္က်ပ္အကၤ် ီကေလး ၀တ္ေစျပီး ပုတီးလက္ေကာက္ ဒြါဒယာ စသည္တို႔ ဆင္ေပးလိုက္ရလွ်င္ "မိုးနတ္ေဒ၀ီ၊ ေမဘရဏီ တနႈန္းကဲ့သို႔" ငါျမင္ရမွာပဲ။ ေၾသာ္- ငါတို႔လယ္သမားေတြဟာ ဒီလိုစည္းစိမ္မ်ိဳးကို ဘယ္ဘ၀က်မွ မွန္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ မိေဖာ့ကို ခိုးေျပးတဲ့ႏွစ္တုန္းကလဲ ဒီလယ္ဧက အစိတ္၊ ယခုလဲ အစိတ္ပဲ။ အင္း.. ဘိုးေအလက္ထက္တုန္းက ဧကေလးဆယ္ထိေအာင္ လုပ္ငန္းခ်ဲ ႔ထြင္ဖူးပါရဲ ႔။ ဒါေပမယ့္ စပါးေပးအတိုးၾကီးလို႔ အဘိုးမေသခင္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ငါရွင္ျပဳတဲ့အေၾကြးေတြ ဆပ္လိုက္ရလို႔ ဒံုရင္းျပန္က်တာပါပဲကလား။ ဟယ္- ေယာက်္ားပဲ။ ယခု ဦးသာေဂါင့္ဆီမွာ အပ္ထားတဲ့ စပါးႏွစ္ရာကို ေစ်းေကာင္းေကာင္းေရာင္းရလွ်င္ သူဆီမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ရွဥ္းထြန္ေလာက္ တိုးခ်ဲ႔ႏိုင္ဖို႔ ေျပာရဦးမွာပဲ။
ငဘသည္ အေတြးပင္လယ္ေၾကာထဲတြင္ ေပါေလာေပၚ၍ေနသည္။ မိေဖာ့က ကေလးမႏိုးေအာင္ အသာေရႊ ႔ျပီး ငဘအနားကပ္သည္။ ငဘက သက္ျပင္း႐ွဴလိုက္သည္။ "ဒီမွာ- ကိုယ္က ဘာမ်ားေတြးျပီး စိတ္ေမာေနရတာလဲ"
"ေရွ ႔ေရးေနာက္ေရးေပါ့ကြယ္၊ တို႔သမီးေလးလဲ ၾကီးလာျပီ။ ၾကိဳးစားပမ္းစား အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ တစ္ခါတည္းသာ ေပးစားလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ"
"က်ဳပ္သမီးက ငယ္ပါေသးတယ္ေတာ့"
"ငါေတာ့ ျမန္ျမန္ၾကီးသေစ့ခ်င္ျပီကြယ္။ ဒါမွ တို႔သမက္ကေလးက ရင္ေျမကတုတ္လုပ္ျပီး ၾကိဳးစားလိုက္ရင္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္အတြင္း ဧကေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ဦးစီးႏိုင္မွာပဲ။ ေၾသာ္- လယ္သမားဘ၀ တယ္ပင္ပန္းလွပါကလား။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္လယ္ကိုယ့္ေခ်ာင္းနဲ႔ လူလူသူသူ ေနရေတာ့မွာလဲ"
ငဘက မိေဖာ့၏ နဖူးဆံစကေလးမ်ားကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကီးႏွင့္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ရင္း ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလိုက္သည္။ မိေဖာ့က ေဆးေပါ့လိပ္ကို လိုက္စမ္းရင္း ငဘကို ေက်ာေပး၍ လွည့္လိုက္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုေတြ႔ေသာအခါ မီးမေသေသးသည္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းဖြာရင္း သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ျငိမ္သြားျပန္သည္။
"အင္း... ငါ့လင္ေတာ့ အလုပ္ဇြဲ တယ္ျပင္းတာပဲ၊ သူၾကံသလို ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမယ္ လယ္ဧကေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ထြန္ႏိုင္ရင္ ၀မ္းစာစပါးက အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ရာေတာ့ ေလွာင္ႏိုင္မွာပဲ။ ဦးသာေဂါင့္ဆီက စပါးလဲ ႏွစ္ရာကေနျပီး ေလးငါးရာအထိ ပြားလာမွာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေငြသံုးေလးရာ အနည္းကေလးပိုမယ္။ ေၾသာ္- ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ သမီးကို ေနရာခ်ဖို႔၊ သားေတြရွင္ျပဳဖို႔၊ ဗာဟိရေတြ မ်ားလာေတာ့ တို႔တဲကေလးနဲ႔ေနလို႔ တင့္တယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အင္း.. တို႔ကြင္းမွာ တို႔ လူရည္တတ္ဦးမွာေပါ့၊ သူကလဲလူ႐ိုးၾကီး ဆိုေတာ့ မႏွစ္က ေကာက္စိုက္လာတဲ့ ခ်စ္ပုၾကီးတို႔လိုဟာမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔သြားရင္ သူ စိတ္ေျပာင္းသြားမလားမသိဘူး"
မိေဖာ့ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ ေနာက္ဆံုးေတြးလံုးကေလး ကတ္သီးကတ္သတ္ ၀င္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မိေဖာ့မွာ သူ႔လင္ နက္ျဖန္သဘက္ပဲ မယားငယ္ယူေတာ့မည့္အတိုင္း စိုးရိမ္ပူပန္မိသည္။
"ဒီမွာေတာ့ ဒီမွာ"ဟု မိေဖာ့က ေငါက္ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ေခၚကာ ငဘမ်က္ႏွာဘက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္။
ငဘက အလန္႔တာကား "ေဟ- ဘာလဲဟ"ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
မိေဖာ့က ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုျဖစ္ျပီး ေဆးလိပ္ကို ပါးေစာင္တြင္ ခဲ၍ဖြာရင္း ေျဗာင္ဖြင့္ေမးၾကည့္လွ်င္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားခန္းထုတ္သည္။ သူဖြာလိုက္ေသာ မီးေရာင္တြင္ မိေဖာ့၏ ကပိုက႐ိုပံုပန္းကို ငဘျမင္ရ၏။ အို-တယ္သာဆိုရ အပ်ိဳက႐ံႈးေလာက္ေသာ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေလးမွာ ငဘကို ျမႇဴေနသည္။ ငဘကလည္း ယခုေနအခါ မိေဖာ့ရင္ျပင္မွာ "အမ္မစီ"ၾကိဳးကေလး တြဲေလာင္းခိုေနလွ်င္ ပိုျပီးၾကည့္ေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးမိသည္။
"ဒီမွာ ေတာ္နဲ႔ ခဏခဏေလွာင္တဲ့ ခ်စ္ပုၾကီးတို႔ ဘယ္ေရာက္ေနပလဲ"
"ဘယ္သိပါ့မလဲဟ- သည္ေကာင္မက အေျခရွိတဲ့ဟာမမွ မဟုတ္ဘဲ"
"သူက ခပ္နန္႔နန္႔ေနာ္"
"အင္း..."
"ဒီမွာ- ေတာ္ေလ သားၾကီးသမီးၾကီးနဲ႔၊ ေပ်ာ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္မ်ား မထားနဲ႔ေနာ္၊ က်ဳပ္တို႔သမီးက မငယ္ေတာ့ဘူးေတာ္ေရ ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူကဲ့ရဲ ႔စရာၾကီး ျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
ငဘက မိေဖာ့၏ပါးကို တံစဥ္ကဲ့သို႔ရွေသာ လက္၀ါးၾကမ္းၾကီးႏွင့္ ပြတ္၍ "ဘယ္ကလာျပီး ၾကံၾကီးစည္ရာကြာ၊ မဟုတ္တာပဲ"ဟု အသံေလးၾကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ေၾသာ္- စိုးရိမ္လို႔ေျပာရတာေတာ္ေရ ႔၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မယားႏွစ္ေယာက္ၾကား ဗ်ာမ်ားေနမွာစိုးလို႔"
"ကြယ္- ဒီေလာက္ေပါင္းလာမွပဲ၊ စိတ္မခ်ေသးဘူးလားကြာ။ ငါက ဒါမ်ိဳးေတြကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလဟ။ မင္းတို႔သားအမိတစ္ေတြ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ရင္ လူလူသူသူ သြားလာေနထိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လုိ႔ခ်ည္း ေတြးေတြးျပီးပူေနရတယ္။ ဒီႏွစ္စပါးကို တလင္ျခင္ တစ္ပိႆာေစ်းနဲ႔ ေရာင္းရရင္"
"အရပ္က ပ်က္ေနျပီေတာ္ေရ ႔"
ငဘအဖို႔ သည္စကားသည္ အမဂၤလာအစစ္ၾကီးျဖစ္သည္။ သာယာေသာညမွာ အပူျပင္းျပင္းကို ညင္းေလျပည္က ေျဖေဖ်ာက္ေနတုန္း မိေဖာ့ႏွင့္ ေရွ ႔ေရးေနာက္ေရး တိုင္ပင္ရသည္မွာ အရွင္လတ္လတ္ နိဗၺာန္ေရာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယခုမူ သည္စကားေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို လက္လွမ္းအမီတြင္ အ၀ီစိသို႔ ေဇာက္ိုးျပန္ဆင္းရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။
"သိၾကားသာသနာကလဲ နီးလာျပီကိုးကြဲ႔၊ မေတာ္သူ႔ထိပ္၊ ေတာ္သူ႔ထိပ္ဆိုတဲ့ သိၾကားမင္းရဲ ႔ ၀ရဇိန္လက္နက္ေတြ ျမင္ရဥိးမွာေပါ့ကြယ္"
ယင္းသို႔ညည္းတြားကာ ငဘက သက္ျပင္းခ်သည္။ မိေဖာ့က သူ႔ညာဘက္လက္ကို ငဘ၏ရင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။
ငဘက မိေဖာ့ေၾကာက္မည္စိုး၍ တစ္ေၾကာင္း၊ သူလည္း စိတ္သက္သာရာရခ်င္၍တစ္ေၾကာင္း ဤအေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ကို ေထာက္႐ႈ၍ မိေဖာ့၏လက္ကို မလႊဲသာသျဖင့္ ဖမ္းဆုပ္ထားရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ အပါသား။
ညင္းေလျပည္သည္ မိေဖာ့ႏွင့္ ငဘတုိ႔၏ ရင္ခြင္ထဲသလို႔ ေခါင္းလွ်ိဳ၀င္ကာ တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္ေနသည္။
ငဘႏွင့္ မိေဖာ့တို႔စိတ္ထဲ၌ကား ပူေလာင္လွေသာကမာၻၾကီးထဲမွ အလြတ္႐ုန္းကာ သုခအျမိဳက္ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်ေသာ ေလာကနိဗၺာန္တံခါး၀သို႔ ေရွး႐ႈေနၾကေလျပီဟု ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္လွည့္စားထားလုိက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ဤကမာၻၾကီးထဲ၌ပင္ က်င္လည္လ်က္ရွိေနေသးသည္ကို သတိရစိမ့္ေသာငွာ၊ တစ္ဖက္ေတာတန္းမွ အုန္းအုန္းျမည္ေသာ အသံတစ္ခုက ႏိႈးေဆာ္လိုက္သည္။ အသံမွာ ေတာတန္းကို ေက်ာ္ေနရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မသဲကြဲေခ်။
"ဒီမွာ နားေထာင္စမ္း၊ ဘာသံေတြလဲမသိဘူး"ဟု မိေဖာ့က ေျပာရင္း ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ျပီးလွ်င္ ထဘီျပင္၀တ္သည္။ အသံတို႔မွာ ေခြးအူသံ၊ က်ီးလန္႔သံ၊ ဘဲႏိုးသံ၊ ၾကက္ကေတာ္သံတို႔၏ အၾကားတြင္ ျမဳပ္သြားလိုက္ ေပၚလာလိုက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပၚလာျပန္လွ်င္လည္း တစ္ခဲနက္ျဖစ္သည္။
လင္မယားနွစ္ေယာက္ နားစြင့္ေထာင္ၾကသည္။ ထိုအတြင္း ေဟာ္ရီးတဲမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သ့ ၾကားရသည္။ ျမတ္ေမႊးႏွင့္သာအိတုိ႔လည္း အိပ္ရာက ထလာၾကသည္။ မိနီကလည္း "အေမ ဘာလဲ"ဟု အိပ္ခန္းတြင့္မွ လွမ္းေမးလုိက္သည္။ မိေဖာ့မွာမူ ကေလးေတြလန္႔မည္စိုး၍ အခါလည္သားကေလးကို ေပြ႔ကာ အိပ္ရာထဲသို႔၀င္သည္။
အသံမွာ လူစုလူေ၀းတို႔ သံျပိဳင္ ဟစ္ေအာင္ေနေသာ အသံျဖစ္သည္။ အားလံုးနားစြင့္လိုက္ၾကသည္။ မိနီက ဟာ- ေဟာ- အေဖေရ ႔၊ မေအယိုးေဟ့လို႔ ဆဲသံၾကားတယ္"ဟု ဆို၏။
"ဟာ- ဆဲတာဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး လံုမရယ္။ ေဟာ-ေဟာ နားေထာင္စမ္း"ဟု ျမတ္ေမႊးက လက္ညႇိဳးကေလးကို ေထာင္ကာေျပာရင္း နားစြင့္လိုက္သည္။
အသံမွာ သဲကြဲလာျပီ။
"သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ျပီ"ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကီးသည္ ငဘ၏လယ္ကြင္း တည္းဟူေသာ ကမာၻေလာကၾကီးကို အျမစ္ကေနျပီး ဆြဲႏွဲ ႔လိုက္ေလသည္။
ငဘစိတ္ထဲ၌ ကိုသာေဂါင္၏ စပါးအျပည့္တင္လာေသာ ငါးရာပါသမၺာန္ၾကီး ရင္၀တက္ေဆာင့္လိုက္သလို ေအာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
ထုိအသံမ်ား တစ္ေအာင့္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားျပီးေနာက္ ေတာတန္းအလြန္ ေရေက်ာ္၀ တ႐ုတ္ဆိုင္ဘက္ဆီမွ ျဗဳန္းျဗဳန္းဒိုင္းဒိုင္းအသံမ်ား ၾကားရျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလးၾကာသြားေသာအခါ မီးမ်ားထိန္ထိန္လင္း၍ တက္လာသည္။ ေကာက္႐ိုးပံုမီး႐ိႈ ႔သည္ကို ျမင္ေနက်ေတာသူေတာင္သားတို႔အဖို႔ ထုိမီးသည္ ဘာမွ်ထူးျခားလွသည္မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ ထိုမီးေရာင္သည္ ေကာင္းကင္ကို ေျပး၍ဟပ္လုိက္ေသာအခါ သာမည ေကာက္႐ိုးမီး မဟုတ္တန္ရာဟု ၾကည့္သူအားလံုးတို႔က ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ ျမည္တမ္းရင္း ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔တစ္ေတြ ငဘတဲေနာက္ဘက္ခပ္က်က် ျမစ္ၾကီးဟိုဘက္က မီးေရာင္ကို ျမင္ရေသး၍သာ ျမည္တမ္း႐ံု ျမည္တမ္းၾကသည္။ ျမင္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္စို႔ျပီး ငဘေရာ၊ ျမတ္ေမႊးေရာ၊ သာအိေရာ "တစ္ခါေတာ့ျဖင့္ ခက္ၾကေရာေပါ့လကြာ"ဟု ညည္းတြားကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ၾကသည္။ ေဟာ္ရီးမွာမူကား အာ့ကိုဂ်ီး၊ အာ့ကိုဂ်ီး၊ အားလံုး မာလကတြားကုန္ျပီ"ဟူ၍ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုေလေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္အလံုး မီးဟုန္းဟုန္းထ၍ ေတာက္ေလျပီ။ သာအိ၊ ျမတ္ေမႊးႏွင့္ ငဘတို႔တဲရွိ လူကုန္ႏိုးၾကျပီ။ ကေလးေတြလည္းလန္႔၍ တစာစာငိုၾကသည္။ သာအိမ္န္းမက ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲျပီး လန္႔ေျပးေျပးရာ ဗြက္ထဲတြင္ ေျခေခ်ာ္လဲလိုက္ေသးသည္။ ေလ႐ူးကေလး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သည္ဘက္လြင့္လာလွ်င္ မီးလံုးၾကီး လိုက္လာသကဲ့သုိ႔ ရွိေသာေၾကာင့္ လယ္ကြင္းရွိ က်ားမ ကေလးသူငယ္မက်န္ ထြက္ေျပးမည္တကဲကဲ လုုပ္သည္။ ငဘက ေဟာက္ထား၍ ျငိမ္ေနၾကရသည္။
ငဘစိတ္ထဲ၌ ကမာၻၾကီးပ်က္စီးလုနီးျပီေလာဟု ေမးခြန္းထုတ္ေနသည္။ အျခားသူမ်ားလည္း ငိုင္ေနၾကသည္။ ထမင္းအိုးႏွစ္လံုးခ်က္ေလာက္ၾကာေအာင္ မီးေတာက္မ်ား လွ်ံ၍တက္ေနသည္။ ျပီးလွ်င္ အလင္းေရာင္ ၀ပ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ား ကိုယ့္တဲတြင္းသို႔ အလ်ိဳအလ်ိဳ၀င္ၾကသည္။
"တို႔နဲ႔ အေ၀းသားပဲကြာ၊ ကဲ-ကဲ- တဲထဲျပန္ၾက၊ မနက္က်မွ အေၾကာင္စံုသိေအာင္ စံုစမ္းရဦးမွာပဲ၊ အိပ္ေရးပ်က္ၾကမယ္၊ သတိ၀ိရိယနဲ႔လည္း အိပ္ၾကေဟ့"ဟု ငဘက သူ႔အေဖာ္မ်ားအား ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးလိုက္သည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေယာက္်ားမ်ားလည္း ကိုယ္စီကိုယ္င တဲထဲသို႔ ျပန္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုညအဖို႔ လူၾကီးပိုင္းမွာ ေကာင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ၾကသည္မဟုတ္။
မိေဖာ့၏ ေဆးခံေတာင္းထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ ငဘတို႔မွာ တစ္ညလံုး မဟာမိတ္ဖြဲ႔ေနၾကသည္။ မိေဖာ့မွာမူကား ငဘ၏ေဘးတြင္ ထုိင္ကာ ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ငဘ၏အကဲကို ခတ္ေနသည္။ သန္းေခါင္ၾကက္တြန္ေသာအခါမွ ငဘက တိုက္တြန္းလြန္းမက တိုက္တြန္း၍ မိေဖာ့ အိပ္ရာ၀င္သည္။ငဘကား ေမွာင္ထဲတြင္ ေဆးေပါ့လိပ္မီးကို ကသိုဏ္း႐ႈရင္း ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနသည္။ လင္းၾကက္ေဆာ္ေလမွ အိပ္ခန္း၀ရွိ ၀ါးပိုးခါးပန္းေပၚ ေခါင္းတင္ျပီးလွ်င္ တေခါေခါႏွင့္ အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ငဘ၏နားထဲတြင္ "သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ"ဟူေသာ အသံမ်ား ၀ီေခၚကာ ျမည္လ်က္ရွိတုန္းပင္။ ညဥ့္ဦးက ၾကားရေသာ အသံကို အိပ္လ်က္ႏွင့္ ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ဟူ၍ပင္ မထင္မိေခ်။ ထိုအသံတို႔မွာ အိပ္မက္ထဲက အသံေလလား ဟူ၍လည္း ေတြးလိုက္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုၾကားေသာအသံတို႔မွာ နီးကပ္လြန္းလွေခ်၏ တကား။
တစ္ေအာင့္ေလာက္ ေမ့ခနဲ႔အေပ်ာ္တြင္ "သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ျမန္မာ၊ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျပီ" ဟူ၍ အသံ၀ါၾကီးႏွင့္ တစ္အားကုန္ၾကံဳးပစ္လိုက္ေသာ အသံမွာ တန္ေတာ့၊ ျဖိဳးတုပ္ရဲ ႔ အသံပဲ။
ငဘ ေငါက္ခနဲထထိုင္လိုက္သည္။ လင္းၾကက္ေဆာ္႐ံုမဟုတ္။ ထိန္ထိန္လင္းေနျပီ။ သူ႔တဲေျခရင္းဘက္မွ သာအိတို႔အသံကို ၾကားရသည္။ "အမယ္ေလးဗ်"ဟု ေဟာ္ရီးေအာ္လိုက္ေသာ အသံကိုလည္း ၾကားလိုက္သည္။ ေတြေ၀ေနစဥ္ပင္လွ်င္ ေဟာ္ရီးကို လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္၍ ဆြဲလာေသာ ျဖိဳးတုပ္ႏွင့္ သူ၏ အေပါင္းပါ လူႏွစ္ဆယ္အစိတ္ခန္႔ တဲေရွ ႔ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေဟာ္ရီး၏ေခါင္း၌ ေခါင္ရန္းပန္းေတြ ေ၀ဆာ၍ေနသည္ဟု ငဘေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ ေသခ်ာစြာ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ နဖူး၌ ဟက္တက္ျပဲေနေသာ ဒဏ္ရာတစ္ခုကို ေသြးျခင္းျခင္းနီလ်က္ ေတြ႔ရသည္။
ျဖိဳးတုပ္က ငဘ၏တဲေပၚသို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ၀င္ေရာက္လာသည္။ "ဘယ္မလဲ ထင္း႐ွဴးေသတၱာ" ဟု ဆိုသည္။ ငဘက ငိုင္ေနသည္။ ေဟာ္ရီးက "အာ့ကိုဂ်ီး"ဟု အသံျပဳသည္။ ျဖိဳးတုပ္က "ဒီကုလား ဘာစကားမ်ားသလဲ" ဟု ဆို၍ ဓားေႏွာင့္ႏွင့္ ေက်ာကိုထုသည္။ ေဟာ္ရီးသည္ ေျမေပၚကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်ျပီးလွ်င္ တဟီးဟီး ငိုေလသတည္း။
"ေဟ့ေကာင္ ဘယ္မွာလဲကြ"ဟု ျဖိဳးတုပ္က ဘီလူးသဘက္စီးေနေသာ ေလာဘသံၾကီးျဖင့္ ငဘကို ေမးသည္။ ငဘက ဆုတ္, ဆိုင္း, အ, ထစ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖိဳးတုပ္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငဘ၏ ေက်ာျပင္ကို ဓားျပားႏွင့္႐ိုက္သည္။
ျဖိဳးတုပ္မွာ လူမိုက္ပင္ လုပ္ေနဖူးေသာ္လည္း နဂိုက ဓားကိုင္ဖူးသူမဟုတ္။ သတၱိလည္းမရွိ။ အရပ္ပ်က္ကာမွ ဗိုလ္တက္လုပ္ရသူျဖစ္ေလရာ ဓားျပားအ႐ိုက္တြင္ လက္အနည္းငယ္တြန္႔ပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိုက္ျပီးဓားကိုအသိမ္းတြင္ ငဘ၏ေက်ာျပင္မွာ ဓားဦးရွ၍သြားေလရာ ျဖာခနဲ ေသြးေတြပန္းထြက္သည္။
မိေဖာ့က ေၾကာက္ဒူးတုန္၍ အခန္းေအာင္းေနရာမွ ငဘျဖစ္ပံုကို ျမင္ေလေသာအခါ "အမယ္ေလး ျမင္မေကာင္း႐ႈမေကာင္း ျဖစ္ကုန္ပါေပါ့လား"ဟု ေအာ္ကာ ငဘရွိရာသို႔ ေျပးလာသည္။ ျဖိဳးတုပ္မွာ တစ္မတ္ဖိုးမွ်သာ သခင္ျဖစ္ေလရကား၊ သူ႔၌ သူရသတၱိ တစ္မတ္ဖိုးမွ်သာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွိသမွ်ေသာ သတၱိကေလးႏွင့္ပင္ လန္႔ျပီး ေျပးမည္ၾကံ၍ေနာက္တြန္႔သြားသည္။ တပည့္တပန္းမ်ားက ေနာက္ပိုင္း၌ မထြက္သာေအာင္ သူ႔ကို ပိတ္၍ထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိေဖာ့က သူ႔လင္ရွိရာသို႔သာ ခ်ဥ္းကပ္၍သြားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျဖိဳးတုပ္မွာ ဣေျႏၵဆယ္၍ ရလိုက္ပါေသးသည္။
ငဘျဖစ္ပံုကို ေဟာ္ရီးျမင္ေသာအခါ "အာ့ကိုဂ်ီး ခၽြန္ေနာ့္အတြက္ ဒုကၡဖစ္တယ္ေနာ္၊ မကန္းဘူးရွိတယ္။ ေပးလိုက္ပါေတာ့ အာ့ကိုဂ်ီးရယ္" ဟု ဆိုသည္။
ငဘကလည္း "ခင္ဗ်ားတို႔လိုခ်င္တာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တက္ရွာၾကေပါ့လဗ်ာ" ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္သည္။
ျဖိဳးတုပ္တို႔လူသိုက္လည္း တဲတြင္းသို႔၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္သည္တြင္ ငဘတို႔အိပ္ခန္းေအာက္တည့္တည့္ရွိ စပါးပုတ္ထဲမွာ ေဟာ္ရီး၏ ေသတၱာကို အလြယ္တကူရသည္။
ျဖိဳးတုပ္က ငဘအား "ေခြးမသားမ်ိဳးဖ်က္၊ ကုလားပစၥည္းကို နင့္အေမလင္ဟာေအာက္ေမ့ျပီး တ႐ိုတေသသိမ္းထားရသလား" ဟု ၾကိမ္းသည္။ သူ႔တပည့္မ်ားကိုလည္း ငဘအား လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ရန္ ျဖိဳးတုပ္က ခိုင္းသည္။ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႔က "သခင္ျဖိဳးတုပ္ရယ္ ကိုယ့္ဗမာအခ်င္းခ်င္း မလုပ္ေကာင္းပါဘူး"ဟု မ်က္ရည္ခံထိုး၍ ေတာင္းပန္ေလေသာေၾကာင့္ သခင္ျဖိဳးတုပ္က ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူသည္။
သို႔ေသာ္ ေဟာ္ရီးကိုမူ လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္၍ သူ႔တဲရွိရာ ေခၚသြားသည္။ ေဟာ္ရီးတဲေရွ ႔ တလင္းျပင္တြင္ ေဟာ္ရီးစုေဆာင္း၍ထားေသာ စပါးတစ္ရာခန္႔ တစ္ပံုရွိသည္။ ျဖိဳးတုပ္၏ တပည့္အေပါင္းတို႔လည္း ၄င္းတို႔၏ အေဆာင္အျဖစ္ယူလာေသာ သံုးေရာင္ျခယ္အလံၾကီးကို ထုတ္၍ ၀ါး႐ံုေတာမွ ၀ါးလံုးတစ္ခုကို ျဖတ္၍ယူကာ အလံကိုတပ္ျပီးလွ်င္ စပါးပံုေပၚတြင္ ထူလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္က "အေရးေတာ္ပံု" ဟု သံတိုင္သည္။
အမ်ားက "ေအာင္ျပီ" ဟု လိုက္ဆိုရသည္။
ဤ အခမ္းအနားကား ရန္သူ႔ပစၥည္းျဖစ္ေသာ ေဟာရီး၏ စပါးကို သခင္ျဖိဳးတုပ္က သိမ္းဆည္းေရးလုပ္လိုက္ေသာ အခမ္းအနားျဖစ္သတည္း။
သခင္ျဖိဳးတုပ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာခဲ့သမွ် တိုင္းျပည္အတြက္ အနစ္နာခံခဲ့ရသည္ခ်ည္းပင္။ လူလားေျမာက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ အလုပ္မရွိ တစ္ရာ့ကိုးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဂ်ီ၊ စီ၊ ဘီ၊ ေအ ေခတ္ႏွင့္ ၾကံဳ၍ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲသို႔ ေျခစံုပစ္ကာ ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေခတ္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္အတိုင္း အစိုးရကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ကုန္း၍ဆဲခဲ့သည္။ အဆဲေကာင္းေသာေၾကာင့္ အစိုးရကို အၾကည္ညိုဖ်က္မႈႏွင့္ အဖမ္းခံရေတာ့မလိုလို ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ပုလိပ္ႏွင့္ကပ္ေပါင္းျပီး ပုလိပ္သတင္းေပး လုပ္ခဲ့၍သာ ခ်မ္းသာခဲ့သည္။ ၀ံသာႏုကိုခ်ည္း အားကိုးေနခဲ့ပါလွ်င္ ေထာင္က်သည္သာ အဖတ္တင္လိမ့္မည္။ အလုပ္အကိုင္မရွိ၍ ႏိုင္ငံေရး၀င္လုပ္မိပါ၏။ ႏိုင္ငံေရး၀င္လုပ္မိေသာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ီ၊ စီ၊ ဘီ၊ ေအ ဆက္ေၾကးႏ်င့္ အဘယ္မွာ စားေလာက္ပါအံ့နည္း။ သို႔ကလို ျဖိဳးတုပ္ အနစ္နာခံခဲ့ရေသာ္လည္း ဦးခ်စ္လိႈင္ၾကီး သမၼတျဖစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေပါက္စ ျဖိဳးတုပ္ကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မွ်ပင္ မလုပ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးပါတီ ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ၾတင္းေၾကေအာင္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးပါတီထဲ ၀င္ခဲ့သည္။ သည္အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးေၾကာင့္ အဆဲသာခံရသည္။ ဘာမွ ရေပါက္ရလမ္းမရွိခဲ့။ ဆက္ေၾကးကိုပင္လွ်င္ မွန္မွန္ၾကီး အုပ္စားႏိုင္ေသာ အေျခသို႔ မေရာက္ခဲ့ရေခ်။ အနစ္နာခံသမွ် အလကားပဲ။ ဦးဘေဖတို႔လူသိုက္ ၀န္ၾကီးျဖစ္လာေသာအခါ ျဖိဳးတုပ္ကို ေမ့ပစ္လုိက္ၾကျပန္သည္။ မသကာ သူလည္း သစ္ေတာေရး၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ လုပ္ေနတာပဲ။ ျဖိဳးတုပ္ကို အေကာက္စာေရးရာထူးေပးလိုက္ရင္ ျဖိဳးတုပ္ ျငိမ္သြားမွာပ။
ယခုေတာ့ ျဖိဳးတုပ္မျငိမ္ႏိုင္။ တကယ့္အေရးက်လွ်င္ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီကိုမွ အားကိုးရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးကိုၾကဥ္၍ မ်ိဳးခ်စ္ကိုကပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဓားမ ပါတီကလည္း ေခတ္စားလာျပန္ေသေၾကာင့္ ဓားမႏွင့္လည္း ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေပါင္းရေသးသည္။ ျဖိဳးတုပ္ကေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္ကို သစၥာေစာင့္ပါသည္။ ဘုရားစူးရပါေစ့။ အဲ- ႏို႔ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ေလွနံဓားထစ္ မဟုတ္ဘူး။ ကာလံတဲ့၊ ေဒသံတဲ့၊ အဂၢံတဲ့၊ ဓနံတဲ့။ ဘုရားေဟာေဒသနာမဟုတ္လား။ ဆင္းရဲသားပါတီႏွင့္ လံုးေနေသာ္လည္း ျဖိဳးတုပ္သည္ မ်ိဳးခ်စ္၏ေလးစားျခင္းကို ခံရပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးအကင္းပါးတာကိုး။ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ပညာရွိေတြပဲ။ နားလည္ၾကတာပ။
သခင္ေတြ သံပံုးတီးတုန္းက ျဖိဳးတုပ္သည္ ဂဠဳန္စစ္သူၾကီးလို ၀ါးရင္းတုတ္ႏွင့္ ကူခဲ့ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ေၾကာင့္ သခင္ေတြႏွင့္ ပဋိပကၡမျဖစ္ခဲ့ပါ။ ၀ါးရင္းတုတ္ တပ္မေတာ္ၾကီးထဲတြင္ ျဖိဳးတုပ္ ကန္႔လန္႔ပါေနေစကာမူ တို႔ျမန္မာသခင္မ်ားက နားလည္ၾကပါသည္။
ျဖိဳးတုပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး၌ လာဘ္ျမင္လာျပီျဖစ္၍ ပါတီမ်ား အင္အားစု၍ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဖက္ခြ၍စားသာသျဖင့္ ေခ်ာင္လည္လာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ျဖိဳးတုပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး၌ စြန္႔စား၍ အနစ္နာခံခဲ့သည္တို႔ႏွင့္စာေသာ္ မေထမိေသးပါ။ ႏိုင္ငံေရး၌ သည္တစ္ကြက္ ေနရာမက်ေသးလွ်င္ ဟိုတစ္ကြက္ကို လွမ္းၾကည့္ရသည္။ အဲဟိုတစ္ကြက္က စားေပါက္မပြင့္ေသးဘူးဆိုျပန္လွ်င္လည္း စိတ္ရွည္ရွည္ထားတတ္ရမည္။ ေဟာ... သုိ႔ကလို စိတ္ရွည္ရွည္ထားလိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနစ္နာခံခဲ့ရသမွ်အတြက္ ယခုလို ထင္း႐ွဴးေသတၱာကို အပိုင္စီးရကေရာမဟုတ္လား။
ဤမွ် ႏိုင္ငံေရအတြက္ ၾကီးေလးေသာတာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ရရွာေသာ ျဖိဳးတုပ္သည္ မိမိလုပ္ဖြယ္ကိုင္ဖြယ္ ကိစၥအ၀၀တို႔ကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ေဆာင္ျပီးသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ငဘတို႔၏ကြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေတာ္မူေလသတည္း။
ျဖိဳးတုပ္သည္ ေဟာ္ရီးကို ပထမ ဓားစာခံအျဖစ္ျဖင့္ ေခၚသြားျပီးမွ လမ္းတစ္၀က္တြင္ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ေဟာ္ရီးလည္း ျပန္ခြင့္ရေသာ္ ငဘ၏တဲသို႔၀င္သည္။ သူ႔ခမ်ာ ခါးတစ္ဖက္ေစာင္း၍ေနသည္။ တဲထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ငဘ၏ေက်ာျပင္၌ အရွည္တစ္ထြာသာသာရွိေသာ ဓားရာၾကီးကို သာအိ၊ ျမတ္ေမႊး၊ မိေဖာ့တို႔က ေရနံဆီမီးခြက္မွရေသာ ေရနံဆီမ်ား၊ မီးသီးမ်ားတို႔ျဖင့္ နယ္သိပ္၍ ေတာ္သားလယ္သမား၏ဘာ၀ ပထမ သူနာျပဳစုျခင္းျဖင့္ ျပဳစုေနၾကသည္ကို ေဟာ္ရီးေတြ႔ရသည္။
ေဟာ္ရီးလည္း ဟီးဟီးျမည္၍ငိုသည္။ ငိုရန္ အေဖာ္ညႇိေနေသာ မိေဖာ့က "ေဟာ္ရီးရဲ ႔၊ တစ္ခါေတာ့ ခက္ၾကျပီေပါ့ကြဲ ႔" ဟု ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလရာ မိနီႏွင့္ သူ႔ေမာင္ကေလးသံုးေယာက္မွာ ညံစာစာႏွင့္ ငိုေၾကြးၾကျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ သာအိက ေဟာ္ရီးနဖူးကို ေဆးထည့္ရန္ၾကည့္သည္။ ေဟာ္ရီးက "နဖူးက ကိတ္က်မခ်ိပါဘူး၊ ခါးကခက္တယ္၊ အားၾကီးေအာင့္တယ္" ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာအိက ခါးကိုၾကည့္သည္။ သာအိ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ မိေဖာ့က အနားကပ္မည္လုပ္သည္ကို "ခင္ဗ်ားမလာနဲ႔၊ ကေလးေတြကိုသာၾကည့္ပါ။ မငိုပါေစနဲ႔"ဟု ဆိုျပီးႏွင္သည္။ ျမတ္ေမႊးကိုမူ မ်က္စပစ္၍ေခၚသည္။ ျမတ္ေမႊးလည္း ဒဏ္ရာကိုျမင္ရေသာအခါ မ်က္ႏွာေသြးဆုတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ေဟာ္ရီးစိတ္မပူေအာင္ အေရးမၾကီးေသာအေနႏွင့္ ဒဏ္ရာကို ေရနံဆီဆြတ္ျပီး အ၀တ္ႏွင့္ပတ္သည္။ ျပီးလွ်င္ ေဟာ္ရီးကို တဲေခါင္းရင္း၌ လဲေလ်ာင္းေစကာ သိပ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ေဟာ္ရီးမွာမူ ညည္းတြားရင္း မွိန္းေနသည္။ ထိုအတြင္း ငဘ၊ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႔ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ၾကသည္။
ငဘ၏စိတ္ထဲ၌ သူ၏သာယာေသာ တဲအိမ္ကေလးမွာ မသာအိမ္ႏွင့္ပင္တူေခ်ျပီဟု ေတြးကာ ၀မ္းနည္းပန္းနည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ ငဘ၏ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းျဖစ္ေသာ တို႔ဗမာလယ္သမားအေပါင္းတို႔မွာ ငဘနည္းတူ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ၾကရရွာသည္ကို ငဘသိရလွ်င္ ၀မ္းနည္းေဖာ္ ၀မ္းနည္းဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ၀မ္းနည္းလိုက္ရမည္ျဖစ္၍ သူ စိတ္ေျပေကာင္း ေျပမိေပမည္။
သံုးဦးသား ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ျပီးေသာ္ လူစုခြဲလိုက္ေလသည္။ ငဘလည္း ေငးေမွ်ာ္ရင္း က်န္ရစ္သည္။ ေဟာ္ရီး၏ စပါးပံုဆီသို႔ သူ႔မ်က္စိေရာက္သြားသည္။
နံနက္ေလျပည္ကေလးက ေဆာ္သြင္းျမဴးေနသည္။
သံုးေရာင္ျခယ္ တို႔ဗမာ ေဒါင္းအလံၾကီးကလည္း ေဟာ္ရီး၏ စပါးပံုေပၚတြင္ တျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ၀င့္၍ေနေလသည္။
- - - - -
အခန္း (၅) နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား
အခန္း (၆) နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ
အခန္း (၇) အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသုိ႕
ေလာကဓာတ္တစ္ခုလံုး အပူဓာတ္ဖံုးလႊမ္းလ်က္ ရွိသည္။
ရာသီက ေႏြရာသီျဖစ္၏။ လ၏ အလိုဆိုလွ်င္ အသက္ငင္၍ တေပါင္းဘက္သို႔ ၀ိညာဥ္ကူးခါနီး ျဖစ္သည္။
စိတ္ကူးယဥ္ဆရာတို႔က "တပို႔တြဲ ေပါက္လဲရယ္တဲ့ ငံုစီစီ၊ ဖူးတံေတြကခ်ီ"ဟူ၍ သာယာေသာေတးသံကို ဖြဲ႔ဆိုခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ နံနက္မိုးေသာက္မွသည္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ေအာင္ ပူျပင္းလွေသာေနမွာ စာဆိုေတာ္ပ႑ိတ္တို႔၏ စိတ္ကူးကို အ႐ူးလုပ္၍ သေရာ္ေနသည္။
သို႔ေပမယ့္ လျမတ္လထြတ္ျဖစ္ေသာ တေပါင္းလသည္ မေ၀းေတာ့ျပီ။ ထုိသေရာခါ "လတေပါင္း၊ ခေအာင္းရယ္တဲ့ ပြင့္ခ်ိန္တန္"ဟု အသံ၀ါၾကီးႏွစ္ တစ္အားကုန္ေအာ္ကာ စာဖြဲ႔ရခ်ိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ သည္ႏွစ္ လ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထြက္ထြက္၊ သည္ႏွစ္လေလာက္ အပူလြန္ကဲေသာလ ဘယ္လမွမရွိဟု ငဘသိသည္။ လယ္ကြင္းေတြ ပတ္ၾကားအက္ကုန္ျပီ။ တဲေဘးရွိ တလင္းျပင္ကေလးမွာ ႏြားေခ်းက်ံစက သနပ္ခါးထူထူလိမ္းထားသည့္ မိေဖာ့မ်က္ႏွာအတိုင္း ေျပာင္တင္းေခ်ာေမြ ႔ေနသည္။ ယခုေတာ့ တလင္းကေလးမွာ အမယ္အိုရြတ္တြၾကီးမ်က္ႏွာလို အက္ရာထင္ေနျပီ။ ေရႊအဆင္းကဲ့သို႔ ၀ါ၀င္းေသာ႐ိုးျပတ္တို႔မွာ အေရာင္လြင့္၍ မြဲေျခာက္ေျခာက္ရွိေနျပီ။ လယ္ကြင္းကိုျဖတ္၍ ေတာတန္းဘက္သို႔ ေခါင္းကို ေျမနားကပ္ျပီး ငံု႔ၾကည့္သူသည္ ေျမေငြ႔အပူရွိန္ေၾကာင့္ ရိပ္ရိပ္ရိပ္ရိပ္ႏွင့္ အရာ၀တၳဳမ်ား လႈပ္ရွားေနသည္ကို ျမင္ႏိုင္ေပမည္။ ေလာကဓာတ္ဆရာတို႔၏အလို အလင္းေရာင္ေသြဖည္ျခင္းျဖစ္သည္။ သိပၸံပညာကို ကၾကီးပုတ္ေလာက္ေရး၍မွ ႏြားထီးမွန္း ႏြားမမွန္းမသိသူ ငဘအဖို႔မူ၊ ေသြဖည္တာေတာ့ ေသြဖည္တာပဲ၊ ဘာေသြဖည္သလဲေတာ့ မဆိုႏိုင္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခါတိုင္းပူေနက်ျဖစ္ေသာ ေႏြဥတုသည္ အခုအခါမွ ေဖာက္ျပန္ေသြဖည္ျပီး အပူၾကီးေနေရာ့သလားဟု ထင္မွတ္မွားမိသည္။
လယ္ကြင္းထဲမွာ ေလေပြကလည္း ခဏခဏ ေမႊ႔သည္။ ေတာင္တန္းစပ္က ေခ်ာင္းဦးတိုမွာလည္း ေရနည္းသြားျပီ။ ငါးခူ၊ ငါးရံ ႔၊ ငါးေျပမ၊ စသည္တို႔မွာ ေရပူတြင္ ေပါေလာေမ်ာျပီး ပုပ္၍ပင္ေနေခ်ျပီ။ ေစာေစာက ငဘသိလွ်င္ တမံတုတ္ျပီး ငါးဖမ္းလိုက္ရေသာ္ ငါးရံ ႔ေျခာက္ ခြက္တစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းကေလး ရမွာေပါ့။
ယခုလို ၁၃၀၄ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလမ်ိဳးကို ငဘကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ေလရာ သူလည္း ကဗ်ာဆရာ့အေနႏွင့္ စိတ္ထဲမွာ စာဖြဲ႔ေကာင္းဖြဲ႔မိေပမည္။ သူဖြဲ႔မည့္ ကဗ်ာမွာ ယခုကာလ ေနာက္ဆံုးေပၚ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ကဗ်ာႏွင့္စာလွ်င္ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ တစ္ခ်က္ပဲရွိသည္။ ထုိေနာက္ဆံုးေပၚ ကဗ်ာ့ပါရဂူတို႔က သူမ်ားစာကို ခိုးခ်သည့္အရာ ငဘထက္သာသည္။ ငဘကား လူရည္မလည္ေသးေသာေၾကာင့္ ခိုးမခ်တတ္။ သူ႔ပင္ကိုဥာဏ္ကို သံုးရရွာသည္။
"ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ပူ-ပူလြန္းေတာ့တယ္။ အျပင္ကလဲ ပူ၊ အတြင္းကလဲ ပူ၊ ေနရွိန္ရတဲ့အထဲ ရင္ထဲမွာ ေသာကမီးကလည္း ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္လို႔ပူ၊ သားသမီးအတြက္ကလဲ အေၾကာင့္အၾကမကင္းလုိ႔ ပူ၊ ကာလပ်က္ခါနီးမွာ စပါးေစ်းက်သြားမွစိုးလို႔ ပူ၊ ကာလပ်က္လွ်င္ လူဆိုးအတြက္ ပူ၊ အထူးသျဖင့္ ျဖိဳးတုပ္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ျပီး ပူ၊ ဟိုသင္းအတြက္လဲ ပူ၊ သည္သင္းအတြက္လဲ ပူ၊ ေၾသာ္... ပူ... ပူ... ပူ..."
ဤကား ငဘ၏ကဗ်ာတည္း။ သူ႔ကဗ်ာမွာ တပူပူျမည္ေနေသာ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ျမည္လည္းျမည္ေလာက္ပါေပသည္။ တို႔ျမန္မာျပည္မွာ တေပါင္းလ က်ေရာက္ခါမွပဲ စပါးကေလးေရာင္းျပီး ေငြျမင္ၾကရသည္။ သည္ေတာ့မွပဲ ေတာသားေတြ ပိုက္ဆံေဖာေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံေဖာေတာ့မွပဲ၊ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲေတြ တျခိမ့္ျခိမ့္ခံရသည္။ ဘုန္းၾကီးပ်ံ ရွိမွလည္း ၾကက္တိုက္ ဖဲ႐ိုက္လို႔ေပ်ာ္သည္။ ၾကက္၀ိုင္းေကာင္းျပန္ေတာ့လည္း တယ္ျပီး႐ံႈးလွခ်ည္ကလား၊ ႐ံႈးေတာ့လည္း စိတ္ညစ္သည္။ စိတ္ညစ္မွလည္း မီးေတာက္တဲ့ ေတာအရက္ကေလးက ေသာက္ေကာင္းသည္။ ေသာက္ေကာင္းေတာ့လည္း မူး၊ မူးေကာင္းေတာ့လည္း ရမ္း၊ ရမ္းေကာင္းေတာ့လည္း ေဒါသထြက္၊ ေဒါသထြက္ေတာ့လည္း ရန္ျဖစ္လို႔ တယ္ေကာင္း။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤလ,မ်ိဳးကို ရာဇ၀တ္မႈ ျပဒါးခ်ိန္ တစ္ရွိန္တည္း ထိုးတက္လာေသာလ ဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပါရဂူတို႔က အမွတ္အသားျပဳၾကသည္။
ယခုလည္း သည္လမွာ အဂၤလိပ္ ဟိုေန႔ေျပးေတာ့မလို၊ ဒီေန႔ေျပးေတာ့မမလို၊ ေန႔တစ္မ်ိဳး ညတစ္မ်ိဳး ၾကားေနရသည္။ အမယ္ေလး၊ ဘယ္သူ႔ယံုျပီး ပံုခဲ့မွာလဲ။ ေလာဘမီး ေဒါသမီးတို႔သည္ "ဘုန္းမီးေနသို႔ ေတာက္လတၱံ ႔" ဟူေသာ တေဘာင္အလိုအရ တဟုန္းဟုန္းထ၍ ေလာင္ေတာ့မည္။
တေပါင္းလလည္း ဆန္း၍လာေခ်ျပီ။
ငဘမွာ ပူအိုက္လြန္း၍ တဲေ႔ရွကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရင္း လမင္းကို အာရံုစိုက္၍ေနသည္။
ပေစာက္ကေလး ပက္လက္လန္ေနသကဲ့သို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းတြားသြားေနေသာ သံုးရက္လခမ်ာမွာ မ်က္စိေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္၍ေနေသာ ၾကယ္အေပါင္းတို႔၏အလယ္တြင္ မ်က္စိသူငယ္ ျဖစ္ေနရရွာသည္။ ၾကယ္အေပါင္းျခံရံပါလ်က္ကႏွင့္ ဖိုးေရႊလမင္းကေလးမွာ အာကာသထဲတြင္ ေယာင္လည္လည္ေနရရ်ာသည္။ လူထုအေပါင္း ၀ိုင္းရံလ်က္ႏွင့္လည္း၊ လယ္သမားငဘမွာ ေလာကၾကီးထဲတြင္ မ်က္စိလည္ရေတာ့မည္။
သို႔ေသာ္ အင္း... နံေဘးမွာ မိေဖာ့ ရွိေသးသားပဲ။
မိေဖာ့က ႏို႔၀သြားေသာ သားငယ္ကေလး တခြီးခြီးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို သူႏွင့္သူ႔လင္ ႏွစ္ဦးၾကားထဲတြင္ ခ်၍သိပ္ေနသည္။ ထဘီက ကပိုက႐ိုႏွင့္ မိေဖာ့၏ ခ်က္ေအာက္ကို ဖံုးထားသည္။ ၾကယ္ေရာင္တြင္ မိေဖာ့၏ မ်က္ႏွာကို ငဘျမင္ရသည္။ သည္လိုညမ်ိဳးမွာ မိေဖာ့ကို ျမိဳ ႔သူကေလးမ်ားလို လက္က်ပ္အကၤ် ီကေလး ၀တ္ေစျပီး ပုတီးလက္ေကာက္ ဒြါဒယာ စသည္တို႔ ဆင္ေပးလိုက္ရလွ်င္ "မိုးနတ္ေဒ၀ီ၊ ေမဘရဏီ တနႈန္းကဲ့သို႔" ငါျမင္ရမွာပဲ။ ေၾသာ္- ငါတို႔လယ္သမားေတြဟာ ဒီလိုစည္းစိမ္မ်ိဳးကို ဘယ္ဘ၀က်မွ မွန္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ မိေဖာ့ကို ခိုးေျပးတဲ့ႏွစ္တုန္းကလဲ ဒီလယ္ဧက အစိတ္၊ ယခုလဲ အစိတ္ပဲ။ အင္း.. ဘိုးေအလက္ထက္တုန္းက ဧကေလးဆယ္ထိေအာင္ လုပ္ငန္းခ်ဲ ႔ထြင္ဖူးပါရဲ ႔။ ဒါေပမယ့္ စပါးေပးအတိုးၾကီးလို႔ အဘိုးမေသခင္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ငါရွင္ျပဳတဲ့အေၾကြးေတြ ဆပ္လိုက္ရလို႔ ဒံုရင္းျပန္က်တာပါပဲကလား။ ဟယ္- ေယာက်္ားပဲ။ ယခု ဦးသာေဂါင့္ဆီမွာ အပ္ထားတဲ့ စပါးႏွစ္ရာကို ေစ်းေကာင္းေကာင္းေရာင္းရလွ်င္ သူဆီမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ရွဥ္းထြန္ေလာက္ တိုးခ်ဲ႔ႏိုင္ဖို႔ ေျပာရဦးမွာပဲ။
ငဘသည္ အေတြးပင္လယ္ေၾကာထဲတြင္ ေပါေလာေပၚ၍ေနသည္။ မိေဖာ့က ကေလးမႏိုးေအာင္ အသာေရႊ ႔ျပီး ငဘအနားကပ္သည္။ ငဘက သက္ျပင္း႐ွဴလိုက္သည္။ "ဒီမွာ- ကိုယ္က ဘာမ်ားေတြးျပီး စိတ္ေမာေနရတာလဲ"
"ေရွ ႔ေရးေနာက္ေရးေပါ့ကြယ္၊ တို႔သမီးေလးလဲ ၾကီးလာျပီ။ ၾကိဳးစားပမ္းစား အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ တစ္ခါတည္းသာ ေပးစားလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ"
"က်ဳပ္သမီးက ငယ္ပါေသးတယ္ေတာ့"
"ငါေတာ့ ျမန္ျမန္ၾကီးသေစ့ခ်င္ျပီကြယ္။ ဒါမွ တို႔သမက္ကေလးက ရင္ေျမကတုတ္လုပ္ျပီး ၾကိဳးစားလိုက္ရင္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္အတြင္း ဧကေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ဦးစီးႏိုင္မွာပဲ။ ေၾသာ္- လယ္သမားဘ၀ တယ္ပင္ပန္းလွပါကလား။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္လယ္ကိုယ့္ေခ်ာင္းနဲ႔ လူလူသူသူ ေနရေတာ့မွာလဲ"
ငဘက မိေဖာ့၏ နဖူးဆံစကေလးမ်ားကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကီးႏွင့္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ရင္း ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလိုက္သည္။ မိေဖာ့က ေဆးေပါ့လိပ္ကို လိုက္စမ္းရင္း ငဘကို ေက်ာေပး၍ လွည့္လိုက္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုေတြ႔ေသာအခါ မီးမေသေသးသည္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းဖြာရင္း သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ျငိမ္သြားျပန္သည္။
"အင္း... ငါ့လင္ေတာ့ အလုပ္ဇြဲ တယ္ျပင္းတာပဲ၊ သူၾကံသလို ေလးငါးႏွစ္အတြင္းမယ္ လယ္ဧကေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ထြန္ႏိုင္ရင္ ၀မ္းစာစပါးက အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္တစ္ရာေတာ့ ေလွာင္ႏိုင္မွာပဲ။ ဦးသာေဂါင့္ဆီက စပါးလဲ ႏွစ္ရာကေနျပီး ေလးငါးရာအထိ ပြားလာမွာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေငြသံုးေလးရာ အနည္းကေလးပိုမယ္။ ေၾသာ္- ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ သမီးကို ေနရာခ်ဖို႔၊ သားေတြရွင္ျပဳဖို႔၊ ဗာဟိရေတြ မ်ားလာေတာ့ တို႔တဲကေလးနဲ႔ေနလို႔ တင့္တယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အင္း.. တို႔ကြင္းမွာ တို႔ လူရည္တတ္ဦးမွာေပါ့၊ သူကလဲလူ႐ိုးၾကီး ဆိုေတာ့ မႏွစ္က ေကာက္စိုက္လာတဲ့ ခ်စ္ပုၾကီးတို႔လိုဟာမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔သြားရင္ သူ စိတ္ေျပာင္းသြားမလားမသိဘူး"
မိေဖာ့ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ ေနာက္ဆံုးေတြးလံုးကေလး ကတ္သီးကတ္သတ္ ၀င္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မိေဖာ့မွာ သူ႔လင္ နက္ျဖန္သဘက္ပဲ မယားငယ္ယူေတာ့မည့္အတိုင္း စိုးရိမ္ပူပန္မိသည္။
"ဒီမွာေတာ့ ဒီမွာ"ဟု မိေဖာ့က ေငါက္ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ေခၚကာ ငဘမ်က္ႏွာဘက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္။
ငဘက အလန္႔တာကား "ေဟ- ဘာလဲဟ"ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
မိေဖာ့က ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုျဖစ္ျပီး ေဆးလိပ္ကို ပါးေစာင္တြင္ ခဲ၍ဖြာရင္း ေျဗာင္ဖြင့္ေမးၾကည့္လွ်င္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားခန္းထုတ္သည္။ သူဖြာလိုက္ေသာ မီးေရာင္တြင္ မိေဖာ့၏ ကပိုက႐ိုပံုပန္းကို ငဘျမင္ရ၏။ အို-တယ္သာဆိုရ အပ်ိဳက႐ံႈးေလာက္ေသာ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေလးမွာ ငဘကို ျမႇဴေနသည္။ ငဘကလည္း ယခုေနအခါ မိေဖာ့ရင္ျပင္မွာ "အမ္မစီ"ၾကိဳးကေလး တြဲေလာင္းခိုေနလွ်င္ ပိုျပီးၾကည့္ေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးမိသည္။
"ဒီမွာ ေတာ္နဲ႔ ခဏခဏေလွာင္တဲ့ ခ်စ္ပုၾကီးတို႔ ဘယ္ေရာက္ေနပလဲ"
"ဘယ္သိပါ့မလဲဟ- သည္ေကာင္မက အေျခရွိတဲ့ဟာမမွ မဟုတ္ဘဲ"
"သူက ခပ္နန္႔နန္႔ေနာ္"
"အင္း..."
"ဒီမွာ- ေတာ္ေလ သားၾကီးသမီးၾကီးနဲ႔၊ ေပ်ာ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္မ်ား မထားနဲ႔ေနာ္၊ က်ဳပ္တို႔သမီးက မငယ္ေတာ့ဘူးေတာ္ေရ ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူကဲ့ရဲ ႔စရာၾကီး ျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
ငဘက မိေဖာ့၏ပါးကို တံစဥ္ကဲ့သို႔ရွေသာ လက္၀ါးၾကမ္းၾကီးႏွင့္ ပြတ္၍ "ဘယ္ကလာျပီး ၾကံၾကီးစည္ရာကြာ၊ မဟုတ္တာပဲ"ဟု အသံေလးၾကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ေၾသာ္- စိုးရိမ္လို႔ေျပာရတာေတာ္ေရ ႔၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မယားႏွစ္ေယာက္ၾကား ဗ်ာမ်ားေနမွာစိုးလို႔"
"ကြယ္- ဒီေလာက္ေပါင္းလာမွပဲ၊ စိတ္မခ်ေသးဘူးလားကြာ။ ငါက ဒါမ်ိဳးေတြကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလဟ။ မင္းတို႔သားအမိတစ္ေတြ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ရင္ လူလူသူသူ သြားလာေနထိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လုိ႔ခ်ည္း ေတြးေတြးျပီးပူေနရတယ္။ ဒီႏွစ္စပါးကို တလင္ျခင္ တစ္ပိႆာေစ်းနဲ႔ ေရာင္းရရင္"
"အရပ္က ပ်က္ေနျပီေတာ္ေရ ႔"
ငဘအဖို႔ သည္စကားသည္ အမဂၤလာအစစ္ၾကီးျဖစ္သည္။ သာယာေသာညမွာ အပူျပင္းျပင္းကို ညင္းေလျပည္က ေျဖေဖ်ာက္ေနတုန္း မိေဖာ့ႏွင့္ ေရွ ႔ေရးေနာက္ေရး တိုင္ပင္ရသည္မွာ အရွင္လတ္လတ္ နိဗၺာန္ေရာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယခုမူ သည္စကားေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို လက္လွမ္းအမီတြင္ အ၀ီစိသို႔ ေဇာက္ိုးျပန္ဆင္းရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။
"သိၾကားသာသနာကလဲ နီးလာျပီကိုးကြဲ႔၊ မေတာ္သူ႔ထိပ္၊ ေတာ္သူ႔ထိပ္ဆိုတဲ့ သိၾကားမင္းရဲ ႔ ၀ရဇိန္လက္နက္ေတြ ျမင္ရဥိးမွာေပါ့ကြယ္"
ယင္းသို႔ညည္းတြားကာ ငဘက သက္ျပင္းခ်သည္။ မိေဖာ့က သူ႔ညာဘက္လက္ကို ငဘ၏ရင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။
ငဘက မိေဖာ့ေၾကာက္မည္စိုး၍ တစ္ေၾကာင္း၊ သူလည္း စိတ္သက္သာရာရခ်င္၍တစ္ေၾကာင္း ဤအေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ကို ေထာက္႐ႈ၍ မိေဖာ့၏လက္ကို မလႊဲသာသျဖင့္ ဖမ္းဆုပ္ထားရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ အပါသား။
ညင္းေလျပည္သည္ မိေဖာ့ႏွင့္ ငဘတုိ႔၏ ရင္ခြင္ထဲသလို႔ ေခါင္းလွ်ိဳ၀င္ကာ တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္ေနသည္။
ငဘႏွင့္ မိေဖာ့တို႔စိတ္ထဲ၌ကား ပူေလာင္လွေသာကမာၻၾကီးထဲမွ အလြတ္႐ုန္းကာ သုခအျမိဳက္ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်ေသာ ေလာကနိဗၺာန္တံခါး၀သို႔ ေရွး႐ႈေနၾကေလျပီဟု ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္လွည့္စားထားလုိက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ဤကမာၻၾကီးထဲ၌ပင္ က်င္လည္လ်က္ရွိေနေသးသည္ကို သတိရစိမ့္ေသာငွာ၊ တစ္ဖက္ေတာတန္းမွ အုန္းအုန္းျမည္ေသာ အသံတစ္ခုက ႏိႈးေဆာ္လိုက္သည္။ အသံမွာ ေတာတန္းကို ေက်ာ္ေနရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မသဲကြဲေခ်။
"ဒီမွာ နားေထာင္စမ္း၊ ဘာသံေတြလဲမသိဘူး"ဟု မိေဖာ့က ေျပာရင္း ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ျပီးလွ်င္ ထဘီျပင္၀တ္သည္။ အသံတို႔မွာ ေခြးအူသံ၊ က်ီးလန္႔သံ၊ ဘဲႏိုးသံ၊ ၾကက္ကေတာ္သံတို႔၏ အၾကားတြင္ ျမဳပ္သြားလိုက္ ေပၚလာလိုက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပၚလာျပန္လွ်င္လည္း တစ္ခဲနက္ျဖစ္သည္။
လင္မယားနွစ္ေယာက္ နားစြင့္ေထာင္ၾကသည္။ ထိုအတြင္း ေဟာ္ရီးတဲမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သ့ ၾကားရသည္။ ျမတ္ေမႊးႏွင့္သာအိတုိ႔လည္း အိပ္ရာက ထလာၾကသည္။ မိနီကလည္း "အေမ ဘာလဲ"ဟု အိပ္ခန္းတြင့္မွ လွမ္းေမးလုိက္သည္။ မိေဖာ့မွာမူ ကေလးေတြလန္႔မည္စိုး၍ အခါလည္သားကေလးကို ေပြ႔ကာ အိပ္ရာထဲသို႔၀င္သည္။
အသံမွာ လူစုလူေ၀းတို႔ သံျပိဳင္ ဟစ္ေအာင္ေနေသာ အသံျဖစ္သည္။ အားလံုးနားစြင့္လိုက္ၾကသည္။ မိနီက ဟာ- ေဟာ- အေဖေရ ႔၊ မေအယိုးေဟ့လို႔ ဆဲသံၾကားတယ္"ဟု ဆို၏။
"ဟာ- ဆဲတာဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး လံုမရယ္။ ေဟာ-ေဟာ နားေထာင္စမ္း"ဟု ျမတ္ေမႊးက လက္ညႇိဳးကေလးကို ေထာင္ကာေျပာရင္း နားစြင့္လိုက္သည္။
အသံမွာ သဲကြဲလာျပီ။
"သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ၊ အေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ျပီ"ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကီးသည္ ငဘ၏လယ္ကြင္း တည္းဟူေသာ ကမာၻေလာကၾကီးကို အျမစ္ကေနျပီး ဆြဲႏွဲ ႔လိုက္ေလသည္။
ငဘစိတ္ထဲ၌ ကိုသာေဂါင္၏ စပါးအျပည့္တင္လာေသာ ငါးရာပါသမၺာန္ၾကီး ရင္၀တက္ေဆာင့္လိုက္သလို ေအာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
ထုိအသံမ်ား တစ္ေအာင့္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားျပီးေနာက္ ေတာတန္းအလြန္ ေရေက်ာ္၀ တ႐ုတ္ဆိုင္ဘက္ဆီမွ ျဗဳန္းျဗဳန္းဒိုင္းဒိုင္းအသံမ်ား ၾကားရျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလးၾကာသြားေသာအခါ မီးမ်ားထိန္ထိန္လင္း၍ တက္လာသည္။ ေကာက္႐ိုးပံုမီး႐ိႈ ႔သည္ကို ျမင္ေနက်ေတာသူေတာင္သားတို႔အဖို႔ ထုိမီးသည္ ဘာမွ်ထူးျခားလွသည္မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ ထိုမီးေရာင္သည္ ေကာင္းကင္ကို ေျပး၍ဟပ္လုိက္ေသာအခါ သာမည ေကာက္႐ိုးမီး မဟုတ္တန္ရာဟု ၾကည့္သူအားလံုးတို႔က ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ ျမည္တမ္းရင္း ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔တစ္ေတြ ငဘတဲေနာက္ဘက္ခပ္က်က် ျမစ္ၾကီးဟိုဘက္က မီးေရာင္ကို ျမင္ရေသး၍သာ ျမည္တမ္း႐ံု ျမည္တမ္းၾကသည္။ ျမင္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္စို႔ျပီး ငဘေရာ၊ ျမတ္ေမႊးေရာ၊ သာအိေရာ "တစ္ခါေတာ့ျဖင့္ ခက္ၾကေရာေပါ့လကြာ"ဟု ညည္းတြားကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ၾကသည္။ ေဟာ္ရီးမွာမူကား အာ့ကိုဂ်ီး၊ အာ့ကိုဂ်ီး၊ အားလံုး မာလကတြားကုန္ျပီ"ဟူ၍ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုေလေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္အလံုး မီးဟုန္းဟုန္းထ၍ ေတာက္ေလျပီ။ သာအိ၊ ျမတ္ေမႊးႏွင့္ ငဘတို႔တဲရွိ လူကုန္ႏိုးၾကျပီ။ ကေလးေတြလည္းလန္႔၍ တစာစာငိုၾကသည္။ သာအိမ္န္းမက ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲျပီး လန္႔ေျပးေျပးရာ ဗြက္ထဲတြင္ ေျခေခ်ာ္လဲလိုက္ေသးသည္။ ေလ႐ူးကေလး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သည္ဘက္လြင့္လာလွ်င္ မီးလံုးၾကီး လိုက္လာသကဲ့သုိ႔ ရွိေသာေၾကာင့္ လယ္ကြင္းရွိ က်ားမ ကေလးသူငယ္မက်န္ ထြက္ေျပးမည္တကဲကဲ လုုပ္သည္။ ငဘက ေဟာက္ထား၍ ျငိမ္ေနၾကရသည္။
ငဘစိတ္ထဲ၌ ကမာၻၾကီးပ်က္စီးလုနီးျပီေလာဟု ေမးခြန္းထုတ္ေနသည္။ အျခားသူမ်ားလည္း ငိုင္ေနၾကသည္။ ထမင္းအိုးႏွစ္လံုးခ်က္ေလာက္ၾကာေအာင္ မီးေတာက္မ်ား လွ်ံ၍တက္ေနသည္။ ျပီးလွ်င္ အလင္းေရာင္ ၀ပ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ား ကိုယ့္တဲတြင္းသို႔ အလ်ိဳအလ်ိဳ၀င္ၾကသည္။
"တို႔နဲ႔ အေ၀းသားပဲကြာ၊ ကဲ-ကဲ- တဲထဲျပန္ၾက၊ မနက္က်မွ အေၾကာင္စံုသိေအာင္ စံုစမ္းရဦးမွာပဲ၊ အိပ္ေရးပ်က္ၾကမယ္၊ သတိ၀ိရိယနဲ႔လည္း အိပ္ၾကေဟ့"ဟု ငဘက သူ႔အေဖာ္မ်ားအား ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးလိုက္သည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေယာက္်ားမ်ားလည္း ကိုယ္စီကိုယ္င တဲထဲသို႔ ျပန္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုညအဖို႔ လူၾကီးပိုင္းမွာ ေကာင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ၾကသည္မဟုတ္။
မိေဖာ့၏ ေဆးခံေတာင္းထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ ငဘတို႔မွာ တစ္ညလံုး မဟာမိတ္ဖြဲ႔ေနၾကသည္။ မိေဖာ့မွာမူကား ငဘ၏ေဘးတြင္ ထုိင္ကာ ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ငဘ၏အကဲကို ခတ္ေနသည္။ သန္းေခါင္ၾကက္တြန္ေသာအခါမွ ငဘက တိုက္တြန္းလြန္းမက တိုက္တြန္း၍ မိေဖာ့ အိပ္ရာ၀င္သည္။ငဘကား ေမွာင္ထဲတြင္ ေဆးေပါ့လိပ္မီးကို ကသိုဏ္း႐ႈရင္း ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနသည္။ လင္းၾကက္ေဆာ္ေလမွ အိပ္ခန္း၀ရွိ ၀ါးပိုးခါးပန္းေပၚ ေခါင္းတင္ျပီးလွ်င္ တေခါေခါႏွင့္ အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ငဘ၏နားထဲတြင္ "သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ"ဟူေသာ အသံမ်ား ၀ီေခၚကာ ျမည္လ်က္ရွိတုန္းပင္။ ညဥ့္ဦးက ၾကားရေသာ အသံကို အိပ္လ်က္ႏွင့္ ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ဟူ၍ပင္ မထင္မိေခ်။ ထိုအသံတို႔မွာ အိပ္မက္ထဲက အသံေလလား ဟူ၍လည္း ေတြးလိုက္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုၾကားေသာအသံတို႔မွာ နီးကပ္လြန္းလွေခ်၏ တကား။
တစ္ေအာင့္ေလာက္ ေမ့ခနဲ႔အေပ်ာ္တြင္ "သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ျမန္မာ၊ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျပီ" ဟူ၍ အသံ၀ါၾကီးႏွင့္ တစ္အားကုန္ၾကံဳးပစ္လိုက္ေသာ အသံမွာ တန္ေတာ့၊ ျဖိဳးတုပ္ရဲ ႔ အသံပဲ။
ငဘ ေငါက္ခနဲထထိုင္လိုက္သည္။ လင္းၾကက္ေဆာ္႐ံုမဟုတ္။ ထိန္ထိန္လင္းေနျပီ။ သူ႔တဲေျခရင္းဘက္မွ သာအိတို႔အသံကို ၾကားရသည္။ "အမယ္ေလးဗ်"ဟု ေဟာ္ရီးေအာ္လိုက္ေသာ အသံကိုလည္း ၾကားလိုက္သည္။ ေတြေ၀ေနစဥ္ပင္လွ်င္ ေဟာ္ရီးကို လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္၍ ဆြဲလာေသာ ျဖိဳးတုပ္ႏွင့္ သူ၏ အေပါင္းပါ လူႏွစ္ဆယ္အစိတ္ခန္႔ တဲေရွ ႔ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေဟာ္ရီး၏ေခါင္း၌ ေခါင္ရန္းပန္းေတြ ေ၀ဆာ၍ေနသည္ဟု ငဘေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ ေသခ်ာစြာ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ နဖူး၌ ဟက္တက္ျပဲေနေသာ ဒဏ္ရာတစ္ခုကို ေသြးျခင္းျခင္းနီလ်က္ ေတြ႔ရသည္။
ျဖိဳးတုပ္က ငဘ၏တဲေပၚသို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ၀င္ေရာက္လာသည္။ "ဘယ္မလဲ ထင္း႐ွဴးေသတၱာ" ဟု ဆိုသည္။ ငဘက ငိုင္ေနသည္။ ေဟာ္ရီးက "အာ့ကိုဂ်ီး"ဟု အသံျပဳသည္။ ျဖိဳးတုပ္က "ဒီကုလား ဘာစကားမ်ားသလဲ" ဟု ဆို၍ ဓားေႏွာင့္ႏွင့္ ေက်ာကိုထုသည္။ ေဟာ္ရီးသည္ ေျမေပၚကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်ျပီးလွ်င္ တဟီးဟီး ငိုေလသတည္း။
"ေဟ့ေကာင္ ဘယ္မွာလဲကြ"ဟု ျဖိဳးတုပ္က ဘီလူးသဘက္စီးေနေသာ ေလာဘသံၾကီးျဖင့္ ငဘကို ေမးသည္။ ငဘက ဆုတ္, ဆိုင္း, အ, ထစ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖိဳးတုပ္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငဘ၏ ေက်ာျပင္ကို ဓားျပားႏွင့္႐ိုက္သည္။
ျဖိဳးတုပ္မွာ လူမိုက္ပင္ လုပ္ေနဖူးေသာ္လည္း နဂိုက ဓားကိုင္ဖူးသူမဟုတ္။ သတၱိလည္းမရွိ။ အရပ္ပ်က္ကာမွ ဗိုလ္တက္လုပ္ရသူျဖစ္ေလရာ ဓားျပားအ႐ိုက္တြင္ လက္အနည္းငယ္တြန္႔ပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိုက္ျပီးဓားကိုအသိမ္းတြင္ ငဘ၏ေက်ာျပင္မွာ ဓားဦးရွ၍သြားေလရာ ျဖာခနဲ ေသြးေတြပန္းထြက္သည္။
မိေဖာ့က ေၾကာက္ဒူးတုန္၍ အခန္းေအာင္းေနရာမွ ငဘျဖစ္ပံုကို ျမင္ေလေသာအခါ "အမယ္ေလး ျမင္မေကာင္း႐ႈမေကာင္း ျဖစ္ကုန္ပါေပါ့လား"ဟု ေအာ္ကာ ငဘရွိရာသို႔ ေျပးလာသည္။ ျဖိဳးတုပ္မွာ တစ္မတ္ဖိုးမွ်သာ သခင္ျဖစ္ေလရကား၊ သူ႔၌ သူရသတၱိ တစ္မတ္ဖိုးမွ်သာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွိသမွ်ေသာ သတၱိကေလးႏွင့္ပင္ လန္႔ျပီး ေျပးမည္ၾကံ၍ေနာက္တြန္႔သြားသည္။ တပည့္တပန္းမ်ားက ေနာက္ပိုင္း၌ မထြက္သာေအာင္ သူ႔ကို ပိတ္၍ထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိေဖာ့က သူ႔လင္ရွိရာသို႔သာ ခ်ဥ္းကပ္၍သြားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျဖိဳးတုပ္မွာ ဣေျႏၵဆယ္၍ ရလိုက္ပါေသးသည္။
ငဘျဖစ္ပံုကို ေဟာ္ရီးျမင္ေသာအခါ "အာ့ကိုဂ်ီး ခၽြန္ေနာ့္အတြက္ ဒုကၡဖစ္တယ္ေနာ္၊ မကန္းဘူးရွိတယ္။ ေပးလိုက္ပါေတာ့ အာ့ကိုဂ်ီးရယ္" ဟု ဆိုသည္။
ငဘကလည္း "ခင္ဗ်ားတို႔လိုခ်င္တာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တက္ရွာၾကေပါ့လဗ်ာ" ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္သည္။
ျဖိဳးတုပ္တို႔လူသိုက္လည္း တဲတြင္းသို႔၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္သည္တြင္ ငဘတို႔အိပ္ခန္းေအာက္တည့္တည့္ရွိ စပါးပုတ္ထဲမွာ ေဟာ္ရီး၏ ေသတၱာကို အလြယ္တကူရသည္။
ျဖိဳးတုပ္က ငဘအား "ေခြးမသားမ်ိဳးဖ်က္၊ ကုလားပစၥည္းကို နင့္အေမလင္ဟာေအာက္ေမ့ျပီး တ႐ိုတေသသိမ္းထားရသလား" ဟု ၾကိမ္းသည္။ သူ႔တပည့္မ်ားကိုလည္း ငဘအား လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ရန္ ျဖိဳးတုပ္က ခိုင္းသည္။ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႔က "သခင္ျဖိဳးတုပ္ရယ္ ကိုယ့္ဗမာအခ်င္းခ်င္း မလုပ္ေကာင္းပါဘူး"ဟု မ်က္ရည္ခံထိုး၍ ေတာင္းပန္ေလေသာေၾကာင့္ သခင္ျဖိဳးတုပ္က ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူသည္။
သို႔ေသာ္ ေဟာ္ရီးကိုမူ လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္၍ သူ႔တဲရွိရာ ေခၚသြားသည္။ ေဟာ္ရီးတဲေရွ ႔ တလင္းျပင္တြင္ ေဟာ္ရီးစုေဆာင္း၍ထားေသာ စပါးတစ္ရာခန္႔ တစ္ပံုရွိသည္။ ျဖိဳးတုပ္၏ တပည့္အေပါင္းတို႔လည္း ၄င္းတို႔၏ အေဆာင္အျဖစ္ယူလာေသာ သံုးေရာင္ျခယ္အလံၾကီးကို ထုတ္၍ ၀ါး႐ံုေတာမွ ၀ါးလံုးတစ္ခုကို ျဖတ္၍ယူကာ အလံကိုတပ္ျပီးလွ်င္ စပါးပံုေပၚတြင္ ထူလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္က "အေရးေတာ္ပံု" ဟု သံတိုင္သည္။
အမ်ားက "ေအာင္ျပီ" ဟု လိုက္ဆိုရသည္။
ဤ အခမ္းအနားကား ရန္သူ႔ပစၥည္းျဖစ္ေသာ ေဟာရီး၏ စပါးကို သခင္ျဖိဳးတုပ္က သိမ္းဆည္းေရးလုပ္လိုက္ေသာ အခမ္းအနားျဖစ္သတည္း။
သခင္ျဖိဳးတုပ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာခဲ့သမွ် တိုင္းျပည္အတြက္ အနစ္နာခံခဲ့ရသည္ခ်ည္းပင္။ လူလားေျမာက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ အလုပ္မရွိ တစ္ရာ့ကိုးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဂ်ီ၊ စီ၊ ဘီ၊ ေအ ေခတ္ႏွင့္ ၾကံဳ၍ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲသို႔ ေျခစံုပစ္ကာ ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေခတ္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္အတိုင္း အစိုးရကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ကုန္း၍ဆဲခဲ့သည္။ အဆဲေကာင္းေသာေၾကာင့္ အစိုးရကို အၾကည္ညိုဖ်က္မႈႏွင့္ အဖမ္းခံရေတာ့မလိုလို ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ပုလိပ္ႏွင့္ကပ္ေပါင္းျပီး ပုလိပ္သတင္းေပး လုပ္ခဲ့၍သာ ခ်မ္းသာခဲ့သည္။ ၀ံသာႏုကိုခ်ည္း အားကိုးေနခဲ့ပါလွ်င္ ေထာင္က်သည္သာ အဖတ္တင္လိမ့္မည္။ အလုပ္အကိုင္မရွိ၍ ႏိုင္ငံေရး၀င္လုပ္မိပါ၏။ ႏိုင္ငံေရး၀င္လုပ္မိေသာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ီ၊ စီ၊ ဘီ၊ ေအ ဆက္ေၾကးႏ်င့္ အဘယ္မွာ စားေလာက္ပါအံ့နည္း။ သို႔ကလို ျဖိဳးတုပ္ အနစ္နာခံခဲ့ရေသာ္လည္း ဦးခ်စ္လိႈင္ၾကီး သမၼတျဖစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေပါက္စ ျဖိဳးတုပ္ကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မွ်ပင္ မလုပ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးပါတီ ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ၾတင္းေၾကေအာင္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးပါတီထဲ ၀င္ခဲ့သည္။ သည္အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးေၾကာင့္ အဆဲသာခံရသည္။ ဘာမွ ရေပါက္ရလမ္းမရွိခဲ့။ ဆက္ေၾကးကိုပင္လွ်င္ မွန္မွန္ၾကီး အုပ္စားႏိုင္ေသာ အေျခသို႔ မေရာက္ခဲ့ရေခ်။ အနစ္နာခံသမွ် အလကားပဲ။ ဦးဘေဖတို႔လူသိုက္ ၀န္ၾကီးျဖစ္လာေသာအခါ ျဖိဳးတုပ္ကို ေမ့ပစ္လုိက္ၾကျပန္သည္။ မသကာ သူလည္း သစ္ေတာေရး၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ လုပ္ေနတာပဲ။ ျဖိဳးတုပ္ကို အေကာက္စာေရးရာထူးေပးလိုက္ရင္ ျဖိဳးတုပ္ ျငိမ္သြားမွာပ။
ယခုေတာ့ ျဖိဳးတုပ္မျငိမ္ႏိုင္။ တကယ့္အေရးက်လွ်င္ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီကိုမွ အားကိုးရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးကိုၾကဥ္၍ မ်ိဳးခ်စ္ကိုကပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဓားမ ပါတီကလည္း ေခတ္စားလာျပန္ေသေၾကာင့္ ဓားမႏွင့္လည္း ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေပါင္းရေသးသည္။ ျဖိဳးတုပ္ကေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္ကို သစၥာေစာင့္ပါသည္။ ဘုရားစူးရပါေစ့။ အဲ- ႏို႔ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ေလွနံဓားထစ္ မဟုတ္ဘူး။ ကာလံတဲ့၊ ေဒသံတဲ့၊ အဂၢံတဲ့၊ ဓနံတဲ့။ ဘုရားေဟာေဒသနာမဟုတ္လား။ ဆင္းရဲသားပါတီႏွင့္ လံုးေနေသာ္လည္း ျဖိဳးတုပ္သည္ မ်ိဳးခ်စ္၏ေလးစားျခင္းကို ခံရပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးအကင္းပါးတာကိုး။ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ပညာရွိေတြပဲ။ နားလည္ၾကတာပ။
သခင္ေတြ သံပံုးတီးတုန္းက ျဖိဳးတုပ္သည္ ဂဠဳန္စစ္သူၾကီးလို ၀ါးရင္းတုတ္ႏွင့္ ကူခဲ့ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ေၾကာင့္ သခင္ေတြႏွင့္ ပဋိပကၡမျဖစ္ခဲ့ပါ။ ၀ါးရင္းတုတ္ တပ္မေတာ္ၾကီးထဲတြင္ ျဖိဳးတုပ္ ကန္႔လန္႔ပါေနေစကာမူ တို႔ျမန္မာသခင္မ်ားက နားလည္ၾကပါသည္။
ျဖိဳးတုပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး၌ လာဘ္ျမင္လာျပီျဖစ္၍ ပါတီမ်ား အင္အားစု၍ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဖက္ခြ၍စားသာသျဖင့္ ေခ်ာင္လည္လာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ျဖိဳးတုပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး၌ စြန္႔စား၍ အနစ္နာခံခဲ့သည္တို႔ႏွင့္စာေသာ္ မေထမိေသးပါ။ ႏိုင္ငံေရး၌ သည္တစ္ကြက္ ေနရာမက်ေသးလွ်င္ ဟိုတစ္ကြက္ကို လွမ္းၾကည့္ရသည္။ အဲဟိုတစ္ကြက္က စားေပါက္မပြင့္ေသးဘူးဆိုျပန္လွ်င္လည္း စိတ္ရွည္ရွည္ထားတတ္ရမည္။ ေဟာ... သုိ႔ကလို စိတ္ရွည္ရွည္ထားလိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနစ္နာခံခဲ့ရသမွ်အတြက္ ယခုလို ထင္း႐ွဴးေသတၱာကို အပိုင္စီးရကေရာမဟုတ္လား။
ဤမွ် ႏိုင္ငံေရအတြက္ ၾကီးေလးေသာတာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ရရွာေသာ ျဖိဳးတုပ္သည္ မိမိလုပ္ဖြယ္ကိုင္ဖြယ္ ကိစၥအ၀၀တို႔ကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ေဆာင္ျပီးသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ငဘတို႔၏ကြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေတာ္မူေလသတည္း။
ျဖိဳးတုပ္သည္ ေဟာ္ရီးကို ပထမ ဓားစာခံအျဖစ္ျဖင့္ ေခၚသြားျပီးမွ လမ္းတစ္၀က္တြင္ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ေဟာ္ရီးလည္း ျပန္ခြင့္ရေသာ္ ငဘ၏တဲသို႔၀င္သည္။ သူ႔ခမ်ာ ခါးတစ္ဖက္ေစာင္း၍ေနသည္။ တဲထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ငဘ၏ေက်ာျပင္၌ အရွည္တစ္ထြာသာသာရွိေသာ ဓားရာၾကီးကို သာအိ၊ ျမတ္ေမႊး၊ မိေဖာ့တို႔က ေရနံဆီမီးခြက္မွရေသာ ေရနံဆီမ်ား၊ မီးသီးမ်ားတို႔ျဖင့္ နယ္သိပ္၍ ေတာ္သားလယ္သမား၏ဘာ၀ ပထမ သူနာျပဳစုျခင္းျဖင့္ ျပဳစုေနၾကသည္ကို ေဟာ္ရီးေတြ႔ရသည္။
ေဟာ္ရီးလည္း ဟီးဟီးျမည္၍ငိုသည္။ ငိုရန္ အေဖာ္ညႇိေနေသာ မိေဖာ့က "ေဟာ္ရီးရဲ ႔၊ တစ္ခါေတာ့ ခက္ၾကျပီေပါ့ကြဲ ႔" ဟု ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလရာ မိနီႏွင့္ သူ႔ေမာင္ကေလးသံုးေယာက္မွာ ညံစာစာႏွင့္ ငိုေၾကြးၾကျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ သာအိက ေဟာ္ရီးနဖူးကို ေဆးထည့္ရန္ၾကည့္သည္။ ေဟာ္ရီးက "နဖူးက ကိတ္က်မခ်ိပါဘူး၊ ခါးကခက္တယ္၊ အားၾကီးေအာင့္တယ္" ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာအိက ခါးကိုၾကည့္သည္။ သာအိ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ မိေဖာ့က အနားကပ္မည္လုပ္သည္ကို "ခင္ဗ်ားမလာနဲ႔၊ ကေလးေတြကိုသာၾကည့္ပါ။ မငိုပါေစနဲ႔"ဟု ဆိုျပီးႏွင္သည္။ ျမတ္ေမႊးကိုမူ မ်က္စပစ္၍ေခၚသည္။ ျမတ္ေမႊးလည္း ဒဏ္ရာကိုျမင္ရေသာအခါ မ်က္ႏွာေသြးဆုတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ေဟာ္ရီးစိတ္မပူေအာင္ အေရးမၾကီးေသာအေနႏွင့္ ဒဏ္ရာကို ေရနံဆီဆြတ္ျပီး အ၀တ္ႏွင့္ပတ္သည္။ ျပီးလွ်င္ ေဟာ္ရီးကို တဲေခါင္းရင္း၌ လဲေလ်ာင္းေစကာ သိပ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ေဟာ္ရီးမွာမူ ညည္းတြားရင္း မွိန္းေနသည္။ ထိုအတြင္း ငဘ၊ သာအိႏွင့္ ျမတ္ေမႊးတို႔ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ၾကသည္။
ငဘ၏စိတ္ထဲ၌ သူ၏သာယာေသာ တဲအိမ္ကေလးမွာ မသာအိမ္ႏွင့္ပင္တူေခ်ျပီဟု ေတြးကာ ၀မ္းနည္းပန္းနည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ ငဘ၏ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းျဖစ္ေသာ တို႔ဗမာလယ္သမားအေပါင္းတို႔မွာ ငဘနည္းတူ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ၾကရရွာသည္ကို ငဘသိရလွ်င္ ၀မ္းနည္းေဖာ္ ၀မ္းနည္းဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ၀မ္းနည္းလိုက္ရမည္ျဖစ္၍ သူ စိတ္ေျပေကာင္း ေျပမိေပမည္။
သံုးဦးသား ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ျပီးေသာ္ လူစုခြဲလိုက္ေလသည္။ ငဘလည္း ေငးေမွ်ာ္ရင္း က်န္ရစ္သည္။ ေဟာ္ရီး၏ စပါးပံုဆီသို႔ သူ႔မ်က္စိေရာက္သြားသည္။
နံနက္ေလျပည္ကေလးက ေဆာ္သြင္းျမဴးေနသည္။
သံုးေရာင္ျခယ္ တို႔ဗမာ ေဒါင္းအလံၾကီးကလည္း ေဟာ္ရီး၏ စပါးပံုေပၚတြင္ တျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ၀င့္၍ေနေလသည္။
- - - - -
အခန္း (၅) နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား
အခန္း (၆) နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ
အခန္း (၇) အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသုိ႕
Thursday, June 11, 2009
ငဘ (အမွာစကားမ်ား + အခန္း ၁၊ ၂။)
ငဘ
ေရးသူ - ေမာင္ထင္
ထုတ္ေ၀သူ - ပါရမီ စာေပ (ဆဌမ အၾကိမ္)
မာတိကာ
ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
စတုတၳအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
ပဥၥမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
မိတ္ဆက္စကား
၁။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျခင္း
၂။ ထင္းရွဴးေသတၱာ
၃။ ငါးခံုးမ
၄။ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစ
၅။ နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား
၆။ နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ
၇။ အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသို႔
၈။ လူစားျခင္း
၉။ ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း
၁၀။ တိုင္းျပည့္ရန္သူ
၁၁။ ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္
၁၂။ ကုလားမျခင္းေတာင္း
၁၃။ ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ
ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
'ငဘ' ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ရာ၌ စာေရးသူအား အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ အကူအညီေပးသူ ဦးသိန္းဟန္အား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။
'ငဘ'သည္ စာမူဘ၀၌ပင္လွ်င္ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားလက္ထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္၍ေနေလရာ ေနာက္ဆံုး၌ စက္တင္ပံုႏွိပ္သည့္အခါတြင္ မူလကတည္းက ဦးသိန္းဟန္ ေပးခဲ့ဖူးေသာ အၾကံဥာဏ္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရလိုက္ပါ။ ယခုမွသာ မိမိေရးျပီးစာကို မိမိ စိတ္ေအးလက္ေအး ဖတ္ၾကည့္ျပီးလွ်င္ အနည္းငယ္ဟာေနသည္ဟု ယူဆရေသာ ေနရာမ်ား၌လည္းေကာင္း၊ ပို၍ေလးနက္ေစလိုေသာ အခ်က္မ်ား၌လည္းေကာင္း ျပန္လည္တည္းျဖတ္ထားပါသည္။
'ငဘ' ၀တၳဳထဲရွိ အရပ္သံုးစကားအခ်ိဳ ႔တို႔ကို ဦးသိန္းဟန္က ပယ္ခ်ခဲ့ပါသည္။ ဥပမာ 'ဂရုမထူ' ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို ငပုေတာအေနာက္ဘက္မွသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္အထိရွိေသာ ေဒသတို႔တြင္ မွီတင္းေနထိုင္သူတို႔ သံုးေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစကားကို မၾကားဖူးသူတို႔ ၾကားရလွ်င္ နားေထြးဖြယ္ရွိ၍ ပယ္လိုက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိဳ ႔ေနရာမ်ား၌ အရပ္သံုးေလသံတို႔ကို ပယ္လိုက္ပါမူ စာ၌ရွိေသာအသက္ကို ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တူေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးသိန္းဟန္၏ အၾကံဥာဏ္ကို စာေရးသူ မလိုက္နာခဲ့ေခ်။
သို႔ရာတြင္ ဦးသိန္ဟန္၏ အၾကံဥာဏ္ကို စာေရးသူက လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ရသည့္အၾကိမ္ေပါင္းမွာ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္မွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လက္မခံေသာ အခ်က္မ်ားမွာလည္း အေရးၾကီးလွသည့္ အခ်က္မ်ား မဟုတ္ေပ။
လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ခန္႔ကပင္ 'ငဘ'ကို ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုစီစဥ္ခ်က္အရ 'ငဘ'ကို ျပန္လည္တည္းျဖတ္၍ အထက္ပါမွတ္ခ်က္ကို ေရးသားထား၏။ သို႔ေသာ အေၾကာင္းမညီညြတ္ခဲ့ေခ်။ ယခုအေၾကာင္းညီညြတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ထုတ္ေ၀သူတို႔သည္ 'ငဘ'စာမူကို တစ္ႏွစ္နီးပါးမွ် ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ စာေရးသူသည္ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က တည္းျဖတ္ထားသည္တို႔ကို ျပန္မၾကည့္အားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
စာေရးသူ စိတ္တိုင္းက် တတ္ႏိုင္သမွ်ျဖစ္ေအာင္ ျပည္ေတာ္စိုး ပံုႏွိပ္တိုက္၏ စာျပင္ဆရာႏွင့္ ပံုႏွိပ္ဖက္ဆိုင္ရာတို႔က စာေရးသူအေပၚ၌ စိတ္ရွည္ၾကသည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ ႔
၁၉၅၇ ခု၊ ဧျပီလ ၁၀ ရက္ေန႔။
တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
'ငဘ'ကို တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ရာ၌ ယခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္စဥ္က ပုဒ္၊ ပဒ၊ ၀ါက်၊ သတ္ပံုအမွားတို႔ကို မစင္ၾကယ္ စင္ၾကယ္ေအာင္ ထပ္မံသုတ္သင္ထားပါသည္။ သို႔ႏွင့္လည္း ပမာဒေလခ ဟူေသာ သေဘာေၾကာင့္ အားလံုးအျပစ္ကင္းျပီဟု မဆို၀ံ့ပါ။ ၀တၳဳစာသားမွာ ဒုတိယျပန္လည္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုတ္ေ၀ျခင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အနည္းငယ္ကို အလ်ဥ္းသင့္ခိုက္ မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။
'ငဘ'ကို ေရးသားေသာကာလမွာ ဂ်ပန္တို႔ အေ႔ရွေတာင္အာရွေဒသ၌ လက္နက္ခ်၍ ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီး ျပီးဆံုးစ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ယခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ပံုႏွိပ္ရာ၌ ေဖာ္ျပထားေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ 'ငဘ'ကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔မွ် ထုတ္ေ၀ျခင္းမျပဳခဲ့ရပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ကာမွပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း၊ အမွတ္ ၂၆၇ ကမာၻ႔စာေပတိုက္အတြက္ ေရႊျပည္ညြန္႔ စာပံုႏွိပ္တိုက္က ပံုႏွိပ္၍ ဦးေအာင္စိန္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ဦးေအာင္စိန္သည္ စကၠဴအခက္အခဲေၾကာင့္ 'ငဘ'ကို မတ္လတြင္ ပထမတြဲ၊ ဧျပီလတြင္ ဒုတိယတြဲ ဟူ၍ ႏွစ္တြဲခြဲကာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္က ပထမတြဲကို ဖတ္လိုက္ရသူသည္ ဒုတိယတြဲကို မဖတ္လိုက္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ဒုတိယတြဲကို ဖတ္လိုက္ရသူသည္ ပထမတြဲကို မဖတ္လိုက္ရသည္လည္းရွိသည္။ ထုတ္ေ၀သူ ဦးေအာင္စိန္သည္ ေနာင္အခါတြင္ 'ငဘ'ကို 'တစ္အုပ္တည္းႏွင့္ အျပီးထပ္မံရိုက္ႏွိပ္ပါမည္။ သည္းခံ၍ ေခတၱဆိုင္းၾကပါဦး'ဟု ေတာင္းပန္စကား ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငားလည္း ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္တကြေသာ ကမာၻ႔စာေပတိုက္မွာ တိမ္ျမဳပ္သြားပါသည္။
ပထမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာေသာ္ 'ငဘ'ကို ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ၈၇ လမ္း၊ အမွတ္ ၅၂ ျပည္ေတာ္စိုး ပံုႏွိပ္တိုက္က ျပန္လည္ရိုက္ႏွိပ္၍ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ကုန္သည္လမ္း၊ အမွတ္ ၅၄၆ ျပည္သူ႔စာေပတိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ မတ္လေလာက္တြင္ 'ငဘ' ျပန္၍ထြက္ခဲ့ပါသည္။
ယခု ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ 'ငဘ'ကို မႏၲေလးျမိဳ ႔၊ ၈၄ လမ္း ရဟိုင္းေစ်း ကမာၻ႔ေခတ္ စာေပတိုက္က မႏၲေလးျမိဳ ႔၊ ၄၁ လမ္း၊ အမွတ္ ၁၀၀ သေျပပံုႏွိပ္တုိက္တြင္ စက္တင္ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ပါသည္။
'ငဘ'သည္ ျဗိတိသွ်ေခတ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ရွိေသာ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ ဘ၀ကုိ တင္ျပေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ ငဘ၏ဘ၀သည္ ဒုကၡအတိျပီး၏။ စာေရးသူသည္ ထိုဒုကၡကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ ႔
၁၉၆၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔။
စတုတၳအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
ပဥၥမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
မိတ္ဆက္စကား
ဦးခင္ေဇာ္(ေက) ေရးသည္။
ဤ၀တၳဳမွာ ျမန္မာျပည္က လားလားမွ မခံထိုက္ပါဘဲလ်က္ သက္သက္တန္ဆာခံလာ၍ ျဖစ္ရေသာ ရာဇ၀င္တြင္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္မည့္ ကမာၻစစ္ၾကီးအတြင္း ငဘႏွင့္ သူ႔အိမ္ေထာင္သားမ်ား ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ ေလာကဓံတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္၍ ဒုကၡခံခဲ့ရသည္ကို စာတင္ထားေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဤ၀တၳဳကုိ ဖတ္စက စာေရးဆရာစည္းကမ္းႏွင့္ ညီမညီကို အကဲျဖတ္ရန္ စိတ္ထားႏွင့္ ဖတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အကဲျဖတ္လိုေသာ စိတ္ထားမွာ စာေရးသူ၏ စကားတန္ဆာဆင္ပံု အလိမၼာေၾကာင့္ မိႈင္းမိ၍ သြားရေလသည္။ အကဲျဖတ္သူသည္ အကဲမျဖတ္ႏိုင္ဘဲ စာေရးသူ၏ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရေလေတာ့သည္။ အႏုပညာ၏ အလိမၼာသေဘာမွာ ဤသို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ အပါခံရသည္မွာလည္း အရသာရွိလွပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္မွ အံ့ၾသစိတ္ ေပၚလာပါသည္။ အံ့ၾသမိေသာအခ်က္မွာ ျမန္မာ၀တၳဳအဆင့္အတန္းသည္ ေထြထူးဆန္းျပားေသာ ေလာကတြင္ ဤမွ် ၀င္ဆန္႔ေနေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ၀တၳဳအေၾကာင္းမွာ ရိုးရိုးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ၏ အႏုပညာ အလိမၼာမွာ ဖန္တီးတတ္ေသာ အလကၤာသေဘာ ျပည့္ေျမာက္သျဖင့္ ေလာကအေၾကာင့္ႏွင့္ ၀င္ဆန္႔သည္ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို အက်ယ္ဖြင့္၍သာလွ်င္ ယူၾကပါကုန္။
ဤစာမ်ိဳးကို ေတာသားလယ္သမားတုိ႔အား အကယ္ပင္ က႐ုဏာသက္တတ္သူ စာေရးဆရာမွသာလွ်င္ ကေလာင္ကို ပိုင္ႏိုင္စြာ အသံုးခ်ႏိုင္မည္။ မထိတထိ ရယ္စရာမ်ားသည္ ေရးသူ၏စာထဲမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာကာ အလစ္တြင္ ေခ်ာင္း၍ဖမ္းစားသည္။ စာဖတ္သူ ရယ္ရသည္ဆိုရာ၌ လူျပက္ျပက္သလို ျပက္ထား၍ ရယ္ရျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ ဤစာမ်ိဳးကိုဖတ္လွ်င္ စာဖတ္သူသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေသာကေလးဖတ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျဖမွ ေတာ္႐ံုက်မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ စာေရးသူက တစ္ခါတစ္ခါ အလြမ္းဘက္သို႔ ဆြဲယူသြားသည္ရွိေသာ္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အေသာကေလးႏွင့္ ေျဖရန္ အလြန္လိုပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အလြမ္းအေဆြးႏွင့္ခ်ည္း ဇာတ္ေမ်ာ၍ေနသည္လည္း မဟုတ္ေသး။ ဤအခ်က္သည္ပင္လွ်င္ စာေရးသူ၏ ထူးခၽြန္ခ်က္ျဖစ္၏ဟု ဆိုရပါမည္။ ေပ်ာ္၍ျပက္ ကလက္သလိုလိုႏွင့္ ေၾကကြဲဖြယ္ အျခင္းအရာတို႔က မိတ္ေဆြ၏ ႏွလံုးသားကို မိတ္ေဆြက အလိုတူသည္ျဖစ္ျဖ္စ၊ မတူသည္ျဖစ္ျဖစ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျဖစ္ေအာင္ ယူက်ံဳးဆြဲေဆာင္သြားတတ္သည္။ ဟိတ္ဟန္မပါ စာ႐ိုး႐ိုးေရးတတ္သူ တစ္ဦးက ဟိတ္ဟန္မထုတ္ေသာ လူ႐ိုး႐ိုးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေရးသားထားေလရာ လူ႔သဘာ၀ကိုယ္၌ကလည္း အေဆြးဘက္ႏြယ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ပိုျပီး မခ်ိတရိ ျဖစ္ေစသည္။ စာေရးသူသတၱိကို အံ့ၾသ၍ မျပီးႏိုင္။ သူသည္ က႐ုဏာမိုးေစြတတ္သူ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ အတားအဆီးမရွိ၊ အလြန္အကၽြံ မဟုတ္ေခ်။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသူပုန္လည္း မထ၊ စိတ္မရွည္ႏိုင္တိုင္း တိုေတာင္းလြန္းလွသည္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ႏူးညြတ္စရာအေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ၌လည္း အလြမ္းမသယ္။ အလြန္နာက်ည္းစရာကို ေတြ႔ရေစကာမူ အျပံဳးမပ်က္။ ရြံမုန္းစရာ အျဖစ္သနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စက္ဆုပ္စရာရန္သူကို ေတြ႔ၾကံဳရသည့္အခါ၌ပင္လွ်င္ ႏွလံုးနာသည့္အေၾကာင္းကို စာေရးဆရာ သရုပ္ေဖာ္ရာ၌ စာတစ္ပိုဒ္၊ စာတစ္ေၾကာင့္ျဖင့္ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားပါ 'ဘီလူးသြားကို လျဖဲတည္း'ဟူေသာ စကားရပ္တို႔ကို မင္ေသေသႏွင့္ အကြက္ဆိုက္ေအာင္ သံုးထားသည္မွာ တတ္ႏိုင္ပါေပ့။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ျမန္မာ၀တၳဳ မည္ကာမတၱကို ဖတ္ေနရသည္မဟုတ္။ ၀ိေသသရွိေသာ ျမန္မာ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနေၾကာင္း သိျမင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိသည္ကား ၾကယ္တံခြန္ကို လႊတ္သည့္အခါ ခဏပန္းျဖာ၍ လင္းတတ္သည္။ ျပီးလွ်င္ ၾကယ္တံခြန္သြားရာ လမ္းခရီးမွ မဆံုးေသးမီ မီးပန္းမွာ ေမွးမိွန္သြားတတ္ပါသည္။ ဤဥပမာကဲ့သို႔ လမ္းခုလတ္မွာ ျဗဳန္းခနဲ အေရာင္မွိတ္သြားေလမလား။ အႏုပညာသေဘာတြင္ အရသာဆိုသည္မွာ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင္၍သာ တက္ရသည္။ ယခု၀တၳဳ၏ အရသာမွာ တစ္ရွိန္းထိုးတက္၍လာခဲ့ပံုမွာ အသက္႐ွဴပင္ မွားေလာက္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆံုးသတ္မွာ 'ဖတ္'ခနဲ က်သြားမည္ဆိုလွ်င္ ၀တၳဳအျပီး၌ စိတ္ပ်က္ရေတာ့မည္ကို ေတြး၍ စိုးရိမ္မိ၏။ ဥမၼာဒႏၲီ အေခ်ာအလွ ယမင္းကေလးကို အိပ္မက္ထဲ၌ ေတြ႔လို႔ေကာင္းတုန္း ျဗဳန္းဆိုလန္႔ႏိုးျပီး အိပ္မက္မွန္း သိရ၍ 'ဟာ' သြားလွ်င္ အက်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ အလွအိုးကေလး လက္ထဲေရာက္ကာမွ ကြဲသြားရမည္ဆိုလွ်င္ စိတ္ပ်က္စရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ အႏုပညာ၏ ပရိယာယ္မွာ အဆံုးသတ္ခါနီးေလ ခက္ေလေလျဖစ္၍ အဆံုးအထိ 'သယ္'ႏိုင္ပါ့မလား။ ေအာင္ျမင္သည္ ဆိုသမွ် အျပီးသို႔ တိုင္ပါ့မလား။ ၾကက္ေပါင္ေစးေဘာလံုးၾကီးကို ေလထဲထိုးတက္ျပီးမွ လမ္းခုလတ္မွာ ႐ွဴးခနဲ ေပါက္ကြဲ၍ ထိုးစိုက္ကာက်လာေလမလား။
ကၽြန္ေတာ္ ဤ၀တၳဳဖတ္ျပီး လက္ကခ်လိုက္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရသည္။ ဤ၀တၳဳသည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ပင္ 'သယ္'သြားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် မထင္မေတြးခဲ့ဖူးေသာ အဆင့္အတန္းသို႔ေရာက္ေအာင္ စာေရးသူ၏ဥာဏ္စြမ္းက ျမန္မာ၀တၳဳ စာေပအဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္လိုက္ေၾကာင္း တပ္အပ္သိရပါျပီ။
ဦးခင္ေဇာ္၊
ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီး
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အသံလႊင့္ဌာန
၁၇၊ ၁၂၊ ၄၆။
အခန္း(၁) ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျခင္း
သူ႔ကို သူ႔သားသမီး ငါးေယာက္က အေဖလို႔ ေခၚသည္။ သူ႔မယားက "ဒီမွာ" လို႔ ေခၚသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔မယားက ပါးစပ္မဖြင့္ဘဲ "ဟင္း...ဟင္း" လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္လွ်င္၊ သူ႔ကို ေခၚသည္ပင္ျဖစ္၏ ဟူ၍ သူ အမွတ္သညာ ျပဳထားသည္။ သူ႔မိဘမ်ားကမူကား "ငဘ" ဟု အားပါးတရ အာလုပ္သံၾကီးႏွင့္ ေခၚေလ့ရွိသည္။ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ လယ္ရွင္ဦးသာေဂါင္ၾကီးကမူ "ေဟ့... ငဘ" ဟု ျမိန္ေရရွက္ေရ ေခၚတတ္သည္။ သူ႔ထက္ငယ္သူမ်ားမွာကား ေတာဓေလ့ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ "ကိုငဘ" ဟု ေခၚၾကသည္။
ငဘအဖို႔ ထုိနာမည္ကေလးသည္ "နား၀င္ပီယံ" ျဖစ္ေခ်သည္။ သူ႔အဖို႔ ဘာနာမည္ပဲ တပ္ျပီးေခၚေခၚ လယ္သမားသည္ လယ္သမားပင္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ငဘသည္ လယ္ရွင္ဦးသာေဂါင္ထံမွ ဧကအစိတ္ေလာက္ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ သီးစားခ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ႏွင့္ လယ္ငွားလုပ္သည္။ ယင္းသို႔ လုပ္ကိုင္လာသည္မွာ ဦးသာေဂါင္၏ မိဘအဆက္ဆက္ သူ၏မိဘအဆက္ဆက္တို႔မွစ၍ သီးစားဘ၀ကို အေမြအႏွစ္ခံကာ လုပ္ကိုင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးသာေဂါင္ဆိုေသာ လယ္ပိုင္ရွင္မွာ ကုန္သင့္သမွ်သာ ကုန္က်ရမည္ဟူေသာ၀ါဒကို လက္ကိုင္ျပဳသူျဖစ္ေလရကား၊ ငါးမူးတန္ စာခ်ဳပ္စကၠဴေပၚတြင္ ဘယ္နံေရာခါမွ ရက္စြဲမတပ္ဘဲ၊ ငဘ၏ လက္၀ဲလက္မပံုစံကိုသာ ယူျပီးလွ်င္ အရွင္အစိုးရမင္းတို႔ အသိအမွတ္ျပဳပါရန္ ခိုင္မာစြာ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုထားျပီးမွ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္သည္။ ဒီလိုေစ့စပ္မွ ေကာင္းသည္။ "ႏို႔မို႔ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ပိုက္ဆံငါးမူး ကုန္ေနမွျဖင့္ မခက္ပါလား" ဟု ဦးသာေဂါင္ၾကီး ေျပာေလ့ေျပာထရွိသည္။
ငဘ၏ အသိုက္အ၀န္းႏွင့္ ငဘ၏ ေလာကသည္ သူေနေသာ ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ကြင္းႏွင့္ ဦးသာေဂါင္ေနေသာ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာျဖစ္သည္။ အျခားျမိဳ ႔ျပ ေက်းရြာတို႔ကို တရံတဆစ္မွ် ငဘမေရာက္မေပါက္ဖူးေခ်။ ေရာက္ဖူးေပါက္ဖူးဖို႔လည္း သူ႔အဖို႔ လိုမည္မထင္။ ဆိတ္ၾကီးကုန္းတက္ျပီး ေစ်း၀ယ္ရန္အတြက္ တရုတ္ 'ထံုအား' ကုန္စံုဆိုင္ၾကီးႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ထားမိလွ်င့္ ဘယ္မွ်သြားဖို႔မလိုျပီ။ အလွဴအတန္းရွိ၍ ေငြပိုကေလးမ်ားသံုးလိုလွ်င္ ဦးသာေဂါင္မသိေအာင္ စပါးေပး တိတ္တိတ္ပုန္းယူႏိုင္ရန္ အနပလဲႏွင့္ သိကၽြမ္းရသည္ပင္လွ်င္ ဂုဏ္ရွိျပီမဟုတ္ပါေလာ။ ရန္ကုန္တို႔ မႏၲေလးတို႔ ဆုိေသာ ျမိဳ ႔ၾကီးျပၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကို တခါတခါ အစာမေၾကသည့္ညမ်ိဳး၌ အိပ္မက္ထဲထည့္၍ မက္လိုက္လွ်င္ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ သူ႔မယား မိေဖာ့ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသည့္ႏွစ္က သူမွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္အခါတုန္းက သူ ဦးသာေဂါင္ၾကီးအိမ္သို႔ လယ္ငွားစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဖို႔ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခါက ျမိဳ ႔ကလူရည္သန္႔တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ထိုလူရည္သန္႔ ပုဂၢိဳလ္က ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၌ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ၾကီးသည္ ေရႊေတာင္ၾကီးလို မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ႏွင့္ အေရာင္အ၀ါေတာက္ျပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ ဟု ေျပာသည္ကို မွတ္သားလိုက္ရဖူးသည္။ လန္ခ်ားတို႔၊ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔၊ ဓာတ္ရထားတို႔၊ တိုက္ေတြ၊ တာေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ရာေတြ နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ်ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ထုိေျပာသံၾကားသည္ႏွင့္ပင္လွ်င္ ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ထဲသို႔ ျပန္လာရာ ထိုျပန္လာေသာည၌ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ၾကီးကို အိပ္မက္ထဲမွာထည့္၍ မက္လိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ လမ္းေတြမွာ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ဓာတ္မီးေတြ တထိန္ထိန္လင္းေန၍ ေန႔လားညလား ပိုင္းျခား၍ပင္ မသိႏိုင္။ ေရႊတိဂံုေစတီ ဆိုတာဟာလည္း ေရႊေတာင္ၾကီး မိုးထိုးသကဲ့သုိ႔ပင္။ ဓာတ္ရထားဆိုေသာ သတၱ၀ါၾကီးမ်ားမွာလည္း ယိုးဒယားပန္းခက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးေသာဘိတ မယ္ေတာ္ပ်ံတုန္းက ေတြ႔လိုက္ရေသာ ပန္းရထားၾကီးကဲ့သုိ႔ တင့္တယ္ခမ္းနားလွသည္။ ကုလားေရႊ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ အေတာ္က်က္သေရရွိသည္။ ေရႊေရာင္ထေနေသာ လမ္းမၾကီးေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေျခာက္ထပ္တိုက္ၾကီးမ်ားကို ငြားငြားစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ထိုတိုက္တာၾကီးေတြအၾကားမွာ ျမသားပကတိ တအိအိေနေသာ စပါးပ်ိဳးခင္းကေလးမ်ား လိႈင္းထေနသည္ကို အိပ္မက္ထဲတြင္ အထင္အရွားျမင္ရသည္။ ပ်ိဳးခင္းကေလးကေနျပီး ေ႔ရွသို႔တေမွ်ာ္ၾကီး ၾကည့္ျပန္ေသာ္ အဆံုးအစ မထင္ႏိုင္ေသာ လယ္ကြင္းၾကီးမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔သူျမိဳ ႔သားမ်ားပိုင္ လယ္ကြင္းၾကီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုလယ္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ေငးေမာေနရာမွ ႏြားတစ္ေကာင္ "ဘြတ္အဲ" ဟုျမည္ကာ ခ်ည္တိုင္မွ လြတ္လာသည္ကို ငဘေတြ႔ရသည္။ သည္အတြင္း ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္ရွိ ငဘ၏ တူကေလးမွာ ဘယ္ကေပါက္၍လာသည္ မသိ "ဘေထြးေရ ၾကည့္ေမာင္းလိုက္ပါဦး" ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားရွိရာသုိ႔ တရွိန္ထိုး လိုက္လိုက္ရာ ငဘ ဗြက္ထဲသို႔ ေျခေခ်ာ္က်ျပီးလဲသည္။ အနီးရွိ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို လွမ္းျပီး ဖမ္းလုိက္သည္။ ထိုအတြင္း မယ္ေတာ္ပ်ံပန္းရထားႏွင့္ တူလွစြာေသာ ဓာတ္ရထားက ျမေကာ္ေဇာၾကီး ခင္းထားေသာ လယ္ကြင္းကို ျဖတ္၍ အေျပးကေလးလာေနေသာေၾကာင့္ ငဘသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဓာတ္တိုင္ကို က်ပ္တင္းစြာ ဖက္လိုက္ရာ မယားမိေဖာ့က "ခြိ...ခြိ" ဟု လည္အစ္သံႏွင့္ ညွစ္၍ေအာ္လိုက္ျပီး "ဒီမွာ ဒီမွာ ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္ ကၽြန္မလည္ပင္း အတင္းဖက္ထားတာလဲေတာ့" ဟု ဆိုသံၾကားမွ လန္႔ႏိုးေလေတာ့သည္။ အဲသည္ညက ရန္ကုန္အေၾကာင္း စဥ္းစားျပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ျပီးစကားေျပာလိုက္ၾကသည္မွာ ၾကက္သာတြန္ေရာ့ စကားမဆံုးေသး။
အင္း... မွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္လိုျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ညမွာ မဟုတ္လား၊ မိေဖာ့ ဗိုက္နာသည္ဆို၍ လက္သည္ေခၚရသည္။
ငဘတို႔ အေဖၾကီး ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ဦးသာေဂါင္လယ္ကို မိဘလက္ငုတ္မို႔ လုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္မွ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီ။ ထိုအေတာအတြင္း ငဘအား လွသိဂၤ ီ ဖ်င္အကၤ် ီႏွင့္ ဆီစိမ္ပုဆိုးကလြဲျပီး တစ္ခါမွ် အျခားအထူးအဆန္း အ၀တ္အစား ကပ္ဖူးသည္မရွိ။ ငဘႏွင့္ ညားစက မိေဖာ့မွာ ေကာက္စိုက္သမအကၤ် ီ သံုးေလးထည္ႏွင့္ ေခၽြးခံအကၤ် ီ အထူစား သံုးေလးထည္ရွိဖူးသည္။ သရက္ထည္လံုခ်ည္မွာမူ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ ေပးကမ္း၍ ငါးထည္ေျခာက္ထည္ေလာက္ရွိသည္။
သမီးဦးကေလး ေမြးျပီးသည့္ေနာက္ လယ္သမားတို႔ဘာ၀ ကေလးႏို႔တိုက္ရလြယ္ျပီးလွ်င္ လယ္လုပ္ရာ၍ ကရိကထ မမ်ားေသာ ထဘီရင္ရွားႏွင့္ ေနလာခဲ့သည္မွာ အက်င့္ျဖစ္ေနျပီ။ သမီးဦးမိနီမွာ အပ်ိဳျဖန္းပင္ ျဖစ္လာျပီ။ သူ႔အတြက္ ေကာက္စိုက္ဖို႔ ထဘီထည္လဲရွိလွ်င္ ေတာ္ျပီ။ အလွဴအတန္းသြားဖုိ႔ သူ႔အေဒၚကေပးေသာ လံုခ်ည္ေဟာင္းေတြ စုျပီးခ်ဳပ္ထားေသာ စပ္ထဘီတစ္ထည္ သူ႔မွာရွိသားပဲ။ အပ်ိဳျဖန္းမို႔ ရွင္မီးအကၤ် ီႏွင့္ခ်ည္း ေန၍မျဖစ္လြန္းမက မျဖစ္ေတာ့မွ မႏွစ္က မိေဖာ့က သမီးဖို႔ ေခၽြးခံႏွစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေပးဖူးသည္။ စပါးငါးတင္းေလာက္က်သည္။ သို႔ေပမယ့္ သမီးေခ်ာကေလးမွာ ရွင္မီးအကၤ် ီကို အတြင္းကထား၍ ထဘီကို အျပင္က ရင္ရွား၀တ္ေနသည္က မ်ားသည္။ ဦးသာေဂါင့္အိမ္က ဆုခ်လိုက္ေသာ ဖ်င္အေပၚအကၤ် ီကေလးကို အသစ္စက္စက္မို႔ သူမ၀တ္ရက္ႏိုင္။ သူ႔ေမာင္ကေလး ေလးေယာက္မွာမူ မ်ားေသာအားျဖင့္ တံုးလံုးႏွင့္ ဗလာခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။
ေဆာင္းတြင္း၌ ဗ်ိဳက္ေတာထဲမွရေသာ ထင္းေပါက္စကေလးမ်ားသည္ ကေလးမ်ားအဖို႔ အေႏြးထည္ သုိးေမြးအကၤ် ီမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။
ဤအျဖစ္သနစ္သည္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္။ ငဘတို႔လက္ထက္တြင္ သည္လိုပဲ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ငဘတို႔အေဖ လက္ထက္ကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။ ငဘတို႔ အေဖ့- အေဖ့- အေဖ စသည္ျဖင့္ တသီတတန္းၾကီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လွ်င္လည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္၊ ငဘတို႔ ဘိုးေအၾကီး အလွဴအတန္းရွိလွ်င္ ေယာပုဆိုးၾကီးကို ပခံုးတင္ကာ ေက်ာျပင္ၾကီး အေျပာင္သားႏွင့္ ဂ်ပန္ပ၀ါေခါင္းေပါင္းစ ေထာင္လ်က္ အိမ္ဦးကေနျပီး ေဒါမနႆ သဟဂုတ္၊ လက္ဖက္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ နာနာတုတ္လာခဲ့သည္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္လာရေသာ ငဘမွာ သူ႔ဘိုးေအၾကီးသည္ တကယ့္စည္းစိမ္ရွင္ၾကီးပါကလား ဟု အထင္ၾကီးမိသည္။ လယ္သမားသားသမီး ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ သူမ်ားထက္ ငဘက ထူးျခားသည့္ အခ်က္မွာ သု႔ဘိုးေအ- ဘြားေအမ်ား ဤမွ် ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကိုၾကည့္၍ ယခုသူၾကီးျပင္းလာေသာအခါ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူ႔ဘိုးေအ၏ မူအတိုင္း ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရန္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု နက္နဲစြာ ေတြးေတာမိျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ကြင္းသည္ ငဘ၏ ေလာကျဖစ္သည္။ အရွင္သီေပါမင္းကေလးအား အဂၤလိပ္တို႔ ဖမ္းသြားသည္ဟု သူ႔ဘုိးေအဘြားေအမ်ား ေျပာသံကို ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ငဘၾကားဖူးသည္။ ကုလားတက္သည့္ႏွစ္ဟု ဆုိေလ့ရွိသည္။ 'တို႔ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံ အစိုးရမင္းတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္' ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္ကို ၾကားဖူးသည္။ သူ႔အဖို႔ အဂၤလိပ္ ဆိုသဟာ စကားအျဖစ္မွ်သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ကို တစ္ခါမွ်လည္း မျမင္စဖူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ဓနိရည္ေသာက္လာၾကေသာ ပုလိပ္ေတာ္မင္း ဆယ္အိမ္ေခါင္းမင္းတို႔ကိုသာလွ်င္ အစိုးရဟု ထင္မွတ္ေနရသည္။ သူၾကီးအိမ္ကို အခြန္ေဆာင္တိုင္း ေရာက္ဖူးပါ၏။ သူၾကီးမင္းက အရွင္အစိုးရမင္းတို႔၏ 'မင္းတိုင္း' ကိုေက်ေအာင္ ထမ္းရြက္ဖို႔ တရားေဟာေလ့ရွိသည္ကို နာဖူးပါ၏။ အစိုးရဆိုသဟာ အဂၤလိပ္ကိုပဲ ဆိုလိုသလား၊ သူၾကီးကိုပဲ ဆိုလိုသလား၊ ဘာလား ညာလားေတြကို ငဘမေတြးတတ္။ ေတြးလည္း မေတြးခဲ့ဖူးေခ်။
သုိ႔ေသာ္ ၁၃၀၁ ခုႏွစ္မွာ လယ္ကြက္ထဲ ေကာက္ပင္ေတြ အကုန္'က်'ျပီး၍ စပါးေတြ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေလာက္ တက္အလာတြင္ အရွင္ အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းတို႔ႏွင့္ 'ဂ်ာမနီ' လူမ်ိဳးတို႔ စစ္တိုက္ျပီဟု သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားခဲ့ရသည္။ စစ္တိုက္တာေလာက္ေတာ့ ငဘအဖို႔ ရိုးေနျပီ။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုပဲ စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးခဲ့ျပီ။ ဦးေသာဘိတဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းမထိုင္ရေသးခင္ 'ဆန္တစ္ျပည္ သံုးပဲ၊ ဂ်ာမနီဗံုးၾကဲ' ဟူေသာ တေပါင္လိုလို၊ စနည္းလိုလို၊ ဘေ၀ါလိုလို လကၤာကေလးကို ငဘ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ဒိုးထိုးရင္း ရြတ္ဆိုခဲ့ရဖူးသည္။ ဟိုတုန္းကတည္းက အဂၤလိပ္ဘုန္းၾကီးပံုကို သိျပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွ်ထူးျခားမည္မဟုတ္။ တစ္ေန႔က်လွ်င္ 'ဂ်ာမနီ'ေတြ ဆန္တစ္ျပည္သံုးပဲကိန္း ဆိုက္မွာပါပဲဟု ငဘက တထစ္ခ် တြက္ျပီးသားျဖစ္သည္။
ယခု ၁၃၀၃ ခုႏွစ္ေရာက္ျပီ။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ျဖစ္ဦးမည္ဟု ၾကားရျပန္ျပီ။ ဂ်ပန္ကို ငဘ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူဇလံုပန္းကန္ ၀ယ္တုန္းက တရုတ္ထံုအား ကုန္စံုဆိုင္ေပါက္ေဖာ္မ်ားက "ဒါ ဂ်ပန္လုပ္ပဲ"ဟု သူ႔ကိုေျပာလုိက္ကတည္းက ဂ်ပန္အေၾကာင္း သူသိျပီးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္လုပ္ကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရႏိုင္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထံုအားဆိုင္က ေပါက္ေဖာ္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းႏွင့္ "ခ်န္ေကစိတ္" "ခ်န္စိုးလင့္" "၀န္က်င္ေ၀ွ႔" စသည့္ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာေနစဥ္ သူဆိုင္ထဲ၀င္သြားသည္။ "ဇလံုပန္းကန္ ျပစမ္းပါ"ဟု သူဆိုသည္။ ေပါက္ေဖာ္မ်ားက သူ႔ကို ဂ်ပန္ကုန္ သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ တရားေဟာသည္။ "ဂ်ပန္ေတြ ေစာက္စံုးမကယဘူး"ဟု ခဏခဏ ေရရြတ္သည္။ "လာေၾကာင့္၊ က်ဳပ္တို႔ စီပိတ္ေမွာက္တယ္ေလ၊ လွီဇလံုေတြ အရင္တုန္းက လက္ကယန္ေတြပဲ၊ ဒါေလ မီယန္မီယန္ ထုတ္ပီးရင္ ေနာက္မီ၀ယ္ေတာ့ဖူး။ လာေၾကာင့္ အခုေစာ့ ေရာင္းလာပဲ"ဟု ေပါက္ေဖာ္စုထဲမွ ထံုအားဆိုင္ရွင္ တ႐ုတ္ဘံု႐ံုလူၾကီးကိုယ္တိုင္ အတိအလင္း ဖြင့္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ ငဘမွာ ဇလံုပန္းကန္ သံုးလံုး ပန္းကန္ျပား ငါးခ်ပ္တို႔ကို တစ္က်ပ္ သံုးမူးတစ္ပဲႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့သည္။ သူ၀ယ္သည့္အထဲတြင္ ဒီတစ္ခါ ေစ်းအေခ်ာင္ဆံုးျဖစ္သည္ဟူ၍ မ်ားစြာေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္။ ဇလံုပန္းကန္ ေပါေပါရေအာင္ စီမံဖန္တီးေသာ ဂ်ပန္တစ္ေတြ ယခု အဂၤလိပ္ကို စစ္ေၾကညာျပီ။ သည္သတင္းကို ကြင္းထဲကလူေတြ မသိခင္ သူသိႏွင့္ျပီ။ ငဘသည္ ဘာမသိညာမသိ လယ္သမားျဖစ္သည္ မွန္၏။ သုိ႔ေပမယ့္ ငဘ လူညံ့ၾကီး မဟုတ္ပါ။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ပါသည္။ သူ ဤမွ် ဗဟုသုတရွိ၍ ဤသတင္းကို အရင္ဆံုး သိႏွင့္ျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူသိသမွ်ကိုလည္း သူ႔လယ္ေတာရွိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ၾကိဳတင္သတိေပးေသာအားျဖင့္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ျပီးပါျပီ။
ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဗဟုသုတရွင္ ငဘသည္ စစ္သတင္းကို သူ၏ အေဆြမ်ားအား ေဖာက္သည္ခ်ေနေသာ အခ်ိန္အခါကား အေဆြေတာ္နိပြန္တို႔သည္ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေရာက္ရွိကာ ငွက္ေပ်ာသီးလက္ေဆာင္ျဖင့္ ကူညီအံ့ဟု ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေျပး၍လာေသာ တို႔ဗမာအရွင္သခင္အေပါင္းတို႔၏ ရင္၀ကို ဖေနာင္ႏွင့္ေဆာင့္ေနေသာ ထုတိၾသဘာ မဂၤလာက်က္သေရအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အခ်ိန္အခါ သမယေကာင္းၾကီး ျဖစ္ေခ်၏တကား။
- - - - -
အခန္း (၂) ထင္းရွဴးေသတၱာ
"ဒီမွာေတာ့ ဒီမွာ၊ ကာလၾကီးပ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေတာ္ေရ ႔" ဟု မယားျဖစ္သူ မိေဖာ့က ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ေတာင္ေလာက္ၾကီးကို မွိန္းကာ မွိန္းကာ ဖြာရင္း လင္ေတာ္ေမာင္ကို လွမ္း၍ေျပာလိုက္သည္။ မိေဖာ့ကား တဲကုပ္၏ ေနာက္ေဖး ေရစင္ကေလးသို႔အဆင္း၊ တံခါးေပါက္၀တြင္ ဒူးႏွစ္လံုးကို ေဖာ၍ကားကာ ကေလးကို ေပါင္ခြင္ထဲထည့္၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္လက္က ေဆးေပါ့လိပ္ကို ကိုင္ထားသည္။ ညာဘက္လက္ကား အခါလည္ေက်ာ္ ကေလးကို ပိုက္ထားသည္။ ကေလးငယ္မွာ ေငြရည္အဆင္း ျဖဴ၀င္းေသာ နတ္သုဓာတည္းဟူေသာ ေမတၱာဓာတ္ရည္တို႔ကို စုပ္၍စုပ္၍ စို႔ေနသည္။ မိခင္၏ေမတၱာဟုန္ကို သရုပ္ေဖာ္ရာျဖစ္ေသာ ရင္ျမႊာႏွစ္စံုတို႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရ၍ေနေလရာ ႏို႔စို႔ေနေသာ ကေလးငယ္မွာ အားလပ္ေသာ ႏို႔အံုတစ္ဖက္ကို တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ရိုက္၍ ကစားေနသည္။
ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ ငဘသည္ မိေဖာ့တို႔သားအမိကို ေက်ာခိုင္း၍ ငါးမွ်ားေနသည္။ သည္တစ္ခါ ခါတိုင္းလို ငါးမတိုး။ ငါးမွ်ားသည္မွာ စိတ္ရွည္မွျဖစ္သည္။ ယခု သူ႔စိတ္ထဲ ဗေယာက္ဗယက္ႏွင့္ ရင္ေလးလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ကလည္း မရွည္နိုင္ျပီ။ အရင္ သူၾကားဖူးသေရြ ႔ေတာ့ စစ္ျဖစ္လွ်င္ စပါးေစ်းတက္သည္။ ယခု စစ္ျဖစ္တာ ငဘႏွင့္ လားလားမွ်မဆိုင္။ မသကာ စပါးေစ်းတက္မည္မို႔ ၀မ္းသာဖုိ႔သာရွိသည္။ ယခုေတာ့ဒီလိုမဟုတ္။ အဂၤလိပ္ ရန္ကုန္က ေျပးျပီ ဟု ၾကားရလွ်င္ပင္ လယ္ကြင္းထဲမွာ လူေတြ ရံုးစုရံုးစုႏွင့္။ အရပ္ပ်က္လွ်င္ အေခ်ာင္အုပ္ၾကဖို႔ေလာက္သာ ၀ိုင္းဖြဲ႔စိုင္းျပင္းေနၾကသည္။ ကေလးငါးေယာက္ႏွင့္ ေျပးစရာ ေျမလည္းမရွိ။ ေျပးရမည္လို႔လည္း မေတြးမိ။
သူ႔စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္ေနသည္ကား တျခားမဟုတ္။ ေတာင္ဘက္လယ္ကျဖိဳးတုပ္ သခင္ျဖစ္လာျပီၾကားသည္။ ျမိဳ ႔တက္ျပီး အစည္းအ႐ံုးကို တစ္မတ္ေပး၀င္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ သည္အေကာင္ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္သည္။ တစ္ေလာက ဦးသာေဂါင့္ လယ္ေထာက္ခႏွင့္ ပတ္သက္၍ လယ္သီးစားဥပေဒအရေလွ်ာက္ရန္၊ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ၀င္ သခင္ေယာင္ေယာင္တစ္ဦးႏွင့္ ပင္း၍ လယ္ေထာက္ခေလွ်ာ့ရန္ ေလွ်ာက္လႊာတစ္ေစာင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ စရိတ္ျငိမ္းတင္ေပးမည္ ဆိုကာ ျဖိဳးတုပ္သည္ ငဘထဲ ေငြလာေတာင္းဖူးသည္။ ဥပေဒ ဥပဒက္ဆိုတာေတာ့ ငဘနားမလည္။ ဦးသာေဂါင္ႏွင့္ ေပါင္းလာတာ ယခုမွမဟုတ္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေဘးလက္ထက္ကစ၍ျဖစ္သည္။ လယ္ေထာက္ခဆိုသည့္ အရာမွာလည္း ငဘက နာသည္အထင္ရွိလွ်င္ "သည္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ဦးရယ္ ၾကည့္လုပ္ပါဦး"ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ပင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ မကုန္ဘဲႏွင့္ ေလွ်ာ့ျပီးသားျဖစ္သည္။ သခင္ဆိုသည္ကို အဲသည္တုန္းက ငဘၾကားဖူးသည္။ သခင္ဆိုတာဟာ မီးတုတ္ေတြႏွင့္ ႐ိႈ ႔သည္ ဆိုပါကလား။ သခင္ဆိုတာ ပုလိပ္ဖမ္းတတ္သည္ဟုလည္း လူေျပာသူေျပာ ဗဟုသုတ ဆည္းပူးဖူးသည္။
မ်ိဳးခ်စ္အဖြဲ႔ကေတာ့ ဂဠဳန္ေခါင္းေဆာင္သည္ ဆိုသည္။ ဂဠဳန္ ဆိုသဟာ လူေလာ၊ နတ္ေလာ၊ ကုမ ၻဏ္ေလာ၊ ႏွံျပည္စုတ္ေလာ၊ ခြဲျခားျပီး ငဘမသိတတ္။ သူသိတာကေတာ ျဖိဳးတုပ္သည္ တစ္ခါတစ္ခု သူ႔ကိုယ္သူ ဂဠဳန္လို႔လည္း ဆိုသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ ဆိုသူတစ္ဦး နန္းရင္း၀န္ဆုိလား၊ ရွင္ဘုရင္ဆိုလား၊ တက္ျဖစ္တုန္းက ျဖိဳးတုပ္သည္ ဆင္းရဲသားပါတီကလို႔ဆိုျပီး လယ္ကြင္းထဲမွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္မစားတဲ့ လူတစ္စုႏွင့္ အင္အားစုဖူးသည္။ ယခု သင္းတို႔တစ္ေတြႏွင့္ပင္ ေပါင္းျပီး သခင္ျဖိဳးတုပ္ ျဖစ္လာျပန္ျပီ။ ျဖိဳးတုပ္မွာ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရမရွိ။ ပုလိပ္ေတြ ကြင္းထဲလာလွ်င္ သူတြဲခုတ္လာတတ္သည္။ "ေျမတိုင္းစာေရး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္းလ"မွာ ဆိုလွ်င္လည္း ေျမတိုင္းအင္စပက္ေတာ္ေနာက္က သံၾကိဳးဆြဲသူမွာ ျဖိဳးတုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အရက္ဖမ္းရာမွာလည္း ယစ္မ်ိဳးအရာရွိေတြႏွင့္ ျဖိဳးတုပ္မွာ ပူးတြဲပူးတဲြေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ျမိဳ ႔တက္ျပီး လယ္သမားအေရးေတာ္ပံုအတြက္ ျမိဳ ႔အုပ္ႏွင့္ အတိုက္အခံ စကားေျပာရာ ျမိဳ ႔အုပ္က သူ႔သခင္နာမည္ကို ေၾကာက္ျပီး အ႐ံႈးေပးလုိက္သလိုလုိ ေလလံုးထုတ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖိဳးတုပ္ ငဘတဲသို႔ေရာက္တုိင္း ၾကက္ဥေလးငါးဆယ္လံုးေလာက္ေတာ့ ေခ်ာရသည္။ ၾကက္ဖလည္း အနည္းဆံုး တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ တုတ္သိမ္းစာ မိသြားတတ္သည္။ ယခု လယ္သီးစားကိစၥမွာလည္း ဦးသာေဂါင္ႏွင့္ တစ္ခါမွ် ပဋိပကၡ မျဖစ္ဖူးေလေသာေၾကာင့္ "ေငြႏွစ္က်ပ္ခြဲ အကုန္မခံႏိုင္ပါ"ဟု ျဖိဳးတုပ္ကို ေျပာမိ၍ ငဘသည္ ျဖိဳးတုပ္၏အျငိဳးကို ခံရသည္။ ျငိဳး႐ံုမွ်မက သူၾကီးအိမ္မွာ ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈႏွင့္ ငဘကို ျဖိဳးတုပ္က တရားစြဲေသးသည္။ သူၾကီးက ငဘရိုးသည္ကို သိပါ၏။ သို႔ေပမယ့္ ျဖိဳးတုပ္က လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္မို႔ အမႈမမွန္သည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ ျဖိဳးတုပ္ေက်နပ္ေအာင္ ေငြငါးက်ပ္ေလ်ာ္ေၾကးႏွင့္ ေျပျငိမ္းရန္ ငဘအား တိုက္တြန္းသည္။ သည္သူၾကီးႏွင့္ သည္ရြာသားမွာ တစ္ခါဖူးမွ် မေတာ္မတရားျဖစ္ဖူးၾကသည္ မရွိေလေတာ့ မွားမွားမွန္မွန္ ရန္မွျငိမ္းေစေတာ့ ဆိုျပီး ေငြငါးက်ပ္ကို ငဘ အဆံုးခံလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္ သင္းက မေက်နပ္ပါကလား။ ၾကည့္စမ္း ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတုန္းက ငါ့မယားကို ေရတြင္းနားမွာ မဟားတရားေျပာျပီး ဗလကၠာယ လုပ္မယ္ၾကံေသး။ ဦးေသာဘိတ ေငါက္လိုက္လို႔ေပါ့၊ သက္သက္မဲ့ လူေတာထဲ အရွက္ခြဲသည္။ အႏိုင္က်င့္သည္။ ႏွိပ္စက္သည္။ ေခါင္းပံုျဖတ္သည္။ ႏိုင္ရာစားေလာကၾကီးပဲ။ ယခု သင္းက သခင္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနျပီ ဆိုပါကလား။
ငဘက အံၾကိတ္ကာ တက္တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီး ငါးမွ်ားတံကို သုတ္ယူလိုက္သည္။ ငါးစင္ရိုင္းတစ္ေကာင္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးျပီး ပါလာသည္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ငါးကုိျဖဳတ္ျပီး အားကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ငါးစာအသစ္တပ္ျပီး ဆက္လက္မွ်ားျပန္သည္။
"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာလဲေတာ့၊ အရပ္ပ်က္ရင္ သေရာၾကီးခိုင္းဦးမွာပဲ"ဟု မိေဖာ့က ငဘကို ထပ္ေျပာျပန္သည္။
ငဘက သူ႔မယားေျပာသံကို ဂရုမထား။ သူ႔မယားရင္ခြင္ထဲက ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ၾကည့္တုန္းကေတာ့ ကေလးပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အိ၍ေဖာင္းေနေသာ မိေဖာ့၏ရင္ကို ျမင္ရေသာအခါ သားငါးေယာက္အေမဟု ဆုိသာဆိုရသည္။ ေနာက္ထပ္ဆယ္ေယာက္ေမြးဦးေတာ့ နဂိုရည္ပ်က္ဦးမည္မဟုတ္။ လတ္လတ္ပဲရွိေသးသည္ဟူ၍ ငဘအထင္ၾကီးမိသည္။ အင္း... စင္စစ္ေတာ့ သူ႔ငါးခ်ဥ္ သူခ်ဥ္ျခင္းမွ်သာ။ အေပၚအကၤ် ီ မ၀တ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဗလာဟင္းလင္းႏွင့္ ထားရဖန္မ်ား၍ ေနေလာင္ေသာ အသားဆိုင္မွာ ညိဳပုပ္ပုပ္ရွိသည့္အထဲ ႏို႔ေၾကာျပတ္၍ေနသျဖင့္ ေရႊဖရံုသီး ႏုႏုႏွင့္ေျခာက္ရဘိသကဲ့သို႔ အျဖဴေျပာက္အစင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ႐ံႈ ႔တြတြရွိေနသည့္အရာကို ငဘ ေသခ်ာစြာ မၾကည့္ေခ်။ အကယ္၍ ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္မိလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာတရားတို႔ကို အကြင္းသားျမင္မိမွာစိုး၍ ငဘက သူ႔မ်က္စိကို ကပ်ာကသီ ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သည္။
"ေအးဟဲ့၊ သေရာၾကီးမ်ားခိုင္းရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္"ဟု ငဘက ငါးမွ်ားၾကိဳးဆီကို တစ္ခ်က္မ်က္စပစ္ရင္း မိေဖာ့ကို တံု႔ျပန္ေမးခြန္းထုတ္သည္။ "အံမယ္- မိေဖာ့ရာ တို႔ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ ငတ္ေသတဲ့မသာ မရွိႏိုင္ဘူးဟ"ဟု သူ႔မယားကို စကားေျပေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အရပ္ပ်က္မွာကို သူ႔မယား ဘယ္လိုေတြးျပီး ေၾကာက္ပါလိမ့္ဟု သူစဥ္းစားသည္။ သူလည္း ေၾကာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကို ဘယ္လိုေတြးျပီး ေၾကာက္ရမည္ကို သူမစဥ္းစားတတ္။ သည္လိုကိစၥမ်ိဳးမွာ တစ္ခါဖူးမွ် ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္မရွိ၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းမရွာတတ္။
"လူဆိုးေတြ ထ-မွာပဲေတာ့"ဟု မိေဖာ့က ညည္းညဴလိုက္သည္။
"ေအးဟဲ့... အဲဒါေတာ့ စိုးရိမ္ရတယ္"
"ျဖိဳးတုပ္လဲ ဟို တစ္ရာကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္သမားေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတယ္ၾကားတယ္"
"ဘယ္သူေျပာသလဲ"
ငဘမွာ သည္ေမးခြန္းထုတ္ျပီး ေတြေ၀ေနသည္။ သူ႔မယားေျပာကာမွပဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ကို ရွာေတြ႔ေတာ့သည္။ ငါ့မယား မိေဖာ့ဟာ ဒါမ်ိဳးက်ရင္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ စဥ္းစားတတ္သည္ဟု စိတ္ထဲက်ိတ္ျပီး မယားကို ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔မယားက ၾကိဳတင္စဥ္းစားမိသေလာက္ အကယ္၍ လူဆိုးေတြထလွ်င္ သည္ေဘးရန္ကို အဘယ္ပံု ကာကြယ္ခုခံရမည္ကို သူၾကိဳတင္မစီမံတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္အိုက္လာသည္။ "ဘယ္သူကေျပာသလဲဟင္"ဟု ထပ္ေမးသည္။
"ေၾသာ္... ဒီမွာေတာ့ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား၊ ရွမ္းေသ ေရေက်ာ္မွာေနတဲ့ ကိုသာဦးတို႔တဲကို ကၽြန္မ မေန႔က ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ဓနိသီးခူးမလားလို႔ဥစၥာ၊ ဓနိသီးေတြက ရင့္ကုန္လို႔၊ ကိုသာဦးမိန္းမနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သန္းတုပ္ခံၾကေရာ။ အဲဒါနဲ႔ စကားစပ္ရင္း ကိုျဖိဳးတုပ္အေၾကာင္း ေရာက္သြားေရာ၊ သူက ကၽြန္မတို႔ကြင္းမွာ အစည္းအ႐ံုး ဥကၠ႒တဲ့ေတာ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ မိစၧာေတြကို မထားဘူးတဲ့ေတာ့၊ ရာမခ်စ္တီးရဲ ႔ စပါးက်ီကို ဆင္းရဲသားအမ်ားအတြက္ ေ၀ငွေပးမယ္တဲ့ေတာ္ေရ ႔၊ ေရေက်ာ္၀က တရုတ္ဆိုင္ကေလးကိုလည္း ဓနရွင္ပစၥည္းမို႔လို႔ ဓနရွင္၀ါဒ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ရမတဲ့ေတာ့"
"ေနပါဦးဟဲ့၊ ရာမခ်စ္တီးက သူ႔စပါးေတြ ေ၀ငွဖို႔ သေဘာတူရဲ ႔လား"
"ခ်စ္တီးက ဘယ္သိပါ့မလဲေတာ့"
"မသိဘဲနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား"
"ေတာ္ ေတြးလိုက္မွျမင့္ေလ၊ ေလွၾကီးထိုးခ်ည္းပဲ၊ သူေပးမွ ရမွာတဲ့လား"
"အင္းေပါ့ သူေပးမွေပါ့"
"အဂၤလိပ္ေျပးရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ တို႔ျပည္ျဖစ္ျပီ၊ တို႔အစိုးရနဲ႔တို႔မို႔လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပစၥည္းဟာ တို႔ပစၥည္းျဖစ္ကေရာေပါ့တဲ့ ေတာ္ေရ ႔"
ငဘက "တို႔ အစိုးရနဲ႔ တို႔"ဟူေသာ စကားကို ၾကားလိုက္လွ်င္ပင္ ပုလိပ္ေတြ ပတၱေရာင္လွည့္လာလွ်င္ အရက္ရွာေပးရမည့္ ၀တၱရား ႏွစ္ျပန္တိုးေခ်ဦးေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္မိျပီး စိတ္ထဲမွာ အိုက္ရံုမက ေခၽြးဒီးဒီးပင္ က်လာသည္။
"မင့္စကားကကြယ္၊ ရာဇ၀တ္မကင္းပါကလား"
"အမယ္ေလး၊ ေတာ့ပုလိပ္ေတြကို ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ သင္းတို႔မလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားျပီလဲ၊ မင္းမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ရာဇ၀တ္မႈမရွိဘူးေတာ့"
"အို... မင္းက ရာမခ်စ္တီးရဲ ႔ စပါးကို ခ်ိန္ေနတာလား"
သည္စကားကို ငဘက အတည္လိုလိုႏွင့္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ မိေဖာ့စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေဆြးသြားသည္။
"ဒီမွာ... ရွင္ က်ဳပ္ကို ဒီလိုအရမ္းမေျပာနဲ႔ သိလား၊ မစားရ ငတ္ေသေသ၊ ဒါမ်ိဳး က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကူးဘူး။ အခုေျပာေနတာက က်ဳပ္တို႔ အရပ္ပ်က္ရင္ ဘယ္ေျပးၾကမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔လယ္ကြင္းမွာ က်ဳပ္တို႔ေနာက္လိုက္ သာအိတို႔၊ ျမတ္ေမႊးတို႔ ေျမတူးကုလား ေဟာ္ရီးတို႔ တစ္သိုက္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ရယ္ အားလံုးမွာ ေလးငါးဦးစုေနရတာ။ ေဟာ္ရီးကလဲ ကုလား၊ ေရေက်ာ္၀မွာလဲ တ႐ုတ္ဆိုင္၊ ေဘးကတ႐ုတ္ ကုလားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ပိုခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္သေဘာကေတာ့ တ႐ုတ္ရယ္၊ ကုလားရယ္လို႔ မေတြးတတ္ဘူး။ လယ္သမားဟာ လယ္သမားပဲ။ သူ႔အသိုက္အ၀န္းနဲ႔သူ အထိုက္အလိုက္ ၾကည့္ေနရမွာေတာ့၊ သူတို႔နဲ႔ ျငိဳးသူရန္ဘက္ မဟုတ္ေလေတာ့ သူတို႔ကိုလဲ ဘာမွ်လုပ္စရာမလိုဘူး၊ ကိုယ့္လုပ္လဲ မခံႏိုင္ဘူး။ ေ႔ရွေရးေနာက္ေရးဆိုတာ..."
ျဖဳတ္ခနဲဆို ငါးမွ်ားတံကို ငဘက သုတ္တင္လိုက္သည္။ က,ကတစ္ၾကီးတစ္ေကာင္ ထြန္႔ထြန္႔လူး၍ ငါးမွ်ားတံတြင္ ခ်ိတ္ပါလာသည္။ ငဘက ငါးကိုျဖဳတ္၍ ပလိုင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ဤအတြင္း တဲေ႔ရွက ကေလးမ်ားက "ေဟာ မိျပီထင္တယ္ေဟ့"ဆိုကာ တဲေနာက္ေဖးေခ်ာင္းဘက္ဆီသို႔ ျပံဳျပီးလာၾကသည္။
"မပူပါနဲ႔ မိန္းမရာ၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ ႔ပါဘူးကြ။ ေဟာ္ရီးတို႔ဆိုတာ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ေတြပဲ၊ ငါေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့"
ဤစကားဆံုးလွ်င္ပင္ တဲေ႔ရွက "အာ့ကိုဂ်ီး"ဟု ႏွစ္ခြန္းဆင့္၍ ေအာ္လိုက္ေသာအသံကို ၾကားရသည္။
ထိုအသံမွာ ေဟာ္ရီး၏အသံ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေျပာေနစဥ္ သူေရာက္လာသျဖင့္ သူဘာအေရးတၾကီးျဖစ္လာပါလိမ့္ဟု ေတြးမိျပီး ငဘမွာ ေခါင္းနားပန္းပင္ ၾကီးသြားသည္။
"ေဟာ္ရီး လာေဟ့... ဘာလဲကြ"
"အာ့ကိုဂ်ီးဆီ လာတာပဲဗ်၊ အခု ခၽြန္ေနာ္ သတင္းတစ္ခုၾကားတယ္။ လယ္ကြင္းက ကုလားေတြကို ကုလားျပည္ႏွင္မလို႔တဲ့။ အခါကလဲ မကန္းဘူး အာ့ကိုဂ်ီး၊ ခၽြန္ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ ခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္"
"တို႔ရွိသားပဲကြယ္"ဟု ငဘက လုပ္သားအခ်င္းခ်င္း က႐ုဏာသက္သံျဖင့္ ေျပာသည္။
မွန္သည္။ က႐ုဏာသက္သည္။ ေဟာ္ရီးသည္ လယ္ကိုမီ၍ တစ္၀မ္းတစ္ခါးရွာသူျဖစ္သည္။ ငဘလည္း ထို႔အတူပင္၊ လုပ္သားအခ်င္းခ်င္း ေျပာရလွ်င္ ျဖဴသည္၊ မည္းသည္၊ ညိဳသည္၊ ၀ါသည္ကို ငဘ ဂ႐ုမစိုက္။ ကုလားေတြ ကုလားျပည္ေငြပို႔တာကိုလည္း အေရးမထား။ တ႐ုတ္ေတြ ၾကီးပြားျပီး ဇိမ္ခံေနတာလည္း သူ႔ကုသိုလ္ႏွင့္သူဟု ေအာက္ေမ့သည္။ ေဟာ္ရီးရွိ၍ တာတမံလံုျခံဳသည္။ တာတမံလံုျခံဳ၍ စပါးထြက္ေကာင္းသည္။ ေရေက်ာ္၀ကကုန္စံုဆိုင္ရွိ၍ င႐ုတ္ၾကက္သြန္၀ယ္လို႔ရျပီး ယခုမိထားေသာ က,ကတစ္ကေလးကို အရသာရွိရွိ ခ်က္စားႏိုင္မည္။ ဘယ္သူ လက္၀ါးၾကီးအုပ္အုပ္၊ ငါတို႔ လယ္သမားအေျခမွာ သည္အတိုင္းသာျဖစ္မည္။ ဤမွ်သာ ငဘသေဘာေပါက္သည္။ ငဘအဖို႔ ကမာၻသူကမာၻသားအခ်င္းခ်င္း မုန္းတီးေသာစိတ္မ်ား ေမြးမထားတတ္။ တ႐ုတ္ ကုလားမ်ား ၾကီးပြားသည္ကို အားက်မခံယွဥ္ျပိဳင္လုပ္ကိုင္လိုက္မည္ဟူေသာ မာနမ်ိဳးလည္းမရွိ။ သူနားလည္သမွ်မွာ စပါးေပးႏွင့္ ေငြေခ်းကာ လယ္ထဲ၌ ကၽြဲလိုႏြားလို႐ုန္းျပီး စပါးေပၚခ်ိန္ အေၾကြးဆပ္ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
"အာ့ကိုဂ်ီးနဲ႔ ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ့္နားႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဘဂၤလားတြားတယ္ေနာ္၊ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ ျပစ္က်ီးေတြ အပ္ခဲ့တာပဲ၊ အခုလဲ ခၽြန္ေနာ္လိုက္ကိတယ္၊ အာ့ကိုဂ်ီးကိုပဲ အားကိုးတယ္"
"ေအး... ေအး... မင္းဘာထားခ်င္သလဲ၊ ဘဂၤလားျပန္ေတာ့မလား"
"အား... ဘဂၤလားျပန္လို႔ ဘယ္ဖစ္မလဲ အာ့ကိုဂ်ီး၊ လူဂ်ိဳးေတြေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ ျပစ္က်ီးအပ္ခ်င္တယ္။ ခၽြန္ေနာ့္ေသတၱာေလ။ အဲ့ဒါ ေမွာင္ရင္ယူခဲ့မယ္။ ေငြတစ္ရာ့နားဆယ္ရွိတယ္။ ခါးမွာခ်ည္တဲ့ ေငြၾကိဳးလဲ ရွိေသးတယ္။ နာ့တံတီးလဲပါတယ္။ အဲဒါေတြ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ..."
"ဦးသာေဂါင္ၾကီးဆီမွာ ပို႔ထားပါလားကြယ္ ေဟာ္ရီးရယ္"ဟု မိေဖာ့က ကေလးကိုခါးထစ္ခြင္မွ ၾကမ္းျပင္သို႔ခ်ရင္း က်ီးလန္႔စာစားမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"အိုကြယ္၊ ကိုယ့္အားကိုးလို႔ လာတဲ့ဥစၥာပဲ"ဟု ငဘက ၀င္စြက္လိုက္သျဖင့္ မိေဖာ့မွာ ေတြေ၀ျပီး ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
ယင္းသို႔လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေမွာင္လာေသာအခါ ေဟာ္ရီးသည္ သူ႔ေသတၱာကို ငဘထံသို႔ ယူလာသည္။
ေဟာ္ရီးက ငဘႏွင့္ မိေဖာ့ေ႔ရွတြင္ ဖြင့္ျပသည္။ ေငြသားက်ပ္သံုး ဒဂၤါးျပားေရ တစ္ရားငါးဆယ္တိတိ၊ ေငြခါးပန္းၾကိဳးတစ္ခု၊ နားသံသီးတစ္စံု၊ ကုလားဒိုတီသံုးထည္၊ ဂ်ံဳအိတ္ခြံကို ခ်ဳပ္ထားေသာ အကၤ် ီႏွစ္ထည္ စသည္တို႔ကို ငဘက စိတ္မွတ္ျဖင့္ စာရင္းတင္ျပီးလွ်င္ လက္ခံလိုက္သည္။ ကေလးေတြက ေဘးက ၀ိုင္းအံုၾကည့္ၾကသည္။ ငဘက ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ျပီး သူတို႔ရွဲေတာ့မွ ေသတၱာကို၀ွက္သည္။
ေဟာ္ရီး၏ ထင္း႐ွဴးေသတၱာမွာ တဲတြင္းရွိ စပါးပုတ္ထဲသို႔ ပုန္းလွ်ိဳး၀ွက္လွ်ိဳးႏွင့္ ငုပ္သြားေလသည္။
"အာ့ကိုဂ်ီး ဘယ္သူမွ မတိပါေစနဲ႔ေနာ္"ဟု ေဟာ္ရီးက ေျပာသည္။
"ေအး... ေအး.. စိတ္ခ်ပါ"ဟု ငဘက ဆုိသည္။
ထိုအတြင္း တဲ၏ညာဘက္သို႔ တေတာင္ဆစ္ခ်ိဳးလာေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွ ေလွေလွာ္သံၾကားရသည္။ ေမွာင္ျပီဟု ဆိုရေသာ္လည္း ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ မွန္ျပင္တစ္ခ်ပ္ကို အရွည္လိုက္ခင္းထားဘိသို႔ ရွိေလရာ ေလွႏွင့္တကြ ေလွာ္လာသူ၏ အရိပ္အေယာင္မွာ ပကတိျပတ္သားလွသည္။ ေသွ်ာင္တေစာင္းထံုးျပီး ေခါင္းေပၚ၌ တဘက္တစ္ထည္ပတ္ထားပံုမွာ- "မဟုတ္ခါမွလဲြေရာ မိေဖာ့ေရ၊ ငါေတာ့ျဖင့္ ျဖိဳးတုပ္လို႔ ထင္တာပဲ"
- - - - -
ေရးသူ - ေမာင္ထင္
ထုတ္ေ၀သူ - ပါရမီ စာေပ (ဆဌမ အၾကိမ္)
မာတိကာ
ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
စတုတၳအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
ပဥၥမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
မိတ္ဆက္စကား
၁။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျခင္း
၂။ ထင္းရွဴးေသတၱာ
၃။ ငါးခံုးမ
၄။ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းစ
၅။ နယ္ခ်ဲ ႔သမားမ်ား
၆။ နိပြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈ
၇။ အ၀ီစိမွသည္ မဟာအ၀ီစိသို႔
၈။ လူစားျခင္း
၉။ ဂ်ပန္မ်ိဳးျဖဳတ္နည္း
၁၀။ တိုင္းျပည့္ရန္သူ
၁၁။ ၾကယ္နီေရာင္ေတာက္ ေနေရာင္ေပ်ာက္
၁၂။ ကုလားမျခင္းေတာင္း
၁၃။ ငဘ၏ ေအာင္ပြဲ
ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
'ငဘ' ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ရာ၌ စာေရးသူအား အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ အကူအညီေပးသူ ဦးသိန္းဟန္အား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။
'ငဘ'သည္ စာမူဘ၀၌ပင္လွ်င္ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားလက္ထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္၍ေနေလရာ ေနာက္ဆံုး၌ စက္တင္ပံုႏွိပ္သည့္အခါတြင္ မူလကတည္းက ဦးသိန္းဟန္ ေပးခဲ့ဖူးေသာ အၾကံဥာဏ္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရလိုက္ပါ။ ယခုမွသာ မိမိေရးျပီးစာကို မိမိ စိတ္ေအးလက္ေအး ဖတ္ၾကည့္ျပီးလွ်င္ အနည္းငယ္ဟာေနသည္ဟု ယူဆရေသာ ေနရာမ်ား၌လည္းေကာင္း၊ ပို၍ေလးနက္ေစလိုေသာ အခ်က္မ်ား၌လည္းေကာင္း ျပန္လည္တည္းျဖတ္ထားပါသည္။
'ငဘ' ၀တၳဳထဲရွိ အရပ္သံုးစကားအခ်ိဳ ႔တို႔ကို ဦးသိန္းဟန္က ပယ္ခ်ခဲ့ပါသည္။ ဥပမာ 'ဂရုမထူ' ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို ငပုေတာအေနာက္ဘက္မွသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္အထိရွိေသာ ေဒသတို႔တြင္ မွီတင္းေနထိုင္သူတို႔ သံုးေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစကားကို မၾကားဖူးသူတို႔ ၾကားရလွ်င္ နားေထြးဖြယ္ရွိ၍ ပယ္လိုက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိဳ ႔ေနရာမ်ား၌ အရပ္သံုးေလသံတို႔ကို ပယ္လိုက္ပါမူ စာ၌ရွိေသာအသက္ကို ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တူေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးသိန္းဟန္၏ အၾကံဥာဏ္ကို စာေရးသူ မလိုက္နာခဲ့ေခ်။
သို႔ရာတြင္ ဦးသိန္ဟန္၏ အၾကံဥာဏ္ကို စာေရးသူက လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ရသည့္အၾကိမ္ေပါင္းမွာ ႏွစ္ၾကိမ္သံုးၾကိမ္မွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လက္မခံေသာ အခ်က္မ်ားမွာလည္း အေရးၾကီးလွသည့္ အခ်က္မ်ား မဟုတ္ေပ။
လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ခန္႔ကပင္ 'ငဘ'ကို ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုစီစဥ္ခ်က္အရ 'ငဘ'ကို ျပန္လည္တည္းျဖတ္၍ အထက္ပါမွတ္ခ်က္ကို ေရးသားထား၏။ သို႔ေသာ အေၾကာင္းမညီညြတ္ခဲ့ေခ်။ ယခုအေၾကာင္းညီညြတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ထုတ္ေ၀သူတို႔သည္ 'ငဘ'စာမူကို တစ္ႏွစ္နီးပါးမွ် ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ စာေရးသူသည္ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က တည္းျဖတ္ထားသည္တို႔ကို ျပန္မၾကည့္အားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
စာေရးသူ စိတ္တိုင္းက် တတ္ႏိုင္သမွ်ျဖစ္ေအာင္ ျပည္ေတာ္စိုး ပံုႏွိပ္တိုက္၏ စာျပင္ဆရာႏွင့္ ပံုႏွိပ္ဖက္ဆိုင္ရာတို႔က စာေရးသူအေပၚ၌ စိတ္ရွည္ၾကသည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ ႔
၁၉၅၇ ခု၊ ဧျပီလ ၁၀ ရက္ေန႔။
တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
'ငဘ'ကို တတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ရာ၌ ယခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္စဥ္က ပုဒ္၊ ပဒ၊ ၀ါက်၊ သတ္ပံုအမွားတို႔ကို မစင္ၾကယ္ စင္ၾကယ္ေအာင္ ထပ္မံသုတ္သင္ထားပါသည္။ သို႔ႏွင့္လည္း ပမာဒေလခ ဟူေသာ သေဘာေၾကာင့္ အားလံုးအျပစ္ကင္းျပီဟု မဆို၀ံ့ပါ။ ၀တၳဳစာသားမွာ ဒုတိယျပန္လည္တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုတ္ေ၀ျခင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အနည္းငယ္ကို အလ်ဥ္းသင့္ခိုက္ မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။
'ငဘ'ကို ေရးသားေသာကာလမွာ ဂ်ပန္တို႔ အေ႔ရွေတာင္အာရွေဒသ၌ လက္နက္ခ်၍ ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီး ျပီးဆံုးစ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ယခင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ပံုႏွိပ္ရာ၌ ေဖာ္ျပထားေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ 'ငဘ'ကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔မွ် ထုတ္ေ၀ျခင္းမျပဳခဲ့ရပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ကာမွပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း၊ အမွတ္ ၂၆၇ ကမာၻ႔စာေပတိုက္အတြက္ ေရႊျပည္ညြန္႔ စာပံုႏွိပ္တိုက္က ပံုႏွိပ္၍ ဦးေအာင္စိန္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ဦးေအာင္စိန္သည္ စကၠဴအခက္အခဲေၾကာင့္ 'ငဘ'ကို မတ္လတြင္ ပထမတြဲ၊ ဧျပီလတြင္ ဒုတိယတြဲ ဟူ၍ ႏွစ္တြဲခြဲကာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ထုိစဥ္က ပထမတြဲကို ဖတ္လိုက္ရသူသည္ ဒုတိယတြဲကို မဖတ္လိုက္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ဒုတိယတြဲကို ဖတ္လိုက္ရသူသည္ ပထမတြဲကို မဖတ္လိုက္ရသည္လည္းရွိသည္။ ထုတ္ေ၀သူ ဦးေအာင္စိန္သည္ ေနာင္အခါတြင္ 'ငဘ'ကို 'တစ္အုပ္တည္းႏွင့္ အျပီးထပ္မံရိုက္ႏွိပ္ပါမည္။ သည္းခံ၍ ေခတၱဆိုင္းၾကပါဦး'ဟု ေတာင္းပန္စကား ေရးသားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငားလည္း ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္တကြေသာ ကမာၻ႔စာေပတိုက္မွာ တိမ္ျမဳပ္သြားပါသည္။
ပထမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာေသာ္ 'ငဘ'ကို ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ၈၇ လမ္း၊ အမွတ္ ၅၂ ျပည္ေတာ္စိုး ပံုႏွိပ္တိုက္က ျပန္လည္ရိုက္ႏွိပ္၍ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၊ ကုန္သည္လမ္း၊ အမွတ္ ၅၄၆ ျပည္သူ႔စာေပတိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ မတ္လေလာက္တြင္ 'ငဘ' ျပန္၍ထြက္ခဲ့ပါသည္။
ယခု ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ 'ငဘ'ကို မႏၲေလးျမိဳ ႔၊ ၈၄ လမ္း ရဟိုင္းေစ်း ကမာၻ႔ေခတ္ စာေပတိုက္က မႏၲေလးျမိဳ ႔၊ ၄၁ လမ္း၊ အမွတ္ ၁၀၀ သေျပပံုႏွိပ္တုိက္တြင္ စက္တင္ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ပါသည္။
'ငဘ'သည္ ျဗိတိသွ်ေခတ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ရွိေသာ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ ဘ၀ကုိ တင္ျပေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ ငဘ၏ဘ၀သည္ ဒုကၡအတိျပီး၏။ စာေရးသူသည္ ထိုဒုကၡကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ ႔
၁၉၆၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔။
စတုတၳအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
ပဥၥမအၾကိမ္ ပံုႏွိပ္ျခင္းအတြက္ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္
မိတ္ဆက္စကား
ဦးခင္ေဇာ္(ေက) ေရးသည္။
ဤ၀တၳဳမွာ ျမန္မာျပည္က လားလားမွ မခံထိုက္ပါဘဲလ်က္ သက္သက္တန္ဆာခံလာ၍ ျဖစ္ရေသာ ရာဇ၀င္တြင္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္မည့္ ကမာၻစစ္ၾကီးအတြင္း ငဘႏွင့္ သူ႔အိမ္ေထာင္သားမ်ား ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ ေလာကဓံတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္၍ ဒုကၡခံခဲ့ရသည္ကို စာတင္ထားေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဤ၀တၳဳကုိ ဖတ္စက စာေရးဆရာစည္းကမ္းႏွင့္ ညီမညီကို အကဲျဖတ္ရန္ စိတ္ထားႏွင့္ ဖတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အကဲျဖတ္လိုေသာ စိတ္ထားမွာ စာေရးသူ၏ စကားတန္ဆာဆင္ပံု အလိမၼာေၾကာင့္ မိႈင္းမိ၍ သြားရေလသည္။ အကဲျဖတ္သူသည္ အကဲမျဖတ္ႏိုင္ဘဲ စာေရးသူ၏ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရေလေတာ့သည္။ အႏုပညာ၏ အလိမၼာသေဘာမွာ ဤသို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ အပါခံရသည္မွာလည္း အရသာရွိလွပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္မွ အံ့ၾသစိတ္ ေပၚလာပါသည္။ အံ့ၾသမိေသာအခ်က္မွာ ျမန္မာ၀တၳဳအဆင့္အတန္းသည္ ေထြထူးဆန္းျပားေသာ ေလာကတြင္ ဤမွ် ၀င္ဆန္႔ေနေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ၀တၳဳအေၾကာင္းမွာ ရိုးရိုးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ၏ အႏုပညာ အလိမၼာမွာ ဖန္တီးတတ္ေသာ အလကၤာသေဘာ ျပည့္ေျမာက္သျဖင့္ ေလာကအေၾကာင့္ႏွင့္ ၀င္ဆန္႔သည္ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို အက်ယ္ဖြင့္၍သာလွ်င္ ယူၾကပါကုန္။
ဤစာမ်ိဳးကို ေတာသားလယ္သမားတုိ႔အား အကယ္ပင္ က႐ုဏာသက္တတ္သူ စာေရးဆရာမွသာလွ်င္ ကေလာင္ကို ပိုင္ႏိုင္စြာ အသံုးခ်ႏိုင္မည္။ မထိတထိ ရယ္စရာမ်ားသည္ ေရးသူ၏စာထဲမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာကာ အလစ္တြင္ ေခ်ာင္း၍ဖမ္းစားသည္။ စာဖတ္သူ ရယ္ရသည္ဆိုရာ၌ လူျပက္ျပက္သလို ျပက္ထား၍ ရယ္ရျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ ဤစာမ်ိဳးကိုဖတ္လွ်င္ စာဖတ္သူသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေသာကေလးဖတ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျဖမွ ေတာ္႐ံုက်မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ စာေရးသူက တစ္ခါတစ္ခါ အလြမ္းဘက္သို႔ ဆြဲယူသြားသည္ရွိေသာ္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အေသာကေလးႏွင့္ ေျဖရန္ အလြန္လိုပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အလြမ္းအေဆြးႏွင့္ခ်ည္း ဇာတ္ေမ်ာ၍ေနသည္လည္း မဟုတ္ေသး။ ဤအခ်က္သည္ပင္လွ်င္ စာေရးသူ၏ ထူးခၽြန္ခ်က္ျဖစ္၏ဟု ဆိုရပါမည္။ ေပ်ာ္၍ျပက္ ကလက္သလိုလိုႏွင့္ ေၾကကြဲဖြယ္ အျခင္းအရာတို႔က မိတ္ေဆြ၏ ႏွလံုးသားကို မိတ္ေဆြက အလိုတူသည္ျဖစ္ျဖ္စ၊ မတူသည္ျဖစ္ျဖစ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျဖစ္ေအာင္ ယူက်ံဳးဆြဲေဆာင္သြားတတ္သည္။ ဟိတ္ဟန္မပါ စာ႐ိုး႐ိုးေရးတတ္သူ တစ္ဦးက ဟိတ္ဟန္မထုတ္ေသာ လူ႐ိုး႐ိုးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေရးသားထားေလရာ လူ႔သဘာ၀ကိုယ္၌ကလည္း အေဆြးဘက္ႏြယ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ပိုျပီး မခ်ိတရိ ျဖစ္ေစသည္။ စာေရးသူသတၱိကို အံ့ၾသ၍ မျပီးႏိုင္။ သူသည္ က႐ုဏာမိုးေစြတတ္သူ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ အတားအဆီးမရွိ၊ အလြန္အကၽြံ မဟုတ္ေခ်။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဒါသူပုန္လည္း မထ၊ စိတ္မရွည္ႏိုင္တိုင္း တိုေတာင္းလြန္းလွသည္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ႏူးညြတ္စရာအေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ၌လည္း အလြမ္းမသယ္။ အလြန္နာက်ည္းစရာကို ေတြ႔ရေစကာမူ အျပံဳးမပ်က္။ ရြံမုန္းစရာ အျဖစ္သနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စက္ဆုပ္စရာရန္သူကို ေတြ႔ၾကံဳရသည့္အခါ၌ပင္လွ်င္ ႏွလံုးနာသည့္အေၾကာင္းကို စာေရးဆရာ သရုပ္ေဖာ္ရာ၌ စာတစ္ပိုဒ္၊ စာတစ္ေၾကာင့္ျဖင့္ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားပါ 'ဘီလူးသြားကို လျဖဲတည္း'ဟူေသာ စကားရပ္တို႔ကို မင္ေသေသႏွင့္ အကြက္ဆိုက္ေအာင္ သံုးထားသည္မွာ တတ္ႏိုင္ပါေပ့။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ျမန္မာ၀တၳဳ မည္ကာမတၱကို ဖတ္ေနရသည္မဟုတ္။ ၀ိေသသရွိေသာ ျမန္မာ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနေၾကာင္း သိျမင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိသည္ကား ၾကယ္တံခြန္ကို လႊတ္သည့္အခါ ခဏပန္းျဖာ၍ လင္းတတ္သည္။ ျပီးလွ်င္ ၾကယ္တံခြန္သြားရာ လမ္းခရီးမွ မဆံုးေသးမီ မီးပန္းမွာ ေမွးမိွန္သြားတတ္ပါသည္။ ဤဥပမာကဲ့သို႔ လမ္းခုလတ္မွာ ျဗဳန္းခနဲ အေရာင္မွိတ္သြားေလမလား။ အႏုပညာသေဘာတြင္ အရသာဆိုသည္မွာ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင္၍သာ တက္ရသည္။ ယခု၀တၳဳ၏ အရသာမွာ တစ္ရွိန္းထိုးတက္၍လာခဲ့ပံုမွာ အသက္႐ွဴပင္ မွားေလာက္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆံုးသတ္မွာ 'ဖတ္'ခနဲ က်သြားမည္ဆိုလွ်င္ ၀တၳဳအျပီး၌ စိတ္ပ်က္ရေတာ့မည္ကို ေတြး၍ စိုးရိမ္မိ၏။ ဥမၼာဒႏၲီ အေခ်ာအလွ ယမင္းကေလးကို အိပ္မက္ထဲ၌ ေတြ႔လို႔ေကာင္းတုန္း ျဗဳန္းဆိုလန္႔ႏိုးျပီး အိပ္မက္မွန္း သိရ၍ 'ဟာ' သြားလွ်င္ အက်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ အလွအိုးကေလး လက္ထဲေရာက္ကာမွ ကြဲသြားရမည္ဆိုလွ်င္ စိတ္ပ်က္စရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ အႏုပညာ၏ ပရိယာယ္မွာ အဆံုးသတ္ခါနီးေလ ခက္ေလေလျဖစ္၍ အဆံုးအထိ 'သယ္'ႏိုင္ပါ့မလား။ ေအာင္ျမင္သည္ ဆိုသမွ် အျပီးသို႔ တိုင္ပါ့မလား။ ၾကက္ေပါင္ေစးေဘာလံုးၾကီးကို ေလထဲထိုးတက္ျပီးမွ လမ္းခုလတ္မွာ ႐ွဴးခနဲ ေပါက္ကြဲ၍ ထိုးစိုက္ကာက်လာေလမလား။
ကၽြန္ေတာ္ ဤ၀တၳဳဖတ္ျပီး လက္ကခ်လိုက္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရသည္။ ဤ၀တၳဳသည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ပင္ 'သယ္'သြားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် မထင္မေတြးခဲ့ဖူးေသာ အဆင့္အတန္းသို႔ေရာက္ေအာင္ စာေရးသူ၏ဥာဏ္စြမ္းက ျမန္မာ၀တၳဳ စာေပအဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္လိုက္ေၾကာင္း တပ္အပ္သိရပါျပီ။
ဦးခင္ေဇာ္၊
ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီး
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အသံလႊင့္ဌာန
၁၇၊ ၁၂၊ ၄၆။
အခန္း(၁) ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ျခင္း
သူ႔ကို သူ႔သားသမီး ငါးေယာက္က အေဖလို႔ ေခၚသည္။ သူ႔မယားက "ဒီမွာ" လို႔ ေခၚသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔မယားက ပါးစပ္မဖြင့္ဘဲ "ဟင္း...ဟင္း" လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္လွ်င္၊ သူ႔ကို ေခၚသည္ပင္ျဖစ္၏ ဟူ၍ သူ အမွတ္သညာ ျပဳထားသည္။ သူ႔မိဘမ်ားကမူကား "ငဘ" ဟု အားပါးတရ အာလုပ္သံၾကီးႏွင့္ ေခၚေလ့ရွိသည္။ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ လယ္ရွင္ဦးသာေဂါင္ၾကီးကမူ "ေဟ့... ငဘ" ဟု ျမိန္ေရရွက္ေရ ေခၚတတ္သည္။ သူ႔ထက္ငယ္သူမ်ားမွာကား ေတာဓေလ့ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ "ကိုငဘ" ဟု ေခၚၾကသည္။
ငဘအဖို႔ ထုိနာမည္ကေလးသည္ "နား၀င္ပီယံ" ျဖစ္ေခ်သည္။ သူ႔အဖို႔ ဘာနာမည္ပဲ တပ္ျပီးေခၚေခၚ လယ္သမားသည္ လယ္သမားပင္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ငဘသည္ လယ္ရွင္ဦးသာေဂါင္ထံမွ ဧကအစိတ္ေလာက္ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ သီးစားခ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ႏွင့္ လယ္ငွားလုပ္သည္။ ယင္းသို႔ လုပ္ကိုင္လာသည္မွာ ဦးသာေဂါင္၏ မိဘအဆက္ဆက္ သူ၏မိဘအဆက္ဆက္တို႔မွစ၍ သီးစားဘ၀ကို အေမြအႏွစ္ခံကာ လုပ္ကိုင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးသာေဂါင္ဆိုေသာ လယ္ပိုင္ရွင္မွာ ကုန္သင့္သမွ်သာ ကုန္က်ရမည္ဟူေသာ၀ါဒကို လက္ကိုင္ျပဳသူျဖစ္ေလရကား၊ ငါးမူးတန္ စာခ်ဳပ္စကၠဴေပၚတြင္ ဘယ္နံေရာခါမွ ရက္စြဲမတပ္ဘဲ၊ ငဘ၏ လက္၀ဲလက္မပံုစံကိုသာ ယူျပီးလွ်င္ အရွင္အစိုးရမင္းတို႔ အသိအမွတ္ျပဳပါရန္ ခိုင္မာစြာ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုထားျပီးမွ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္သည္။ ဒီလိုေစ့စပ္မွ ေကာင္းသည္။ "ႏို႔မို႔ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ပိုက္ဆံငါးမူး ကုန္ေနမွျဖင့္ မခက္ပါလား" ဟု ဦးသာေဂါင္ၾကီး ေျပာေလ့ေျပာထရွိသည္။
ငဘ၏ အသိုက္အ၀န္းႏွင့္ ငဘ၏ ေလာကသည္ သူေနေသာ ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ကြင္းႏွင့္ ဦးသာေဂါင္ေနေသာ ဆိတ္ၾကီးကုန္းရြာျဖစ္သည္။ အျခားျမိဳ ႔ျပ ေက်းရြာတို႔ကို တရံတဆစ္မွ် ငဘမေရာက္မေပါက္ဖူးေခ်။ ေရာက္ဖူးေပါက္ဖူးဖို႔လည္း သူ႔အဖို႔ လိုမည္မထင္။ ဆိတ္ၾကီးကုန္းတက္ျပီး ေစ်း၀ယ္ရန္အတြက္ တရုတ္ 'ထံုအား' ကုန္စံုဆိုင္ၾကီးႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ထားမိလွ်င့္ ဘယ္မွ်သြားဖို႔မလိုျပီ။ အလွဴအတန္းရွိ၍ ေငြပိုကေလးမ်ားသံုးလိုလွ်င္ ဦးသာေဂါင္မသိေအာင္ စပါးေပး တိတ္တိတ္ပုန္းယူႏိုင္ရန္ အနပလဲႏွင့္ သိကၽြမ္းရသည္ပင္လွ်င္ ဂုဏ္ရွိျပီမဟုတ္ပါေလာ။ ရန္ကုန္တို႔ မႏၲေလးတို႔ ဆုိေသာ ျမိဳ ႔ၾကီးျပၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကို တခါတခါ အစာမေၾကသည့္ညမ်ိဳး၌ အိပ္မက္ထဲထည့္၍ မက္လိုက္လွ်င္ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ သူ႔မယား မိေဖာ့ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသည့္ႏွစ္က သူမွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္အခါတုန္းက သူ ဦးသာေဂါင္ၾကီးအိမ္သို႔ လယ္ငွားစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဖို႔ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခါက ျမိဳ ႔ကလူရည္သန္႔တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ထိုလူရည္သန္႔ ပုဂၢိဳလ္က ရန္ကုန္ျမိဳ ႔၌ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ၾကီးသည္ ေရႊေတာင္ၾကီးလို မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ႏွင့္ အေရာင္အ၀ါေတာက္ျပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ ဟု ေျပာသည္ကို မွတ္သားလိုက္ရဖူးသည္။ လန္ခ်ားတို႔၊ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔၊ ဓာတ္ရထားတို႔၊ တိုက္ေတြ၊ တာေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ရာေတြ နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ်ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ထုိေျပာသံၾကားသည္ႏွင့္ပင္လွ်င္ ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ထဲသို႔ ျပန္လာရာ ထိုျပန္လာေသာည၌ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ၾကီးကို အိပ္မက္ထဲမွာထည့္၍ မက္လိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ လမ္းေတြမွာ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ဓာတ္မီးေတြ တထိန္ထိန္လင္းေန၍ ေန႔လားညလား ပိုင္းျခား၍ပင္ မသိႏိုင္။ ေရႊတိဂံုေစတီ ဆိုတာဟာလည္း ေရႊေတာင္ၾကီး မိုးထိုးသကဲ့သုိ႔ပင္။ ဓာတ္ရထားဆိုေသာ သတၱ၀ါၾကီးမ်ားမွာလည္း ယိုးဒယားပန္းခက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးေသာဘိတ မယ္ေတာ္ပ်ံတုန္းက ေတြ႔လိုက္ရေသာ ပန္းရထားၾကီးကဲ့သုိ႔ တင့္တယ္ခမ္းနားလွသည္။ ကုလားေရႊ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ အေတာ္က်က္သေရရွိသည္။ ေရႊေရာင္ထေနေသာ လမ္းမၾကီးေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေျခာက္ထပ္တိုက္ၾကီးမ်ားကို ငြားငြားစြင့္စြင့္ႏွင့္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ထိုတိုက္တာၾကီးေတြအၾကားမွာ ျမသားပကတိ တအိအိေနေသာ စပါးပ်ိဳးခင္းကေလးမ်ား လိႈင္းထေနသည္ကို အိပ္မက္ထဲတြင္ အထင္အရွားျမင္ရသည္။ ပ်ိဳးခင္းကေလးကေနျပီး ေ႔ရွသို႔တေမွ်ာ္ၾကီး ၾကည့္ျပန္ေသာ္ အဆံုးအစ မထင္ႏိုင္ေသာ လယ္ကြင္းၾကီးမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔သူျမိဳ ႔သားမ်ားပိုင္ လယ္ကြင္းၾကီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုလယ္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ေငးေမာေနရာမွ ႏြားတစ္ေကာင္ "ဘြတ္အဲ" ဟုျမည္ကာ ခ်ည္တိုင္မွ လြတ္လာသည္ကို ငဘေတြ႔ရသည္။ သည္အတြင္း ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္ရွိ ငဘ၏ တူကေလးမွာ ဘယ္ကေပါက္၍လာသည္ မသိ "ဘေထြးေရ ၾကည့္ေမာင္းလိုက္ပါဦး" ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားရွိရာသုိ႔ တရွိန္ထိုး လိုက္လိုက္ရာ ငဘ ဗြက္ထဲသို႔ ေျခေခ်ာ္က်ျပီးလဲသည္။ အနီးရွိ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို လွမ္းျပီး ဖမ္းလုိက္သည္။ ထိုအတြင္း မယ္ေတာ္ပ်ံပန္းရထားႏွင့္ တူလွစြာေသာ ဓာတ္ရထားက ျမေကာ္ေဇာၾကီး ခင္းထားေသာ လယ္ကြင္းကို ျဖတ္၍ အေျပးကေလးလာေနေသာေၾကာင့္ ငဘသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဓာတ္တိုင္ကို က်ပ္တင္းစြာ ဖက္လိုက္ရာ မယားမိေဖာ့က "ခြိ...ခြိ" ဟု လည္အစ္သံႏွင့္ ညွစ္၍ေအာ္လိုက္ျပီး "ဒီမွာ ဒီမွာ ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္ ကၽြန္မလည္ပင္း အတင္းဖက္ထားတာလဲေတာ့" ဟု ဆိုသံၾကားမွ လန္႔ႏိုးေလေတာ့သည္။ အဲသည္ညက ရန္ကုန္အေၾကာင္း စဥ္းစားျပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ျပီးစကားေျပာလိုက္ၾကသည္မွာ ၾကက္သာတြန္ေရာ့ စကားမဆံုးေသး။
အင္း... မွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္လိုျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ညမွာ မဟုတ္လား၊ မိေဖာ့ ဗိုက္နာသည္ဆို၍ လက္သည္ေခၚရသည္။
ငဘတို႔ အေဖၾကီး ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ဦးသာေဂါင္လယ္ကို မိဘလက္ငုတ္မို႔ လုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္မွ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီ။ ထိုအေတာအတြင္း ငဘအား လွသိဂၤ ီ ဖ်င္အကၤ် ီႏွင့္ ဆီစိမ္ပုဆိုးကလြဲျပီး တစ္ခါမွ် အျခားအထူးအဆန္း အ၀တ္အစား ကပ္ဖူးသည္မရွိ။ ငဘႏွင့္ ညားစက မိေဖာ့မွာ ေကာက္စိုက္သမအကၤ် ီ သံုးေလးထည္ႏွင့္ ေခၽြးခံအကၤ် ီ အထူစား သံုးေလးထည္ရွိဖူးသည္။ သရက္ထည္လံုခ်ည္မွာမူ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ ေပးကမ္း၍ ငါးထည္ေျခာက္ထည္ေလာက္ရွိသည္။
သမီးဦးကေလး ေမြးျပီးသည့္ေနာက္ လယ္သမားတို႔ဘာ၀ ကေလးႏို႔တိုက္ရလြယ္ျပီးလွ်င္ လယ္လုပ္ရာ၍ ကရိကထ မမ်ားေသာ ထဘီရင္ရွားႏွင့္ ေနလာခဲ့သည္မွာ အက်င့္ျဖစ္ေနျပီ။ သမီးဦးမိနီမွာ အပ်ိဳျဖန္းပင္ ျဖစ္လာျပီ။ သူ႔အတြက္ ေကာက္စိုက္ဖို႔ ထဘီထည္လဲရွိလွ်င္ ေတာ္ျပီ။ အလွဴအတန္းသြားဖုိ႔ သူ႔အေဒၚကေပးေသာ လံုခ်ည္ေဟာင္းေတြ စုျပီးခ်ဳပ္ထားေသာ စပ္ထဘီတစ္ထည္ သူ႔မွာရွိသားပဲ။ အပ်ိဳျဖန္းမို႔ ရွင္မီးအကၤ် ီႏွင့္ခ်ည္း ေန၍မျဖစ္လြန္းမက မျဖစ္ေတာ့မွ မႏွစ္က မိေဖာ့က သမီးဖို႔ ေခၽြးခံႏွစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေပးဖူးသည္။ စပါးငါးတင္းေလာက္က်သည္။ သို႔ေပမယ့္ သမီးေခ်ာကေလးမွာ ရွင္မီးအကၤ် ီကို အတြင္းကထား၍ ထဘီကို အျပင္က ရင္ရွား၀တ္ေနသည္က မ်ားသည္။ ဦးသာေဂါင့္အိမ္က ဆုခ်လိုက္ေသာ ဖ်င္အေပၚအကၤ် ီကေလးကို အသစ္စက္စက္မို႔ သူမ၀တ္ရက္ႏိုင္။ သူ႔ေမာင္ကေလး ေလးေယာက္မွာမူ မ်ားေသာအားျဖင့္ တံုးလံုးႏွင့္ ဗလာခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။
ေဆာင္းတြင္း၌ ဗ်ိဳက္ေတာထဲမွရေသာ ထင္းေပါက္စကေလးမ်ားသည္ ကေလးမ်ားအဖို႔ အေႏြးထည္ သုိးေမြးအကၤ် ီမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။
ဤအျဖစ္သနစ္သည္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္။ ငဘတို႔လက္ထက္တြင္ သည္လိုပဲ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ငဘတို႔အေဖ လက္ထက္ကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။ ငဘတို႔ အေဖ့- အေဖ့- အေဖ စသည္ျဖင့္ တသီတတန္းၾကီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လွ်င္လည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္၊ ငဘတို႔ ဘိုးေအၾကီး အလွဴအတန္းရွိလွ်င္ ေယာပုဆိုးၾကီးကို ပခံုးတင္ကာ ေက်ာျပင္ၾကီး အေျပာင္သားႏွင့္ ဂ်ပန္ပ၀ါေခါင္းေပါင္းစ ေထာင္လ်က္ အိမ္ဦးကေနျပီး ေဒါမနႆ သဟဂုတ္၊ လက္ဖက္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ နာနာတုတ္လာခဲ့သည္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္လာရေသာ ငဘမွာ သူ႔ဘိုးေအၾကီးသည္ တကယ့္စည္းစိမ္ရွင္ၾကီးပါကလား ဟု အထင္ၾကီးမိသည္။ လယ္သမားသားသမီး ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ သူမ်ားထက္ ငဘက ထူးျခားသည့္ အခ်က္မွာ သု႔ဘိုးေအ- ဘြားေအမ်ား ဤမွ် ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကိုၾကည့္၍ ယခုသူၾကီးျပင္းလာေသာအခါ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူ႔ဘိုးေအ၏ မူအတိုင္း ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရန္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု နက္နဲစြာ ေတြးေတာမိျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ျပန္တိုး လယ္ကြင္းသည္ ငဘ၏ ေလာကျဖစ္သည္။ အရွင္သီေပါမင္းကေလးအား အဂၤလိပ္တို႔ ဖမ္းသြားသည္ဟု သူ႔ဘုိးေအဘြားေအမ်ား ေျပာသံကို ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ငဘၾကားဖူးသည္။ ကုလားတက္သည့္ႏွစ္ဟု ဆုိေလ့ရွိသည္။ 'တို႔ျမန္မာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံ အစိုးရမင္းတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္' ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္ကို ၾကားဖူးသည္။ သူ႔အဖို႔ အဂၤလိပ္ ဆိုသဟာ စကားအျဖစ္မွ်သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ကို တစ္ခါမွ်လည္း မျမင္စဖူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ဓနိရည္ေသာက္လာၾကေသာ ပုလိပ္ေတာ္မင္း ဆယ္အိမ္ေခါင္းမင္းတို႔ကိုသာလွ်င္ အစိုးရဟု ထင္မွတ္ေနရသည္။ သူၾကီးအိမ္ကို အခြန္ေဆာင္တိုင္း ေရာက္ဖူးပါ၏။ သူၾကီးမင္းက အရွင္အစိုးရမင္းတို႔၏ 'မင္းတိုင္း' ကိုေက်ေအာင္ ထမ္းရြက္ဖို႔ တရားေဟာေလ့ရွိသည္ကို နာဖူးပါ၏။ အစိုးရဆိုသဟာ အဂၤလိပ္ကိုပဲ ဆိုလိုသလား၊ သူၾကီးကိုပဲ ဆိုလိုသလား၊ ဘာလား ညာလားေတြကို ငဘမေတြးတတ္။ ေတြးလည္း မေတြးခဲ့ဖူးေခ်။
သုိ႔ေသာ္ ၁၃၀၁ ခုႏွစ္မွာ လယ္ကြက္ထဲ ေကာက္ပင္ေတြ အကုန္'က်'ျပီး၍ စပါးေတြ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေလာက္ တက္အလာတြင္ အရွင္ အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းတို႔ႏွင့္ 'ဂ်ာမနီ' လူမ်ိဳးတို႔ စစ္တိုက္ျပီဟု သတင္းသန္႔သန္႔ ၾကားခဲ့ရသည္။ စစ္တိုက္တာေလာက္ေတာ့ ငဘအဖို႔ ရိုးေနျပီ။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလိုပဲ စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးခဲ့ျပီ။ ဦးေသာဘိတဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းမထိုင္ရေသးခင္ 'ဆန္တစ္ျပည္ သံုးပဲ၊ ဂ်ာမနီဗံုးၾကဲ' ဟူေသာ တေပါင္လိုလို၊ စနည္းလိုလို၊ ဘေ၀ါလိုလို လကၤာကေလးကို ငဘ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းေအာက္မွာ ဒိုးထိုးရင္း ရြတ္ဆိုခဲ့ရဖူးသည္။ ဟိုတုန္းကတည္းက အဂၤလိပ္ဘုန္းၾကီးပံုကို သိျပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွ်ထူးျခားမည္မဟုတ္။ တစ္ေန႔က်လွ်င္ 'ဂ်ာမနီ'ေတြ ဆန္တစ္ျပည္သံုးပဲကိန္း ဆိုက္မွာပါပဲဟု ငဘက တထစ္ခ် တြက္ျပီးသားျဖစ္သည္။
ယခု ၁၃၀၃ ခုႏွစ္ေရာက္ျပီ။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ျဖစ္ဦးမည္ဟု ၾကားရျပန္ျပီ။ ဂ်ပန္ကို ငဘ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူဇလံုပန္းကန္ ၀ယ္တုန္းက တရုတ္ထံုအား ကုန္စံုဆိုင္ေပါက္ေဖာ္မ်ားက "ဒါ ဂ်ပန္လုပ္ပဲ"ဟု သူ႔ကိုေျပာလုိက္ကတည္းက ဂ်ပန္အေၾကာင္း သူသိျပီးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္လုပ္ကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရႏိုင္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထံုအားဆိုင္က ေပါက္ေဖာ္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းႏွင့္ "ခ်န္ေကစိတ္" "ခ်န္စိုးလင့္" "၀န္က်င္ေ၀ွ႔" စသည့္ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာေနစဥ္ သူဆိုင္ထဲ၀င္သြားသည္။ "ဇလံုပန္းကန္ ျပစမ္းပါ"ဟု သူဆိုသည္။ ေပါက္ေဖာ္မ်ားက သူ႔ကို ဂ်ပန္ကုန္ သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ တရားေဟာသည္။ "ဂ်ပန္ေတြ ေစာက္စံုးမကယဘူး"ဟု ခဏခဏ ေရရြတ္သည္။ "လာေၾကာင့္၊ က်ဳပ္တို႔ စီပိတ္ေမွာက္တယ္ေလ၊ လွီဇလံုေတြ အရင္တုန္းက လက္ကယန္ေတြပဲ၊ ဒါေလ မီယန္မီယန္ ထုတ္ပီးရင္ ေနာက္မီ၀ယ္ေတာ့ဖူး။ လာေၾကာင့္ အခုေစာ့ ေရာင္းလာပဲ"ဟု ေပါက္ေဖာ္စုထဲမွ ထံုအားဆိုင္ရွင္ တ႐ုတ္ဘံု႐ံုလူၾကီးကိုယ္တိုင္ အတိအလင္း ဖြင့္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ ငဘမွာ ဇလံုပန္းကန္ သံုးလံုး ပန္းကန္ျပား ငါးခ်ပ္တို႔ကို တစ္က်ပ္ သံုးမူးတစ္ပဲႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့သည္။ သူ၀ယ္သည့္အထဲတြင္ ဒီတစ္ခါ ေစ်းအေခ်ာင္ဆံုးျဖစ္သည္ဟူ၍ မ်ားစြာေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္။ ဇလံုပန္းကန္ ေပါေပါရေအာင္ စီမံဖန္တီးေသာ ဂ်ပန္တစ္ေတြ ယခု အဂၤလိပ္ကို စစ္ေၾကညာျပီ။ သည္သတင္းကို ကြင္းထဲကလူေတြ မသိခင္ သူသိႏွင့္ျပီ။ ငဘသည္ ဘာမသိညာမသိ လယ္သမားျဖစ္သည္ မွန္၏။ သုိ႔ေပမယ့္ ငဘ လူညံ့ၾကီး မဟုတ္ပါ။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ပါသည္။ သူ ဤမွ် ဗဟုသုတရွိ၍ ဤသတင္းကို အရင္ဆံုး သိႏွင့္ျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူသိသမွ်ကိုလည္း သူ႔လယ္ေတာရွိ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ၾကိဳတင္သတိေပးေသာအားျဖင့္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ျပီးပါျပီ။
ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဗဟုသုတရွင္ ငဘသည္ စစ္သတင္းကို သူ၏ အေဆြမ်ားအား ေဖာက္သည္ခ်ေနေသာ အခ်ိန္အခါကား အေဆြေတာ္နိပြန္တို႔သည္ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေရာက္ရွိကာ ငွက္ေပ်ာသီးလက္ေဆာင္ျဖင့္ ကူညီအံ့ဟု ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေျပး၍လာေသာ တို႔ဗမာအရွင္သခင္အေပါင္းတို႔၏ ရင္၀ကို ဖေနာင္ႏွင့္ေဆာင့္ေနေသာ ထုတိၾသဘာ မဂၤလာက်က္သေရအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အခ်ိန္အခါ သမယေကာင္းၾကီး ျဖစ္ေခ်၏တကား။
- - - - -
အခန္း (၂) ထင္းရွဴးေသတၱာ
"ဒီမွာေတာ့ ဒီမွာ၊ ကာလၾကီးပ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေတာ္ေရ ႔" ဟု မယားျဖစ္သူ မိေဖာ့က ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ေတာင္ေလာက္ၾကီးကို မွိန္းကာ မွိန္းကာ ဖြာရင္း လင္ေတာ္ေမာင္ကို လွမ္း၍ေျပာလိုက္သည္။ မိေဖာ့ကား တဲကုပ္၏ ေနာက္ေဖး ေရစင္ကေလးသို႔အဆင္း၊ တံခါးေပါက္၀တြင္ ဒူးႏွစ္လံုးကို ေဖာ၍ကားကာ ကေလးကို ေပါင္ခြင္ထဲထည့္၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္လက္က ေဆးေပါ့လိပ္ကို ကိုင္ထားသည္။ ညာဘက္လက္ကား အခါလည္ေက်ာ္ ကေလးကို ပိုက္ထားသည္။ ကေလးငယ္မွာ ေငြရည္အဆင္း ျဖဴ၀င္းေသာ နတ္သုဓာတည္းဟူေသာ ေမတၱာဓာတ္ရည္တို႔ကို စုပ္၍စုပ္၍ စို႔ေနသည္။ မိခင္၏ေမတၱာဟုန္ကို သရုပ္ေဖာ္ရာျဖစ္ေသာ ရင္ျမႊာႏွစ္စံုတို႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရ၍ေနေလရာ ႏို႔စို႔ေနေသာ ကေလးငယ္မွာ အားလပ္ေသာ ႏို႔အံုတစ္ဖက္ကို တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ရိုက္၍ ကစားေနသည္။
ထိုအခ်ိန္အခါတြင္ ငဘသည္ မိေဖာ့တို႔သားအမိကို ေက်ာခိုင္း၍ ငါးမွ်ားေနသည္။ သည္တစ္ခါ ခါတိုင္းလို ငါးမတိုး။ ငါးမွ်ားသည္မွာ စိတ္ရွည္မွျဖစ္သည္။ ယခု သူ႔စိတ္ထဲ ဗေယာက္ဗယက္ႏွင့္ ရင္ေလးလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ကလည္း မရွည္နိုင္ျပီ။ အရင္ သူၾကားဖူးသေရြ ႔ေတာ့ စစ္ျဖစ္လွ်င္ စပါးေစ်းတက္သည္။ ယခု စစ္ျဖစ္တာ ငဘႏွင့္ လားလားမွ်မဆိုင္။ မသကာ စပါးေစ်းတက္မည္မို႔ ၀မ္းသာဖုိ႔သာရွိသည္။ ယခုေတာ့ဒီလိုမဟုတ္။ အဂၤလိပ္ ရန္ကုန္က ေျပးျပီ ဟု ၾကားရလွ်င္ပင္ လယ္ကြင္းထဲမွာ လူေတြ ရံုးစုရံုးစုႏွင့္။ အရပ္ပ်က္လွ်င္ အေခ်ာင္အုပ္ၾကဖို႔ေလာက္သာ ၀ိုင္းဖြဲ႔စိုင္းျပင္းေနၾကသည္။ ကေလးငါးေယာက္ႏွင့္ ေျပးစရာ ေျမလည္းမရွိ။ ေျပးရမည္လို႔လည္း မေတြးမိ။
သူ႔စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္ေနသည္ကား တျခားမဟုတ္။ ေတာင္ဘက္လယ္ကျဖိဳးတုပ္ သခင္ျဖစ္လာျပီၾကားသည္။ ျမိဳ ႔တက္ျပီး အစည္းအ႐ံုးကို တစ္မတ္ေပး၀င္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ သည္အေကာင္ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္သည္။ တစ္ေလာက ဦးသာေဂါင့္ လယ္ေထာက္ခႏွင့္ ပတ္သက္၍ လယ္သီးစားဥပေဒအရေလွ်ာက္ရန္၊ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ၀င္ သခင္ေယာင္ေယာင္တစ္ဦးႏွင့္ ပင္း၍ လယ္ေထာက္ခေလွ်ာ့ရန္ ေလွ်ာက္လႊာတစ္ေစာင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ စရိတ္ျငိမ္းတင္ေပးမည္ ဆိုကာ ျဖိဳးတုပ္သည္ ငဘထဲ ေငြလာေတာင္းဖူးသည္။ ဥပေဒ ဥပဒက္ဆိုတာေတာ့ ငဘနားမလည္။ ဦးသာေဂါင္ႏွင့္ ေပါင္းလာတာ ယခုမွမဟုတ္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေဘးလက္ထက္ကစ၍ျဖစ္သည္။ လယ္ေထာက္ခဆိုသည့္ အရာမွာလည္း ငဘက နာသည္အထင္ရွိလွ်င္ "သည္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ဦးရယ္ ၾကည့္လုပ္ပါဦး"ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ပင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ မကုန္ဘဲႏွင့္ ေလွ်ာ့ျပီးသားျဖစ္သည္။ သခင္ဆိုသည္ကို အဲသည္တုန္းက ငဘၾကားဖူးသည္။ သခင္ဆိုတာဟာ မီးတုတ္ေတြႏွင့္ ႐ိႈ ႔သည္ ဆိုပါကလား။ သခင္ဆိုတာ ပုလိပ္ဖမ္းတတ္သည္ဟုလည္း လူေျပာသူေျပာ ဗဟုသုတ ဆည္းပူးဖူးသည္။
မ်ိဳးခ်စ္အဖြဲ႔ကေတာ့ ဂဠဳန္ေခါင္းေဆာင္သည္ ဆိုသည္။ ဂဠဳန္ ဆိုသဟာ လူေလာ၊ နတ္ေလာ၊ ကုမ ၻဏ္ေလာ၊ ႏွံျပည္စုတ္ေလာ၊ ခြဲျခားျပီး ငဘမသိတတ္။ သူသိတာကေတာ ျဖိဳးတုပ္သည္ တစ္ခါတစ္ခု သူ႔ကိုယ္သူ ဂဠဳန္လို႔လည္း ဆိုသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ ဆိုသူတစ္ဦး နန္းရင္း၀န္ဆုိလား၊ ရွင္ဘုရင္ဆိုလား၊ တက္ျဖစ္တုန္းက ျဖိဳးတုပ္သည္ ဆင္းရဲသားပါတီကလို႔ဆိုျပီး လယ္ကြင္းထဲမွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္မစားတဲ့ လူတစ္စုႏွင့္ အင္အားစုဖူးသည္။ ယခု သင္းတို႔တစ္ေတြႏွင့္ပင္ ေပါင္းျပီး သခင္ျဖိဳးတုပ္ ျဖစ္လာျပန္ျပီ။ ျဖိဳးတုပ္မွာ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရမရွိ။ ပုလိပ္ေတြ ကြင္းထဲလာလွ်င္ သူတြဲခုတ္လာတတ္သည္။ "ေျမတိုင္းစာေရး ဆူတုန္း တန္ေဆာင္မုန္းလ"မွာ ဆိုလွ်င္လည္း ေျမတိုင္းအင္စပက္ေတာ္ေနာက္က သံၾကိဳးဆြဲသူမွာ ျဖိဳးတုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အရက္ဖမ္းရာမွာလည္း ယစ္မ်ိဳးအရာရွိေတြႏွင့္ ျဖိဳးတုပ္မွာ ပူးတြဲပူးတဲြေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ျမိဳ ႔တက္ျပီး လယ္သမားအေရးေတာ္ပံုအတြက္ ျမိဳ ႔အုပ္ႏွင့္ အတိုက္အခံ စကားေျပာရာ ျမိဳ ႔အုပ္က သူ႔သခင္နာမည္ကို ေၾကာက္ျပီး အ႐ံႈးေပးလုိက္သလိုလုိ ေလလံုးထုတ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖိဳးတုပ္ ငဘတဲသို႔ေရာက္တုိင္း ၾကက္ဥေလးငါးဆယ္လံုးေလာက္ေတာ့ ေခ်ာရသည္။ ၾကက္ဖလည္း အနည္းဆံုး တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ တုတ္သိမ္းစာ မိသြားတတ္သည္။ ယခု လယ္သီးစားကိစၥမွာလည္း ဦးသာေဂါင္ႏွင့္ တစ္ခါမွ် ပဋိပကၡ မျဖစ္ဖူးေလေသာေၾကာင့္ "ေငြႏွစ္က်ပ္ခြဲ အကုန္မခံႏိုင္ပါ"ဟု ျဖိဳးတုပ္ကို ေျပာမိ၍ ငဘသည္ ျဖိဳးတုပ္၏အျငိဳးကို ခံရသည္။ ျငိဳး႐ံုမွ်မက သူၾကီးအိမ္မွာ ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈႏွင့္ ငဘကို ျဖိဳးတုပ္က တရားစြဲေသးသည္။ သူၾကီးက ငဘရိုးသည္ကို သိပါ၏။ သို႔ေပမယ့္ ျဖိဳးတုပ္က လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္မို႔ အမႈမမွန္သည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ ျဖိဳးတုပ္ေက်နပ္ေအာင္ ေငြငါးက်ပ္ေလ်ာ္ေၾကးႏွင့္ ေျပျငိမ္းရန္ ငဘအား တိုက္တြန္းသည္။ သည္သူၾကီးႏွင့္ သည္ရြာသားမွာ တစ္ခါဖူးမွ် မေတာ္မတရားျဖစ္ဖူးၾကသည္ မရွိေလေတာ့ မွားမွားမွန္မွန္ ရန္မွျငိမ္းေစေတာ့ ဆိုျပီး ေငြငါးက်ပ္ကို ငဘ အဆံုးခံလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္ သင္းက မေက်နပ္ပါကလား။ ၾကည့္စမ္း ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲတုန္းက ငါ့မယားကို ေရတြင္းနားမွာ မဟားတရားေျပာျပီး ဗလကၠာယ လုပ္မယ္ၾကံေသး။ ဦးေသာဘိတ ေငါက္လိုက္လို႔ေပါ့၊ သက္သက္မဲ့ လူေတာထဲ အရွက္ခြဲသည္။ အႏိုင္က်င့္သည္။ ႏွိပ္စက္သည္။ ေခါင္းပံုျဖတ္သည္။ ႏိုင္ရာစားေလာကၾကီးပဲ။ ယခု သင္းက သခင္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနျပီ ဆိုပါကလား။
ငဘက အံၾကိတ္ကာ တက္တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီး ငါးမွ်ားတံကို သုတ္ယူလိုက္သည္။ ငါးစင္ရိုင္းတစ္ေကာင္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးျပီး ပါလာသည္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ငါးကုိျဖဳတ္ျပီး အားကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ငါးစာအသစ္တပ္ျပီး ဆက္လက္မွ်ားျပန္သည္။
"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာလဲေတာ့၊ အရပ္ပ်က္ရင္ သေရာၾကီးခိုင္းဦးမွာပဲ"ဟု မိေဖာ့က ငဘကို ထပ္ေျပာျပန္သည္။
ငဘက သူ႔မယားေျပာသံကို ဂရုမထား။ သူ႔မယားရင္ခြင္ထဲက ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ၾကည့္တုန္းကေတာ့ ကေလးပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အိ၍ေဖာင္းေနေသာ မိေဖာ့၏ရင္ကို ျမင္ရေသာအခါ သားငါးေယာက္အေမဟု ဆုိသာဆိုရသည္။ ေနာက္ထပ္ဆယ္ေယာက္ေမြးဦးေတာ့ နဂိုရည္ပ်က္ဦးမည္မဟုတ္။ လတ္လတ္ပဲရွိေသးသည္ဟူ၍ ငဘအထင္ၾကီးမိသည္။ အင္း... စင္စစ္ေတာ့ သူ႔ငါးခ်ဥ္ သူခ်ဥ္ျခင္းမွ်သာ။ အေပၚအကၤ် ီ မ၀တ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဗလာဟင္းလင္းႏွင့္ ထားရဖန္မ်ား၍ ေနေလာင္ေသာ အသားဆိုင္မွာ ညိဳပုပ္ပုပ္ရွိသည့္အထဲ ႏို႔ေၾကာျပတ္၍ေနသျဖင့္ ေရႊဖရံုသီး ႏုႏုႏွင့္ေျခာက္ရဘိသကဲ့သို႔ အျဖဴေျပာက္အစင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ႐ံႈ ႔တြတြရွိေနသည့္အရာကို ငဘ ေသခ်ာစြာ မၾကည့္ေခ်။ အကယ္၍ ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္မိလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာတရားတို႔ကို အကြင္းသားျမင္မိမွာစိုး၍ ငဘက သူ႔မ်က္စိကို ကပ်ာကသီ ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သည္။
"ေအးဟဲ့၊ သေရာၾကီးမ်ားခိုင္းရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္"ဟု ငဘက ငါးမွ်ားၾကိဳးဆီကို တစ္ခ်က္မ်က္စပစ္ရင္း မိေဖာ့ကို တံု႔ျပန္ေမးခြန္းထုတ္သည္။ "အံမယ္- မိေဖာ့ရာ တို႔ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ ငတ္ေသတဲ့မသာ မရွိႏိုင္ဘူးဟ"ဟု သူ႔မယားကို စကားေျပေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အရပ္ပ်က္မွာကို သူ႔မယား ဘယ္လိုေတြးျပီး ေၾကာက္ပါလိမ့္ဟု သူစဥ္းစားသည္။ သူလည္း ေၾကာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကို ဘယ္လိုေတြးျပီး ေၾကာက္ရမည္ကို သူမစဥ္းစားတတ္။ သည္လိုကိစၥမ်ိဳးမွာ တစ္ခါဖူးမွ် ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္မရွိ၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းမရွာတတ္။
"လူဆိုးေတြ ထ-မွာပဲေတာ့"ဟု မိေဖာ့က ညည္းညဴလိုက္သည္။
"ေအးဟဲ့... အဲဒါေတာ့ စိုးရိမ္ရတယ္"
"ျဖိဳးတုပ္လဲ ဟို တစ္ရာကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္သမားေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတယ္ၾကားတယ္"
"ဘယ္သူေျပာသလဲ"
ငဘမွာ သည္ေမးခြန္းထုတ္ျပီး ေတြေ၀ေနသည္။ သူ႔မယားေျပာကာမွပဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ကို ရွာေတြ႔ေတာ့သည္။ ငါ့မယား မိေဖာ့ဟာ ဒါမ်ိဳးက်ရင္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ စဥ္းစားတတ္သည္ဟု စိတ္ထဲက်ိတ္ျပီး မယားကို ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔မယားက ၾကိဳတင္စဥ္းစားမိသေလာက္ အကယ္၍ လူဆိုးေတြထလွ်င္ သည္ေဘးရန္ကို အဘယ္ပံု ကာကြယ္ခုခံရမည္ကို သူၾကိဳတင္မစီမံတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္အိုက္လာသည္။ "ဘယ္သူကေျပာသလဲဟင္"ဟု ထပ္ေမးသည္။
"ေၾသာ္... ဒီမွာေတာ့ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား၊ ရွမ္းေသ ေရေက်ာ္မွာေနတဲ့ ကိုသာဦးတို႔တဲကို ကၽြန္မ မေန႔က ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ဓနိသီးခူးမလားလို႔ဥစၥာ၊ ဓနိသီးေတြက ရင့္ကုန္လို႔၊ ကိုသာဦးမိန္းမနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သန္းတုပ္ခံၾကေရာ။ အဲဒါနဲ႔ စကားစပ္ရင္း ကိုျဖိဳးတုပ္အေၾကာင္း ေရာက္သြားေရာ၊ သူက ကၽြန္မတို႔ကြင္းမွာ အစည္းအ႐ံုး ဥကၠ႒တဲ့ေတာ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ မိစၧာေတြကို မထားဘူးတဲ့ေတာ့၊ ရာမခ်စ္တီးရဲ ႔ စပါးက်ီကို ဆင္းရဲသားအမ်ားအတြက္ ေ၀ငွေပးမယ္တဲ့ေတာ္ေရ ႔၊ ေရေက်ာ္၀က တရုတ္ဆိုင္ကေလးကိုလည္း ဓနရွင္ပစၥည္းမို႔လို႔ ဓနရွင္၀ါဒ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ရမတဲ့ေတာ့"
"ေနပါဦးဟဲ့၊ ရာမခ်စ္တီးက သူ႔စပါးေတြ ေ၀ငွဖို႔ သေဘာတူရဲ ႔လား"
"ခ်စ္တီးက ဘယ္သိပါ့မလဲေတာ့"
"မသိဘဲနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား"
"ေတာ္ ေတြးလိုက္မွျမင့္ေလ၊ ေလွၾကီးထိုးခ်ည္းပဲ၊ သူေပးမွ ရမွာတဲ့လား"
"အင္းေပါ့ သူေပးမွေပါ့"
"အဂၤလိပ္ေျပးရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ တို႔ျပည္ျဖစ္ျပီ၊ တို႔အစိုးရနဲ႔တို႔မို႔လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပစၥည္းဟာ တို႔ပစၥည္းျဖစ္ကေရာေပါ့တဲ့ ေတာ္ေရ ႔"
ငဘက "တို႔ အစိုးရနဲ႔ တို႔"ဟူေသာ စကားကို ၾကားလိုက္လွ်င္ပင္ ပုလိပ္ေတြ ပတၱေရာင္လွည့္လာလွ်င္ အရက္ရွာေပးရမည့္ ၀တၱရား ႏွစ္ျပန္တိုးေခ်ဦးေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္မိျပီး စိတ္ထဲမွာ အိုက္ရံုမက ေခၽြးဒီးဒီးပင္ က်လာသည္။
"မင့္စကားကကြယ္၊ ရာဇ၀တ္မကင္းပါကလား"
"အမယ္ေလး၊ ေတာ့ပုလိပ္ေတြကို ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ သင္းတို႔မလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားျပီလဲ၊ မင္းမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ရာဇ၀တ္မႈမရွိဘူးေတာ့"
"အို... မင္းက ရာမခ်စ္တီးရဲ ႔ စပါးကို ခ်ိန္ေနတာလား"
သည္စကားကို ငဘက အတည္လိုလိုႏွင့္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ မိေဖာ့စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေဆြးသြားသည္။
"ဒီမွာ... ရွင္ က်ဳပ္ကို ဒီလိုအရမ္းမေျပာနဲ႔ သိလား၊ မစားရ ငတ္ေသေသ၊ ဒါမ်ိဳး က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကူးဘူး။ အခုေျပာေနတာက က်ဳပ္တို႔ အရပ္ပ်က္ရင္ ဘယ္ေျပးၾကမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔လယ္ကြင္းမွာ က်ဳပ္တို႔ေနာက္လိုက္ သာအိတို႔၊ ျမတ္ေမႊးတို႔ ေျမတူးကုလား ေဟာ္ရီးတို႔ တစ္သိုက္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ရယ္ အားလံုးမွာ ေလးငါးဦးစုေနရတာ။ ေဟာ္ရီးကလဲ ကုလား၊ ေရေက်ာ္၀မွာလဲ တ႐ုတ္ဆိုင္၊ ေဘးကတ႐ုတ္ ကုလားေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ပိုခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္သေဘာကေတာ့ တ႐ုတ္ရယ္၊ ကုလားရယ္လို႔ မေတြးတတ္ဘူး။ လယ္သမားဟာ လယ္သမားပဲ။ သူ႔အသိုက္အ၀န္းနဲ႔သူ အထိုက္အလိုက္ ၾကည့္ေနရမွာေတာ့၊ သူတို႔နဲ႔ ျငိဳးသူရန္ဘက္ မဟုတ္ေလေတာ့ သူတို႔ကိုလဲ ဘာမွ်လုပ္စရာမလိုဘူး၊ ကိုယ့္လုပ္လဲ မခံႏိုင္ဘူး။ ေ႔ရွေရးေနာက္ေရးဆိုတာ..."
ျဖဳတ္ခနဲဆို ငါးမွ်ားတံကို ငဘက သုတ္တင္လိုက္သည္။ က,ကတစ္ၾကီးတစ္ေကာင္ ထြန္႔ထြန္႔လူး၍ ငါးမွ်ားတံတြင္ ခ်ိတ္ပါလာသည္။ ငဘက ငါးကိုျဖဳတ္၍ ပလိုင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ဤအတြင္း တဲေ႔ရွက ကေလးမ်ားက "ေဟာ မိျပီထင္တယ္ေဟ့"ဆိုကာ တဲေနာက္ေဖးေခ်ာင္းဘက္ဆီသို႔ ျပံဳျပီးလာၾကသည္။
"မပူပါနဲ႔ မိန္းမရာ၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ ႔ပါဘူးကြ။ ေဟာ္ရီးတို႔ဆိုတာ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ေတြပဲ၊ ငါေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့"
ဤစကားဆံုးလွ်င္ပင္ တဲေ႔ရွက "အာ့ကိုဂ်ီး"ဟု ႏွစ္ခြန္းဆင့္၍ ေအာ္လိုက္ေသာအသံကို ၾကားရသည္။
ထိုအသံမွာ ေဟာ္ရီး၏အသံ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေျပာေနစဥ္ သူေရာက္လာသျဖင့္ သူဘာအေရးတၾကီးျဖစ္လာပါလိမ့္ဟု ေတြးမိျပီး ငဘမွာ ေခါင္းနားပန္းပင္ ၾကီးသြားသည္။
"ေဟာ္ရီး လာေဟ့... ဘာလဲကြ"
"အာ့ကိုဂ်ီးဆီ လာတာပဲဗ်၊ အခု ခၽြန္ေနာ္ သတင္းတစ္ခုၾကားတယ္။ လယ္ကြင္းက ကုလားေတြကို ကုလားျပည္ႏွင္မလို႔တဲ့။ အခါကလဲ မကန္းဘူး အာ့ကိုဂ်ီး၊ ခၽြန္ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ ခက္လိမ့္မယ္ထင္တယ္"
"တို႔ရွိသားပဲကြယ္"ဟု ငဘက လုပ္သားအခ်င္းခ်င္း က႐ုဏာသက္သံျဖင့္ ေျပာသည္။
မွန္သည္။ က႐ုဏာသက္သည္။ ေဟာ္ရီးသည္ လယ္ကိုမီ၍ တစ္၀မ္းတစ္ခါးရွာသူျဖစ္သည္။ ငဘလည္း ထို႔အတူပင္၊ လုပ္သားအခ်င္းခ်င္း ေျပာရလွ်င္ ျဖဴသည္၊ မည္းသည္၊ ညိဳသည္၊ ၀ါသည္ကို ငဘ ဂ႐ုမစိုက္။ ကုလားေတြ ကုလားျပည္ေငြပို႔တာကိုလည္း အေရးမထား။ တ႐ုတ္ေတြ ၾကီးပြားျပီး ဇိမ္ခံေနတာလည္း သူ႔ကုသိုလ္ႏွင့္သူဟု ေအာက္ေမ့သည္။ ေဟာ္ရီးရွိ၍ တာတမံလံုျခံဳသည္။ တာတမံလံုျခံဳ၍ စပါးထြက္ေကာင္းသည္။ ေရေက်ာ္၀ကကုန္စံုဆိုင္ရွိ၍ င႐ုတ္ၾကက္သြန္၀ယ္လို႔ရျပီး ယခုမိထားေသာ က,ကတစ္ကေလးကို အရသာရွိရွိ ခ်က္စားႏိုင္မည္။ ဘယ္သူ လက္၀ါးၾကီးအုပ္အုပ္၊ ငါတို႔ လယ္သမားအေျခမွာ သည္အတိုင္းသာျဖစ္မည္။ ဤမွ်သာ ငဘသေဘာေပါက္သည္။ ငဘအဖို႔ ကမာၻသူကမာၻသားအခ်င္းခ်င္း မုန္းတီးေသာစိတ္မ်ား ေမြးမထားတတ္။ တ႐ုတ္ ကုလားမ်ား ၾကီးပြားသည္ကို အားက်မခံယွဥ္ျပိဳင္လုပ္ကိုင္လိုက္မည္ဟူေသာ မာနမ်ိဳးလည္းမရွိ။ သူနားလည္သမွ်မွာ စပါးေပးႏွင့္ ေငြေခ်းကာ လယ္ထဲ၌ ကၽြဲလိုႏြားလို႐ုန္းျပီး စပါးေပၚခ်ိန္ အေၾကြးဆပ္ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
"အာ့ကိုဂ်ီးနဲ႔ ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ့္နားႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဘဂၤလားတြားတယ္ေနာ္၊ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ ျပစ္က်ီးေတြ အပ္ခဲ့တာပဲ၊ အခုလဲ ခၽြန္ေနာ္လိုက္ကိတယ္၊ အာ့ကိုဂ်ီးကိုပဲ အားကိုးတယ္"
"ေအး... ေအး... မင္းဘာထားခ်င္သလဲ၊ ဘဂၤလားျပန္ေတာ့မလား"
"အား... ဘဂၤလားျပန္လို႔ ဘယ္ဖစ္မလဲ အာ့ကိုဂ်ီး၊ လူဂ်ိဳးေတြေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ ျပစ္က်ီးအပ္ခ်င္တယ္။ ခၽြန္ေနာ့္ေသတၱာေလ။ အဲ့ဒါ ေမွာင္ရင္ယူခဲ့မယ္။ ေငြတစ္ရာ့နားဆယ္ရွိတယ္။ ခါးမွာခ်ည္တဲ့ ေငြၾကိဳးလဲ ရွိေသးတယ္။ နာ့တံတီးလဲပါတယ္။ အဲဒါေတြ အာ့ကိုဂ်ီးဆီမွာ..."
"ဦးသာေဂါင္ၾကီးဆီမွာ ပို႔ထားပါလားကြယ္ ေဟာ္ရီးရယ္"ဟု မိေဖာ့က ကေလးကိုခါးထစ္ခြင္မွ ၾကမ္းျပင္သို႔ခ်ရင္း က်ီးလန္႔စာစားမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"အိုကြယ္၊ ကိုယ့္အားကိုးလို႔ လာတဲ့ဥစၥာပဲ"ဟု ငဘက ၀င္စြက္လိုက္သျဖင့္ မိေဖာ့မွာ ေတြေ၀ျပီး ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
ယင္းသို႔လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေမွာင္လာေသာအခါ ေဟာ္ရီးသည္ သူ႔ေသတၱာကို ငဘထံသို႔ ယူလာသည္။
ေဟာ္ရီးက ငဘႏွင့္ မိေဖာ့ေ႔ရွတြင္ ဖြင့္ျပသည္။ ေငြသားက်ပ္သံုး ဒဂၤါးျပားေရ တစ္ရားငါးဆယ္တိတိ၊ ေငြခါးပန္းၾကိဳးတစ္ခု၊ နားသံသီးတစ္စံု၊ ကုလားဒိုတီသံုးထည္၊ ဂ်ံဳအိတ္ခြံကို ခ်ဳပ္ထားေသာ အကၤ် ီႏွစ္ထည္ စသည္တို႔ကို ငဘက စိတ္မွတ္ျဖင့္ စာရင္းတင္ျပီးလွ်င္ လက္ခံလိုက္သည္။ ကေလးေတြက ေဘးက ၀ိုင္းအံုၾကည့္ၾကသည္။ ငဘက ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ျပီး သူတို႔ရွဲေတာ့မွ ေသတၱာကို၀ွက္သည္။
ေဟာ္ရီး၏ ထင္း႐ွဴးေသတၱာမွာ တဲတြင္းရွိ စပါးပုတ္ထဲသို႔ ပုန္းလွ်ိဳး၀ွက္လွ်ိဳးႏွင့္ ငုပ္သြားေလသည္။
"အာ့ကိုဂ်ီး ဘယ္သူမွ မတိပါေစနဲ႔ေနာ္"ဟု ေဟာ္ရီးက ေျပာသည္။
"ေအး... ေအး.. စိတ္ခ်ပါ"ဟု ငဘက ဆုိသည္။
ထိုအတြင္း တဲ၏ညာဘက္သို႔ တေတာင္ဆစ္ခ်ိဳးလာေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွ ေလွေလွာ္သံၾကားရသည္။ ေမွာင္ျပီဟု ဆိုရေသာ္လည္း ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ မွန္ျပင္တစ္ခ်ပ္ကို အရွည္လိုက္ခင္းထားဘိသို႔ ရွိေလရာ ေလွႏွင့္တကြ ေလွာ္လာသူ၏ အရိပ္အေယာင္မွာ ပကတိျပတ္သားလွသည္။ ေသွ်ာင္တေစာင္းထံုးျပီး ေခါင္းေပၚ၌ တဘက္တစ္ထည္ပတ္ထားပံုမွာ- "မဟုတ္ခါမွလဲြေရာ မိေဖာ့ေရ၊ ငါေတာ့ျဖင့္ ျဖိဳးတုပ္လို႔ ထင္တာပဲ"
- - - - -
Subscribe to:
Posts (Atom)
